Είναι πραγματικά αδιανόητο. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένα κόμμα να μιλήσει για το αποικιοκρατικό καθεστώς λειτουργίας της ΑΑΔΕ. Τα τελευταία χρόνια έχει πραγματοποιηθεί μία άνευ προηγουμένου αφαίμαξη του Έλληνα πολίτη, κυρίως του μεροκαματιάρη από την Εφορία, και δε μιλά κανείς.
Το έχουμε ξαναπεί: η ΑΑΔΕ αποτελεί ευρωπαϊκή εξαίρεση.
Η ΑΑΔΕ δεν λογοδοτεί άμεσα σε εκλεγμένα όργανα. Ο διοικητής της δεν μπορεί να παυθεί από την κυβέρνηση. Δεν υπόκειται σε κοινοβουλευτικό έλεγχο για τις πολιτικές της επιλογές.
Η λειτουργία της προτεραιοποιεί την είσπραξη με κάθε κόστος. Προχωρά σε Κατασχέσεις, πλειστηριασμοί, χωρίς να δίνει διαπραγματευτική ευελιξία σε αδύναμες ομάδες.
Η ΑΑΔΕ δεν λαμβάνει υπόψη κοινωνικά ή πολιτικά κριτήρια, όπως π.χ. οικονομική κρίση ή φυσικές καταστροφές.
Ουσιαστικά αποτελεί μηχανισμό «εγγύησης» προς τους δανειστές, ώστε να εισπράττονται σταθερά έσοδα, ανεξαρτήτως πολιτικής συγκυρίας. Έσοδα που ένα σημαντικό μερίδιο αυτών καταλήγει στους δανειστές.
Αποτελεί λοιπόν ένα όργανο των δανειστών για τη διασφάλιση ότι θα λαμβάνουν διαρκώς τα λεφτά τους, όχι ένα εργαλείο δημοσιονομικής πολιτικής της Ελλάδας.
Ο Μητσοτάκης , σπεύδει και αποπληρώνει πρόωρα δάνεια προς τους δανειστές από το πραγματικό υστέρημα των Ελλήνων πολιτών τη στιγμή όπου το πραγματικό χρέος δεν πέφτει!
Και το κάνει η αντιπολίτευση σε αυτό το τριτοκοσμικό καθεστώς που έχει επιβληθεί στη χώρα; Σχεδόν τίποτα! Πού και πού κάτι λέει το ΚΚΕ, αλλά γενικά σιωπή.
Χειρότερος από όλους ο ΣΥΡΙΖΑ που όχι μόνο δε μιλά για το ειδικό καθεστώς λειτουργίας της ΑΑΔΕ και το ανελέητο κυνήγι στον Έλληνα πολίτη αλλά και ο Τομεάρχης Οικονομίας & Ανάπτυξης του, Χάρης Μαμουλάκης σε πρόσφατη ερώτησή του “αγχώθηκε“ για την έλλειψη σύγχρονων τεχνολογικών εργαλείων στην Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) για την αποτελεσματική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής επισημαίνοντας με ιδιαίτερη αυστηρότητα ότι “δεν νοείται οπισθοδρόμηση στα λογισμικά προγράμματα των Αρχών που ασκούν ελέγχους”.
Και πώς να κάνει αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ αφού έχει συνυπογράψει αυτή την κατάντια και μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει ίχνος αυτοκριτικής επιμαίνοντας ότι “σώσαμε τη χώρα”.
Με αυτά και με αυτά ο πολίτης αισθάνεται απροστάτευτος, έρμαιο μίας φορολογικής πολιτικής που τον αντιμετωπίζει ως εχθρό, τα έσοδα τα οποία συγκεντρώνει δεν επιστρέφουν σε έργα για τον Έλληνα πολίτη αλλά προτεραιότητα αποτελεί η αποπληρωμή των ληστρικών δανείων των ξένων δανειστών.
Η πραγματικότητα αποτυπώνεται και στην χθεσινή είδηση:
Το κράτος πέτυχε υπέρβαση φορολογικών εσόδων μέσα σε ένα μόλις 5μήνο ύψους σχεδόν 4,3 δισ. ευρώ. Ακόμη και αν αφαιρεθούν ποσά που οφείλονται σε τεχνικά λογιστικά φαινόμενα – όπως ετεροχρονισμοί πληρωμών του τακτικού και επενδυτικού προϋπολογισμού ή προεισπράξεις φόρων – το πλεόνασμα παραμένει κατά 1,454 δισ. ευρώ υψηλότερο από τον στόχο.
Αυτή η τάση δεν είναι καινούργια. Αποτελεί συνέχεια μιας πολιτικής επιλογής που επενδύει διαχρονικά στην επίτευξη υψηλών πλεονασμάτων μέσω της συστηματικής υπέρβασης των στόχων στα φορολογικά έσοδα, με τίμημα όμως τη διατήρηση μιας οικονομικά ασφυκτικής πίεσης στην κοινωνία.
Πίσω από τα νούμερα, η πραγματικότητα είναι σαφής: τα υπερπλεονάσματα δεν είναι προϊόν ανάπτυξης, επενδύσεων ή αποτελεσματικότερης διοίκησης. Είναι προϊόντα υπερφορολόγησης – ιδιαίτερα των καταναλωτών και των φυσικών προσώπων – και σε μεγάλο βαθμό, συνέπεια της ακρίβειας, που λειτουργεί πλέον ως σιωπηρός μηχανισμός αύξησης των εσόδων.
Άραγε, πότε θα κάνουν τη δουλειά τους τα κόμματα της αντιπολίτευσης επισημαίνοντας ότι ο Έλληνας πολίτης – ειδικά ο πιο οικονομικά αδύναμος – αφαιμάζετε για να εξυπηρετούνται ξένα προς την Ελλάδα συμφέροντα;