Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη
Αν μία λέξη δεν ταιριάζει στον Μιχάλη Λεμπιδάκη αυτή είναι το μελό.
Δεν υπήρξε στιγμή στη διάρκεια της μαραθώνιας κατάθεσης του ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Ανατολικής Κρήτης (η οποία δεν ολοκληρώθηκε) που να «χρωμάτισε» συναισθηματικά τη φωνή του δεδομένης της εξάμηνης ομηρείας του.
Ακόμα και όταν χρειάστηκε να περιγράψει κάποιες πιο προσωπικές πτυχές μετά από αλλεπάλληλες ερωτήσεις της έδρας, όπως για παράδειγμα ότι την πρώτη φορά που του επέτρεψαν να κάνει μπάνιο, ήταν σε μία σκάφη με το χέρι αλυσοδεμένο, απέφυγε να φορτίσει το κλίμα, επιχειρώντας με
απόλυτη επίγνωση να «λειάνει» καταστάσεις, να… απαλύνει τα βιώματα που έζησε στα χέρια των απαγωγέων του.
Ο Μιχάλης Λεμπιδάκης στις σχεδόν πέντε ώρες της κατάθεσης του δεν επέτρεψε να ξεδιπλωθούν τα εσώψυχά του, όπως ίσως περίμεναν πολλοί.
Με φοβερή ψυχραιμία παρέμεινε σταθερός στα λεγόμενά του, συνεπής στη γραμμή που έχει ακολουθήσει από την αρχή της απελευθέρωσής του. Ο τρόπος με τον οποίο κινήθηκε και ελίχθηκε στις πιεστικές ερωτήσεις της έδρας απέδειξε ότι πρόκειται για έναν ευφυέστατο άνθρωπο, από τον οποίο δεν μπορείς να αποσπάσεις κάτι πέραν εκείνου που ο ίδιος επιθυμεί να δηλώσει.
Και στην θέση αυτή παρέμεινε ακλόνητος ακόμα και όταν η πρόεδρος αλλά και η εισαγγελέας της έδρας, άμεσα ή έμμεσα, ζητούσαν επίμονα αλλά με σεβασμό την βοήθειά του στην άντληση κρίσιμων στοιχείων. Σε ό,τι αφορά στους ίδιους τους κατηγορούμενους, αναφέρθηκε μόνο σε όσους ομολόγησαν τη συμμετοχή τους στην απαγωγή. Και οι αναφορές αυτές ήταν τόσο-όσο.
Ναι μεν αναγνώρισε ότι του είχαν συμπεριφερθεί ανθρώπινα σε προσωπικό επίπεδο και ότι με κάποιους είχε αναπτύξει μία συμπάθεια δεδομένων των συνθηκών, στην ουσία όμως τήρησε τις αποστάσεις του και απέφυγε να προσδώσει μεγαλύτερη υπόσταση στα όσα «ευνοϊκά» είχε αναφέρει σε καταθέσεις του για συγκεκριμένους κατηγορούμενους.
Κατά τη χθεσινή ζωντανή διαδικασία ο επιχειρηματίας δεν «χαρίστηκε», όπως ήλπιζαν κάποιοι εκ των συνηγόρων για τους εντολείς τους. Διαφάνηκε ότι δεν ήθελε να επιβαρύνει τη θέση τους, δεν ήταν ωστόσο διατεθειμένος να τους δώσει πλήρες ελαφρυντικό, για να πάρουν «συγχωροχάρτι» από την Δικαιοσύνη.
Ο Μιχάλης Λεμπιδάκης και χαμογέλασε και γέλασε στη διάρκεια της κατάθεσής του. Και το έκανε αρκετές φορές. Ίσως η στάση αυτή αποτελεί την δική του «άμυνα» ενώπιον ενός κατάμεστου ακροατηρίου με τα βλέμματα όλων να είναι καρφωμένα πάνω του και των κατηγορουμένων ακόμα περισσότερο.
Έτσι ενώ θα περίμενε κάποιος να προσδώσει σε κάποιες περιγραφές μία δραματική χροιά (γιατί τα πράγματα ήταν από μόνο τους δραματικά) εκείνος επέλεξε να «ξεπλύνει» κάθε ίχνος συναισθηματισμού, με έναν μάλλον χιουμοριστικό μανδύα.
«Στην αρχή με είχαν δέσει με μία χοντρή αλυσίδα αγριόσκυλου, στην πορεία με έδεσαν με μία λεπτότερη αλυσίδα για κανίς» περιέγραψε αστειευόμενος.
Σε άλλο σημείο, αναφερόμενος στην σκηνή της αρπαγής του, είπε: «Με ρώτησε κάποιος αν είμαι τσιπαρισμένος. Μπορεί να είχε δει ταινίες του Σταλόνε».
Γέλασε εγκάρδια ακόμα και όταν συνήγορος υπεράσπισης που ζητούσε λίγο χρόνο παραπάνω από την έδρα για να κάνει τις ερωτήσεις που ήθελε, σχολίασε παραπονούμενος: «Μα δεν γίνεται να διαβάζω δύο μήνες δικογραφία για μόλις ένα τέταρτο ερωτήσεων».
Ήταν εμφανές ότι ο 54χρονος επιχειρηματίας επεδίωκε να βάλει στο περιθώριο τα συναισθήματα και τις σκέψεις του και κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να στρέψει αλλού τα φώτα του «προβολέα».
Ακόμα και όταν ερωτήθηκε αν ένιωθε φόβο καθόλη τη διάρκεια της ομηρείας του, επιχείρησε να απαντήσει ρεαλιστικά, αποφεύγοντας να δώσει βαρύτητα στο πώς ένιωθε ως ένας άνθρωπος που κρατούνταν επί 186 ημέρες!
«Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που πάντα υπάρχει, προσπαθούσα να το τοποθετήσω στο βάθος του υποσυνείδητου. Πίστευα ότι θα έφευγα».
Ίσως αυτή η αντιμετώπιση των πραγμάτων, αυτή η φιλοσοφία της ζωής σε συνδυασμό με την ευφυία που τον διακρίνει (κάτι που αναγνωρίζουν όλοι οι παράγοντες της δίκης), να τον έβγαλαν τελικά στ’ …ανοιχτά στο εξάμηνο της ομηρείας του.
Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι δεν είχε υπερένταση, κάτι που παρατήρησε και η πρόεδρος της έδρας κ. Θεονύμφη Λυράκη, στην έναρξη κιόλας της διαδικασίας.
«Έχετε υπερένταση και θέλετε να τα πείτε γρήγορα, να τα βγάλετε από μέσα σας και να τελειώνετε. Μπορεί να μην θέλατε να παρασταθείτε ως
πολιτική αγωγή, όμως είστε ο πιο κρίσιμος μάρτυρας» του είπε.
Λίγα λεπτά νωρίτερα, στο άκουσμα του ονόματός του προκειμένου να προσέλθει για την κατάθεση, ο Μιχάλης Λεμπιδάκης στράφηκε δίπλα στον αδελφό του, φιλήθηκαν σταυρωτά και σηκώθηκε για τη μεγάλη στιγμή.
Και είναι πραγματικά εντυπωσιακή η αντοχή του και το σθένος του καθώς παρά το γεγονός ότι στεκόταν τόσες ώρες εξεταζόμενος, δεν ζήτησε ούτε στιγμή να διακόψει το δικαστήριο, παρά τις παροτρύνσεις της προέδρου. «Είμαι μια χαρά»
έλεγε ξανά και ξανά, με χαμόγελο πάντα.
Η κατάθεση του Μιχ. Λεμπιδάκη δεν ολοκληρώθηκε και έτσι θα συνεχιστεί την ερχόμενη εβδομάδα.