Του Νίκου Χαρτζουλάκη *
Ο καπιταλισμός είναι ένα κοινωνικό οικονομικό σύστημα που βασίζεται στη κλοπή του μόχθου των εργατών από μια χούφτα επικυρίαρχους που ελέγχουν τα μέσα παραγωγής του πλούτου.
Σήμερα βρίσκεται σε μια βαθιά ολόπλευρη κρίση που δε μπορεί να υπερβεί. Στη συγκυρία ,στο επίπεδο της οικονομίας παίρνει τη μορφή μιας κρίσης υπερπαραγωγής,με τα κεφάλαια στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις να λιμνάζουν διότι δεν συμφέρει να επενδυθούν με τους τωρινούς όρους κερδοφορίας. Στην ουσία της όμως αποτελεί έκφραση μια συνολικότερης κρίσης που σέρνεται εδώ και δεκαετίες και στο πυρήνα της αφορά την δυσκολία αναπαραγωγής του ίδιου του συστήματος και τον ξεπερασμένο ιστορικό του ρόλο.
Η στρατηγική επίθεση στην εργατική τάξη και ευρύτερα στο κόσμο της δουλειάς που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του συστήματος είναι η μία πλευρά της απάντησης σε αυτή τη κρίση. Ξηλώνουν με αποφασιστικότητα και μέθοδο ότι κατακτήσεις απόσπασε τη προηγούμενη περίοδο το εργατικό επαναστατικό κίνημα . Δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος,κοινωνικά συμβόλαια και ισορροπίες μιας προηγούμενης φάσης θρυμματίζονται. Οκτάωρο,ασφάλιση-σύνταξη,πρόσβαση σε περίθαλψη-σπουδές όλα στα σκουπίδια ως περιττά κατάλοιπα. Στόχος η αύξηση του ποσοστού υπεραξίας που ληστεύει το κεφάλαιο από τη παραγωγική διαδικασία. Η μείωση του ποσού που επιστρέφει στον εργαζόμενο με τη μορφή κοινωνικών παροχών. Επίσης σημαντικό αποτέλεσμα της επίθεσης η παραπέρα αποσυγκρότηση του κοινωνικού αντιπάλου,της εργατικής τάξης ,της δύναμης που δύναται να γίνει κορμός της λαϊκής πάλης, ιδεολογικά,πολιτικά,οργανωτικά. Η επίθεση προχωράει με διαφορετικές ίσως μορφές σε Δύση και Ανατολή και δεν γνωρίζει όρια.
Η άλλη πλευρά της απάντησης είναι η επιχείρηση ξαναμοιράσματος του κόσμου από τους ιμπεριαλιστές. Για να καθαρίσει το πεδίο και να γίνουν συμφέρουσες οι επενδύσεις των κεφαλαιοκρατών .Για να καταστραφούν παραγωγικές δυνάμεις και να μπορέσει ο καπιταλισμός να αναδημιουργήσει νέες. Έτσι οξύνονται διαρκώς οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Όλο και συχνότερα στρατιωτικοποιούνται . Πυκνώνουν οι πολεμικές αναμετρήσεις ανά το πλανήτη. Στις μέρες μας έχουμε πλέον την σύγκρουση ΗΠΑ- ΝΑΤΟ και Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας. Ένα πόλεμο στη καρδιά της Ευρώπης,μια αδιανόητη ανθρωποσφαγή, που έχει ανοίξει εκ των πραγμάτων τη πόρτα στα πιο εφιαλτικά σενάρια. Εξάλλου ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός μόνο το τελευταίο αιώνα έχει γεννήσει δύο παγκόσμιους πολέμους. Σε κάθε περίπτωση η ως τώρα εξέλιξη του Ουκρανικού λειτουργεί ως καταλύτης για τη ακόμα μεγαλύτερη όξυνση των ανταγωνισμών και το άπλωμα τους σε όλη την υδρόγειο.
Η επίθεση στην εργατική τάξη και η ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών διαπλέκονται και αλληλοτροφοδοτούνται σε ένα σπιράλ που βγάζει στην επιφάνεια τις πιο
αντιδραστικές,οπισθοδρομικές δυνάμεις του συστήματος. Η πορεία των πραγμάτων ωθεί για τις πιο επιθετικές λύσεις σε όλα τα πεδία κοινωνικής-πολιτικής ζωής. Έτσι μπορούμε και να ερμηνεύσουμε και την δεξιά μετατόπιση μιας σειράς πολιτικών σχηματισμών καθώς και την άνοδο φασιστικών μορφωμάτων που μόνο συγκυριακή δεν είναι.
Αυτοί είναι οι άνεμοι που πνέουν στους κόλπους του συστήματος. Βαδίζει όλο και πιο γοργά σε μια επαναφορά με όρους 21ου αιώνα , μια βαρβαρότητας που η ανθρώπινη ζωή θα έχει την ελάχιστη αξία.
Πραγματικό αντίβαρο σε αυτή τη πορεία,μπορεί και θα αποτελέσει η πάλη των λαών. Άλλωστε το εργατικό κίνημα με μπροστάρηδες του κομμουνιστές όταν έγινε απειλή για την εξουσία του κεφαλαίου ,κέρδισε κατακτήσεις και εκ των πραγμάτων εξισορρόπησε τις πιο άγριες τάσεις του συστήματος.
Σήμερα το κίνημα απουσιάζει ως αντίπαλο δέος,όμως οι αντιστάσεις των μαζών είναι μια πραγματικότητα. Διεξάγονται σε αρνητικούς συσχετισμούς και λειτουργούν σαν σχολείο ,όπου οι μάζες ξαναανακαλύπτουν τη δύναμη τους. Ξαναανακαλύπτουν το πρώτο βήμα,την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και την ΟΡΓΑΝΩΣΗ ,σαν απαραίτητο όρο για να μπορέσουν να ζήσουν .
Σε μια πορεία θα κατορθώσουν να συγκροτήσουν τις δυνάμεις τους και να αναμετρηθούν με το σύστημα της εκμετάλλευσης και των πολέμων.
Αυτή είναι και η μοναδική υπαρκτή διέξοδος. Και δεν είναι ουτοπία.
Ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι αυτό το σύστημα,που συζητά στα σοβαρά για πυρηνικό πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης ότι μπορεί να εγγυηθεί με κάποιο τρόπο την ειρήνη.
Ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι η ανάπτυξη της οικονομίας τους θα βελτιώσει τις ζωές μας. Το μεγάλωμα της πίτας προϋποθέτει το τσαλαπάτημα των δικαιωμάτων μας.
Στην Ελλάδα του εξαρτημένου καπιταλισμού,όποια κυβέρνηση και αν διαδεχτεί τη σημερινή τα πράγματα για το κόσμο της δουλειάς θα γίνουν χειρότερα. Η εκμετάλλευση των εργαζομένων θα μεγαλώσει,η θανάσιμη εμπλοκή στο πόλεμο θα κλιμακωθεί,το πλαίσιο φασιστικοποιησης και καταστολής θα ενταθεί. Η πολιτική που παραδίδει τον τόπο και το κόπο του λαού στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο,που είναι αυτή που καθορίζει τη ζωή μας,θα βρει ένα κυβερνητικό σχήμα να τη πάει παραπέρα.
Θα υπάρξουν όμως και οι αγώνες .Στο δρόμο και στην απεργία θα γίνει η πραγματική αντιπολίτευση.
Στις εκλογές να ενισχύσουμε με τη ψήφο μας τη κατεύθυνση της Αντίστασης και της Οργάνωσης. Να πάρει πόντους στο λαό και στο κίνημα.
Για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε.
* υποψήφιος βουλευτής με το ΚΚΕ(μ-λ) στα Χανιά