Του Μανώλη Καπετανάκη
«Από μπρος (συγκρουσιακή στάση ) δεν χωρούσε, από πίσω (υποταγή στο σύστημα) κολυμπούσε». Παράφραση ενός εκχυδαϊσμένου παλιού λογοπαίγνιου, που καυτηριάζει άδικα πτυχές ενός αξιοσημείωτου αγροτικού ξεσηκωμού ενάντια στη στρατηγική στόχευση του καπιταλιστικού επιτελείου για ξεκλήρισμα; Ή στηλίτευση μιας χυδαίας μεθοδολογίας δυνάμεων υπονομευτικών απέναντι στις υπολογίσιμες, πολυήμερες κινητοποιήσεις του φτωχομεσαίου αγροτόκοσμου;
Στη μια πλευρά του μισοξεραμένου κάμπου ένεκα ακρίβειας αγροεφοδίων και καυσίμων, εξευτελιστικών τιμών στα προϊόντα, γεωργοκτόνου ΚΑΠ, τσεκουρώματος επιδοτήσεων, φοροληστείας, κακοκαιριών πλανιέται αγριεμένα η αγανάκτηση των ροζιασμένων χεριών. Απέναντι της τάσσονται οι πάνοπλοι σαν αστακοί τιμονιέρηδες της χώρας ακολουθώντας μια συμπεριφορά απόλυτα ακριβοδίκαιη. Δεν προβαίνουν στην παραμικρότερη διάκριση. Της αμείλικτης δηλαδή επίθεσης ενάντια σε όλα τα στρώματα όσων μοχθούν για την εξασφάλιση ενός καχεκτικού επιούσιου με τίμιο τρόπο, καταπόνηση, άγχη, φόβο για σωματική αρτιμέλεια ή χαμού της ίδιας της ζωής (εργατικές δολοφονίες, εγκλήματα σε Τέμπη, νεροποντές ή πυρκαγιές) .
Όμως σε κάποια απόσταση μερικών ετών φωτός παραπέρα, εκεί ακριβώς στο ολιγάριθμο σμήνος του γαλαζοαίματου κηφηναριού, το τοπίο αλλάζει εκτυφλωτικά. Τότε, ο πάτος του βαρελιού της ανέχειας που βασανίζει την κοινωνική πλειοψηφία, ξύνεται μανιωδώς και η όποια συγκομιδή οδεύει στο ξεχείλισμα των χρυσογέμιστων σεντουκιών της νόμιμη μαφίας των αριστοκρατών. Ως δια μαγείας πλέον ο δημοσιονομικός χώρος (άθλια διατύπωση της λεηλασίας του λαού) διαστέλλεται σπάταλα προς χάριν της κυρίαρχης παρασιτικής τάξης.
Απέραντη στοργή για το κεφάλαιο και καμία συμπόνια για τους πληβείους. Ο μεροκαματιάρης ας λιμοκτονεί και το παιδί του ας αδυνατεί να πληρώσει το κόστος των σπουδών στα δημόσια (και υπό κατάργηση του δωρεάν) πανεπιστήμια. Κάθε άρρωστος οφείλει να απαντήσει στο βασανιστικό δίλλημα, αν πληρώνοντας τα απογευματινά χειρουργεία και όντας γιατρεμένος θα πεθάνει στη συνέχεια από πείνα ή το αντίθετο. Εφόσον δεν υφίσταται η πολυτέλεια και για τα δυο μαζί. Απόμαχε της δουλειάς και γονατισμένε από τη μαυραγορίτικη ακρίβεια συνέχισε, ίσαμε αναπνέεις, να στενάζεις στην αρένα της εκμετάλλευσης συμπληρώνοντας τα κέρματα της σύνταξης.
Τουναντίον όλες οι προηγούμενες θυσίες των από κάτω και για το καλό της «ανάπτυξης του τόπου» επιβάλλεται να μετατρέπονται σε κερδοφορία, μυθική χλιδή και επενδυτικά προνόμια των αστών. Επίσης – ειδικά στην εποχή μας- σε ιλιγγιώδεις δαπάνες προμήθειας σύνεργων καταστροφής (εδώ αντί για βαρέλια, συναντούμε λίμνες κονδυλίων γεμάτες ιδρώτα εργατολαϊκό) και συμμετοχής σε πολεμικές περιπέτειες των αρχισατανάδων του πλανήτη. Μάλλον τα συμφέροντα του βιοπαλαιστή είναι τόσο μακρινά και πελώρια, ώστε όχι μονάχα αγγίζουν τις ΑΟΖ, αλλά «συμπλέοντας» με εκείνα τους εφοπλιστάδων, βιομήχανων και τραπεζιτών (αυτούς με τις εξώσεις νοικοκυριών) ταξιδεύουν μέχρι την Ερυθρά θάλασσα ή την Ουκρανία. Υπηρετώντας έτσι τους νεοναζί σιωνιστές και τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές και συμβάλλοντας στο αιματοκύλισμα της παλαιστινιακής αντίστασης κατά των σφετεριστών της πατρώας γης!!
Οπότε σε αυτό τον κανόνα της εξαθλίωσης των μαζών (και ευμάρειας των αφεντικών) δεν νοείται καμιά εξαίρεση. Ούτε για εκείνους που σιτίζουν τον πληθυσμό παράγοντας κοπιαστικά στάρι , οπωροκηπευτικά και λάδι. Ο αγρότης στο όνομα της συγκεντροποίησης (νεοτσιφλικάδες), τροφοδότησης του αγροτοβιομηχανικού τομέα με φτηνή πρώτη ύλη και εναρμόνισης με τις ευρωπαϊκές προσταγές πρέπει απλά να σβήσει. Με διάτρητες πάντα δικαιολογίες και πράσινες ασυναρτησίες.
Αναδείχτηκε λοιπόν ξανά ο μονόδρομος του αγώνα των αγροτών όχι πια κυνηγώντας την ευμάρεια τους, μα επιδιώκοντας αγκομαχητά τη βιώσιμη παραμονή στα χωράφια. Παρόλο ετούτο η αυλαία της φετινής σημαντικής αντιπαράθεσης της σύγχρονης κολιγιάς με την κυβέρνηση έπεσε για πολλοστή, συναπτή φορά άδοξα. Τα επινίκια από τη μεριά του πρωθυπουργού σιωπηρά μεν για να μην προκαλεί (καμία ουσιαστική υποχώρηση του), θριαμβευτικά δε. Από τη μεριά πάλι των αγροτοπατεράδων ακούστηκαν οι κλασσικές, βλακώδεις ιαχές περί μιας επιτυχίας σχετιζόμενης με την πηχυαία ανάδειξη του προβλήματος (μήπως το αγνοούσαμε;), επίτευξη της κοινωνικής αποδοχής- συμπάθειας, σύμπραξη με τους υπόλοιπους ευρωπαίους συνάδελφους και υιοθέτησης νέων μορφών πάλης.
Ποιες άραγε ήταν αυτές και πόσο ριζοσπαστικές ή απειλητικές υπήρξαν για την υλοποίηση των αντιαγροτικών σχεδιασμών; Καλύτερα ας σχολιάσουν αποκαλυπτικά οι επίσημοι και μη απεσταλμένοι των εχθρών του λαού.
Ο ιεροκήρυκας του συμμορίας της εκμετάλλευσης- κατάπνιξης- ραγιαδισμού Πρεντεντέρης από τον τηλεοπτικό άμβωνα στέλνει τα συχαρίκια στους διοργανωτές της (και) μηχανοκίνητης «μεγάλης Πορείας» από τις εσχατιές της χώρας προς την καρδιά της, το Σύνταγμα, για τον άψογο προγραμματισμό της. Κάτι βρώμικο μάλλον μυρίζει από τη μεριά της καθοδήγησης, όταν ένας ορκισμένος πολέμιος των δικαιωμάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας εγκωμιάζει. Κυρίως όταν τη σκυτάλη των επαινέσουν παραλαμβάνει ο Μητσοτάκης επιδοκιμάζοντας (αντί να λοιδορεί) τους «συνετούς» χειρισμούς σε όλα τα στάδια των για εβδομάδες κινητοποιήσεων.
Και πώς να μην επιβραβεύσει τη στάση των μπροστάρηδων, όταν οι αποκλεισμοί των εθνικών δρόμων – παρά την παράταξη εκατοντάδων τρακτέρ στις άκρες τους και τη φουντωμένη δυσαρέσκεια της βάσης- ήταν ελάχιστες και χρονικής έκτασης από δεκάλεπτα μέχρι το πολύ δίωρα (συνήθως μόνο για τα φορτηγά). Τέτοιες παρωδιακές μορφές δράσης ακόμη και αιώνες να διαρκούσαν, δεν θα ασκούσαν ίχνος πίεσης στους ιθύνοντες. Συμβολικοί θεατρινισμοί απέναντι σε μια ολομέτωπη, σαρωτική επέλαση.
Άλλο τόσο ο πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής δε φείδεται κολακειών προς τους επικεφαλής της όλης διαμαρτυρίας για την άριστη συνεργασία με τις αρχές (και επονομαζόμενες από την εκλογική αριστερά της συνθηκολόγησης «παιδιά του λαού», που όλως «τυχαίως και λεπτομερειακά» κρατούν ρόπαλα και δακρυγόνα) με σκοπό τον περιορισμό της αναστάτωσης των κατοίκων της Αθήνας και βραχυκύκλωσης της ομαλής λειτουργίας της τερατούπολης.
Μάλιστα «έγκριτος» αγροτοπατέρας απογειώνει το κλίμα αμοιβαίας αβρότητας, ζητώντας την αστυνομική προστασία του συλλαλητηρίου από ενδεχόμενες συκοφαντικές εισπηδήσεις ταραχοποιών κύκλων μέσα στο ειρηνικό σώμα των διαδηλωτών!! Η αλήστου μνήμης εικόνες όπου οι ΜΑΤτζήδες τρυπούσαν λάστιχα των τρακτέρ ή υποδέχονταν στο Πειραϊκό λιμάνι τους «επιδρομείς» γεωργούς με ξυλοδαρμούς και χημικά, όπως και διάφορα άλλα παρεμφερή εμφυλιοπολεμικά, ανήκουν πλέον στο απευκταίο παρελθόν. Ενδεχομένως η αδιάλειπτη συνοδεία των τρακτέρ με περιπολικά σε όλη τη διαδρομή των εθνικών δρόμων και στη μία λωρίδα τους «βέβαια» (ώστε να μη ταλαιπωρείται ο κατά τ` άλλα ανέμελος, χαρισάμενος λαός) να είχε τον χαρακτήρα μιας ταξικής αλληλεγγύης.
Ακούστηκε επίσης στα δελτία παραπληροφόρησης και αποχαύνωσης η ανήκουστη είδηση (και το πιθανότερο θα ισχύει) πως ζητήθηκε (και δόθηκε άραγε;) ονομαστικός κατάλογος των συμμετεχόντων με τρακτέρ για λόγους πειθαρχίας!! Κρίμα. Αυτή η «αντεργατική» αντίληψη οδηγεί τους υπαλλήλους των χαφιέδικων μηχανισμών στην ανεργία.
Συνάμα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο πρωθυπουργός μέχρι τη τελευταία στιγμή ταλαντεύονταν από το δίλλημα να συμπαρασταθεί αυτοπροσώπως στη συγκέντρωση εκδηλώνοντας την αμέριστη κατανόηση για τις σοβαρές δυσκολίες των απασχολούμενων στον πρωτογενή τομέα. Τελικά όμως περιορίστηκε βουρκωμένος στη μακρόθεν έκφραση συμπάθειας για τις δικαιολογημένες αντιδράσεις των, αλλά και την ξεκάθαρη απροθυμία ικανοποίησης ψήγματος από τα αιτήματα, πέραν των αρχικών ψίχουλων. «Ευτυχώς» το κενό υπεραναπληρώθηκε με την παρουσία άλλων πολιτικάντηδων και δοκιμασμένων, φλογερών θεραπαινίδων (όπως του ΣΥΡΙΖΑ) της αγροτοφάγας ΕΕ.
Παλιότερα οργίαζε το κρατικό μένος και η κατασταλτική λύσσα, εισαγγελικές παρεμβάσεις και απειλές, συλλήψεις και αγροτοδικεία, οργιώδη λασπολογία των αργυρώνητων δημοσιογράφων, κατηγορίες για πολιτικές υποκινήσεις, ενεργοποίηση κοινωνικού αυτοματισμού. Στις μέρες μας και στην αρχική φάση μεσολάβησαν οπωσδήποτε τέτοιες πρακτικές, αλλά σε ηπιότερο βαθμό. Άσχετα με τους γνωστούς σαχλούς βρυχηθμούς των εκπρόσωπων της αγροτιάς, περιέρρεε η αύρα μιας μη ιδιαίτερα ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα (κυβέρνησης- αγροτιάς), εφόσον το καρότο είχε τη τιμητική του. Εγείροντας την εύλογη απορία για την μυστηριώδη και κάπου στο υπερπέραν προέλευση των αιτιών της κακοδαιμονίας (ανέχεια και εξώθηση σε εγκατάλειψη της συγκεκριμένης βιοποριστικής δραστηριότητας) για τη μάζα των αγροτών. Ή έστω επικεντρώνοντας την κυρίως στην κακιά ΚΑΠ και προς θεού ουχί στον πάλαι ποτέ επάρατο πυρήνα ύπαρξης της μη ένοχης (μάλλον;) πλέον ΕΕ.
Έτσι αισίως καταλήξαμε στη διήμερη δήθεν κορωνίδα και ουσιαστικά τερματισμό των αγωνιστικών ενεργειών. Τέτοιας κορύφωσης, όσης όμοιας αποφασιστικότητας τις διάκρινε στο προηγούμενο διάστημα. Με μαζικότητα αναντίστοιχη (παρά τη διάχυτη οργή των αγροτών) των κρίσιμων προβλημάτων των παραγωγών και της καθολικής συνειδητοποίησης ότι διακύβευμα δεν αποτελεί πια η βελτίωση του πενιχρότατου εισοδήματος, αλλά η ίδια η αδυναμία παρουσίας στον χώρο των καλλιεργειών.
Με μορφές πάλης σχεδόν βελούδινες (το νεωτεριστικό που εισήγαγε η «πρωτοπορία»), ανιαρά αντλημένες και επαναλαμβανόμενες από το ένοχο παρελθόν της συνδιαλλαγής. Άρα παντελώς ανίσχυρες στον εκβιασμό ενός ανένδοτου, στυγερού αντίπαλου. Όπως δηλαδή ήταν τα ολιγόλεπτα μπλόκα. Που αντί να κόβεται η Ελλάδα στη μέση, κατακερματίζονταν και εκφυλίζονταν μονάχα ο αγώνας. Ο σημειωτέον αμφίπλευρα και εσκεμμένα ασυντόνιστος με άλλα ξεχυμένα με επιμονή στη μάχη διεκδίκησης του δίκιου τους κομμάτια του λαού (φοιτητές). Μία αντιπαράθεση διόλου πλαισιωμένη υποστηρικτικά και έγκαιρα από απεργιακές πρωτοβουλίες των υποτίθεται σύμμαχων εργατοϋπαλληλικών ηγεσιών. Ακόμη και η μη διασύνδεση των αγροτικών προβλημάτων με τα αντιπολεμικά επίδικα (κάθε φτερό των F35 και η αποστολή των φρεγατών τι ποσά αποσπούν από τον ΕΛΓΑ;) αποτέλεσε αρνητικό δεδομένο.
Η περιλάλητη λοιπόν κλιμάκωση (αποκρυπτογραφώντας το λεξιλόγιο του ρεφορμισμού συνιστά άλλοθι- τέχνασμα της δίχως επιτυχία οριστικής παραίτησης) επιτέλεσε τον προορισμό της σαν το φύλο συκής του τελειωτικού ξεπουλήματος. Καταχωρήθηκε στην πλούσια ιστορία εκτόνωσης του θυμού και της αγωνιστικής ορμής. Ωθεί στο στίβο των αγώνων η ανάγκη για μη εξαθλίωση και επιβίωση και οι καπεταναίοι αν τιμούν τον ρόλο τους με συνέπεια τους δικαιώνουν. Διαφορετικά αν είναι επιλήψιμοι, τους οδηγούν στα βράχια της ηττοπάθειας και μετέπειτα αδρανοποίησης.
Στα μπλόκα αντικατοπτρίστηκαν οι δυσμενείς για τον λαό συσχετισμοί και κονταροχτυπήθηκε η δυναμική των αγροτών για ανατροπή των σε βάρους τους επιλογών με την από τα μέσα προσπάθεια των πυροσβεστών του κινήματος για άνευ όρων υποταγή. Οπωσδήποτε η εκρηκτικότητα των προβλημάτων, η συνειδητοποίηση του που οδηγούν μοιραία οι εξελίξεις σε συνδυασμό με την παρότρυνση – ενθάρρυνση από το εντυπωσιακό ρεύμα αναβρασμού των συναδέλφων τους στις διάφορες ευρωπαϊκές πρωτευουσες, επηρέασε στη διαμόρφωση ενός –σχετικά- σωστού, μεστού καταλόγου διεκδικήσεων. Από την άλλη βάρυνε η χρόνια αποσυγκρότηση και υστέρηση ευρύτερα των αντιστάσεων του λαού, η μερική ανεμπιστοσύνη στη δύναμη της γροθιάς, η αυτονόητη καχυποψία απέναντι στους συνδικαλιστές.
Προφανώς η δυσάρεστη κατάληξη του αγώνα δεν ήταν προεξοφλημένη. Άχαρα, βρώμικα και συνάμα τραχιά τα καθήκοντα θαψίματος από τους λοχαγούς μιας αντιπαράταξης σε συνθήκες άγριας επίθεσης στο εισόδημα και του διάφανου κινδύνου αφανισμού. Στην οποιαδήποτε αναμέτρηση, ακόμη και η αναδίπλωση, αποκομίζει το κέρδος της εμπειρίας –παρακαταθήκης και της ανασύνταξης – επιστροφής στις επάλξεις κάτω από ευνοϊκότερες προϋποθέσεις. Επιπρόσθετα το κόστος μιας ήττας γίνεται οδυνηρότερο, εάν αφήνει την επίγευση ενός άτρωτου αντίμαχου και μιας απογοητευτικής –παραλυτικής ανημποριάς να αντιμετωπιστεί εκ νέου με ανώτερη οργάνωση.
Αλλά το πέπλο μέχρι και της πιο ατελέσφορης συντριβής έχει σχισμές θετικές. Πολύ περισσότερο στην περίπτωση όπου τα αίτια της εστιάζονται όχι στην ανεπαρκή συμμετοχή και στο μη σθεναρό φρόνημα, μα στην καταλυτική (και διαλυτική) παρέμβαση μέσα στις γραμμές των αγωνιζομένων δυνάμεων προσκείμενων (και προσκυνημένων) στο σύστημα. Επομένως το ξεμπρόστιασμα τους διευκολύνει μελλοντικά τη μείωση της επιρροής τέτοιων βλαπτικών παραγόντων. Βέβαια το κενό (το οποίο δεν αναπληρώνεται αυτόματα και εν μέσω απραξίας) της πλοήγησης των επόμενων αγωνιστικών ξεσπασμάτων πρέπει υποχρεωτικά να καλυφθεί από ατόφια κομουνιστικά στοιχεία, προσηλωμένα στον στόχο της αφύπνισης, στράτευσης και εξάντλησης (ΚΆΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΝΈΒΗ ΤΏΡΑ) κάθε ικμάδας πάλης κυλώντας σε μια τροχιά επίμονη και αδιάλλακτη. Τότε, ακόμη και μια ενδεχόμενη αποτυχία θα είναι γόνιμη, αφού θα κυοφορεί τη διάδοχη νικηφόρα έφοδο μακριά από τον αέναο κύκλο των υπονομευμένων, αναποτελεσματικών αποπειρών.
Μονάχα η επίλυση των προβλημάτων της αγροτιάς θα φέρει τον κατευνασμό της. Με εγγυητές το κράτος, τους εκάστοτε διαχειριστές του και την ΕΕ σίγουρα αυτά θα επιδεινώνονται σε ανυπόφορο βαθμό. Παράλληλα και ακούσια εγγυούνται τοιουτοτρόπως (και δυστυχώς για αυτούς) την υποδαύλιση των κατοπινών ξεσηκωμών. Ανασυσταίνοντας τα πρώτα ζωτικά κύτταρα της οργάνωσης των νυν απονεκρωμένων αγροτικών συλλόγων, αναστηλώνοντας το αγροτικό κίνημα σε στέρεα, αδιαπραγμάτευτα θεμέλια και περιφρονώντας τις ρεφορμιστικές σειρήνες της συνδιαλλαγής μετά τον τελειωμό των αγώνων οι αγρότες δεν θα επιστρέφουν ατιμωμένοι σκύβοντας το κεφάλι.
Για προσοδοφόρα σοδειά στο χωράφι, πρέπει να κατοχυρώσουν ικανοποιητική σοδιά στα μετερίζια των διεκδικήσεων. Για αξιόλογη σοδιά στους αγώνες, οφείλουν τα βήματα τους να αποφεύγουν τις ολέθριες παγίδες των Εφιαλτών, που τους κηδεμονεύουν. Για να θυμώνουν και εξεγείρονται, δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα. Φροντίζουν για αυτό με άφταστη σπουδή οι αντίπαλοι.