Λέγαμε ότι η δεκαετία του ’50 μ’ όλα τα παρατράγουδα της είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Κι ότι η Δημοκρατία είχε επιβληθεί απ’ τον λαό εσαεί. Αμ δε! Χτές, έκπληκτοι παρακολουθήσαμε ένα ντοκιμαντέρ απ’ την ΝΕΤ που τύφλα να ‘χει ο Μιχαλολιάκος. Αρσακειάδα μπροστά στην προπαγάνδα του εν λόγω ντοκιμαντέρ. Έλεγε λοιπόν ότι μετά τον εμφύλιο έγινε μεγάλο παιδομάζωμα. Αυτό το ξέραμε από πρώτο χέρι. Από παθόντες. Απ’ αυτούς που αγωνίστηκαν στα βουνά πάνω για να διώξουν τους Γερμανούς και μετά που τους διώξανε βρέθηκαν να τους καταδιώκουν οι συνεργάτες τους, οι δοσίλογοι, γνωστοί με τα ονόματά τους με ανθρώπινες μαρτυρίες , οι συνεργάτες, λοιπόν των Ναζί. Και αφού νικήθηκαν, σύρθηκαν, εκτελέστηκαν φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν στα ξερονήσια ή κατάφεραν και διέφυγαν στις Ανατολικές χώρες, φυγάδες για πάντα, η Γερμανίδα Φρειδερίκα όπως την έλεγε ο λαός με μίσος άρπαξε τα ορφανά τους και τα ‘δωσε στον ιδεολογικό τους αντίπαλο για υιοθεσία , στην Αμερική. Ξεριζώνοντας για πάντα αυτά τα παιδιά απ’ τους γονείς τους, απ’ τους αγώνες τους και απ’ την πίστη τους. Τα παιδιά των κομμουνιστών, των γυναικών που τα γέννησαν, που τα τάγματα εφόδου τότε, τους έκοψαν τα στήθη, τις μύτες , τα κεφάλια τα κάρφωναν στα μπεντένια και τα περιέφεραν για παραδειγματισμό, τα παιδιά αυτά , το φίδι η Φρειδερίκη τα έκανε για πάντα εχθρούς τους. Και ήρθε το έτος 2013, το κρατικό κανάλι της ΝΕΤ να μας πει την προπαγάνδα που κάνει η Χρυσή Αυγή στα γραφεία της. Να μας πει ότι το παιδομάζωμα έγινε απ’ τους κομμουνιστές. Μπορεί να μας πει με ποιο τρόπο ο νικημένος, ο κυνηγημένος, ο διωκόμενος μπορεί να κάνει και παιδομάζωμα; Δεν ντρέπεται το κρατικό κανάλι; Που υπάρχει από μας και όχι μόνο απ’ τους εναπομείναντες φασίστες;
Και όχι μόνο αυτό. Μας έδειξε και την Φρειδερίκη αυτήν την δολοπλόκα Γερμανίδα στο ρόλο της καλοσυνάτης φιλάνθρωπης να έχει συγκεντρώσει σε συσσίτια τα παιδιά των κομμουνιστών και να τα ταΐζει η ίδια με δήθεν καλοσύνη. Ευτυχώς και ζούμε! Και θυμόμαστε τους συγγενείς μας που ψάχνανε στον Ερυθρό Σταυρό τα παιδιά τους. Τα εξαφανισμένα απ’ την Βασίλισσα. Ζητείται ο Μάρκος, ο Γιάννης, η Ανθούλα ετών τόσο. Και τα δάκρυα, τα ατελείωτα δάκρυα. Στην Αμερική τα πήγε για υιοθεσία, η ίδια η Φρειδερίκη. Και οι συγγενείς , οι αριστεροί, οι συγγενείς των ανταρτισσών που δολοφονήθηκαν, των αντρών που τους ξυράφιζαν τις πατούσες τους και μετά τις γέμιζαν με αλάτι, που τους έβαζαν σε βαρέλια με νερό που τους έκαναν χίλια βασανιστήρια εκεί στα ξερονήσια που ήταν εξορία. Οι συγγενείς τους, κοντινοί και μακρινοί έψαχναν τα παιδιά αυτών των ανθρώπων που η δολοπλόκα ραδιούργα Φρειδερίκα τα έκανε για πάντα εχθρούς του. Ευτυχώς, ζούμε ακόμα και θυμόμαστε. Κι αυτοί οι βρικόλακες ζωντανεύουν τρελαίνοντας μας, με την αγαστή συνεργασία και ανοχή του δήθεν προοδευτικού ΠΑΣΟΚ και της δήθεν αριστερής ΔΗΜΑΡ.
ΝΤΡΟΠΗ! Θα μείνει για πάντα η ΝΤΡΟΠΗ!
Α.Ρ.
Αφιερώνω το ποίημα στους συνεπίκουρους της Χρυσής Αυγής, ΠΑΣΟΚ & ΔΗΜΑΡ.
«1947»
του Γιώργη Μανουσάκη
Βαριά κορμιά ιδρωμένα
με στρίμωχναν και με ζουλούσαν
απ’ όλες τις μεριές. Κάποιοι
μιλούσαν αδιάκοπα. Άλλοι σιωπηλοί
ανάσαιναν μ’ ένα γοργό σφυριχτόν ήχο.
Πολλοί τεντώναν τους λαιμούς των
για να δουν. Εγώ
έβλεπα μόνο ουρανό.
«Θα τον κρεμάσουν, λεν, ανάποδα
από το στύλο του ηλεχτρικού».
«Θα μπήξουν σ’ ένα πάσαλο
το κομμένο κεφάλι».
Δεν ξέρω τι έγινε απ’ όλα τούτα.
Το κύμα των μεγάλων μ’ έσπρωχνε
μια εδώ , μια εκεί. Το μόνο
που ‘βλεπα πάντα ήταν ο ουρανός.
Σα διαλύθηκε το πλήθος κοίταξα ολογύρω
όμως δεν είδα τίποτα απ’ το θέαμα.
Πρόλαβα μόνο μια πλατειά κηλίδα αίμα
πριν ρίξει κάποιος χωροφύλακας επάνω της
μια φτυαριά ασβέστη.