Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πως όταν οι δημοτικές παρατάξεις της Ανταρσία στα Χανιά και της Λαϊκής Συσπείρωσης (συμμετέχουν στο νέο δημοτικό συμβούλιο, κι είναι μια ιδιαίτερα θετική εξέλιξη για τους Χανιώτες) άνοιγαν σε διάφορα debate τη συζήτηση για τις εκλογές εστιάζοντας στο πολιτικό διακύβευμα, που δεν είναι άλλο από το αν το νέο δημοτικό συμβούλιο υπερασπιστεί τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας ή τα συμφέροντα των μεγαλοκαρχαριών και αναδεικνύοντας παράλληλα την άμεση σύνδεση των τοπικών εκλογών με τα ζητήματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής, η ένσταση που ακολουθούσε ήταν ότι εδώ έχουμε εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση.
Επίσης, αξίζει να παρατηρήσουμε ακόμα, ότι όλοι από τις μεγάλες παρατάξεις και “στα πλαίσια των συνεργασιών που επιβάλλει ο Κλεισθένης” ισχυρίζονταν πως έγινε ένας δημοκρατικός, προεκλογικός διάλογος. Ώσπου, μοιραία, ήρθε ο δεύτερος γύρος των δημοτικών εκλογών για να πέσουν οι μάσκες και να αποδειχθεί ότι πίσω από τα συναινετικά προσωπεία των παλιών και των νέων επίδοξων “αυτοδιοικητικών” ακονίζονταν μαχαίρια, ότι αυτές οι δημοτικές εκλογές και μέσα σε μια περίοδο έντονης πόλωσης και με την κρίση να κραδαίνει το τσεκούρι του χρέους πάνω απ’ τα κεφάλια μας, είναι ίσως από τις πιο πολιτικές των τελευταίων χρόνων.
Κοινωνική αμφισβήτηση και ταξική πόλωση
Οι δύο φιναλίστ των δημοτικών εκλογών προσπάθησαν, φιλότιμα είναι η αλήθεια, να μας πείσουν ότι δεν έχουν πολιτική-κομματική στήριξη ποντάροντας σε μια υπαρκτή αμφισβήτηση σχετικά με τα κόμματα του πολιτικού καταστημένου που αξιοποιούν τους μηχανισμούς τους για την χειραγώγηση των πολιτών κι ενώ έχουν δώσει (τα κόμματα) δείγματα γραφής και στην τοπική αυτοδιοίκηση και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ακριβώς το ίδιο έπραξαν και οι άλλοι συστημικοί συνδυασμοί (Αρχοντάκης-Αγγελάκη, Βάμβουκας, Διαμιανάκης), με γνωστή αντιλαϊκή δράση και πασίγνωστες πολιτικές καταβολές, προσεταιρίζομενοι ανθρώπους από την Αριστερά και τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, και μαζί τους η Πρωτοβουλία Πολιτών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, που ακόμα και με το τέλος των εκλογών υποστηρίζει ότι δεν θα ασκήσει μια στείρα αντιπολίτευση αλλά ότι θα στηρίξει κάθε θετικό μέτρο όπως ακριβώς έκανε και με την παρούσα δημοτική αρχή.
Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι η πολιτική πόλωση, που όλοι ξόρκιζαν αλλά και που όλοι στόχευαν να αξιοποιήσουν εκλογικά, δεν είναι κάτι καινούργιο. Ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία έχει μάλιστα ενταθεί, εντός κι εκτός συνόρων. Ορθότερα, μπορούμε να πούμε ότι είναι ταξική πόλωση. Συμπερασματικά, είναι λάθος να περιορίζουμε την ένταση των τελευταίων ημερών στα πλαίσια μιας “απλής” αντιμαχίας για την θέση του Δημάρχου Χανίων.
Εκφράζει από πίσω βαθύτερες διεργασίες που έχουν να κάνουν με το εξής απλό: ποιά ομάδα σε τοπικό και κεντρικό, κυβερνητικό επίπεδο θα διαχειριστεί καλύτερα τη φτώχεια μας, ποιά πολιτική παράταξη θα αξιοποιήσει καλύτερα την κοινωνική οργή υποσχόμενη ριζικές αλλαγές μόνο και μόνο για να καταλήξει να φορτώσει -όπως ήδη κάνουν- τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης πάνω στους φτωχούς, εξυπηρετώντας παράλληλα τα μικρά ή μεγαλύτερα οικονομικά συμφέροντα που διεκδικούν την πλήρη εξαθλίωση και την ολοκληρωτική αποδόμηση κι απαξίωση του δημοσίου τομέα και των κοινωνικών υπηρεσιών προτάσσοντας ως χρήσιμες και αναγκαίες την ελαστική εργασία, τις πολυδάπανες συμβάσεις με εργολάβους, την καταπάτηση του δημοσίου χώρου στο όνομα του τουρισμού και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της πόλης και… πάει λέγοντας.
Να, λοιπόν, γιατί υπήρξε τόσο μεγάλη αποχή στον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών, να που πήγαν οι ψήφοι του Γιάννη Σαρρή. Βλέπετε, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ τοπικά και κεντρικά υπόσχονταν ριζοσπαστικές αλλαγές υπέρ των πολλών και φτωχών για να καταλήξει να συμβιβάζεται και να εφαρμόσει αυτά που δεν… ήθελε και να στηρίζει αποφάσεις που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τις διεκδικήσεις των πολιτών (πχ στρατόπεδο Μαρκοπούλου) είναι πολύ λογικό οι απλοί άνθρωποι να απογοητεύονται επιλέγοντας την αποχή.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο στόχευσαν οι φιναλίστ των δημοτικών εκλογών για να χειραγωγήσουν την δίκαια αγανάκτηση των πολιτών αυτοπαρουσιαζόμενοι είτε ως οι συνεπείς αυτοδιοικητικοί, με την επίσημη στήριξη Μητσοτάκη που διεκδικεί την εφτάωρη εργασία, είτε ως οι νέοι που επιδιώκουν την αλλαγή, παρουσιάζοντας ένα ιλουστρασιόν πρόγραμμα που θυμίζει… Γιωργάκη Παπανδρέου, και με ένα υποψήφιο προερχόμενο από την παράταξη Αρναουτάκη στην περιφέρεια. Όπως βλέπετε, η μη κομματικοποίηση που ευαγγελίζονταν τρέχει από τα μπατζάκια τους…
Αδιαφορία για τα κοινωνικά προβλήματα και τις ανάγκες των πολλών
Φυσικά, ούτε λόγω δεν κάνουν οι δύο φιναλίστ, χρησιμοποιώ επίτηδες τη λέξη, για την σοβαρή υποστελέχωση των δημοτικών υπηρεσιών και για την αναγκαιότητα προσλήψεων του αναγκαίου προσωπικού με σταθερές σχέσεις εργασίας, για την ανάγκη γενναίας δημόσιας και δημοτικής χρηματοδότησης κάθε έργου, για την υποχρέωση τους να επιστρέψουν διάφορες υπηρεσίες όπως η καθαριότητα από τους εργολάβους πίσω σε δημοτική διαχείριση, για το αν συγκρουστούν με τα συμφέροντα που καταπατούν τόσο την εργατική νομοθεσία, όσο και τους δημόσιους χώρους, για τη μείωση των δημοτικών τελών και της φορομπηξίας, για την αυστηρή φορολόγηση των μεγάλων ξενοδοχειακών συγκροτημάτων ή για την ενίσχυση των φτωχότερων από τους φτωχούς με δημόσιες δομές και προγράμματα που αντί να ομνύουν στην ελευθερία της αγοράς, θα διεκδικούν την ισότιμη αντιμετώπιση όλων χωρίς διάφορους περιορισμούς.
Όχι, δεν τους συμφέρει αυτό… Γι’ αυτό (όλοι οι μεγάλοι συστημικοί συνδυασμοί και οι μηχανισμοί τους) εστίασαν στο “φαίνεσθαι” κι όχι στο “είναι” και στον καθαρό προγραμματικό λόγο, αξιοποιώντας την διαφήμιση, τις πληρωμένες καταχωρήσεις, τις πολιτικές κι οικονομικές τους διασυνδέσεις σε βάρος των μικρότερων παρατάξεων -με την θεσμική στήριξη του Κλεισθένη που φορτώνει τους συνδυασμούς με πλήθος αντιδημοκρατικών περιορισμών- ώστε να παρουσιάσουν μια ωραιοποιημένη εικόνα του μέλλοντος χωρίς τις απαραίτητες πολιτικές και κοινωνικές αιχμές.
Καμία συμμετοχή στα παιγνίδια τους
Ως δημότες, ως άνθρωποι που έχουμε διαφορετικές ανάγκες σε σχέση με όλους τους παραπάνω χρειάζεται να αναγνωρίσουμε ότι η διαμάχη μεταξύ Παπαδογιάννη-Σημανδηράκη δεν έχει τίποτα να μας προσφέρει. Όποιος και να εκλεγεί θα είναι ένας Δήμαρχος μειοψηφίας, αφού χρειάζεται για να ασκηθεί διοίκηση στον Δήμο μια μεγαλύτερη πλειοψηφία από τους ήδη εκλεγμένους δημοτικούς συμβούλους της πρώτης ή της δεύτερης παράταξης, που αφενός θα εντείνει τις πολιτικές διαμάχες μεταξύ των συνδυασμών κι αφετέρου θα δημιουργήσει τις συνθήκες για την εντατικοποίηση της αντεργατικής πολιτικής.
Μονή ορθή λύση λοιπόν, να μην στηρίξουμε κανέναν. Ναι, να ψηφίσουμε, χρειάζεται να υπερασπιστούμε αυτό το δικαίωμα κατακτημένο με αίμα και αγώνες, όχι να το χαρίσουμε, πουθενά, σε κανέναν και για κανένα λόγο. Αλλά να μην την χαρίσουμε κιόλας σε αυτούς που βρίσκονται για χρόνια απέναντι μας.
Να θυμόμαστε βεβαίως ότι τίποτα δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με μια ψηφοφορία. Ο αγώνας για να πάρουμε πίσω την πόλη, τις ζωές και τα δικαιώματα μας από τα οικονομικά, επιχειρηματικά, πολιτικά και… δημοσιογραφικά συμφέροντα συνεχίζεται και θα είναι διαρκείας.