Του π. Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
«Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον, ουρανόν το σπήλαιον, θρόνον χερουβικόν την παρθένον»
Το μυστήριο προέρχεται από το ρήμα μύω που σημαίνει αρχικά κλείνω το στόμα, κλείνω τα μάτια και αναφερόταν σ’ αυτόν που δεν αποκαλύπτει ότι είδε και ότι άκουσε σχετικά με τα αρχαία ελευσίνια μυστήρια.
Μυώ: σημαίνει ότι εισάγω κάποιον στο μυστήριο ή στα μυστήρια της θρησκείας ή αποκαλύπτω την ύπαρξη και τη λειτουργία μυστικής οργάνωσης, συνομωσίας
Άρα το μυστήριο προσεγγίζεται και μάλιστα από πολλές πλευρές. Δεν είναι απλησίαστο. Μπορεί από κάποιο λάθος ενός μυημένου ή και από σκοπιμότητά του να αποκαλύψει κάποια πλευρά του μυστηρίου που έζησε.
Λογικά ο λόγος για το μυστήριο φαίνεται να είναι παραδοξότητα. Ο ποιητής βλέπει αυτή την παραδοξότητα και δεν κάμπτεται, δεν υποχωρεί, τολμά, επιμένει, προχωρεί για να ανασύρει μέσα από αυτή την παραδοξότητα την ομορφότερη πλευρά της σύνθεσης, της δημιουργίας, του σύμπαντος κόσμου, του ουρανού και της γης «πάντων ορατών τε και αοράτων».
Βλέπει καθαρά και κρυστάλλινα το σπήλαιο της Βηθλεέμ να μεταβάλλεται αμετάβλητα σε θρόνο του ουρανού, που το περιβάλλουν τιμητικά τάγματα αγγέλων και στο κέντρο του θρόνου βλέπει την Παναγία ως πλατυτέρα των ουρανών να κρατά στην αγκαλιά της τον Λόγο της δημιουργίας και ακατανοήτως κατανοεί την παντοδυναμία του Παντοκράτορος ποιητή πάντων «ορατών και αοράτων».
Αυτό είναι Χριστούγεννα ως εορτή και πανηγύρι υπέρβασης.
Μιας υπέρβασης με ουράνια, θεϊκή καταβολή καθόσον ο ίδιος ο Θεός, υπερβαίνει τον εαυτό του και τον καθιστά ικανό να προσεγγίζει και να προσεγγίζεται με το ανθρώπινο «χωρίς τροπήν η φυρμόν ή αλλοίωσιν» ενθάδε, εκείθεν.
Ο άνθρωπος θεώνεται χωρίς να χάνει την ανθρώπινη ταυτότητά του και ο Θεός ενανθρωπίζεται χωρίς επίσης να χάνει την ουράνια θεϊκή του ταυτότητα.
Παρατηρούμε πλήρη και καθολική ενότητα γης και ουρανού, θείου και ανθρώπινου, πρόσκαιρου και αιώνιου.
Η συνειδητοποίηση της επιτυχίας αυτής της τολμηρής υπερβατικότητας και από τις δύο πλευρές την ουράνια και την γήινη, τη θεϊκή και την ανθρώπινη, ισχυροποιεί στην πληρότητά της τη ζωή και την κοινωνία των εθνών και των λαών της γης.
Τα Χριστούγεννα είναι εορτή πληρότητας της ζωής και ως πρόσωπο και ως κοινωνίας προσώπων, λαών και εθνών.
Τόσο ισχυρή που καθίσταται απρόσβλητη από τις εχθρικές δαιμονικές δυνάμεις που κατά κανόνα ταλαιπωρούν τα έθνη και τους λαούς.
Η κατά Χριστόν ισχυροποίηση της ζωής, δηλαδή τα Χριστούγεννα σημαίνουν: απελευθέρωση από τη δυναστεία της χρονικότητας. Τα γηρατειά τα αφήνουμε πίσω. Ζούμε μόνιμα και διαχρονικά την νεότητα της θεϊκής παρουσίας «πεδίον νέον εγεννήθη ημίν ο σωτήρ Χριστός».
Ο Χριστός είναι πάντοτε ο αυτός, «χθες και σήμερον και εις τους αιώνας».
Αυτά τα Χριστούγεννα σημαίνουν ακόμα την απελευθέρωσή μας από την ένδεια, την στέρηση των αγαθών της παραγωγής, ακόμα και από την πείνα.
Η πηγή της ζωής δεν βρίσκεται στις τροφές, βρίσκεται στη θεανθρώπινη υπάστασή μας καθόσον ο Θεός είναι η πηγή της ζωής.
Θεανθρώπινα είμαστε και εμείς πηγή της ζωής. Διασκεδάζουμε και όταν τρώμε και τραγουδούμε και όταν ακόμα δεν έχουμε να φάμε.
Ο Χριστός ερωτά «έχετε τη βρώσιμον ενθάδε» δηλαδή έχετε κάτι να φάμε; Ερωτά τους μαθητές του και εκείνοι του προσφέρουν «οψαρίου οπτού μέρος και από μελισσίου Κύριου»
Και έφαγε μπροστά τους ενώ την ίδια ώρα τους αποκαλύπτει και τους βεβαιώνει ότι «σάρκα και οστέα ουκ έχω καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα».
Όταν λέμε λοιπόν ότι τα Χριστούγεννα είναι γιορτή για όλες τις πλευρές της ζωής. Και της χαράς και της λύπης.
Ο Χριστός εδάκρυσε όταν έμαθε ότι πέθανε ο φίλος του ο Λάζαρος, ύστερα τον ανάστησε. Δεν κολλούμε στο θάνατο, ελέγχουμε και κυριαρχούμε στη ζωή.
Τα αγαθά της δημιουργίας, της παραγωγής και της παραγωγικότητας δεν τα έχουμε για αποθήκευση αλλά για διασκέδαση.
Γι’ αυτά τα Χριστούγεννα της χαράς και της διασκέδασης παλεύουμε, προσδοκούμε, αποζητούμε επίμονα.
Δεν ανεχόμαστε να ζούμε άλλο ουτοπιστικά και παρελκυστικά. Θέλουμε να ζούμε πραγματικά την του Κυρίου αόρατη μεν, αλλά ορατή και χειροπιαστή παρουσία και μάλιστα όχι μόνον «κατά διάνοιαν» αλλα και «εν τη σαρκί ημών».
Οι προφήτες, οι απόστολοι, οι απολογητές, οι όσιοι, οι δίκαιοι, οι μάρτυρες και όλοι οι άγιοι συνειδητοποίησαν «εν τη σαρκί αυτών την εν Χριστώ» υπέρβαση της χριστουγεννιάτικης εορτής και παρουσίας του, την έζησαν στην καθημερινότητά τους, νικηφόρα, αποτελεσματικά και κυρίαρχα εφ’ όλης της οικουμένης.
Και η φύση και η κτίση υποκλίνονται μπροστά τους γιατί όλοι τους κυοφορήθηκαν, εκυοφόρησαν και έζησαν και ζουν Χριτούγεννα.
Το ερώτημά μας χριστουγεννιάτικα είναι γιατί εμείς να μένουμε πίσω και μακριά από αυτούς.
Έχουμε ευθύνη να τρέξουμε να τους φτάσουμε για να ζήσουμε σαν κι αυτούς και εμείς τα φετινά Χριστούγεννα δηλαδή να ζήσουμε την υπέρβαση στη θεανθρώπινη διάστασή της ως τα όρια του παντοδύναμου. Να ζήσουμε τις στερήσεις μας με πληρότητα, τις λύπες μας με ευχαρίστηση, τις δυσκολίες μας με άνεση και υπομονή «ο υπομείνας εις το τέλος ούτος σωθήσαται».
«Χριστός γεννάται δοξάσατε», όχι ουτοπιστικά, όχι παραμυθένια αλλά ορθόδοξα, χριστιανικά, αληθινά και παραδοσιακά.
Με τις πόρτες μας ανοιχτές και την τάβλα μας στρωμένη.
Να ετοιμάζουμε τη φάτνη της γέννησης του Χριστού στη Βηθλεέμ της καρδιάς και της ύπαρξής μας «εν ενί στόμασι και μία καρδία και εν φιλήματι αγίω».
Έχουμε ηρωικό, θεϊκό, ουράνιο DNA.
Για να τολμήσουμε την υπέρβαση, να φτάσουμε εκεί που δεν μπορούμε, να το γυρίσουμε τον ήλιο με τα μπράτσα μας.
Να ζήσουμε τα Χριστούγεννα των προγόνων μας που και όταν δεν είχαν κεραμίδι να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω γιόρταζαν και τραγουδούσαν, και μάλιστα τραγούδια ηρωικά που έκρυβαν μέσα τους τον πόθο για τη λευτεριά του Γένους, τραγούδια για τους ξενιτεμένους, για την αγάπη, για τον έρωτα. Τα παιδιά κάλαντα και άλλα τραγούδια από την καθημερινή τους ζωή τις πιο πολλές φορές αυτοσχέδια.
Να ζήσουμε τη χαρά και την ευλογία του Θεού εκείνων των ανθρώπων που πάλευαν ανυπεράσπιστοι με όλα τα στοιχεία της φύσεως και την κακότητα και το μίσος των κατακτητών για την επιβίωσή τους και πάρα ταύτα τραγουδούσαν.
Τα Χριστούγεννα πήγαιναν στην Εκκλησία, λειτουργούνταν, κοινωνούσαν σώμα και αίμα Χριστού, επεδίωκαν να ζουν την υπέρβαση τω ευλογία Κυρίου και θείον Αυτού έλεος.
Τραγουδούσαν… Γιόρταζαν… ζούσαν τα Χριστούγεννα