Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.F.J.
Η συμβατικότητα της ημερολογιακής αλλαγής μιας χρονιάς, στέκει πάντα πηγή αναστοχασμού για όσα διαδραματίστηκαν στη διάρκειά της και ταυτόχρονα προσπάθεια/ πρόκληση κατανόησης των επερχομένων στη νέα. Και επειδή ως γνωστόν στις 31 Δεκέμβρη δεν κλείνει μια ακόμη χρονιά, αλλά μια σημαδιακά σημαντική χρονιά.
Η χρονιά που φεύγει, κόντρα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα αποδιάρθρωσης κάθε αξιακού περιεχομένου και εννοιών και νεοφιλελεύθερης απαξίωσης κάθε έννοιας κοινωνικής αλληλεγγύης, συλλογικότητας και συντροφικότητας, ανέδειξε μια νέα ριζοσπαστική και αντιστασιακή συλλογικότητα εργαζομένων –διανοουμένων.
Τι είναι αυτό που τρέφει την αισιοδοξία μας ότι κάθε νέα χρονιά θα είναι καλύτερη και θα φέρει λύσεις σε προβλήματα στα οποία οι προηγούμενες απέτυχαν. Ίσως το ότι είναι φυσιολογικό να προοδεύουμε, να κινείται η κοινωνία προς τα εμπρός, έστω και με τα «ζιγκ –ζαγκ της ιστορίας». Ίσως να’ναι μόνον η ελπίδα, που ως γνωστόν πεθαίνει τελευταία.. Χρονιάρες μέρες όμως, ας μην είμαστε απαισιόδοξοι.
Ας σκεφτούμε λίγο, στο μεταίχμιο αυτού του χρόνου, τι θα έπρεπε και θα μπορούσε να αλλάξει σ’αυτήν τη χώρα, ώστε να πάει μπροστά και να ζούμε όλοι καλύτερα.
Πριν απ’όλα, δυο φαινομενικά αντιφατικά μεταξύ τους στερεότυπα που όμως είναι απλώς, οι δυο πλευρές του ιδίου νομίσματος. Από τη μια η αντίληψη ότι το κράτος φταίει για όλα τα δεινά ή οφείλει να κάνει τα πάντα, μια άποψη που δίνει άφεση αμαρτιών στην απραξία, την αφασία και την αποχή από τα κοινά, από κοινωφελείς δράσεις, ακόμη και από την παραγωγικότητα της πλειοψηφίας των πολιτών και από την άλλη η αδυναμία της πολιτείας να έχει οργανωμένη διοίκηση, παιδεία, υγεία, πρόνοια σε αξιοκρατική βάση που να εξυπηρετεί τον πολίτη με υψηλά δυτικοευρωπαϊκά στάνταρτ.
Για να αλλάξει αυτό το «νόμισμα» πρέπει να υπάρχει σχέδιο και βούληση, πριν απ’ όλα από την κυβέρνηση, για αλλαγές ουσίας. Νέοι κανόνες, έλεγχος εφαρμογής τους, παραδειγματική τιμωρία όσων παρεκτρέπονται. Εδώ κανένας δημόσιος λειτουργός δεν τιμωρείται. Επειδή η υπηρεσία του δεν εξυπηρετεί σε συγκεκριμένο χρόνο τον πολίτη, ενώ το ίδιο το κράτος επιβραβεύει τους παρανομούντες, εφευρίσκοντας κάθε δυο –τρία χρόνια «πολιτικές» από τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων ως τη…. ρύθμιση των φόρων που έπρεπε να έχουν καταβληθεί. Η μη τήρηση σταθερών και αποδεκτών κανόνων στην ουσία υπονομεύει και ακυρώνει κάθε μεταρρυθμιστική πολιτική. Η δεύτερη μεγάλη αλλαγή πρέπει να είναι η διαφάνεια. Διαφάνεια σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες, διαφάνεια παντού.
Ως σύνθημα είναι εύκολο, ως πρακτική εφαρμόσιμη και καθημερινή φαντάζει άπιαστο όνειρο, όσο υπάρχει ο κομματισμός και η αναξιοκρατία, όσο το κόμμα που κερδίζει τις εκλογές θεωρεί τον κρατικό μηχανισμό λάφυρο εξουσίας. Χρησιμοποιείστε τον πολύτιμο πολιτικό χρόνο στη νέα χρονιά που αρχίζει σε λίγες ημέρες για να είναι πράγματι μια καλή και δημιουργική χρονιά, για το λαϊκό κίνημα, τους κοινωνικούς αγώνες και την δημοκρατία.
Δεν είναι λίγα αυτά. Σκεφθείτε μόνον αν στη σημερινή Ελλάδα μπορούν να γίνουν. Και μη μελαγχολήσετε. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Καλό το 2016.