«Σου το λέμε ξεκάθαρα σύντροφε υποδιοικητή, αν δεν ήμασταν ζαπατίστας και είχαμε πάρει εκδίκηση, θα είχε γίνει σφαγή. Γιατί είμαστε πολύ θυμωμένοι με όσα έκαναν στον σύντροφο Γκαλεάνο. Όμως είμαστε ζαπατίστας και το θέμα δεν είναι η εκδίκηση αλλά η δικαιοσύνη»
Η ελληνική μετάφραση από το Enlace Zapatista
Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΟΡΓΗ
ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΜΕΞΙΚΟ
8 Μαΐου 2014
Προς τις συντρόφισσες και τους συντρόφους της Έκτης:
Σύντροφοι:
Στην πραγματικότητα, η ανακοίνωση ήταν ήδη έτοιμη. Περιεκτική, ακριβής, ξεκάθαρη όπως πρέπει να είναι οι ανακοινώσεις. Αλλά… μμμ… ίσως αργότερα.
Γιατί τώρα ξεκινά η συνέλευση με τις συντρόφισσες και τους συντρόφους-βάσεις στήριξης της Ρεαλιδάδ.
Τους ακούμε.
Γνωρίζουμε εδώ και καιρό τον τόνο και το αίσθημα στη φωνή τους: πόνος και οργή.
Σκέφτομαι λοιπόν ότι μια ανακοίνωση δε θα αντανακλούσε αυτό ακριβώς.
Ή τουλάχιστον όχι σε όλη του την έκταση.
Βέβαια, ίσως ούτε ένα γράμμα, αλλά τουλάχιστον, ακόμα κι αν πρόκειται για μια χλωμή αντανάκλαση, μπορώ να κάνω μια προσπάθεια μέσα από αυτά τα λόγια.
Γιατί…
Εξαιτίας του πόνου και της οργής αψηφήσαμε τους πάντες και τα πάντα πριν από 20 χρόνια.
Και εξαιτίας του πόνου και της οργής φορέσαμε ξανά τις μπότες, τη στολή μας, ζωστήκαμε το πιστόλι και καλύψαμε το πρόσωπό μας.
Και τώρα βάζω ξανά τον παλιό και φθαρμένο σκούφο με τα 3 κόκκινα πεντάκτινα αστέρια.
Είναι ο πόνος και η οργή που έφεραν τα βήματά μας ως τη Ρεαλιδάδ.
Πριν λίγα λεπτά, αφού εξηγήσαμε ότι ήρθαμε απαντώντας στο αίτημα για βοήθεια του Συμβουλίου Καλής Διακυβέρνησης, ένας σύντροφος-βάση στήριξης, δάσκαλος στα μαθήματα «Η Ελευθερία σύμφωνα με τους/τις Ζαπατίστας», μας είπε πάνω κάτω τα εξής:
«Σου το λέμε ξεκάθαρα σύντροφε υποδιοικητή, αν δεν ήμασταν ζαπατίστας και είχαμε πάρει εκδίκηση, θα είχε γίνει σφαγή. Γιατί είμαστε πολύ θυμωμένοι με όσα έκαναν στον σύντροφο Γκαλεάνο. Όμως είμαστε ζαπατίστας και το θέμα δεν είναι η εκδίκηση αλλά η δικαιοσύνη. Περιμένουμε λοιπόν τι θα μας πείτε και αυτό θα πράξουμε.»
Ακούγοντάς τον αισθάνθηκα ζήλεια και λύπη.
Ζήλεια για όσους είχαν το προνόμιο να έχουν δασκάλους και δασκάλες, γυναίκες και άντρες σαν τον Γκαλεάνο και σαν αυτόν που μιλά τώρα. Χιλιάδες άντρες και γυναίκες από όλο τον κόσμο είχαν αυτή την τύχη.
Και λύπη για όσους δεν θα έχουν πια δάσκαλο τον Γκαλεάνο.
Ο σύντροφος Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές έπρεπε να πάρει μια δύσκολη απόφαση. Η απόφασή του είναι τελεσίδικη και, αν ρωτάτε τη γνώμη μου (κάτι που κανείς δεν έκανε), αδιαμφισβήτητη. Αποφάσισε να αναβάλλει επ’ αόριστον τη συνάντηση με τους αυτόχθονες λαούς και τις οργανώσεις τους στο Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο. Αποφάσισε να αναβάλλει επίσης την εκδήλωση τιμής που προετοιμάζαμε προς τον απόντα σύντροφό μας Δον Λουίς Βιγιόρο Τοράνσο, καθώς και τη συμμετοχή μας στο Σεμινάριο με τίτλο «Η ηθική απέναντι στη Λεηλασία» που οργανώνουν σύντροφοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι του Μεξικού και του Κόσμου.
Τι τον οδήγησε σε αυτή την απόφαση; Τα πρώτα αποτελέσματα της έρευνας, καθώς και οι πληροφορίες που φτάνουν σε μας, δε χωρούν αμφισβήτηση:
1. – Επρόκειτο για μια προσχεδιασμένη επίθεση, που οργανώθηκε στρατιωτικά και πραγματοποιήθηκε με δόλο, προμελέτη και από πλεονεκτική θέση και η οποία καταγράφεται μέσα στο κλίμα που έχει δημιουργηθεί και προωθηθεί από τα πάνω.
2. – Εμπλέκονται οι διοικήσεις της λεγόμενης CIOAC-Histórica, το Πράσινο Οικολογικό Κόμμα (ονομασία με την οποία το PRI κυβερνά την Τσιάπας), το Κόμμα Εθνικής Δράσης και το Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα (PRI).
3. – Εμπλέκεται επίσης τουλάχιστον η κυβέρνηση της πολιτείας της Τσιάπας και μένει να ανακαλύψουμε το βαθμό εμπλοκής και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
Μια γυναίκα από τους αντίθετους μας είπε ότι ήταν έτσι κι αλλιώς προσχεδιασμένο, με στόχο να «γαμήσουν» τον Γκαλεάνο.
Εν ολίγοις: δεν επρόκειτο για κάποιο κοινοτικό πρόβλημα, όπου συγκρούονται ομάδες παρασυρμένες από την ένταση της στιγμής. Είχε σχεδιαστεί: στην αρχή ήταν οι προκλήσεις με την καταστροφή του σχολείου και της κλινικής, γνωρίζοντας ότι οι σύντροφοί μας ήταν άοπλοι και ότι θα πήγαιναν να υπερασπιστούν ό,τι, ταπεινά και με κόπο, είχαν χτίσει. Στη συνέχεια οι θέσεις που πήραν οι επιτιθέμενοι, προβλέποντας το δρόμο που θα ακολουθούσαν οι σύντροφοι από το καρακόλ μέχρι το σχολείο, και τέλος, τα καταιγιστικά πυρά εναντίον των συντρόφων μας.
Κατά τη διάρκεια της ενέδρας αυτής, οι σύντροφοί μας τραυματίστηκαν από πυροβόλα όπλα. Αυτό που συνέβη στο σύντροφο Γκαλεάνο είναι συγκλονιστικό: δεν έπεσε στην ενέδρα, τον περικύκλωσαν 15 ή 20 παραστρατιωτικοί (είναι αυτό ακριβώς, οι τακτικές τους είναι παραστρατιωτικές). Ο σύντροφος Γκαλεάνο τους προκάλεσε να παλέψουν με τα χέρια, χωρίς όπλα. Τον χτυπούσαν ενώ αυτός ελισσόταν, αποφεύγοντας τα χτυπήματα και αφοπλίζοντας τους αντιπάλους του.
Βλέποντας πως δεν μπορούσαν να τον καταφέρουν, τον πυροβολούν και μια σφαίρα στο πόδι τον ρίχνει στο έδαφος. Μετά από αυτό, η βαρβαρότητα: πέφτουν πάνω του, τον χτυπούν και τον μαχαιρώνουν με ματσέτα. Μια άλλη σφαίρα στο στήθος και πέφτει ετοιμοθάνατος. Αυτοί συνεχίζουν να τον χτυπούν. Βλέποντας ότι εξακολουθούσε να ανασαίνει, ένας δειλός του δίνει τη χαριστική βολή στο κεφάλι.
Τρεις πυροβολισμοί από κοντινή απόσταση. Και οι 3 όταν ήταν περικυκλωμένος, άοπλος αλλά χωρίς να παραδίνεται. Οι δολοφόνοι του αφού έσυραν 80 μέτρα το σώμα του, το πέταξαν.
Ο σύντροφος Γκαλεάνο έμεινε μόνος. Το σώμα του ήταν πεταμένο εκεί που κάποτε ήταν έδαφος των campamentistas, των αντρών και γυναικών από όλο τον κόσμο που έφταναν στο λεγόμενο «καταυλισμό ειρήνης» της Ρεαλιδάδ. Ήταν οι συντρόφισσες, οι γυναίκες ζαπατίστας της Ρεαλιδάδ αυτές που πήγαν, αψηφώντας το φόβο, και σήκωσαν το πτώμα του.
Ναι, υπάρχει μια φωτογραφία του συντρόφου Γκαλεάνο. Η φωτογραφία στην οποία φαίνονται όλα τα τραύματά του δίνει τροφή στον πόνο και στην οργή, αν και μόνο το άκουσμα των αφηγήσεων είναι αρκετό. Καταλαβαίνω, φυσικά, ότι η φωτογραφία αυτή θα μπορούσε να τραυματίσει την ευθιξία των ισπανόφιλων βασιλιάδων. Γι’ αυτό καλύτερα να δημοσιευθεί η φωτογραφία μιας σκηνής, ξεδιάντροπα στημένης, με μερικούς τραυματίες και τους δημοσιογράφους, κινητοποιημένους από την κυβέρνηση της Τσιάπας, να πωλούν το ψέμα της σύγκρουσης. «Διατάζει αυτός που πληρώνει». Γιατί, αγαπητέ μου, υπάρχουν τάξεις. Άλλο η ισπανική μοναρχία και άλλο οι «βρωμιάρηδες» εξεγερμένοι ινδιάνοι που σε στέλνουν στο ράντσο του Λόπες Ομπραδόρ μόνο και μόνο επειδή εκεί, λίγο μακρύτερα, πενθούν το γεμάτο αίματα πτώμα του συντρόφου Γκαλεάνο.
Η CIOAC – Histórica, η αντίπαλός της CIOAC – Independiente, καθώς και άλλες «αγροτικές» οργανώσεις, όπως οι ORCAO, ORUGA, URPA και άλλες επιβιώνουν προκαλώντας συγκρούσεις. Ξέρουν ότι η δημιουργία προβλημάτων σε κοινότητες στις οποίες υπάρχει παρουσία δική μας, χαροποιεί τις κυβερνήσεις που ανταμείβουν τους αρχηγούς με προγράμματα και παχυλές δεσμίδες χαρτονομισμάτων για τις ζημιές που μας προξενούν.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός αξιωματούχου της κυβέρνησης του Μανουέλ Βελάσκο: «μας συμφέρει περισσότερο να απασχολούνται οι ζαπατίστας με κατασκευασμένα προβλήματα, παρά να οργανώνουν δραστηριότητες στις οποίες έρχονται «ξανθοί» από ολόκληρο τον κόσμο». Αυτό είπε: «ξανθοί». Είναι όντως αστείο να εκφράζεται με αυτό τον τρόπο ο υπηρέτης ενός «ξανθού».
Κάθε φορά που οι ηγέτες αυτών των «αγροτικών» οργανώσεων βλέπουν ότι ο προϋπολογισμός που προορίζεται για την επιχορήγηση των γλεντιών τους μειώνεται, δημιουργούν βάσει σχεδίου κάποιο πρόβλημα και κατόπιν τρέχουν στην κυβέρνηση της Τσιάπας, για να τους πληρώσει προκειμένου να «ηρεμήσουν».
Αυτό το «modus vivendi» των αρχηγών τους, που καλά καλά δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την «άμμο» από το «χαλίκι», ξεκίνησε με τον «croquetas» Άλμπορες, ξανάρχισε με τον Χουάν Σαμπίνες του Λόπες Ομπραδόρ και συνεχίζεται με τον αυτοαποκαλούμενο πράσινο οικολόγο Μανουέλ «ο ξανθός» Βελάσκο.
Περιμένετε ένα λεπτό…
Τώρα μιλά κάποιος σύντροφος. Κλαίει, ναι. Αλλά όλοι ξέρουμε ότι αυτά είναι δάκρυα οργής. Με τρεμάμενα λόγια λέει αυτό που νιώθουν, που νιώθουμε όλοι: δεν θέλουμε εκδίκηση, θέλουμε δικαιοσύνη.
Ένας άλλος διακόπτει: «σύντροφε εξεγερμένε υποδιοικητή, μην παρεξηγείς τα δάκρυά μας. Αυτά δεν είναι δάκρυα λύπης αλλά εξέγερσης».
Φτάνει μια αναφορά από μια συνέλευση των αρχηγών της CIOAC-Histórica, οι οποίοι λένε αυτολεξεί: «με τον EZLN δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε με χρήματα. Αλλά μόλις συλληφθούν όλοι όσοι εμφανίζονται στην εφημερίδα και μείνουν στη φυλακή για 4 ή 5 χρόνια, αφού ηρεμήσουν τα πράγματα θα μπορούμε να διαπραγματευτούμε με την κυβέρνηση για την απελευθέρωσή τους». Και προσθέτει κάποιος άλλος: «ή μπορούμε να πούμε ότι κι εμείς είχαμε νεκρό οπότε έχουμε ισοφαρίσει, ένας νεκρός από κάθε πλευρά κι έτσι οι ζαπατίστας θα ηρεμήσουν. Το επινοούμε ή τον σκοτώνουμε εμείς οι ίδιοι και έτσι λύνεται το πρόβλημα».
Τέλος πάντων, αυτό το γράμμα γίνεται μεγάλο και δεν ξέρω αν καταφέρνετε να νιώσετε αυτό που νιώθουμε. Ούτως ή άλλως, ο Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές μου ανέθεσε να σας ειδοποιήσω …
Περιμένετε…
Τώρα μιλούν στην ζαπατιστική συνέλευση της Ρεαλιδάδ.
Βγήκαμε έξω προκειμένου να αποφασίσουν ποια θα είναι η απάντηση τους σε ένα ερώτημα που τους θέσαμε: «Η διοίκηση του EZLN διώκεται από τις κυβερνήσεις, το ξέρετε καλά, γιατί την εποχή της προδοσίας του 1995 ήσασταν εδώ. Θέλετε λοιπόν να μείνουμε εδώ για να ερευνήσουμε το πρόβλημα και να αποδοθεί δικαιοσύνη ή προτιμάτε να πάμε αλλού; Γιατί μπορεί να υποστείτε όλοι τις άμεσες διώξεις από τις κυβερνήσεις και την αστυνομία και τον στρατό τους».
Τώρα ακούω έναν νέο. Είναι γύρω στα 15. Μου λένε πως είναι ο γιος του Γκαλεάνο. Ρίχνω μια ματιά και όντως, αν και πολύ μικρός, είναι ένας μικρός Γκαλεάνο υπό διαμόρφωση. Μας λέει να μείνουμε, ότι μας εμπιστεύονται για να αποδοθεί δικαιοσύνη και να βρεθούν αυτοί που δολοφόνησαν τον πατέρα του. Και είναι έτοιμοι για όλα. Πολλαπλασιάζονται οι φωνές στο ίδιο πνεύμα. Μιλούν οι σύντροφοι. Μιλούν οι συντρόφισσες, ακόμα και τα παιδιά σταματούν το κλάμα: οι συντρόφισσες ήταν που επανασύνδεσαν το νερό παρά τις απειλές που δέχθηκαν από τους παραστρατιωτικούς. «Είναι γενναίες», λέει ένας άντρας, βετεράνος του πολέμου.
Να μείνουμε, αυτή είναι η απόφαση.
Ο Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές προσφέρει οικονομική βοήθεια στη χήρα.
Η συνέλευση διαλύεται. Παρόλα αυτά μπορούμε να διακρίνουμε ότι το βήμα όλων γίνεται για άλλη μια φορά σταθερό και ότι στο βλέμμα τους υπάρχει μια λάμψη διαφορετική.
Που είχα μείνει; Α, ναι. Ο Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές μου ανέθεσε να σας ειδοποιήσω ότι αναβάλλονται επ’ αόριστον οι δημόσιες δραστηριότητες του Μαΐου και του Ιουνίου, καθώς και τα μαθήματα της «Ελευθερίας σύμφωνα με τους/τις ζαπατίστας». Οπότε πρέπει να δείτε το ζήτημα των ακυρώσεων κλπ.
Περιμένετε…
Μας λένε τώρα ότι οι από πάνω αρχίζουν την προώθηση του λεγόμενου «μοντέλου Ακτεάλ»: «ήταν μια ενδοκοινοτική σύγκρουση για ένα λατομείο άμμου». Μμμ… έτσι συνεχίζονται η στρατιωτικοποίηση, οι υστερικές κραυγές του εξημερωμένου τύπου, οι προσποιήσεις, τα ψέματα, οι διώξεις. Εξάλλου, δεν βρίσκεται χωρίς λόγο εδώ ο γερο Chuayffet. Οι επιμελείς μαθητές του αυτή τη φορά βρίσκονται στην κυβέρνηση της Τσιάπας και στις «αγροτικές» οργανώσεις.
Αυτό που θα ακολουθήσει το ξέρουμε ήδη.
Αλλά εγώ αυτό που θέλω να σας ρωτήσω με αφορμή αυτές τις γραμμές είναι το εξής:
Εμείς οδηγηθήκαμε μέχρι εδώ εξαιτίας του πόνου και της οργής. Αν εσείς νιώθετε τα ίδια, πού μπορείτε να φτάσετε;
Γιατί εμείς είμαστε εδώ, στην πραγματικότητα (Ρεαλιδάδ). Εκεί που ήμασταν πάντα.
Εσείς;
Γεια σας. Υγεία και αγανάκτηση.
Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού
Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος
Μεξικό
Μάιος 2014. 20ο έτος από την έναρξη του πολέμου ενάντια στη λήθη
Υ.Γ.- Οι έρευνες διεξάγονται υπό την καθοδήγηση του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Μοϊσές. Εκείνος θα σας ενημερώσει σχετικά με τα αποτελέσματα ή θα το κάνει μέσω εμού.
Άλλο Υ.Γ.- Αν μου ζητούσαν να συνοψίσω την επίπονη πορεία μας, θα ήταν: οι δικές μας προσπάθειες έχουν στόχο την ειρήνη, οι δικές τους τον πόλεμο.