ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«Χρησιμοποιείτε την σωτηριολογική έννοια για την Ελλάδα με θρησκευτική ιδεοληψία.
Διαστρεβλώνετε εντελώς τις έννοιες των λέξεων. Τι θα πει αυτό που λέτε, ότι ο λαός θυσιάστηκε . Ο λαός θυσιάζεται με χαρά και τιμή για ένα σκοπό όπως, για την αγάπη της πατρίδας. Στην προκειμένη όμως περίπτωση δεν θυσιάζεται ο λαός με την θέληση του, αλλά εσείς του δένεται την θηλιά στο λαιμό, και τον θυσιάζεται ως πρόβατο επί σφαγή στο βωμό.» Κώστας Καζάκος βουλευτής του ΚΚΕ από τον λόγο του στην βουλή στις 16-11-20011 Πηγή ΕΡΤ 1
ΛΑΝΘΑΝΕΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ κ. ΑΝΤΩΝΗ ΒΓΟΝΤΖΑ
Στην εκπομπή της δημοσιογράφου Κατερίνας Πολύζου «Αντιρρήσεις» στην «νέα τηλεόραση» «ΝΕΑ» σε μία ελεύθερη συζήτηση για την πολιτική και την οικονομία όπου συμμετείχε, ο κ. Αντώνης Βγόντζας, άκουσα τον δικηγόρο Αθηνών εξ Ηρακλείου ορμώμενο, και υποψήφιο βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Ηρακλείου να λέει ότι¨ «την δεκαετία του 60 η παιδεία ήταν περισσότερο λαϊκή, ενώ σήμερα είναι ταξική». Επειδή κατά την γνώμη μου η τοποθέτηση του ήταν εκτός πραγματικότητας επιθυμώ να την σχολιάσω. Έχω ένα λόγο παραπάνω διότι βίωσα – είμαι παιδί εκείνης της εποχής- τέλειωσα το δημοτικό το 1960.
Καταρχήν ποτέ δεν είχαμε λαϊκή παιδεία με την μαρξιστική έννοια του όρου. Το κράτος μας είναι αστική δημοκρατία όπου ηγεμονεύει η αστική τάξη , και υπάρχει η εργατική τάξη, οι αγρότες και τα ενδιάμεσα στρώματα του πληθυσμού. Το 1960 ζήσαμε σε μία Ελλάδα, η οποία βγήκε κατεστραμμένη από την τριπλή κατοχή Γερμανική, Ιταλική, Βουλγάρικη, και τον εμφύλιο πόλεμο. Μία Ελλάδα αγροτική που λιμοκτονούσε , και που εισερχόταν στις μεγάλες πόλεις, κυρίως Αθήνα -Θεσσαλονίκη προσδοκώντας καλύτερες συνθήκες ζωής. Ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας τότε μετανάστευσε στο εξωτερικό. Μόνο στην Γερμανία της οποίας η συντηρητική της παράταξη με την φράου Α. Μέρκελ, τώρα μας καταπιέζει, πήγαν ένα εκατομμύριο εργάτες, για να συμβάλλουν στην ανόρθωση της κατεστραμμένης από τον πόλεμο βιομηχανίας της.
Η δωρεάν παιδεία καθιερώθηκε από τον Γ. Παπανδρέου αρχηγό της «Ε.Κ» και πρωθυπουργό, μόνο το 1964, μετά από αγώνες των προοδευτικών κομμάτων, όπου διεκδικούσαν 15% του προϋπολογισμού για την παιδεία, κι όπου ένα από τα συνθήματα της νεολαίας ήταν¨ «προίκα για την παιδεία, κι όχι για την Άννα Μαρία».Την εποχή εκείνη λίγα παιδιά μπορούσαν να τελειώσουν το λύκειο {τότε εξατάξιο γυμνάσιο} και πολύ λιγότερα το πανεπιστήμιο. Φυσικά λόγω του ολιγάριθμου των φοιτητών και την αυστηρότητα -αυταρχικότητα των δασκάλων και των πανεπιστημιακών, η παιδεία είχε καλύτερη ποιότητα. Με την πάροδο των χρόνων και την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού μας, μαζικοποιήθηκε και η παιδεία. Έγινε προσιτή στα παιδιά των λαϊκών τάξεων ,χωρίς ποτέ να πάψει να είναι ταξική.
Η μαζικοποίηση της παιδείας και η χαλαρότητα που υπάρχει στο Ελληνικό δημόσιο έριξε το επίπεδο της παιδείας, διδασκόντων και διδασκομένων.