Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
Μέλος της «Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων»
Σαν διάβηκαν οι έξη μέρες της Δημιουργίας, ο Πλάστης τοποθέτησε με περισσή αγάπη και περίσκεψη τέσσερις πυρσούς στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα του διαλεχτού του άστρου, για να φωτίζουν και να καθοδηγούν τα βήματα του ανθρώπου του λευκού, του μαύρου, του κίτρινου, του κόκκινου, αδέλφια όλοι, σαν είχανε ίδιο γεννήτορα. Και ήταν οι πυρσοί εκείνοι απαραίτητοι, για να’ναι οδηγοί στ’αδέλφια στην περιπλάνησή τους στους αιώνες στα δύσβατα τα μονοπάτια που ανοίγονταν εμπρός τους, σε μια πορεία επίπονη για την κυριάρχηση στο γαλαζόθωρο όσο και περιούσιο εκείνο άστρο τους, τη Γη…
…Οι τέσσερις πυρσοί λαμποκοπούσαν και φώτιζαν πλέρια το στερέωμα, με ρόλο ο καθένας ξεχωριστό του άλλου. Ο πρώτος, ήταν ο πυρσός της Ειρήνης, ο δεύτερος ήταν εκείνος της Αγάπης, ο τρίτος ήταν ο πυρσός της Φιλίας και ο τέταρτος ήταν ο πυρσός της Ελπίδας.
…Τα χρόνια, οι αιώνες, διάβαιναν, με τον λευκό, το μαύρο, τον κίτρινο, τον κόκκινο αδελφό να πορεύονται στα ιδρωτοπότιστα τα μονοπάτια τους με δυσκολία πιο συχνά, με ευκολία ελάχιστες φορές μα με το πείσμα να προκόψουν, να στεριώσουν, να ριζώσουν. Μα μέσα στη πορεία τους, τα μονοπάτια άρχισαν να γίνονται αιματοπότιστα από αίμα αδελφικό, ίδιας χροιάς κι απόχρωσης άσχετα από το χρώμα της επιδερμίδας, καθώς ο Σαμαέλ, ο έκπτωτος Αρχάγγελος με την μορφή του Σατανά, άρχισε να σπέρνει σπόρους διχόνοιας στ’ αδέλφια, που φύτρωσαν, κι έδωσαν καρπούς διεκδίκησης στην ίδια γη. Τη γη που δεν ανήκει σε κανένα σαν δεν της χάραξε στραλίκια ο Δημιουργός μα και σαν δεν την παίρνει κάποτε κανείς μαζί του, απλά εκείνη τον σκεπάζει μέχρι να γίνει ένα με αυτήν, στην υστεριά.
Συντρόφιασε ο Σαμαέλ με κείνο τον αιματόθρεφτο θεό τον `Αρη, κι άρχισαν οι πόλεμοι στ’ αδέλφια από τα χρόνια τα αρχαϊκά που τα καλύπτουν χρονοθίνες, έως τα σήμερα και κατά που το δείχνουν τα σημάδια των καιρών, δεν θα’ χουν τελειωμό. `Αρχισε το λοιπόν ο φωτοδότης πυρσός της Ειρήνης να χάνει τη λάμψη του καθώς η φλόγα του αργόσβηνε απ’ τους ανέμους των πολέμων και σαν ολοένα ελιγόστευε, απόμεινε στην υστεριά μόνο το κορμί του μα χωρίς το φως, με τα αδέλφια να βολοδέρνουν στα σκοτεινά τα μονοπάτια των πολέμων, στη στείρα διεκδίκηση της ουτοπίας…
…Και η ουτοπία πήρε αλλοτινή μορφή στα χρόνια τα κατοπινά, στα σύγχρονα: Εκείνης του Οικονομικού Πολέμου. Ο Μαμωνάς, καθοδηγητής της “παλίρροιας” του χρήματος, καθοδηγεί το χρυσοφόρο ρεύμα να φεύγει από τις τσέπες των πολλών στην άνοδό του και να συγκεντρώνεται στις τσέπες των ολίγων στην κάθοδό του. Και σαν τυχαίνει ακόμη και Ηγέτες Κρατών να είναι απόγονοι εκείνου του βιβλικού Ιούδα, πωλούν ή ενεχυριάζουν λαό και έθνος στον Μαμωνά. Και δεν είναι λίγοι στον καιρό μας. Στο μεταξύ, ο πυρσός της Ειρήνης, δεν έχει τα ανάκαρα ν’ ανάψει…
…Έμειναν τρεις οι πυρσοί. Ο τραγόμορφος Σαμαέλ, με τη θεομορφή του Μαμωνά και πάλι, έριχνε νέους σπόρους διχόνοιας εις τις ψυχές των αδελφών, που βλάστησαν, έγιναν μίσος, και σαν κάνουν όλα τα ζιζάνια, έπνιξαν και αφάνισαν τα άνθη της αγάπης αναμετάξυ του λευκού, του κίτρινου, του μαύρου του κόκκινου αδελφού. Και ο πυρσός της ζωοδότρας της Αγάπης, σαν έπαψε να παίρνει την ταιριαστή ικμάδα απ’ τις ψυχές των αδελφών, ατόνησε, λιγόστεψε το φως του κι απόμεινε στην υστεριά μονάχα το κορμί του μα χωρίς φως, με τα αδέλφια να βολοδέρνουν στα λασπερά τα μονοπάτια του μίσους και της έχθρητας, στη στείρα διεκδίκηση της προβολής του ματαιόδοξου “Εγώ”!…
..Έμειναν δύο οι πυρσοί. Όμως, η Αγάπη και η Φιλία είναι “σιαμαία” συναισθήματα, όπου, κατά την απώλεια του ενός εκλείπει και το άλλο και σύμφωνα με τον Αριστοτέλη: “Φιλία εστί μία ψυχή εν δυσί σώμασιν ενοικουμένη” (η φιλία [ή η αγάπη] είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δυο σώματα). Με την φιλία το λοιπόν να πληθωρίζεται συνεχώς εις το Χρηματιστήριο των ανθρωπίνων αξιών στο όνομα της εκμετάλλευσης του “φίλου”, και με τον πυρσό της Αγάπης σβησμένο, έχασε της Φιλίας ο πυρσός τις φωτοδότριες πηγές του, κι απόμεινε στην υστεριά μονάχα το κορμί του, μα χωρίς φως. “Ου παγάν ελαίου λαλέουσα” και για τούτο τον πυρσό, με τον Φιντία και τον Δάμωνα ρομαντικές φιγούρες στο παραγώνι της Ιστορίας, και τις μορφές τους καλυμμένες απ’ τον κονιορτό της λήθης!…
…Έμεινε ο πυρσός της Ελπίδας. “Ελπίς γαρ η βόσκουσα τους πολλούς βροτών” (η ελπίδα τρέφει τους περισσότερους ανθρώπους) έλεγε πριν από αιώνες, ο σοφός Σόλων. Και είναι ο μόνος πυρσός που διατηρεί στο ακέραιο το φως του, με τη λάμψη του να φωτίζει πλέρια το δύσβατο το μονοπάτι του λευκού, του μαύρου, του κίτρινου, του κόκκινου αδελφού στους χαλεπούς καιρούς που βιώνουν, στους δυσκολότερους καιρούς που έρχονται, καθώς οι πυρσοί της Ειρήνης, της Αγάπης, της Φιλίας μένουν και παραμένουν απελπιστικά σβησμένοι, και με την τραγόμορφη φιγούρα του Μαμωνά συντροφευμένη με την αιμοδιψή θεότητα του Άρη να το φροντίζουν μ’ επιμέλεια να’ ναι σβηστοί, με το σκοτάδι σύμμαχό τους να διαφεντεύει στο γαλαζόθωρό το άστρο μας, τη Γη…
