Τις τελευταίες μέρες τα ΜΜΕ έχουν κατακλυστεί από ειδήσεις για την ηρωική αντίσταση των Κούρδων στο Κομπάνι ενάντια στο ISIS. Αυτό όμως που τα ΜΜΕ αποσιωπούν είναι η ιδεολογική ταυτότητα των υπερασπιστών του Κομπάνι. Και εδώ βρίσκεται όλη η ουσία. Το Κομπάνι εντάσσεται στην αυτόνομη περιφέρεια των Κούρδων της Rojava που δρουν επηρεασμένοι από την άμεση δημοκρατία και έχουν ως βασική επιρροή της δράσης τους, τους Ζαπατίστας. Και εδώ λοιπόν έρχεται το ερώτημα. Γιατί κανείς δημοσιογράφος του αστικού τύπου δεν έχει αναφερθεί στην ιδεολογική ταυτότητα των Κούρδων μαχητών? H απάντηση είναι απλή: Είναι οι ίδιοι δημοσιογράφοι που τόσα χρόνια υποστήριζαν το μνημόνιο. Είναι οι ίδιοι δημοσιογράφοι που τόσα χρόνια βάπτιζαν την εξαθλίωση πρόοδο, που καλλιεργούσαν τον εθνικισμό, που ευλογούσαν τους μεγαλοκαρχαρίες του ελληνικού καπιταλισμού (που οι τελευταίοι ήταν συνάμα και οι χρηματοδότες των μεγαλύτερων καναλιών και εφημερίδων κλπ).
Και οι Ζαπατίστας και οι ομοϊδεάτες τους σε όλον τον κόσμο στέκονται ενάντια σε όλα αυτά. Μέσα στην κόλαση της Μέσης ανατολής υπάρχει λοιπόν μία περιφέρεια που οι άνθρωποι προσπαθούν να ζήσουν χωρίς ρατσισμό, με ανεξιθρησκία και με συλλογικά όργανα αποφάσεων από τα κάτω. Ειδικά το τελευταίο είναι το αντίθετο από αυτό που γίνεται στην «πολιτισμένη Δύση» που δεν υπάρχει δημοκρατία παρά μόνο στα λόγια και αποφασίζει το κεφάλαιο για όλα (νεοφιλελεύθερος ολοκληρωτισμός). Και αυτός ο τρόπος δράσης των αυτόνομων Κούρδων είναι ένα κακό παράδειγμα και πρέπει να αποσιωπηθεί από τη διεθνή δημοσιογραφία. Γιατί μπορεί επιτέλους να ξυπνήσει και ο υπόλοιπος κόσμος, όπως πχ στην Ελλάδα που περιμένει τα μνημόνια ή το Σύριζα για να τον σώσει. Εκεί μάλλον οι άνθρωποι αποφάσισαν να σωθούν μόνοι τους (και να απέχουν από τον εμφύλιο της Συρίας) και έτσι δέχτηκαν την επίθεση του ISIS. Ίσως βέβαια και να μην είναι τέλεια τα πράματα εκεί και η αυτόνομη περιφέρεια να έχει και τα αρνητικά της (ο γράφων δεν έχει πάει βέβαια) αλλά από την άλλη μπορεί κάποιος να δει προς τα πού φυσάει ο άνεμος.
Επίσης κάποιοι κατηγορούν αυτούς τους ανθρώπους επειδή «συμμάχησαν» με τους Αμερικάνους και πιο συγκεκριμένα επειδή οι τελευταίοι για τα δικά τους συμφέροντα βομβαρδίζουν που και που τους τζιχαντιστές. Η κατηγορία αυτή είναι γελοία, όταν είναι έξω από το Κομπάνι οι ακραίοι τζιχαντιστές που βιάζονται να συνεχίσουν τις σφαγές τους μέσα στην πόλη. Οι Αμερικάνοι (που είναι και οι βασικοί υπεύθυνοι για το χάος στην Μέση ανατολή) έτσι και αλλιώς παίζουν το παιχνίδι που έπαιξε ο διεθνής καπιταλισμός στον ισπανικό εμφύλιο (1936-1939). Μία με τον ένα και μία με τον άλλο (στην αρχή χρηματοδοτούσαν τους τζιχαντιστές για να ρίξουν τον τύραννο Ασάντ, ενώ τώρα στρέφονται ενάντια στους παλιούς συμμάχους τους…) και στο τέλος θα διαλέξουν ποιος είναι πιο κοντά στα συμφέροντα τους (στην Ισπανία διάλεξαν τελικά το Φράνκο, στη Συρία είναι ακόμα νωρίς για να πούμε). Άλλωστε οι Κούρδοι, εκτός από τους ανούσιους και για τα μάτια του κόσμου βομβαρδισμούς (που όπως δείχνει και η περίπτωση του Ιράκ έχουν μηδαμινή αποτελεσματικότητα) μείνανε αβοήθητοι και από τη Τουρκία (που φλέγεται από ένα μίνι εμφύλιο εξαιτίας των γεγονότων στο Κομπάνι και όπου τούρκοι ακροδεξιοί και ισλαμιστές υποστηρικτές του ISIS συγκρούονται στους δρόμους των τούρκικων πόλεων με τους κούρδους).
Τα στρατόπεδα λοιπόν έχουν διαμορφωθεί στη Συρία όπου βρίσκεται το πιο σκληρό πεδίο συγκρούσεως του ιδιότυπου παγκοσμίου πολέμου που ζούμε. Και είναι βαθιά γελασμένος όποιος πιστεύει ότι ο πόλεμος εκεί είναι μόνο εμφύλιος (δηλαδή εσωτερικό θέμα της Συρίας). Αυτό που κάνει ξεχωριστή αυτή τη σύγκρουση είναι ο διεθνής της χαρακτήρας. Ο Ασάντ έχει τη στήριξη σε διεθνές επίπεδο του ναζιστικού κινήματος που βλέπουνε στο μπααθικό κόμμα της Συρία ένα φιλοεθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. Άλλωστε αρκετοί ευρωπαίοι ακροδεξιοί πολεμάνε στο στρατό του Ασάντ. Επίσης η δεξιά πλευρά του διεθνοποιημένου ισλαμισμού βρίσκει την έκφραση της στους τζιχαντιστές και στο σχεδόν διεθνή στρατό τους (που τα μέλη του έχουν καταγωγή τόσο από τη μέση ανατολή όσο από την Ευρώπη). Τέλος οι Κούρδοι της αυτόνομης περιφέρειας της Rojava, χωρίς σε καμία περίπτωση να έχουν πλησιάσει την τελειότητα, δέχονται την αλληλεγγύη των ελευθεριακών και αριστερών σε όλο τον κόσμο. Διαδηλώσεις προς υποστήριξη τους γίνονται σε πολλά μέρη του κόσμου. Σε στρατιωτικό επίπεδο μάλιστα και όπως ήδη υποστηρίζεται από διάφορες ελευθεριακές συλλογικότητες, αριστεροί και αναρχικοί, Κούρδοι και Τούρκοι έχουν σπεύσει στο Κομπάνι και πολεμάνε υπερασπιζόμενοι την αυτονομία και την ελευθερία. Γιατί αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ο συριακός εμφύλιος πέρα από μία σκληρή γεωπολιτική σύγκρουση δεν παύει να είναι και το αποκορύφωμα του παγκόσμιου ιδεολογικού πολέμου.
Παναγιώτης Ξηρουχάκης