Μέσα στην αναστάσιμη περίοδο της Εκκλησιαστικής μας ζωής και πορείας, και, προσδοκών τας «ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος», μετέστη στα ουράνια σκηνώματα, «εν χώρα ζώντων» η ευλογημένη μάνα, η αξιομακάριστη Γεωργία Νικολουδάκη, το γένος Λιοδάκη, σύζυγος του μακαρίτη από ετών Δημητρίου και κάτοικος εν ζωή Σκηνέ Κυδωνίας.
Η έξοδός της εκ του κόσμου αυτού, όπου δυστυχώς ευδοκιμεί η χαμαιζηλία, πόνεσε πολλούς, πλήγωσε πολλούς, συνήγαγε πολλούς στην εξόδιο Ακολουθία, που έγινε στο παραπάνω χωριό της. Εν κόσμω διαμονής της, όπου η Εκκλησία της προέπεμψε στην αγκαλιά του Θεού, για την οποία. Είχε προετοιμασθεί και δοκιμασθεί. Εζούσε εν Χριστώ και δια Χριστού, και ποτέ δεν ελησμόνησε τις εντολές του Θεού, όπως το εκφράζει και ο υμνωδός της Εξοδίου Ακολουθίας «ότι τας εντολάς σου ουκ επελαθόμην». Εθυμότανε και βίωνε τις εντολές του Θεού, που την έκανε έναν ξεχωριστόν άνθρωπο και υπόδειγμα συζύγου, μητέρας, γειτόνισσας και συνανθρώπου. Έτσι, υποδειγματικά εδημιούργησε μια χριστιανική οικογένεια, για την οποίαν ασφαλώς θα αγάλλεται η μακαρία ψυχή της, την οποίαν είχαμε και έχομε, την χαρά και την τιμή να γνωρίσομε και εν πολλοίς να συνυπάρχομε.
Ήταν ο άνθρωπος ο άνθρωπος ο ολιγόλογος και ουσιαστικός. Ο αμετάθετος τηρητής των πατρικών μας παραδόσεων και δικαίως μαζί με τον απόστολον Παύλον να ομολογήσει «περισσοτέρως ζηλωτής υπάρχων των πατρικών μου παραδόσεων» (δαιλάτ. 1, 14). Απεχθάνετο τους συμβιβασμούς με ό,τι μη ευαγγελικό, μη παραδοσιακό και μη αξιοπρεπές. Εργατική στο έπακρον και νοικοκυρά στο αψεγάδιαστο, χαιρόσουνα την συναναστροφήν της, την ανθρωπιά και την φιλοξενία της. Φιλοξενία ότι της επιδείξεως και της εντυπώσεως, αλλά της ανοιχτής καρδιάς!
Είχα την χαρά πολλές φορές να την συναντήσω ή να την ακούσω στο τηλέφωνο, και μάλιστα σε στιγμές ανθρώπινης δοκιμασίας. Πολλές φορές διδασκόμουνα από αυτήν! Άλλωστε, την ανθρωπιά δεν την γεννούν και δεν την αναδεικνύουν τα πτυχία, τα αξιώματα και οι «υψηλές» θέσεις !
Ο Θεός την ευλόγησε και την χαρίτωσε να εκθρέψει πέντε παιδιά εκ των οποίων τα δύο ενεδύθησαν το μαρτυρικό και ευλογημένο ράσο τον αρχιμανδρίτην π. Ραφαήλ Νικολουδάκη, τον σεμνόν και αγιοπατερικόν κληρικό με την μεγάλη και αυτοθυσιαστική προσφορά στο Μοναστήρι μας στην Γωνιά, και πολύτιμον συνεργάτην μας κατά τα έτη της εκεί διακονίας μας. Επίσης τον μεγάλον ασκητήν και μοναχόν του Αγίου Όρους π. Πανάρετον Νικολουδάκην, ο οποίος με την οσιακήν του πολιτεία και προσευχές εντυγχάνει υπέρ ημών προς Κύριον και μας ενισχύει στον χριστιανικόν μας αγώνα.
Να αναφέρομε και τα υπόλοιπα παιδιά της: Την Ιωάννα, σύζυγο Κωνσταντίνου Ζερβουδάκη, σημειώνοντας με χαρά και καύχηση ότι υπήρξε μαθήτριά μας στο Καστέλλι Κισάμου, και μάλιστα καλή και χαρισματική, και επίσης το γεγονός ότι και τα τρία καλά της παιδιά τον Χρήστο, τον Βασίλη και την Σπυριδούλα, τα είχα μαθητές στο Γυμνάσιο – Λύκειο Σούδας, από όπου απεφοίτησαν και τώρα είναι καταξιωμένα στην δική τους πορεία το καθένα.
Να αναφέρομε επίσης ευφήμως τα παιδιά της. Ζαχαρία και Νεκταρία Νικολουδάκη και Ιωάννη και Δήμητρα Νικολουδάκη.
τους καλοτυχίζομε γιατί είχαν μια τέτοια μητέρα και τους επαινούμε γιατί βαδίζουν τον δρόμο που εκείνη τους εχάραξε και ο Θεός ευλόγησε.
Προσωπικά, και για όλους μας, η μακαριστή και αιωνίου μνήμης Γεωργία Νικολουδάκη, θα είναι ο στενότερός μας συγγενής, ο πολύκλαυστος συνάνθρωπός μας και ο ατελεύτητος δάσκαλός μας. Με ανθρώπινο πόνο, με υπέρτατη τιμή και ανεξόφλητο το χρέος μας προς αυτήν παρακαλούμε από καρδίας τον φιλάνθρωπον Θεόν να την τάξει, όπως πράγματι της αξίζει «εν χώρα ζώντων, εν σκηναίς δικαίων». Η μνήμη της αιωνία και παραδειγματική.