Με μεγάλη οδύνη έμαθα την είδηση του ξαφνικού θανάτου σου. Βλέπεις βρισκόμουν μαζί σου με ακόμη 4 κοινούς φίλους, λίγα μόλις λεπτά πριν το μοιραίο για τη ζωή σου τροχαίο, που συνέβη όταν έφυγες από εκεί που καθόμασταν για να πάς με τα πόδια στο σπίτι σου. Πιθανότατα είμαι ο τελευταίος άνθρωπος με τον οποίο μίλησες, πριν φύγεις οριστικά από τη ζωή. Είμαι λοιπόν πλημμυρισμένος από ιδιαίτερα αισθήματα θλίψης και βαθιάς οδύνης.
Γεννήθηκες στο ιστορικό και μαρτυρικό χωριό Μονή της επαρχίας Σελίνου, από οικογένεια, που έχει να παρουσιάσει πολύ μεγάλη ιστορική και πνευματική διαδρομή. Της οικογένειας αυτής και εσύ φάνηκες αντάξιος συνεχιστής.
Πατέρας σου ήταν ο Γεώργιος Θεοδώρου Μπασιάς, που είχε λάβει μέρος από πολύ μικρός σε αγώνες , που διεξήχθησαν για την απελευθέρωση της πατρίδας μας. Για τη συμμετοχή που είχε ο πατέρας σου στην τελευταία επανάσταση των Κρητικών κατά των Τούρκων είχε επίσημα αναγνωρισθεί από το Ελληνικό κράτος, ως παλαιός αγωνιστής. Επίσης είχε λάβει μέρος και σε άλλους εθνικούς αγώνες, όπως στον Ηπειρωτικό, στο Μακεδονικό, στη Μάχη στο Φαράγγι της Κανδάνου και στην Εθνική αντίσταση το 1941-1945. Κατά την περίοδο της Γερμανικής κατοχής, εκτός του πατέρα σου, που έλαβε ενεργό μέρος στην αντίσταση , έλαβες μέρος και ο εσύ ο ίδιος, παρά το μικρό της ηλικίας σου, όπως και άλλα σου αδέλφια . Μάλιστα για την προσφορά σας, που είχατε, συνεργασθέντες στενά με το ανταρτικό σώμα του ξαδέλφου και συγχωριανού σας Κωσταντίνου Μπασιά, έχετε επίσημα αναγνωρισθεί ως αγωνιστές από το Ελληνικό κράτος.
Τα μαύρα αυτά χρόνια της κατοχής, από τους ναζιστές, είδατε το σπίτι σας, στο χωριό Μονή Σελίνου να ανατινάζεται και να ισοπεδώνεται . Ακολούθως η πολυμελής οικογένεια του πατέρα σου διασκορπίστηκε σε διάφορα μέρη του νομού Χανίων, για να μπορέσει να διασωθεί. Είχατε υποστεί τεράστιες ταλαιπωρίες και αντιμετωπίσατε μεγάλους κινδύνους.
Όμως παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η οικογένεια του πατέρα σου μπόρεσε μετά την κατοχή να ορθοποδήσει και να προοδεύσει . Απόδειξη αποτελεί , εκτός της δικής σου προόδου, η εξέλιξη του αδελφού σου Μανώλη, αντιστράτηγου της Ελληνικής αστυνομίας και νομικού, αλλά και του άλλου αδελφού σου του Ευτύχη, που έφυγε μετά την κατοχή στην Αμερική για καλλίτερη ζωή όπου και πράγματι , προόδευσε και αναδείχθηκε σε ένα σπουδαίο και καταξιωμένο παράγοντα της εκεί ευρισκομένης ομογένειας.
Μετά την απελευθέρωση, συμπλήρωσες τις σπουδές σου και εργάστηκες για πολλές δεκαετίες στα Ελληνικά ταχυδρομεία, όπου και γρήγορα διακρίθηκες για το ήθος, την εργατικότητα και την ευφυΐα σου και ανήλθες στις υψηλότερες θέσεις του οργανισμού αυτού. Η τακτική σου επικοινωνία με το χωριό σου και τα άλλα χωριά της υπαίθρου και οι συνεχείς επισκέψεις σου σε αυτά, σου έδωσαν τη δυνατότητα να γνωρίζεις από πρώτο χέρι για τις συνθήκες φτώχιας που αντιμετώπιζαν πολλές οικογένειες. Σαν ένας άνθρωπος με υψηλά αισθήματα συμπόνιας και αγάπης δεν έμεινες αδιάφορος απέναντι στους ανθρώπους αυτούς. Μπόρεσες να προσφέρεις τη βοήθεια σου σε πολλούς, από αυτούς που είχαν τα απαραίτητα προσόντα και ικανότητες, για να σταδιοδρομήσουν.
Όταν αποστρατεύτηκες από τα Ελληνικά ταχυδρομεία δέχθηκες να προσφέρεις τη μεγάλη σου εμπειρία στον όμιλο επιχειρήσεων Βαρδινογιάννη.
Εργάστηκες σε ανώτατη θέση και στον όμιλο αυτό για χρόνια, βοήθησες δε πολλά φτωχά και ικανά παιδιά να βρουν δουλειά στις επιχειρήσεις αυτές.
Παράλληλα ασχολήθηκες και με τα κοινά, και διετέλεσες πρόεδρος των Σελινιωτών Αττικής.
Όταν μεγάλωσες κάπως σε ηλικία, θεώρησες σκόπιμο να επιστέψεις από την Αθήνα στην αγαπημένη σου Κρήτη. Έχοντας μια τεράστια εμπειρία σε θέματα διοίκησης και οργάνωσης επιχειρήσεων, δέχθηκες και ανέλαβες Διευθυντής και μετά πρόεδρος σε μια από τις πιο μεγάλες ιατρικές μονάδες που λειτούργησαν η λειτουργούν ακόμη στην πόλη μας, δηλαδή το Ιατρικό Κρήτης και Ιατρικό Χανίων. Και από τη θέση αυτή που παρέμεινες για πολλά χρόνια , προσέφερες μεγάλες υπηρεσίες όπου ήταν δυνατόν , κυρίως σε ανθρώπους οικονομικά αδύνατους που είχαν ανάγκη ιατρικής συνδρομής.
Πάντα διακρινόσουν για την αγάπη που έτρεφες για την Κρήτη γενικά και ιδιαίτερα με το χωριό της καταγωγής σου, αλλά και τα άλλα χωριά του Σελίνου. Γι αυτό, όταν καταργήθηκαν οι κοινότητες και δημιουργήθηκαν στο Σέλινο τρείς δήμοι με το σχέδιο Καποδίστριας, θέλοντας να βοηθήσεις τον τόπο σου, που είχε τεράστια προβλήματα, ασχολήθηκες με την τοπική αυτοδιοίκηση. Ήσουν ο πρώτος εκλεγμένος δήμαρχος του δήμου του Ανατολικού Σελίνου. Και από τη θέση αυτή, προσπάθησες να οργανώσεις όσο το δυνατόν καλλίτερα το νεοσύστατο αυτό δήμο και να δρομολογήσεις την επίλυση των πολλών και μεγάλων προβλημάτων του.
Η όλη προσφορά σου στην κοινωνία μας, ήταν πολύ μεγάλη και ήταν συνέπεια της καλοσύνης, της πραότητας, της ευγένειας , της αγάπης ,της ικανότητας , της εμπειρίας και της διάθεσης για βοήθεια σε αυτούς που είχαν πραγματικά ανάγκη. Για την προσφορά σου αυτή, αποτελούν αδιάψευστες μαρτυρίες τα θερμά λόγια προς το πρόσωπο σου που εκφράζουν σήμερα όλοι όσοι μαθαίνουν για τον άδικο χαμό σου. Αλλά και η προσέλευση μεγάλου πλήθους ανθρώπων, από τις αρχές της πόλης των Χανίων και του νομού μας, μέχρι τους απλούς πολίτες, που ήλθαν σήμερα εδώ για να σε αποχαιρετήσουν.
Εκτός των παραπάνω, έκανες και μια σπουδαία οικογένεια, με την αγαπημένη σου γυναίκα, την Μαρίκα, το γένος Παπαδερού.
Μορφώσατε τα παιδιά σας και τα εφοδιάσατε με ιδανικά και αξίες και γι αυτό σήμερα διακρίνονται στην κοινωνία μας. Παράδειγμα αποτελεί και η πρόοδος του εγγονού σου Δημήτρη, του γιού του αγαπητού σε όλους μας και διαπρεπούς γιατρού των Χανίων νευρολόγου Γιώργου Γεωργιακάκη. Πριν μια εβδομάδα βρισκόσουν στην Ελβετία, για να γευτείς από κοντά τη χαρά επειδή έγινε καθηγητής σε ένα εκεί πανεπιστήμιο. Τις εντυπώσεις από το ταξίδι σου, μας διηγιόσουν λίγες μόλις στιγμές πριν σου συμβεί το μοιραίο για τη ζωή σου τροχαίο .
Αγαπημένε μας Δημήτρη.
Εμείς θα σε θυμόμαστε πάντα, θα σε ευγνωμονούμε για την προσφορά σου στην κοινωνία του νομού Χανίων και ιδιαίτερα στην αγαπημένη σου επαρχία το Σέλινο. Προσωπικά για μένα ήσουν εκτός από στενός συγγενής και ένας πολύτιμος φίλος με τον οποίο συνεργαζόμουνα, τον οποίο εμπιστευόμουνα και μου στοιχίζει ιδιαίτερα η απουσία σου.
Σου μεταφέρω επίσης τον χαιρετισμό των συγχωριανών μας, των κατοίκων από το μαρτυρικό χωριό Μονή Σελίνου, που τόσο πολύ αγάπησες και τόσο πολύ αγαπήθηκες. Πριν 71 ακριβώς χρόνια το χωριό αυτό ισοπεδώθηκε από τους ναζιστές για την αντιστασιακή δράση των κατοίκων του. Και είναι πολλοί οι χωριανοί σου που τα επόμενα χρόνια δέχθηκαν την βοήθεια σου στην προσπάθεια τους να ορθοποδήσουν και να προοδεύσουν. Σε αποχαιρετούν λοιπόν και αυτοί και ευχόμαστε όλοι μας να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Λουκάς Κ. Μπασιάς
