Toυ ΣΤΑΘΗ
Οι Εκλογές, 1. Οι απόψεις (ακόμα και οι καλύτερες όπως οι δικές μου) αραιά ή συχνά μπορεί να «μπάζουν». Τα γεγονότα, ποτέ!
Προσέξτε, παρακαλώ, τις παρακάτω ημερομηνίες. Πρόκειται για στοιχειώδη μαθηματικά.
Στις 11 Ιουλίου ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος (διστακτικός ως χθες ακόμα και στο να κατέβει στις εκλογές ως υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ) λαμβάνει το πράσινο φως όπως μεταβεί στις Βρυξέλλες για να κλείσει τη συμφωνία που ύστερα, εδώ, τα παλαιομνημονιακά κόμματα ομού με τα νεομνημονιακά υπερψήφισαν ως μνημόνιο.
Στις 15 Ιουλίου και στις 23 του ιδίου μηνός υπερψηφίζονται στη Βουλή τα πρώτα και τα δεύτερα προαπαιτούμενα, με αρκετούς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να διαφοροποιούνται απ’ τις κυβερνητικές επιλογές.
Να σημειωθεί εδώ, ότι οι εν λόγω κυβερνητικές επιλογές δεν εγκρίθηκαν ούτε απ’ την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος.
Στις 14 Αυγούστου υπερψηφίζεται στη Βουλή το νέο, το τρίτο, μνημόνιο από τον ΣΥΡΙΖΑ (που όμως «χάνει» κι άλλους βουλευτές) σε σύμπνοια με τη Ν.Δ., το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ και τους ΑΝΕΛ, που με την σειρά τους μεταλλάσσονται σε μνημονιακό κόμμα.
Συζητείται αν έχει τεθεί θέμα δεδηλωμένης. Αφήνονται «δειλές» διαρροές στον Τύπο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πέσει θύμα αποστασίας. Συζητείται το ενδεχόμενο η κυβέρνηση να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης απ’ τη Βουλή. Μπροστά στον κίνδυνο η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς να λάβει για πρώτη φορά ψήφο εμπιστοσύνης απ’ τη Δεξιά, το ενδεχόμενο αυτό εγκαταλείπεται.
Να σημειωθεί εδώ, ότι στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών (καθώς οι ίδιοι δηλώνουν) ο κ. Τσίπρας διαβεβαίωνε ότι θέμα εκλογών αμέσως μετά την ψήφιση του μνημονίου δεν ετίθετο.
Στις 20 Αυγούστου ο κ. Τσίπρας προκηρύσσει εκλογές. α) Διότι δεν είχε εμπιστοσύνη στη Ν.Δ. ότι δεν θα τον ρίξει κάποια στιγμή στο μέλλον, παρ’ ότι μαζί ψήφισαν το μνημόνιο. Και β) διότι, καθώς το συνόψισε ο κ. Παππάς, «η κυβέρνηση έπεσε εκ των έσω». Την έριξαν οι «αποστάτες του Λαφαζάνη».
Ομως, μια του ψεύτη, δυο του ψεύτη, τρεις και η κακή του μέρα! Διότι οίδιος ο κ. Τσίπρας στη συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ δήλωσε ότι την απόφασή του για τις εκλογές την είχε λάβει ήδη απ’ τις 12 Ιουλίου! Δηλαδή πριν καν να έχει γυρίσει ο κ. Τσακαλώτος απ’ τις Βρυξέλλες με τα έδικτα του Βερολίνου υπό μάλης. Πολύ πριν να «αποστατήσει» ο κ. Λαφαζάνης. Πολύ πριν τις διαβεβαιώσεις του κ. Πρωθυπουργού προς τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, ενώπιον του κυρίου Προέδρου της Δημοκρατίας, ότι δεν θα προχωρήσει σε εκλογικό αιφνιδιασμό.
Πλην όμως ο κ. Τσίπρας εξαπάτησε τους πάντες. Για τις εκλογές που κήρυξε στις 20 Αυγούστου την απόφαση είχε λάβει από τις 12 Ιουλίου – καθώς ο ίδιος κι όχι άλλος ομολόγησε. Με έναν λόγο, μας δούλεψε ψιλό γαζί όλους, απ’ τις γιαγιάδες με τις κομμένες (εκ νέου) συντάξεις έως τον κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Εγείρεται μέγα θέμα πολιτικής ηθικής!
Οι Εκλογές, 2. Η μόνη που δεν έδειξε να ενοχλείται από τέτοια θέματα (κα σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου) ήταν η κυρία Μέρκελ. Διότι
η ηθική στην πολιτική αφορά στους ανθρώπους κι όχι στους υπερανθρώπους. Οι υπεράνθρωποι αρκούνται στο να θέτουν τους κανόνες (για να τους παραβιάζουν) και στο να ελέγχουν το παιχνίδι (για να σκοράρουν). Οι υπεράνθρωποι τυγχάνουν υπεράνω των νόμων. Η κυρία
Μέρκελ γνώριζε (όπως ο κ. Γιούνκερ κι όλοι οι υπόλοιποι Κέρβεροι τηςΤρόικας) για τις εκλογές εγκαίρως. Και τις ενέκρινε! Οπως εγκρίνει και τονστόχο τους! Η κυρία Καγκελάριος έβγαζε φλύκταινες όποτε άκουγε για εκλογές στην Ελλάδα. Αίφνης άρχισε «να τις βρίσκει μέρος της λύσης κι όχι του προβλήματος». Γιατί;
Διότι, αφού ο κ. Τσίπρας συνέτριψε μπροστά στα πόδια της το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, η κυρία Μέρκελ είχε πετύχει ό,τι καλύτερο μπορεί να ονειρευθεί ένας κατακτητής: να μετατρέψει τον επικεφαλής της αντίστασης εναντίον του σε επικεφαλής των υποτακτικών του. Δηλαδή σε έναν υποταγμένο. Σε ένα ανδρείκελο. Και πράγματι! ο κ. Τσίπρας παραδέχθηκε ότι εκβιάσθηκε – ότι άφησε να εκβιασθεί. Παραδέχθηκε ότι υπέκυψε σ’ αυτόν τον εκβιασμό. Και μας έφερε το τρίτο μνημόνιο – έναν κώδικα διαταγών μας Οικονομικής Δικτατορίας. Να τον έχουμε εμείς για Σύνταγμα και ο ίδιος για κυβερνητικό πρόγραμμα. Με αποτέλεσμα να διχάσει το κόμμα του, να μετατρέψει όσο κόμμα τού απέμεινε σεμνημονιακό (πράγμα που μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να αντέξει για πολύ ακόμα) και να προκηρύξει εκλογές. Με τι στόχο; α) Να πάρει αυτοδυναμία. β) Να κυβερνήσει με τη Ν.Δ. σε ένα σχήμα «μεγάλου συνασπισμού». γ) Να συγκυβερνήσει με το Ποτάμι -παλιός πόθος της κυρίας Μέρκελ- ή και το ΠΑΣΟΚ. Και δ) να χάσει τις εκλογές και να στείλει την Αριστερά σπίτι της, πραγματοποιώντας ο ίδιος τα περί «αριστερής παρένθεσης» όνειρα των πρώην αντιπάλων του. Τα τρία πρώτα ενδεχόμενα και ο τέταρτος τελευταίος κίνδυνος βλάπτουν εξίσου τη Συρία – μόνον που Συρία δεν είναι πια ο κ. Τσίπρας, αλλά η Ελλάδα.
Η Ελλάδα φορτώθηκε ένα μνημόνιο που όχι μόνον δεν βγάζει (οικονομικώς) πουθενά, που όχι μόνον είναι ειδεχθές για τον λαό, αλλά που πέπρωται να παραγάγει το ίδιο και νέα χρέη.
Ο δικομματικός (εκ νέου) σκυλοκαυγάς που έχει ξεσπάσει δεν έχει κανένα νόημα. Αυτοί που υπερψήφισαν το νέο μνημόνιο δεν θα μπορέσουν να το διαχειρισθούν παρά χειρότερα ο ένας απ’ τον άλλον. Οπως έχει συμβεί στο παρελθόν. Διότι τα μνημόνια δεν έλυσαν κανένα πρόβλημα (ούτε κατά τη λογική τους), αντιθέτως γέννησαν νέα. Πάντα χειρότερα.
Ως τώρα έχουμε διαπιστώσει δύο αισχρά γεγονότα. 1) Οτι ο κ. Τσίπρας έλεγε για τις εκλογές ψέματαστους συντρόφους του, στους αντιπάλους του,στην κυβέρνησή του, στο κόμμα του, στην κοινωνία. Ελεγε ψέματα urbi αλλά όχι και orbi. Διότι η κ. Μέρκελ εγνώριζε. 2) Οτι το αποτέλεσμα των εκλογών, όποιο κι αν είναι το σκορ, θα είναι σκορ της φράου Μέρκελ. Είτε σουτάρει ο κ. Τσίπρας, είτε σουτάρει ο κ. Μεϊμαράκης, είτε σουτάρουν και οι δύο μαζί, τα γκολ θα τα βάζει το Βερολίνο.
Εκτός όμως από τα δύο αυτά αισχρά για τη χώρα, αίσχιστο είναι το τρίτο.
Οι Εκλογές, 3. Σε συνέντευξή του ο κ. Τσίπρας στην ΕΡΤ, προκειμένου να δικαιολογήσει το τρομερό «δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς», αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο ενός «εμφυλίου πολέμου»! Ετσι, ελαφρά τη καρδία! Ουδείς πρωθυπουργός, εις ουδεμία χώρα, μιλάει για εμφύλιο στην πατρίδα του. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τον κ. Πανούση να λέει κουταμάρες για «βόμβες στο σπίτι του πρωθυπουργού», ούτε με την κυρία Χριστοδουλοπούλου και τους μετανάστες «που λιάζονται», ούτε με τον κ. Φλαμπουράρη που πληρώνει «με αέρα» τα δάνεια που κι αυτός μας φόρτωσε – γύρω στα 85 δισ.! που κι αυτά με τη σειρά τους θα γεννήσουν, Κύριος οίδε, πόσα δισ. ακόμα!
Κατά τα άλλα, τα δύο κόμματα των μνημονίων κοκορομαχούν ακόμα και για τη μελαγχολία μας. Ούτε αυτή δεν είναι δική μας για δαύτους…
enikos.gr
