Ευτύχης Δαμιανάκης; Ναι σε όλα. Ευαγγελία Κουρουπάκη; Ναι σε όλα. Σήφης Βαλυράκης; Ναι σε όλα. Χρήστος Μαρκογιαννάκης; Ναι σε όλα. Αυτή είναι η απάντηση των βουλευτών Χανίων στο κατεπείγον «υπαρξιακό δίλημμα» που τέθηκε από την κυβέρνηση της Τρόικας. Εκβιαστικά διλήμματα, κατά συρροήν ψεύδη, κατασυκοφάντηση του ελληνικού λαού, εξαθλίωση και επώδυνα μέτρα που εφαρμόζονται μονόπλευρα. Καταστρατήγηση του συντάγματος, πλήρης ανακολουθία λόγων και πράξεων, φτώχια κι ανεργία: ξεπούλημα. Στο νεοφιλελεύθερο πείραμα που πεδίο εφαρμογής του αποτελεί η Ελλάδα, ο πολίτης EINAI ο εχθρός.
Θα μπορούσαν να κηρύττουν ως ιερείς και φανατικοί, εφόσον ήταν ειλικρινής: «Εξιδανικεύστε τον πόνο σας! Βρείτε ηδονή από τα πάθη σας. Αντέξτε! Οι πιο δυνατοί από εσάς θ’ αποτελέσουν το υλικό μιας Νέας Κοινωνίας. Μην αγανακτείτε μάταια! Μην οργίζεστε! Η τύχη και το μέλλον σας έχει αποφασιστεί. Τα συμβόλαια έχουν υπογραφεί. Οι καλύτεροι (πιο οικονομικοί) από εσάς θα επιβιώσουν. Η απόφαση έχει παρθεί.» Όμως δεν είναι.
Κι έτσι, τον κατανοούν, τον συμπονούν, και να είστε βέβαιοι, οι βουλευτές του νομού θα προχωρήσουν στα διαβήματά τους, στις επερωτήσεις και στις διεκδικήσεις. Για τους πολίτες τους οποίους αφού καταδικάζουν, μετά σπεύδουν να διαμαρτυρηθούν εκ μέρους τους, για δευτερεύοντα επιμέρους ζητήματα.
Συντεχνιακά και αρκούντως υποκριτικά, διαλέγουν να βάλουν φωτιά στο δάσος και προσποιούνται μετά πως επιθυμούν να σώσουν το δέντρο. Κι αφού ψηφίζουν υπέρ της συνέχισης μίας πολιτικής που λεηλατεί το χώρο της δημόσιας υγείας, μετά τρέχουν να καταθέσουν κάποια επερώτηση για το τάδε Κέντρο Υγείας σε κάποια περιοχή που κινδυνεύει με λουκέτο. Γνωρίζουν το ανούσιο μίας τέτοιας πρακτικής, όμως προχωρούνε πάραυτα στην επανάληψή της. Το νόημα είναι η επανάληψη. Ύπαρξη κενή.
Στο ίδιο μοτίβο ενώ οδηγούν τους αγρότες στη φτώχεια και στον ξεριζωμό με την ψήφο τους, καταθέτουν τα διαπιστευτήριά συμπόνια τους για το επικείμενο λουκέτο στο Εθνικό Ίδρυμα Αγροτικών Ερευνών. Δημιουργούν στρατιές ανέργων και φτωχών, καταστρέφουν τις όποιες προοπτικές ανάπτυξης και μετά μιλούν για το πρόβλημα της ανεργίας σε ημερίδες. Σας συμπονούμε, ενδιαφερόμαστε. Δε γίνεται αλλιώς. Κατανοήστε, επιτέλους. Είναι υπαρξιακό το ζήτημα. Για την πατρίδα.
Η σημερινή βαρβαρότητα του «ναι σε όλα», δεν είναι τωρινή. Για να το αντιληφθούμε αυτό πρέπει να απομακρυνθούμε από τις σημαντικές αποφάσεις που καλούνται κάθε τόσο με την ψήφο τους να λάβουν οι βουλευτές και να κοιτάξουμε αυτό που φανερώνει η βουλευτική ρουτίνα τους. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι πως παρά το πρωτόγνωρο της κρίσης, η καθημερινότητα των βουλευτών μας έχει μείνει απαράλλακτη. Αυτό που έχει ριζικά αλλάξει είναι η ζωή των πολιτών των οποίων οι αντιδράσεις διασαλεύουν και την καθημερινότητα των βουλευτών.
Η κ. Ευαγγελία Κουρουπάκη στην προσπάθειά της να αιτιολογήσει τη θέση της πως το ποσό που λαμβάνουν οι βουλευτές δεν είναι μεγάλο και κακώς εστιάζουν εκεί οι πολίτες, αποκάλυψε πολλά για το δυσθεώρατο χάσμα που πλέον χωρίζει τους βουλευτές από τους πολίτες:
«Ξέρετε πόσα πήρα στο χέρι για τον μήνα Δεκέμβριο; Περίπου 3.900 ευρώ, από τα οποία έδωσα 900 ευρώ για βενζίνη, 1.000 ευρώ για το ενοίκιο και το χαράτσι της ΔΕΗ για το γραφείο στην πόλη μου, 1.000 ευρώ (μαζί με το ΙΚΑ) στη γυναίκα που μου κρατάει το 10χρονο παιδί μου. Τί μένει; 1.000 ευρώ. Σημειώστε στεφάνια, λαχεία και τα συναφή που κάθε βουλευτής είναι υποχρεωμένος να στέλνει και να αγοράζει αντιστοίχως σε εκδηλώσεις του νομού, και δεν μένουν παρά ελάχιστα».
Η κ. Κουρουπάκη φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται την πρόκληση των λεγόμενών της. Μάλιστα, μοιάζει να ζητά την κατανόηση των πολιτών για μία βουλευτική ρουτίνα η οποία περιγράφει την εκπροσώπευση των πολιτών ως μία σειρά από δράσεις οι οποίες έχουν μηδαμινό αντίκτυπο στην καθημερινότητα του πολίτη.
Ο βουλευτής υπάρχει για να υπάρχει. Είναι ένα ακόμα στοιχείο της διακόσμησης. Για να μιλά σε φιέστες και να στέλνει στεφάνια, για να αγοράζει λαχεία και να πληρώνει γραφεία, για να πληρώνει γυναίκα να κρατά το παιδί στο σπίτι, ενώ τρέχει η βουλευτής στις ανούσιες αυτές δράσεις, με ένα αμάξι Lexus που καταναλώνει πολύ βενζίνη. Κι αυτό κοστίζει. 3.900 ευρώ. Εδώ βρίσκεται η βαρβαρότητα. Στον ίδιο τον ρόλο ύπαρξης του βουλευτή. Στον τρόπο που αντιλαμβάνεται την εκπροσώπευση του πολίτη και τον ρόλο του. Στη ρουτίνα του. Έτσι ξέρουν, έτσι πράττουν.
Στο υπαρξιακό ζήτημα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες αυτής της χώρας οι βουλευτές, εκλεγμένοι εκπρόσωποί τους, αντιμετωπίζουν ένα απολύτως διαφορετικό υπαρξιακό ζήτημα.
Το χάσμα που παρουσιάζεται μεταξύ πολιτών και εκλεγμένων εκπροσώπων τους είναι λοιπόν το χάσμα μεταξύ δύο διαφορετικών κόσμων. Του κόσμου των βουλευτών που συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο και του κόσμου των πολιτών που έχει αλλάξει ριζικά. Σε αυτή την εξίσωση, είναι δύο αντίπαλοι πλέον κόσμοι. Δύο κόσμοι που το μόνο κοινό σημείο που τους ενώνει είναι η ματαίωση και το κενό.
Οι βουλευτές δεν εκπροσωπούν τους πολίτες, κι εκεί βρίσκεται γι’ αυτούς το υπαρξιακό ζήτημα. Για τους πολίτες, το υπαρξιακό ζήτημα είναι πλέον καθαρά θέμα επιβίωσης που οφείλεται στη στάση των βουλευτών.
Πριν κάμποσα χρόνια, οι σημερινές πρακτικές τους θα ήταν συνηθισμένες. Σήμερα, είναι «προδοτικές». Είναι «προδοτικές» όχι σήμερα. Προϋπήρχαν. Σήμερα όμως έχουν τρομακτικές επιπτώσεις. Δε θαυπήρχαν αυτές οι τρομακτικές επιπτώσεις σήμερα αν δεν προϋπήρχαν αυτές οι πρακτικές. Αν χθες δεν ήταν το συνηθισμένο και καθημερινό.
Το «ναι σε όλα» δεν είναι τωρινό. Το χάσμα που φανερώνεται μεταξύ των πολιτών και των εκλεγμένων αντιπροσώπων τους είναι το χάσμα μεταξύ κάποιων που έμειναν σταθερά υπάκουοι, συμβιβασμένοι στη ρουτίνα τους, που όμως τώρα έχει τρομακτικό αντίκτυπο και στους πολίτες οι οποίοι βίαια μετακινούνται, αλλάζουν, ωθούνται στην υπέρβαση.
Δεν υπάρχει λοιπόν πλέον εκπροσώπευση, ίσως δεν υπήρχε ουσιαστικά ποτέ, αλλά τώρα φανερώνεται αυτή η απουσία ως ένα τεράστιο υπαρξιακό χάσμα. Οι βουλευτές του «ναι σε όλα» δεν είναι προδότες του λαού. Όχι παραπάνω απ’ όσο ήταν πάντα. Οι σημερινές πρακτικές τους το αποδεικνύουν. Το πρόβλημα είναι λοιπόν το πριν. Αυτό το «πριν» έκανε αυτό τον πόλεμο, να τον έχουμε χάσει προτού καν ξεκινήσει. Το κενό προϋπήρχε. Κενό ύπαρξης. Διακοσμητικά στοιχεία. Δεν έγινε διαπραγμάτευση. Τώρα τους φρουρούνε αστυνομικοί.
Δίχως αυτό το κενό, δε θα μπορούσε καμία τρόικα να προβαίνει σε τέτοιες προκλητικές απαιτήσεις. Δε θα μπορούσε κανένας πολιτικός ξένης χώρας να απευθύνει τέτοιους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Δε θα είχαμε φτάσει ως εδώ.
Γιατί, το βήμα για αυτές τις απαιτήσεις δόθηκε εδώ. Οι αρχικοί και χειρότεροι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί εις βάρος του ελληνικού λαού δόθηκαν από τους πολιτικούς της Ελλάδας. Η πιο αποτελεσματική υπεράσπιση των πολιτικών που ακολουθήθηκαν και της αναγκαιότητάς τους έγινε εδώ. Η υπερψήφιση των μέτρων έγινε εδώ. Οι βουλευτές που εκλέξαμε ψήφισαν «ναι σε όλα».
Δε μας φταίει λοιπόν κάποια Μέρκελ. Όχι πέρα από το βαθμό που και αυτοί συντελέσανε και θρέψανε, συνεργαστήκανε και στηρίζανε όλα αυτά τα χρόνια αυτό το διεφθαρμένο κενό πολιτικό σύστημα για να εξασφαλίσουνε τα συμφέροντά τους. Τώρα, τα συμφέροντά τους μεγιστοποιούνται με τις απαιτήσεις που εγείρουν.
Όμως δε μας φταίει η Μέρκελ. Εμείς τους ψηφίσαμε. Και οι πολιτικοί μας μετά επέτρεψαν να συμβούν όλ’ αυτά. Δίχως αυτό το πολιτικό προσωπικό, τίποτα δε θα μπορούσε να γίνει. Το «ναι σε όλα», είναι το παρελθόν που επιμένει. Μια εξάρτηση παλαιάς κοπής που φοράει το πρόσωπο της αναγκαιότητας επειδή αντιλήφθηκε την υπαρξιακή του κρίση.
Πολίτες των Χανίων. Μην επαναλάβετε το ίδιο λάθος ξανά. Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια.
