Γράφει η Ροδάνθη Κουμή
Κάποτε έζησα για λίγο με τους παλιούς βοσκούς της Κρήτης. Οφείλω να πω πως γνώρισα τους πιο σοφούς και αγνούς ανθρώπους. Τους πιο άρτιους ποιητές της φύσης. Τους πιο άρτιους ποιητές της ζωής. Και πόσο γέμιζε η ψυχή μου κοιτάζοντας την αγνότητα στα μάτια τους και την λογική τους σκέψη. Ήξεραν τον καιρό από το φεγγάρι. Ήξεραν την ώρα από τον ήλιο. Μιλούσαν με τον άνεμο και αγκάλιαζαν την φύση με τόσο πάθος και αγάπη που νόμιζες πως απορροφήθηκαν από εκείνη και έγιναν ένα!
Μυρωδιά της ρίγανης που ανέδυαν τα βουνά του θυμαριού και της φασκομηλιάς ήταν μαγευτική. Εκεί δεν υπήρχε το άγχος της καθημερινής ζωής της πόλης. Εκεί υπήρχε ο θεός. Εκεί ζούσε η γαλήνη! Απλή ζωή, καθαρή, χωρίς έπαρση και αλαζονεία.
Οι δυσκολίες για αυτούς ήταν πολλές. Θυμάμαι τις καιρικές συνθήκες όταν λυσσομανούσαν, οι βοσκοί να αφήνουν το μιτάτο* για να βγουν στο κρύο και στο χιόνι να μαζέψουν τα πρόβατα μέσα στις κούρτες**. Μα σαν καθάριζε ο ουρανός και ο ήλιος έλαμπε, αρχίζανε τα γλέντια και το χορό. Όλοι μαζί με μια φωνή υμνούσαν το μανιασμένο θεριό της περασμένης θύελλας:
«Βάλαμε το θεριό της φύσης κάτω και σήμερα .Άντε κοπέλια να αρχίξουμε το τραγούδι και έχει ο θεός»!
Θυμάμαι τον γέρο Αντρέα, χρόνια δεμένος με τα πρόβατα χρόνια δεμένος με τα βουνά, χρόνια ερωτευμένος με την φύση να μου λέει:
«Τι τα ψάχνεις παιδί μου; Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες»
«Ποιες είναι αυτές;»-ρωτάω…
«Στους Άνθρωπους και στους Απάνθρωπους. Οι πρώτοι είναι εκείνοι που βοηθούν,πιστεύουν,παλεύουν και δημιουργούν. Οι δεύτεροι είναι εκείνοι που καταστρέφουν ότι έφτιαξαν οι πρώτοι»…
Να ο φιλόσοφος σκέφτομαι… Εδώ υπάρχει στο βουνό!
Θυμάμαι ένα άλλο βοσκό το γέρο Σταμάτη να μονολογεί πάνω στο μιτάτο αυτούς τους έρμους στίχους ενός παλιού και ξεχασμένου ποιητή:
Σαν πλάνα άσκοπης και ανίερης ταινίας βάδιζαν ξεχασμένοι Ασκητές.
Στην σκέψη τους δοσμένα όνειρα και δίπλα τους το φως.
Η ιεροσύνη βαδίζει σιωπηλή και αυτή κοντά τους.
Με ελπίδα, διέσχιζαν βουνά, πόλεις ,χωριά και ερήμους..
Ήλπιζαν στην ανάσταση του ματωμένου ανθρώπου.
Ασκητές κατάκτησαν με πόνο την ψυχή τους,
Εμείς την χάσαμε!
Να ο ποιητής!
Θυμάμαι και τον γέρο Μανώλη να τραγουδάει τους στίχους της ανθρωπιάς:
Καλιά *** στα όρη μοναχός,
Παρά στον κάμπο δούλος»!
Αυτό που κατάλαβα όταν έφυγα από το βουνό ήταν πως την φιλοσοφία την κάνουν οι απλοί άνθρωποι.
Την γνώση την κατακτά η καθαρή μάτια της ζωής.
Κατάλαβα πως, από τον απλό βοσκό βγαίνουν τα πιο σοφά λόγια.
Και ακόμα ξέρω πως οι απλοί “λαϊκοί” όπως τους αποκαλούν “κάποιοι”, έβγαλαν τα διαμάντια της φιλοσοφίας!
*Μιτάτο: Είναι ένα πολύ μικρό σχετικά οικοδόμημα της ελληνικής υπαίθρου και στις μέρες μας σημαίνει το κατάλυμα του βοσκού, ενώ παλιότερα χρησιμοποιούνταν και ως τυροκομείο
**Κούρτες: Ορειβατικά καταφύγια των βοσκών.
***Καλιά: Καλύτερα.
Κοπέλια: Τα αγόρια
