Η 25χρονη Θάλεια Σταματέλου κατάγεται από την Αθήνα και είναι τελειόφοιτος της Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ. Εισήχθη στη σχολή της με βαθμό 19,6.
Ο 27χρονος Γιώργος Πατεράκης είναι πτυχιούχος της Ιατρικής Σχολής Αθηνών. Κατάγεται από την Ιεράπετρα και εισήχθη στη σχολή με βαθμό 19,4.
Όπως αναφέρει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, όποιος επιθυμεί να θαυμάσει το ταλέντο τους μπορεί να παρακολουθήσει την παράσταση στο Εθνικό Θέατρο «Ενας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ», του Ιάσονα Σίγμα, σε σκηνοθεσία Ελένης Μποζά. Τα δύο παιδιά είναι νέοι ηθοποιοί, απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Δεν απαρνήθηκαν τις πανεπιστημιακές σπουδές τους· αντιθέτως, φέρουν τις γνώσεις και την εμπειρία που πήραν στο πανεπιστήμιο μέσα τους, στην προσπάθεια να κάνουν αυτό που αληθινά επιθυμούν.
Ενα παιχνίδι της ζωής είναι ότι η φιλία των δύο νέων ηθοποιών ξεκίνησε όταν την ίδια ημέρα πήγαν για πρώτη φορά στη θεατρική ομάδα του ΕΜΠ. «Το θέατρο με μάγευε από μικρή», λέει η Θάλεια, που βρέθηκε στον καλλιτεχνικό χώρο λόγω του βιολιστή, ζωγράφου και μαθηματικού πατέρα της. Η μητέρα της είναι γιατρός. Ο Γιώργος μεγάλωσε στο βιβλιοπωλείο της μαμάς και με τη θύμηση του γεωλόγου μπαμπά να τον μυεί στη μουσική των Pink Floyd.
«Οποιος πηγαίνει σε μία θεατρική ομάδα θέλει να επικοινωνήσει, να μιλήσει, να ακούσει. Ζητεί την ανθρώπινη επαφή, και αυτό είναι πολύ γοητευτικό», λέει ο Γιώργος. «Να βρεθούμε με ανθρώπους, να μιλήσουμε. Να φτιάξουμε κάτι κοινό. Αυτό θέλαμε και συνεχίζουμε. Το θέατρο είναι ένας χώρος όπου οι άνθρωποι συγκεντρώνονται για να δουν την παρουσίαση ενός κειμένου, για μια από κοινού αναρώτηση. Οι υπαρξιακές μας απορίες, άλλωστε, δεν θα απαντηθούν πότε. Μόνο ερωτήματα μπορούμε να έχουμε», συμπληρώνει η Θάλεια.
Αρα, για ποιες βεβαιότητες μπορούμε να μιλάμε; Οι δυο τους δεν δείχνουν ότι θα προτιμούσαν τη βεβαιότητα μιας στρωμένης ζωής, και αυτό δεν είναι λόγια της… νιότης, αλλά μιας ουσιαστικής συνειδητοποίησης ότι κάνουν αυτό που τους αρέσει αληθινά. Αυτό καθιστά άκυρη την όποια προσπάθεια να μπουν στο ζύγι της ασφάλειας οι σπουδές στην αρχιτεκτονική, την ιατρική και την υποκριτική. Αλλωστε, όπως λέει η Θάλεια, η ενηλικίωση είναι η πρώτη στιγμή που κάποιος χάνει τις βεβαιότητές του για τον κόσμο. «Πρέπει να εμπιστεύεσαι τις δυνατότητές σου, ακόμη κι όταν αναιρείς τις βεβαιότητες που έχεις φτιάξει. Δεν θα μπορούσα να έχω αισθανθεί προδομένη από τον εαυτό μου και να μην κάνω αυτό που θέλω», προσθέτει η Θάλεια και με εύθυμη απορία στη φωνή ρωτάει: «Πιστεύετε ότι η αρχιτεκτονική έχει μικρότερη ανεργία από το θέατρο;».
«Η εποχή μας δεν επιτρέπει βεβαιότητες. Και εάν τις ψάχνεις, είναι σίγουρο πως δεν θα τις βρεις. Αυτό είναι διαχρονικό», παρατηρεί ο Γιώργος. «Με την κρίση στην Ελλάδα ισοπεδώθηκε ο τρόπος με τον οποίο ζούσαμε, και τώρα μπορούμε να τον ξαναφτιάξουμε, καλύτερα. Το θέατρο και η τέχνη εγείρουν ερωτήματα για το πως θα είναι ο “νέος τρόπος”», συμπληρώνει.
Το καλοκαίρι, η Θάλεια έχει αποφασίσει ότι θα ολοκληρώσει τη διπλωματική της εργασία για το πτυχίο της. Ο Γιώργος ακόμη δεν έχει αποφασίσει το επόμενο επαγγελματικό του βήμα. Οπως λέει, δεν θα δίσταζε να ασχοληθεί με κάτι άσχετο από το θέατρο: «Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που κάνεις να το κάνεις καλά, να το φροντίζεις…».