Του Αντώνη Μπαλωμενάκη
Ξεκινώ από δυο σκέψεις με τις οποίες φαντάζομαι ότι δεν θα διαφωνήσει κανένας.
Η πρώτη: Η Αριστερά, από τη στιγμή που διεκδίκησε και έλαβε κυβερνητική ευθύνη στα πλαίσια του δεδομένου κοινοβουλευτικού συστήματος, δεν διαλέγεται μόνο με τον εαυτό της και την Ιστορία. Ανέλαβε μια συνολικότερη ευθύνη απέναντι στην Κοινωνία, η οποία, ως γνωστόν, αποτελείται από πολλές διαφορετικές αντιλήψεις και συμφέροντα.
Η δεύτερη σκέψη : Η «σιγουριά του ενυδρείου όπου όλα τα ψαράκια γνωρίζονται μεταξύ τους», μας βόλεψε επί πολλά χρόνια. Μας παρείχε έναν λόγο καταγγελτικό, πλούσιο σε κριτική προς τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές , αλλά λιγότερο εφοδιασμένο με πρακτικές λύσεις επίλυσης των πολλαπλών προβλημάτων της κοινωνίας. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει.
Εν όψει της νέας εκλογικής μάχης ανασκόπησα στις προσωπικές προεκλογικές παρεμβάσεις του Γενάρη. Στάθηκα σε συχνές προειδοποιήσεις για το πόσο δύσκολη θα είναι η περίοδος των διαπραγματεύσεων , πόση μεγάλη θα ήταν η ανάγκη για λαϊκή κινητοποίηση συμπαράστασης, πόσο δύσκολος, απρόβλεπτος, επιθετικός ο αντίπαλος.
Σημείωσα και μια συχνά επαναλαμβανόμενη προτροπή: «Οφείλουμε να περάσουμε από τον καταγγελτικό στο δημιουργικό πολιτικό στοχασμό και στη δράση».
Eξακολουθεί νομίζω να είναι ωραίο και σωστό ως σύνθημα και θα πρέπει να δεσπόσει στη νέα κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ. Μια θητεία την οποία , είν’ αλήθεια, θα χρωματίζει ένα βαρύ πρόγραμμα . Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν του δοθεί η εντολή, ασφαλώς θα πρέπει να κυβερνήσει χωρίς ρητορικούς λεονταρισμούς, αναγνωρίζοντας την νέα πραγματικότητα. Να αναλάβει το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η εφαρμογή του προγράμματος, αλλά και την ευθύνη να επιχειρήσει να ασκεί προοδευτικές , αναδιανεμητικές πολιτικές μέσα σε ένα πράγματι ασφυκτικό πλαίσιο. Να αποφύγει τις αστοχίες και τις χαρακτηριστικές καθυστερήσεις της προηγούμενης φάσης.
Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ από ορισμένους επικίνδυνα αφελής ή ουτοπικά αισιόδοξος, έχω τη γνώμη ότι οι οιωνοί για την πολύ πιθανή νέα κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι καλύτεροι τώρα.
Ας καταγράψουμε μερικές διαφορές του Σεπτεμβρίου από τον Ιανουάριο:
Πρώτ’ απ’ όλα η ανασφάλεια για τη σχέση της χώρας με την ευρωζώνη έχει υποχωρήσει. Χωρίς να μπορεί κάποιος να εγγυηθεί στη νέα κυβέρνηση ότι το σχέδιο Σόιμπλε δεν θα επιστρέψει στην ημερήσια διάταξη, μόλις ,όπως αναμένεται, θα εμφανιστούν τα πρώτα αγκάθια στην υλοποίηση της συμφωνίας, αυτή τη φορά το θέμα δεν θα είναι κυρίαρχο είτε ως προεκλογικό τρομοκρατικό σύνθημα είτε ως μια κάπως στιβαρή πιθανότητα. Οι συνέπειες για το κλίμα στην οικονομία θα είναι προφανείς.
Σημαντικό είναι επίσης ότι αυτήν τη φορά αναμένεται με πολύ μεγάλη βεβαιότητα να ξεκινήσει ένα δυναμικό πρόγραμμα χρηματοδότησης της παραγωγικής δραστηριότητας.
Τρίτο, οι εμπειρίες της σύντομης διακυβέρνησης αναμένεται να δράσουν θετικά στον κυβερνητικό έργο . Και να συντελέσουν ώστε η Κυβέρνηση να λειτουργήσει συνεκτικότερα, πιο αποφασιστικά πιο δραστήρια. Βασική προϋπόθεση γιαυτό είναι να πάρουν σάρκα και οστά οι μέχρι σήμερα αόριστες δεσμεύσεις των δανειστών για τη διευθέτηση του χρέους. Διαφορετικά θα είναι σαν να χτίζεις στην άμμο. Η χώρα δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσει το υπέρογκο χρέος της όπως αυτό είναι σήμερα. Αν είναι υποχρεωμένη να πληρώνει τεράστια ποσά κάθε χρόνο σε τόκους και τοκοχρεολύσια δεν πρόκειται να ξεφύγει ποτέ από την αιχμαλωσία.
Στο βαθμό που η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έχει επιτύχει την ελάφρυνση, θα καταγράψει μια σημαντική, στρατηγικής σημασίας, επιτυχία που θα είναι ταυτόχρονα και προϋπόθεση για κάθε θετικό βήμα στο μέλλον.
*****
Μέχρι τις εκλογές θα πούμε και θ’ ακούσουμε πολλά.
Ας ελπίσουμε με τρόπον ευπρεπή, προωθητικό. Κυρίως με αλληλοσεβασμό και με κριτήρια την υπεράσπιση της παράταξης που γέννησε και είναι σε θέση να συντηρήσει την ελπίδα για μια κοινωνία πιο δίκαιη.
Προσωπική μου γνώμη είναι ότι η Αριστερά δεν χρειάζεται να επιστρέψει ηττημένη στο ρόλο της αντιπολίτευσης. Έχομε όλοι και όλες καθήκον να την υπερασπιστούμε, ακόμα και απέναντι στα ίδια της τα λάθη, στις ανεπάρκειές της. Οι «ασκήσεις επί χάρτου» δεν μπορεί να είναι η αποστολή της παράταξης αυτής, που διαχρονικά συγκέντρωσε και μπορεί ακόμα να συσπειρώνει ανιδιοτελείς υπερασπιστές των λαϊκών συμφερόντων.
Αρνούμαι τα εύκολα συμπεράσματα.
Αρνούμαι τα αυτοκαταστροφικά «θα» (δείτε τι θα πάθομε), εξίσου με τα απερίσκεπτα «εάν..» (είχαμε κάνει αυτό ή το άλλο κλπ).
Δεν θέλω να συμβάλλω στο χαιρέκακο «όλοι ίδιοι είναι».
Δεν θέλω να βοηθήσω το σύστημα και τους πολιτικούς του εκπροσώπους που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό σημείο να ξεπλυθούν από τα ανομήματά τους. Δεν θέλω να εδραιωθεί η πεποίθηση ότι καμιά διαφυγή δεν υπάρχει από τη δική τους εξουσία. Δεν θέλω να θαφτεί η ελπίδα για μια εναλλακτική πολιτική από τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό.
Η μάχη θα δοθεί αξιοπρέπεια και επιμονή, ακριβώς επειδή δεν συμβιβαζόμαστε με την ήττα.
Επειδή δεν είμαστε εδώ μόνο για τα ζήτω και τις επιτυχίες, αλλά και για τις δυσκολίες και τις αναγκαίες ανασυγκροτήσεις .
