Του Γιώργου Μουργή
Παρασκευή και 13, εφιάλτης στη «Ριβ Γκοστ». Η στρατηγική επιβολή του φόβου μέσα από τη εικόνα είναι η νέα μέθοδος συνδυασμένη με τη ταχύτητα του ίντερνετ. Όσο πιο φρέσκο αίμα στη κόρη του οφθαλμού, τόσο ταχύτερη επεξεργασία στο θυμικό της συνειδησιακής φόρτισης. Η συγκίνηση που ανταμώνει τη θλίψη πριν εγγραφεί στο συνειδητό της ανατριχίλας, του φόβου.
Τα αντανακλαστικά συμπαράστασης είναι τα ίδια σε κάθε περίπτωση, αρκεί να βλέπεις το θανατικό να ξερνάει από άψυχα κορμιά.
Η ένταση αυτής της αίσθησης στο ανθρώπινο δράμα θέλει αίμα, εικόνα, φρικιαστικό αποτρόπαιο θέαμα.
Αλλά κάτι πιο σημαντικό που μας διαφεύγει, φοβίζει περισσότερο από τη διασπορά του τρόμου που επιβάλλουν οι συνθήκες. Θέλει το αίμα αυτό να αποτυπώνεται στους Ευρωπαϊκούς δρόμους. Να αχνίζει στα δημοκρατικά συντρίμμια του δυτικού πολιτισμού, εκεί που νομίζουμε ότι ανήκουμε. Σε μια αφύπνιση αλά καρτ, με γαλλικές σημαίες παντού, σκοτεινούς πύργους του Άιφελ.
Αν οι νεκροί είναι στο Πάρκο Γκεζί, στην Άγκυρα, στο Σουρούτς, στο Τζίζρε, στη Γάζα, στο αεροπλάνο που έσκασε στο Σινά, στη θάλασσα της Λαμπεντούζα, στο Αιγαίο δέκα μέτρα από τις ακτές των νησιών μας, στη Βηρυτό, η παγκόσμια κοινότητα επιφυλάσσεται να συγκινηθεί ή να εκφραστεί.
Η τυφλή βία της αδελφότητας του ιμπεριαλισμού είναι η πλευρά του ιδίου νομίσματος της βαρβαρότητας. Η άλλη είναι αυτή του ισλαμικού σκοταδισμού της μαντίλας, των αποτρόπαιων εγκλημάτων. Συγκοινωνούντα δοχεία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που άλλοτε αλληλοσπαράσσονται και άλλοτε αλληλοθρέφονται, στη διεκδίκηση της ηγεμονίας οικονομικών συμφερόντων, στη διεκδίκηση του πλούτου των λαών.
Τα θύματα είμαστε εμείς ζωντανοί ή νεκροί κατά το δοκούν βορά στα ίδια συμφέροντα.
Αγνοώ την έννοια της ενότητας αν πρόκειται να σταθώ δίπλα σε αυτούς που προκάλεσαν ή υποδαύλισαν κάθε πόλεμο. Αγνοώ την ενότητα αν χρειάζεται να σταθώ δίπλα στο οπλισμένο χέρι κάθε νεοφασίστα που επιδιώκει να δημιουργήσει εξιλαστήρια θύματα. Η ενότητα των λαών, ενάντια σε όσους σπέρνουν το θάνατο στη Τουρκιά, στο Κουρδιστάν, στη Συρία στη Παλαιστίνη, στο Σινά, στο Λίβανο στη Γαλλία και οπού αλλού είναι το ζητούμενο.
Αγνοώ τη κατ’ επίφαση ενότητα με σκοπό να κλείνει σύνορα, να επικαλείται συνθήκες έκτακτης ανάγκης, να στρατικοποιεί πόλεις σε καιρό ειρήνης. Στο όνομα της ασφάλειας των πολιτών, η καταπάτηση κάθε θεμελιακού κοινωνικού και ανθρωπίνου δικαιώματος έκφρασης και συλλογικής συμμέτοχης, έχει φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς.
Με ενώνει ο αγώνας των λαών, κάθε πολίτη, κάθε εργαζομένου που αντιμάχονται τον πόλεμο, τη τυφλή βία της τρομοκρατίας. Με ενώνει ο αγώνας της ειρήνης της δικαιοσύνης ενάντια στο ρατσισμό τη ξενοφοβία, τη πατριδοκαπηλία. Ενάντια στο φόβο, την υποταγή, τη σιωπή τη καταστολή.
Η δική μας αλληλεγγύη είναι το πρόσωπο για μια δημοκρατική Ευρώπη ισονομίας, ελεύθερης βούλησης, έκφρασης αλληλοσεβασμού. Η δική μας αλληλεγγύη είναι η ειρήνη σε όλα τα μέρη του πλανήτη για όλους τους λαούς. Ανεξάρτητα θρησκευτικών πεποιθήσεων, κουλτούρας πολιτισμού, χρώματος. Κορμός η ανθρώπινη υπόσταση των αξιών του σεβασμού στο ιδανικό της ειρήνης.
Οι πόλεμοι του καπιταλισμού γεννάν τρομοκράτες.
Τα όπλα στοχεύουν τη καρδιά της δημοκρατίας. Το αίμα αθώων χρειάζεται να ξεπλύνει τη κατάλυση δημοκρατικών δικαιωμάτων, αγωνιστικών κατακτήσεων.
Η ειρήνη η αλληλεγγύη, μόνος δρόμος νίκης στα ανελεύθερα στεγανά που προσπαθούν να επιβάλουν μέσα από φόβο πανικό, τρόμο, καταστολή.
«Portes ouvertes» στους λαούς, στους πρόσφυγες, στους συνανθρώπους μας που σφαδάζουν από τις σφαίρες του πολέμου, της τρομοκρατίας, των μνημονίων και της φτωχοποίησης.
«Οι πόλεμοι σας, οι νεκροί μας».
