Του Αχιλλέα Ζορμπά *
Η απεργία της 30ης Μάη, δεν είναι άλλη μια απεργία. Είναι απεργία που μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά στη προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος ώστε οι εργαζόμενοι να περάσουν στην αντεπίθεση για τη διεκδίκηση των απωλειών τους. Το περιεχόμενο που προσπαθούν να δώσουν οι συμβιβασμένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, κάνουν πιο διακριτή αυτή τη φορά τη διαχωριστική γραμμή που εμφανίζεται διαχρονικά στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Από τη μια πλευρά, ορθώνεται η γραμμή της ταξικής συναίνεσης που εκφράζεται από της ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, με εύηχες λέξεις και εκφράσεις όπως η «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας» και «δίκαιη ανάπτυξη». Μια ανάπτυξη που οι εργαζόμενοι σε μια σειρά κλάδους την πλήρωσαν πολύ ακριβά. Στις περιπτώσεις για παράδειγμα κλάδων όπως ο τουρισμός ή ο επισιτισμός, η «ανάπτυξη της υγιούς επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας» σάρωσε στην κυριολεξία δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων σε όλα τα επίπεδα. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι είδαν τα κέρδη τους να αυξάνονται, ακόμα και σε περίοδο κρίσης ενώ αντίθετα οι εργαζόμενοι είδαν μειώσεις μισθών, ανυπαρξία Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, αύξηση της εργοδοτικής τρομοκρατίας.
Από την άλλη πλευρά ορθώνεται η γραμμή της ταξικής σύγκρουσης που εκφράζεται από Σωματεία, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα που συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ. διεκδικώντας αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, με κατάργηση των αντεργατικών – αντιλαϊκών νόμων και ανάκτηση των απωλειών που έχουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα τα τελευταία χρόνια λόγω της καπιταλιστικής κρίσης.
Τη μια γραμμή την εκφράζει ο αναβαθμισμένος ρόλος των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που όλο το προηγούμενο διάστημα δεν έβρισκαν έναν λόγο να κηρύξουν απεργία διευκολύνοντας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να περνάει μέτρα όπως ο προϋπολογισμός του 2018, το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας, κλπ. Μέτρα τα οποία αποτελούν συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αποδεικνύοντας πως τα κόμματα της αστικής διαχείρισης όταν πρόκειται να στήσουν στον τοίχο τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα φτωχών λαϊκών στρωμάτων βρίσκουν τον καλύτερό τους σύμμαχο στις παραπάνω συνδικαλιστικές ηγεσίες!
Την άλλη γραμμή την εκφράζουν τα σωματεία που μετά από κάλεσμα του Π.Α.ΜΕ. πήραν «επ’ ώμου» την οργάνωση των εργαζομένων προκηρύσσοντας απεργιακές κινητοποιήσεις για να βάλουν φρένο, να εμποδίσουν και να αποκαλύψουν στους συναδέλφους την ουσία των μέτρων που ψηφίζει η κυβέρνηση και χειροκροτεί το μεγάλο κεφάλαιο.
Στην απεργία της 30ης Μάη συγκρούονται δυο αντιλήψεις στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα οι οποίες είναι ακόμα πιο ευδιάκριτες από το πρόσφατο παρελθόν.
Στη μια πλευρά βρίσκεται η λεγόμενη «Εθνική Κοινωνική Συμμαχία» δηλαδή η ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ που μαζί με τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, Επιμελητήρια και άλλους. Ένα μόρφωμα σε επίπεδο συνδικαλιστικών «κορυφών» μια «συμμαχία», χωρίς καμιά συμμετοχή εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και μισθωτών επιστημόνων, τους οποίους τώρα καλούν στην κινητοποίηση με «ξένες σημαίες» προς τα πραγματικά τους συμφέροντα! Καλούν το λαό να απεργήσει και να διαδηλώσει για την ανάκαμψη των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου από την κρίση που το ίδιο δημιούργησε!
Στην απέναντι πλευρά βρίσκονται οι δυνάμεις που παλεύουν μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, τους μικρομεσαίους αγρότες, για τη συγκρότηση μιας πραγματικής και πλατιάς Κοινωνικής Συμμαχίας, που θα βάζει στην ημερήσια διάταξη τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, η ικανοποίηση των οποίων προϋποθέτει σύγκρουση με τα συμφέροντα και το σχεδιασμό του κεφαλαίου, με την πολιτική των κομμάτων του.
Ιδιαίτερα σε αυτή τη σύγκρουση, δε χωράνε μισόλογα και υπεκφυγές. Ο καθένας παίρνει θέση. Η κάθε δύναμη στο συνδικαλιστικό κίνημα κρίνεται! Όχι στα λόγια αλλά στα έργα. Και κρίνονται και εκείνες οι δυνάμεις που θέλουν τους εργαζόμενους σε σύγχυση, χωρίς ξεκάθαρη στόχευση. Κρίνονται εκείνες οι δυνάμεις που χρησιμοποιούν αγωνιστική φρασεολογία αλλά η πρακτική τους κρατά τους εργαζόμενους στην καλύτερη περίπτωση εγκλωβισμένους και στη χειρότερη αποστρατευμένους. Τα διλήμματα που εμφανίστηκαν να βάζουν διάφορες δυνάμεις (από αναρχοαυτόνομα σχήματα έως συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) για το αν υπάρχει απεργία στις 30 Μάη ή όχι είναι «βούτυρο στο ψωμί» της κυβέρνησης ώστε να υπάρχει αδράνεια στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Άλλωστε το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν περίμενε την απεργία της 30ης Μάη για να προβάλλει το δικό του διεκδικητικό πλαίσιο! Τα σωματεία που συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ. το κάνουν εδώ και 20 χρόνια, όταν όλες οι άλλες δυνάμεις τα κατηγορούσαν για δήθεν διασπαστικές τακτικές!
Η απεργία στις 30 Μάη είναι ευκαιρία για μια σειρά σωματεία και εργαζόμενους, που προβληματίζονται και αγανακτούν με τη σημερινή κατάσταση, να αναμετρηθούν μ’ αυτούς που υπηρετούν τη γραμμή της μοιρολατρίας, του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης στο σχεδιασμό του κεφαλαίου. Η ευκαιρία αυτή θα πρέπει να αξιοποιηθεί με μαζική συμμετοχή των εργατών, των υπαλλήλων, των μικρών αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, των φοιτητών και γυναικών στην απεργιακή συγκέντρωση την Τετάρτη 30 Μάη στις 10 π.μ. στην Πλατεία Νέων Καταστημάτων. Να διαλέξουν «με ποιους θα πάνε και ποιους θ’ αφήσουν», να πάρουν θέση στη μάχη για την ανασύνταξη του κινήματος διεκδικώντας τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
* Μέλος γραμματείας ΠΑΜΕ Χανίων