ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Με λόγια σωτηριολογικά και με χίλιους προπαγάνδας τρόπους, οι πάπες από άμβωνος, σάβανα μας ύφαναν. 
Την κηδεία μας, από παλιά ετοίμασαν μεθοδικά, με λόγια και με δίχτυα πελατειακά. Τις δικές τους καταθέσεις κάποιοι, διεφθαρμένοι πολιτικοί και ολιγάρχες στην Ελβετία εξασφάλισαν σφυρίζοντας αδιάφορα. Μας ξεζούμισαν και υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας μας, αδιάντροπα ενεργώντας για εμάς, χωρίς εμάς. Χωρίς να ρωτηθούμε ένα λόγο ως περήφανος λαός, κι εμείς να πούμε. Πολιτικές ελίτ, πολυεθνικές, και τραπεζίτες. Χορεύουν πατώντας στο σώμα μας, με πυγμή, ταξικά σκληροί, κι ανάλγητοι, αγιογδύτες. Προκάλεσε η θλίψη αυτοκτονίες, αδελφών μας. Θύματα ταξικού πολέμου, οι απελπισμένοι και από την ζωή παρατημένοι. Οδηγήθηκε ο λαός, από την πολιτική πατρωνία, στην ανεργία, στην φτώχεια, στην θλίψη, και στην απελπισία.
Αντισταθείτε άνθρωποι, σύντροφοι στον αγώνα, αντισταθείτε, δεν είναι νομοτέλεια στο έρεβος να χαθείτε. Οι αντιστασιακοί της κατοχής όσοι ακόμη ζουν, θυμούνται, και όπως τότε, για τους πεσόντες θρηνούν¨ «Επέσατε θύματα αδέρφια εσείς, σε άνιση μάχη και αγώνα.» Όπως είπε ο ποιητής Ν. Ασλάνογλου εμείς, εσύ, κι εγώ, όλοι σαν μια γροθιά, πάλι θα αναστηθούμε γιατί¨ «Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι ένα κόκκινο τούβλο, υλικό για οικοδομές.»
«Εφόσον το κράτος παρέμενε ο ποιος σίγουρος και ανθεκτικός εργοδότης, πρώτο μέλημα του κόμματος ήταν η κατάκτηση και η νομή του κράτους, ειδάλως θα έχανε την πίστη των οπαδών. Όταν η πατριαρχική σχέση μεταφέρεται από την κοινωνία στην πολιτική τότε μεταβάλλεται στην λεγόμενη πελατειακή σχέση, διατηρώντας όμως το θεμελιώδες της γνώρισμα, δηλαδή την αναγκαία συνάφεια υπακοής και προστασίας. «Ότι δεν κατόρθωνε η τήρηση των ορθόδοξων διαδικασιών το κατόρθωνε το «παραθυράκι» και το «ρουσφέτι». Τα πλάγια μέσα δεν αποτελούσαν πια την παράβαση των κανόνων, αλλά το μόνο δυνατόν τρόπο λειτουργίας τους. Δεν συνεπέφεραν την άρση του συστήματος, αλλά του παρείχαν μια δικλείδα ασφαλείας όποτε πάθαινε εμπλοκή. Επί πλέον το «ρουσφέτι» είχε την πρόσθετη γενική ιδιότητα να εξειδικεύει και να εξατομικεύει το κάθε πρόβλημα και την κάθε λύση, έτσι ώστε η μακρόπνοη συλλογική συσπείρωση με σκοπό την έννομα θεμελιωμένη υπεράσπιση συλλογικών συμφερόντων έχανε την έλξη της στα μάτια των άμεσα ενδιαφερομένων.» ΠΑΝ. ΚΟΝΔΥΛΗΣ “ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.”
Πάνε πάνω από δύο χρόνια όπου η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην αρχή, και αργότερα με την συναίνεση σύμπραξη της Ν.Δ άρχισαν να μας «σώζουν.» Είναι σαν να λένε στον λαό¨ «Κάνετε θυσίες, για να σωθεί η χώρα που εμείς με τις πολιτικές μας βουλιάξαμε.» Η τελευταία «σωτηρία» της χώρας ήταν τον Σεπτέμβριο με το δεύτερο μνημόνιο και την δεύτερη, δανειακή σύμβαση.
Η συμφωνία με τους φίλους κι «αδελφούς» Γερμανούς πολιτικοτραπεζίτες, και τους άλλους κρατικούς εταίρους, έγινε μετά που ξεφορτώθηκαν οι Γερμανογαλλικές τράπεζες σχεδόν όλο το Ελληνικό χρέος. Έτσι λοιπόν μας «έσωσαν» για μια ακόμη φορά. Με ποιο άραγε τρόπο μας έσωσαν ; Βούλιαξαν τις Ελληνικές τράπεζες με το κούρεμα των κρατικών ομολόγων το οποίο θα πληρώσει ο λαός μας. Κούρεψαν τα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων, τα αποθεματικά των νοσοκομείων, τα αποθεματικά των πανεπιστημίων, και τα ομόλογα των Ελλήνων μικροαποταμιευτών. Ξέχασα να σας πω για ένα χρέος 432 εκατομμυρίων ενός κερδοσκοπικού κεφαλαίου που αγόρασε τα ομόλογα στο 20% της αξίας τους και η κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμιου, τα πλήρωσε στο ακέραιο. Έμεινε τίποτα όρθιο; Τίποτα. Κι όμως αυτοί ακόμη επαίρονται ότι «έσωσαν» την Ελλάδα. Μην σας διαφεύγει και το άλλο κακό; Συμφώνησαν να πηγαίνουν τα χρήματα του κράτους μας σε ειδικό ταμείο, για να πληρώνονται οι πιστωτές. Κι ότι περισσέψει να πηγαίνει για φάρμακα και λοιπές υπηρεσίες. Αυτή κι αν είναι «σωτηρία» της Ελλάδας κ. Βενιζέλε κ. ΓΑΠ κ. Σαμαρά. Έχετε μούτρα και ζητάτε και την ψήφο μας;
