Του Νεκτάριου Κοκολαντωνάκη
Ο πονοκέφαλος στα κυβερνητικά επιτελεία δεν είναι στα όποια πορίσματα των όποιων αρχών. Ούτε καν οι λαοθάλασσες της δίκαιης λαϊκής οργής, που εκδηλώθηκαν με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη, δεν αρκούν για να ενοχληθεί ο πυρήνας του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτή η σχέση εκμετάλλευσης εντείνεται ωμά, με φονικά αποτελέσματα στην εργατική τάξη και σ’ όλο τον κόσμο της δουλειάς. Tο καπιταλιστικό σύστημα (εξ ορισμού άδικο), στις μέρες μας και όχι για πρώτη φορά στην ιστορία του καθίσταται εξοντωτικό για τους εργαζόμενους, απαξιωτικό για την ανθρώπινη ζωή και επόμενα όχι απλά άδικο αλλά βάρβαρο και εγκληματικό.
Εγκλήματα εκδηλώνονται σε μεγάλα κομμάτια εργαζομένων που πεθαίνουν καθημερινά, γιατί η λεηλασία του μισθού από την ακρίβεια και η συνολικότερη επίθεση του κεφαλαίου, τους στερεί τα στοιχειώδη όπως ηλεκτρικό, θέρμανση, τρόφιμα, περίθαλψη, σύνταξη κ.ο. Καθημερινά στον αγώνα για το μεροκάματο οι εξοντωτικοί ρυθμοί δουλειάς φέρνουν θανάτους και σακατέματα, ενώ δύο χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη το σύνολο των λαϊκών μετακινήσεων ενέχει κινδύνους, είναι πανάκριβες και συμπληρώνουν την εξουθένωση της δουλειάς ή στερούν λόγω ταλαιπωρίας τις όποιες προσπάθειες ανάσας, των έστω ολιγοήμερων διαφυγών ξεκούρασης.
Εύλογη, θεμιτή και απλόχερη η αλληλεγγύη στις οικογένειες των 57 θυμάτων των Τεμπών στον δικαστικό τους αγώνα. Δοσμένη η αλληλοτροφοδότηση του αγώνα τους με τις πρωτόλειες έστω εκδηλώσεις της λαϊκής οργής που θρέφει συνεχώς η αντιλαϊκή επίθεση. Από την άλλη η εργατική λαϊκή πάλη είναι ολέθριο να υποτάσσεται σ’ ένα απολίτικο πλαίσιο που απαγορεύει (κατ’ αναλογία των πλατειών του 2010-2012) να προταχθούν κρίσιμα αιτήματα που βάζει η σημερινή συγκυρία της ταξικής πάλης, όπως οι πραγματικές αυξήσεις των μισθών, δωρεάν περίθαλψη για όλους κ.α. Όλοι αναγνωρίζουν το υπόβαθρο της λαϊκής ασφυξίας και οργής που οδήγησε στην κοσμοπλημμύρα στις 26 Γενάρη και στις 28 Φλεβάρη. Πρώτο και καλύτερο γνωρίζει το σύστημα που παρά τους κυβερνητικούς πονοκεφάλους διαβάζει τη λαϊκή οργή με ψυχραιμία γιατί ξέρει την πραγματικότητα της πλέριας αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης όπως αυτή εκδηλώνεται σε παγκόσμια κλίμακα. Υπάρχουν φυσικά αντιστάσεις έως και εκρηκτικές, θα υπάρξουν και νέοι κύκλοι εξεγέρσεων και είναι σκηνές από ταινία προσεχώς οι κοσμοπλημμύρες. Όμως όσο η εργατική τάξη, που υπήρξε κορμός της λαϊκής πάλης την περίοδο της σπουδαίας νικηφόρας πορείας της, παραμένει στο περιθώριο, άλλο τόσο οι μικροαστικές αδημονίες, αυταπάτες και επιλογές συμβιβασμού θα μπλοκάρουν την ανάγκη ζωής όλου του κόσμου της δουλειάς για την εκ νέου συγκρότηση των μετώπων πάλης του λαού.
Ούτε η μεγαλύτερη καταδίκη των αστικών δικαστηρίων για το έγκλημα στα Τέμπη, ούτε το κοινοβούλιο ή οι εκλογές, δε θα πλήξουν την αδικία που αποτελεί τον πυρήνα της λειτουργίας του συστήματος, που με τους πολέμους αλλά και τα αλυσοπρίονα περικοπής των δικαιωμάτων και της ίδιας της ζωής των ανθρώπων της δουλειάς, γκαζώνει συνεχώς από τη στυγνή εκμετάλλευση προς την ωμή βαρβαρότητα.
Η κατάσταση είναι εξοργιστικά ανησυχητική, αλλά υπάρχει ελπίδα. Το σύνθημα «στο δρόμο λαέ μπορείς να τους νικήσεις δε θα σταματήσουν αν δε τους σταματήσεις» ακούστηκε δυνατά γιατί έκφραζε αυτό που καταρχήν συνειδητοποιούν μαζικά οι εργαζόμενοι και η νεολαία καθημερινά στη ζωή τους και ήταν αυτό που κατά βάση αυθόρμητα τον έβγαλε στο δρόμο στις 26 Γενάρη αλλά και στις 28 Φλεβάρη. Ο δρόμος φυσικά είναι μακρύς και δύσκολος και παραμερίζοντας βερμπαλισμούς και ευκολίες όσοι θέλουν μπορούν να τον βαδίσουν.
Η ουσία των φαινομένων βρίσκεται στις αντιθέσεις- αντιφάσεις που τα συνθέτουν. Η σωστή μελέτη τους αφορά ακριβώς την επικέντρωση σ’ αυτές τις αντιφάσεις. Η απόφαση του προεδρείου της συνομοσπονδίας εμπορίου και επιχειρηματικότητας για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις με δοσμένο το κλίμα των τελευταίων ημερών εξ αντικειμένου λειτούργησε ανασταλτικά στη διάθεση για απεργία, που αυτή τη φορά ήταν δοσμένη για χιλιάδες εργαζόμενους και θα ήταν κακή μια τέτοια συνήθεια για σημαντικό κομμάτι εργοδοτών που ολοφάνερα λειτούργησε υποκριτικά. Όμως αν θέλουμε να συμβάλλουμε στην εκ νέου συγκρότηση των μετώπων πάλης του λαού, πρέπει να έχουμε ξεκάθαρα δύο πράγματα.
- Η εργατική τάξη δε μπορεί να πετύχει την ιστορική της προοπτική χωρίς συμμαχίες. Σήμερα θα βοηθήσουν την εκκίνηση της διαδικασίας εκ νέου συγκρότησής της, οι συγκροτήσεις των ευρύτερων μετώπων πάλης του λαού. Εργάτες, εργαζόμενοι, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι μακάρι και μικροεπαγγελματίες, είναι ζητούμενο και εφικτό να πλαισιώνουν παλαϊκά μέτωπα για την Ειρήνη, τη δημοκρατία, το δικαίωμα στη δωρεάν περίθαλψη κ.ο.κ. Όσοι νοιάζονται για την υπόθεση της εργατικής τάξης πρέπει να είναι μέσα σ’ αυτά τα μέτωπα και να πλέουν σ’ αυτά με την άποψή τους όπως το ψάρι στο νερό. Όσοι δεν ένιωθαν έτσι, διαβάζοντας το δίκιο της λαϊκής οργής το 2010- 2012, απομονώθηκαν (βλέπε ΚΚΕ) συνηδειτά ή ασυνείδητα από τη λαϊκή πάλη. Τώρα το ΚΚΕ ελπίζει σε εκλογικά ποσοστά και επιλέγει την πλατειακή απολιτική αντί για τη συμβολή στη συγκρότηση των μετώπων της λαίκής πάλης. Το ζήτημα είναι τι κάνουν οι υποτίθεται αριστερά του ΚΚΕ
- Η υπεράσπιση της γραμμής ενότητας και πάλης σημαίνει ναι στην ενότητα αλλά όχι στον συμφιλιωτισμό που διαλύει την κατεύθυνση εργατικής- εργατολαϊκής πάλης.
Ήταν μια ευκαιρία η 28 Φλεβάρη, με βάση το κλίμα, να εκδηλώσουν το ταξικό τους αίσθημα και να απεργήσουν μια σειρά εργαζόμενοι ακόμη και στις μικρές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Σε μια σειρά περιπτώσεις λειτούργησε και το ταξικό ένστικτο του (έστω και μικρού) εργοδότη που τρομοκράτησε, εκβίασε έως και απέλυσε εκδικητικά εργαζόμενους. Οι συσυσχετισμοί ξεκάθαρα είναι είναι αρνητικοί για τους εργαζόμενους. Παρά το ευνοϊκό κλίμα για την απεργία στις 28 Φλεβάρη και τις ελπίδες που αυτή γέννησε, η συνέχεια έχει απαιτήσεις γι’ αυτούς που δε θέλουν να αρκεστούν σε ευκαιριακή αξιοποίησή της για να σπείρουν αυταπάτες για εύκολους δρόμους. Η ζωή θα δείξει ποιες θα είναι οι επόμενες ευκαιρίες εκδήλωσης της εργατικής λαϊκής οργής, όπως και οι συνολικότερες εξελίξεις. Όμως για να πραγματωθεί η κατεύθυνση «πάλη για αυξήσεις, αγώνας για ζωή αυτή η πολιτική ν’ ανατραπεί» είναι ανάγκη να προταχθεί, σε κάθε χώρο δουλειάς μπροστά και σε αλληλοτροφοδότηση με όλα τ’ άλλα δίκαια και κρίσιμα αιτήματα πάλης κάθε κλάδου, η πάλη για πραγματικές αυξήσεις στο κόστος της ζωής. Όσο κι αν η τρομοκρατία της εργοδοσίας, που είναι εξοπλισμένη από το αντεργατικό θεσμικό πλαίσιο δυσκολεύει τα πράγματα, όσο κι αν η πολιτική «όλα στο κεφάλαιο- όλα για το κεφάλαιο» έχει διαμορφώσει όρους και συσχετισμούς, αυτοί ανατρέπονται ή τουλάχιστον διαφοροποιούνται καταρχήν μέσα από την πάλη σε ταξική κατεύθυνση, μέσα από το βασικό αίτημα που συγκροτεί τους εργαζόμενους με δοσμένο ότι η άδεια τσέπη τους είναι βασικό υπόβαθρο της οργής τους.
* μέλος της συλλογικότητας Αντίσταση και Πάλη
