Οι OPERA CHAOTIQUE παρουσιάζουν για πρώτη φορά στην Κρήτη το BUKOWSKIProject, με μελοποιήσεις ποιημάτων του διάσημου συγρραφέα – ποιητή CharlesBuκowski.
Φέτος και μα αφορμή τα 20 χρόνια από το θάνατο του, οι OperaChaotique θα κυκλοφορήσουν το δεύτερο τους album “BUKOWSKI: POEMS OF A DIRTY OLD MAN” και θα το παρουσιάσουν για πρώτη φορά στο Ρέθυμνο και τα Χανιά.
Στο album θα συμμετέχουν ο θρύλος των μπλουζ Lousiana Red και ο frontman των TIGER LILLIES Martyn Jacques.
Με πρωτότυπες συνθέσεις που διαπνέονται από αέρα καμπαρέ, πανκ, όπερας, και σουρεαλιστικής αφήγησης με χιουμοριστικό χαρακτήρα, καλύπτουν το έυρος της ποίησης του και της ζωής του. Πορνόγερος, ρομαντικός, αντισυμβατικός, πολιτικός, μεθύστακας.
Φυσικά η μπάντα θα παρουσιάσει αποσπάσματα από τις υπόλοιπες ιστορίες των διασημων καταραμενων οπως ο μαρκησιος ντε Σαντ και το φαντασμα της Οπερας.
OPERA CHAOTIQUE στο COME BAR την ΠΕΜΠΤΗ 10/07 στις 22:00
Διοργανωση:Anadrasys
χορηγοιεπικοινωνιας KritiFm 101.5, JOY 106.5,
Teamfm 102, Bestradio 947, RadioSpirit.Gr, 104,4 fm
Συνέντευξη Οpera Chaotique στο noise.gr
Μεταξύ παραμυθιού και πραγματικότητας, μεταξύ κωμικού και σοβαρού, συνάντησα για το Noizy τους OperaChaotique στο Μύλο, να μάθω λίγο περισσότερα για τον μυστήριο κόσμο του σκοτεινού τους καμπαρέ. Η συζήτηση δεν ήταν μόνο διασκεδαστική αλλά και διδακτική, μάθημα κανονικό. Ξεκινάμε με Ευρωπαϊκή Ιστορία :
Από πότε είστε μαζί παιδιά;
VoodooDrummer: Tο 1857 σε ένα σκοτεινό θεατράκι, στην Μονμάρτη του Παρισιού. Στο λόφο πάνω, ο αγαπητός Tenorman έπαιζε στο «Φάντασμα της όπερας». Η παράσταση ήταν αποτυχία και κατέβηκε την πρώτη νύχτα! Αναγκάστηκα να τον πάρω στην παράσταση μου, αν και δεν είχα μία. Οπότε με πήρε εκείνος στη δική του, που όμως δεν είχε.
Tenorman: Έτσι λοιπόν αποτύχαμε και οι δυο. Πέρασε ο καιρός και μετά από 150 και κάτι χρόνια περίπου, αφού μελετήσαμε και ωριμάσαμε σαν μουσικοί, αφού κάναμε πρόβες, αλλά και διάφορα άλλα πράγματα(τρώγαμε, πίναμε κτλ), αφού ο voodoodrummer έμαθε ντραμς λίγο καλύτερα, γιατί δεν μπορείς να πεις ότι ήξερε και αφού χρειάστηκε να ξαναγεννηθεί στη Νέα Ορλεάνη για να τα τελειοποιήσει, αποφασίσουμε να κάνουμε τους OperaChaotique. Με την ελπίδα να μην αποτύχουμε ξανά.
Αποτύχατε;
και οι δύο: Ναι.
Τ: Ναι. Αποτύχαμε. Ξανά.
Αυτό από τι το κρίνετε;
VD: E, μπορείς να πεις…από τον απαξιωτικό τρόπο που μας κοιτάει ο κόσμος;
Τ: Από τα λουκάνικα που μας πετάνε στη Γερμανία, την παέγια στη Βαρκελώνη και την καρατζόρτζεβα στη Σερβία. Η καρατζόρτζεβα είναι αυτό το σνίτσελ, το χοντρό και μεγάλο, το όνειρο της παρθένας το λένε οι σέρβοι (γέλια), που μέσα έχει διάφορα τυριά. Πονάει αυτό όταν στο πετάνε!
VD: Πονάει. Αλλά πιο πολύ τους παρθένους. (γέλια)
Περάσατε πολλά μαζί, έχετε ιστορία!
Τ: Πάει και πιο πίσω στο χρόνο… Το 1643 συνάντησα εγώ τον VoodooDrummer στην αυλή του αυτοκράτορα της Πρωσίας. Ήταν γελωτοποιός του αυτοκράτορα κι εγώ έπαιζα λύρα. Ή άρπα. Τότε με ερωτεύτηκε η γυναίκα του αυτοκράτορα, αυτός το έμαθε και πήγε να μας αποκεφαλίσει. Με έσωσε ovoodoodrummer, από βέβαιο θάνατο. Έτσι αναγκάστηκα να τον πάρω μαζί μου στην παράσταση μου, που ούτε τότε είχα παράσταση. Μπλέξαμε μετά με την Αναγέννηση, με το Ροβεσπιέρο (πήγε κι αυτός να μας πάρει το κεφάλι), έγινε επανάσταση. Λίγο μετά ήρθε ο Κολοκοτρώνης, τα χρόνια του Όθωνα…
VD: Ανακαλύφθηκε το αυτοκίνητο.
T: Tο αεροπλάνο, μετά πήγαμε στο φεγγάρι, πήγαμε να μπούμε αλλά τελικά δεν πήγαμε.
VD: Kαι στο gagarin μείναμε απέξω…
Τ: Στο gagarin 205. (γέλια)
Τ: Και μετά χούντα…
VD: Εκεί ήταν δύσκολα.
T: Πολύ δύσκολα στην χούντα, ναι. Το 1930 το περάσαμε στα καμπαρέ του Βερολίνου.
VD: Oι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι δεν μας πείραξαν τόσο όσο η χούντα.
Γι’ αυτό σκάσατε μύτη τώρα; Που υπάρχει οικονομική κρίση και είναι κατάλληλες οι συνθήκες να αναδυθείτε στην επιφάνεια;
T: Ναι, για σκέψου, που αναδύεται ένα καμπαρέ; Σε μία οικονομική κρίση. Το 1930 και πριν το Β’ΠΠ δεν ξεπήδησε και το γερμανικό καμπαρέ;
VD: σωστός!
T: Άρα κι εμείς ξεπηδούμε τώρα, που είναι περίοδος κρίσης.
Ο τρόπος που επιλέξατε να εκφραστείτε ξεφεύγει από τα τετριμμένα. Υπάρχει κάποιος λόγος, επιδιώκατε την πρωτοτυπία ή είναι φυσικό επόμενο για ένα μουσικό της τζαζ, καλή ώρα, να προσαρμόζεται και να ακολουθεί;
VD: Σίγουρα επειδή είμαι της τζαζ, όπου με βάλεις παίζω, αλλά…
Τ: Άμα σε βάλει στο μπάνιο, θα παίξεις;
VD: Κι εκεί θα παίξω είναι γεγονός!(γέλια)
Αλλά σκοπός μας ήταν να δημιουργήσουμε με βάση το στυλ που υπήρχε στα τέλη του 1890 με αρχές του 1900. Τότε συνδύαζαν όλες τις μορφές της τέχνης, σε ένα. Η ίδια παράσταση είχε μουσική, θέατρο, κωμικά στοιχεία, πρόζα, Burlesque. Αυτόν τον τύπο θεάματος τον λέγανε vaudeville και υπήρχε μέχρι το 1920!Τα είχε όλα μέσα: υπήρχε κανονική μπάντα, με μουσική. Όχι για να συνοδεύει απλά την πρόζα αλλά και μόνο μουσική, ακροβάτες χορευτές, είχαν θεατρικά σκετσάκια, τέτοια.
Ένα σύνολο που εκφράζει το ότι η τέχνη δεν χωρίζεται και μπορεί να συμπεριλάβει πολλά πράγματα δηλαδή;
VD: Δεν υπάρχει λόγος να χωριστούν οι διάφορες τέχνες, μπορούν να συνυπάρξουν άνετα. Εμείς δεν είμαστε ένα συγκρότημα που παίζει απλά μουσική ούτε είμαστε μια θεατρική παράσταση.
Eίναι ένα είδος θεάματος που επανήλθε δηλαδή;
VD: Αυτό!
Τ: Επανήλθε με κάποια διαφορετικά στοιχεία βέβαια. Υπήρχαν τέτοιες παραστάσεις τότε, ωστόσο εμείς το δίνουμε με έναν πιο «μη» σύγχρονο τρόπο. Δηλαδή, το vaudeville ήταν η απαρχή του καμπαρέ με κάποια έννοια, απλά εμείς έχουμε κάνει ένα μείγμα, όπου έχουμε και την όπερα μέσα. Βέβαια, έχουν περάσει και 100 χρόνια από τότε, και τα στοιχεία της όπερας πια θεωρούνται κλασικά. Έτσι εμείς τα εισάγουμε και τα «πειράζουμε» κιόλας. Προσπαθούμε δηλαδή και, παρά την αποτυχία μας, τα καταφέρνουμε. Αυτό είναι με λίγα λόγια οι Operachaotique. (γέλια)
Ποια είναι τα στοιχεία που εισάγετε;
VD: Είναι τα στοιχεία που γεννήθηκαν από τη στιγμή που υπήρξε αυτό το είδος, μέχρι να γεννηθούμε εμείς.
Τ: Έχουμε βάλει και τις δικές μας συνθέσεις μέσα. Ενώνουμε κάπως την κωμική παράσταση με ένα dark (σκοτεινό) ύφος, με ένα dark καμπαρέ. Είναι κάτι που κάνει όλους όσους μας βλέπουν, όπως μας έχουν πει, να νιώθουν πολύ ωραία, ευχάριστα με το γέλιο, αλλά και μια μελαγχολία. Το να φεύγουν με ένα προβληματισμό είναι η μεγαλύτερη μας επιτυχία. Παρά την αποτυχία.
VD: Ισχύει πως στη ζωή υπάρχει και η χαρά και η λύπη. Έτσι και σε μια παράσταση πρέπει να συνυπάρχουν αυτά, μαζί. Να έχει ισορροπία.
Τ: Μέχρι να κάνουμε μια παράσταση που να κλαίμε μέχρι δακρύων.
VD: Ναι, και να γελάνε οι άλλοι από κάτω, μέχρι δακρύων. (γέλια)
Είναι το είδος αυτό που επανήλθε να αντικαταστήσει τα σημερινά θεάματα;
Τ: Απλά μας βγήκε. Εμείς δεν είπαμε ότι θα επαναφέρουμε ένα είδος, απλά το παρατηρούμε μετά.. Παρατηρείς τι κάνεις, τι σου λένε οι άλλοι γι’ αυτό που κάνεις, και το «ορίζεις», αλλά δεν σε πολυενδιαφέρει να κάνεις ανάλυση, αυτό το αφήνεις για τους άλλους.
Υπάρχει και μια πρωτοτυπία στον τρόπο απόδοσης. Αυτό που κάνετε έχει μια δυναμική, μεταβάλλεται με κάθε παράσταση. Είναι αυτό κάτι που «δίνει» η τζαζ στην όπερα;
Τ: Στην όπερα δεν μεταβάλλεται το σενάριο, η υπόθεση είναι πάντα η ίδια όπως και η μουσική, αλλάζει μόνο ο τρόπος.
VD: Οι σύγχρονοί καλλιτέχνες σκηνοθετικά αλλάζουν τον τρόπο ερμηνείας μιας όπερας. Ακόμα κι έτσι δεν την μεταβάλλουν από παράσταση σε παράσταση. Αυτή είναι η διαφορά η δικιά μας.
Τ: Εμείς αυτοσχεδιάζουμε πολύ.
VD: Ακόμα ένα λεπτό χαρακτηριστικό είναι ένα είδος αυτοσαρκασμού που κάνει τον άλλο να συνειδητοποιεί την υπόσταση που δίνουμε στο κωμικό στοιχείο της παράστασης. Δεν είναι ότι λέμε ένα αστείο για να γελάσει ο άλλος, μπορεί να αστειευτούμε ή να κάνουμε κάτι για εμάς τους ίδιους, για το ποιοι είμαστε και τι κάνουμε. Αυτή η άλλη υπόσταση είναι ο δικός μας τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα.
Κάτι τόσο ρευστό δεν μπορεί να αποτυπωθεί και να «παγώσει» σε ένα δίσκο για παράδειγμα. Πόσο πρόκληση είναι να το παρουσιάζετε και να το συνεχίσετε;
VD: Περισσότερο σε ένα dvd θα μπορούσε να αποδοθεί, θα λέγαμε.
Τ: Και πάλι η ενέργεια δεν μπορεί να μεταδοθεί απόλυτα μέσω βίντεο. Είναι μια μεταφορά: ο Λούις Άρμστρονγκ, κλασικός τζαζίστας, έχει πει ότι ποτέ δεν παίζει το ίδιο πράγμα δυο φορές. Εμείς το κάνουμε, δεν είναι αυτό ακριβώς, αλλά μεταφορικά αν το πάρεις, προσπαθούμε ακόμα κι αν παίξουμε ακριβώς τα ίδια κομμάτια να δώσουμε κάτι άλλο κάθε φορά.
Αυτό προκύπτει και από τη διαδικασία από μόνο του, νομίζω.
Τ: Ναι.
VD: Εκεί έχει και την ενέργεια. Στην όπερα και την κλασική μουσική, ένα πράγμα το παίζεις πιστά, ακόμα κι αν το έχεις αλλάξει. Εμείς βάζουμε και το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού της στιγμής που έχει και η τζαζ ,οπότε γίνεται λίγο πιο ενδιαφέρον ή το φέρνουμε στα μέτρα τα δικά μας, που είναι καλύτερο.. Βάζοντας και άλλες μορφές τέχνης όπως το χορό, τη videoart, εικαστικούς…
Τ: και μάγους, ζογκλέρ…
Και την ποίηση τώρα με τον Bukowski…
Τ: Βάζουμε τον Bukowski, πάνω στις δικές μας συνθέσεις, την δικιά μας δηλαδή άποψη. Οι συνθέσεις θα μπορούσες να πεις ότι είναι κάτι διαφορετικό, με την έννοια ότι συνδυάζουν τα στοιχεία της όπερας και της τζαζ σε ένα εναλλακτικό πράγμα. Ένα εναλλακτικό καμπαρέ.
Οπότε μπορείς να πεις Γιώργο, ότι ο αυτοσχεδιασμός αυτός είναι κάτι που σου έμαθε ο Voodoodrummer από τη δική του εμπειρία;
VD: όχι, δεν ήμουν εγώ, το είχε από μόνος του! (γέλια)
Δεν υπάρχει κάτι που έμαθε ο ένας από τον άλλον στην πορεία;
Τ: Του έχω μάθει τις γυναίκες, αν και μεγαλύτερος.
VD: (γέλια)Τα ονόματα: Μαρία, Ελένη, Χριστίνα…
Τ: Πλάκα κάνω.
VD: Όταν συνεργάζεσαι με έναν άνθρωπο υπάρχει η αλληλεπίδραση αλλά δεν κάθεσαι να το αναλύσεις, τόσο γιατί δεν έχει νόημα, όσο και γιατί άμα φτάσεις σε αυτό το σημείο θα ξεφύγεις πρακτικά.
Τ: Πλέον ξέρω πολλά πράγματα για την Νέα Ορλεάνη και τη τζαζ, που δεν τα ήξερα γιατί δεν ασχολήθηκα. Αντίστοιχα και ο Χρήστος για την όπερα. Αυτά εννοούνται. Σε μια συνεργασία το ζήτημα είναι πως αναμιγνύουμε και πως κάνουμε πράξη αυτά που βάζει ο καθένας.
VD: Το νόημα είναι να υπάρχει μια κοινή οπτική στα πράγματα, όσο είναι δυνατόν, βέβαια, γιατί κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αυτό έχει σημασία για να δημιουργήσεις κάτι. Το αποτέλεσμα είναι ένας συνδυασμός που βγαίνει πάντα μόνος του, και ενώ αναγνωρίζεις τα στοιχεία του, δεν μπορείς να τον προκαθορίσεις.
Η κοινή οπτική είναι που δένει ένα καλλιτεχνικό δίδυμο λοιπόν;
Τ: Το ζήτημα είναι οι κοινοί κώδικες. Είμαστε δύο, ασχέτως με τους guest, αν δεν έχουμε εμείς κοινό κώδικα χιούμορ ή συγκεκριμένους ρόλους και έτσι να συμπληρώνει ο ένας τον άλλο, χάνει το σύνολο.
VD: Το πιο δύσκολο σε μια συνεργασία ανθρώπων, όχι μόνο μουσικών που εκ των πραγμάτων έχουν κάποια προϊστορία σε συνεργασίες, αλλά σε όλα τα πράγματα, είναι αυτή να έχει νόημα, να μπορείς να πεις κάτι. Αν για κάθε πράγμα έχεις γνώμη, προφανώς δε θα γίνει τίποτα, γιατί είναι δεδομένο ότι δεν μπορείς να έχεις σε όλα κοινή γνώμη με τον άλλο. Για να μπορέσει να αισθανθεί κι ο άλλος ελεύθερα και να δημιουργήσει πρέπει να τον αφήνεις να προχωράει μπροστά και να κάνει αυτό που θέλει, και αντίστοιχα να κάνεις κι εσύ. Για να γίνει αυτό θέλει χημεία. Σε όλες τις σχέσεις.
Τ: Πάντα, βέβαια, ρωτάμε ο ένας τον άλλο. Πάντα. Ειδικά όταν δεν βγάζουμε άκρη από τις διάφορες γνώμες που ακούμε για την παράσταση. Αν ρωτήσουμε από κάτω από το κοινό που θα έρθει, ας πούμε 100 άτομα τι πιστεύουν για κάτι στην παράσταση, θα ακούσουμε 100 διαφορετικές απόψεις.
Μόλις τελειώσατε τις εμφανίσεις στο HalfNote στην Αθήνα και στο Μύλο στη Θεσσαλονίκη, ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Τ: Θα κάνουμε μια μικρή παύση και θα πάμε στο εξωτερικό: Βουδαπέστη, Λονδίνο, Βουκουρέστι, Βιέννη, γύρω στα τέλη Μαΐου. Επίσης στα άμεσα σχέδια μας είναι να βγει το πρώτο cd μας. Θα έχει και διήγηση μέσα, σαν παραμύθι-διήγημα-καμπαρέ. Θα κυκλοφορήσει κανονικά πρώτα EP με τίτλο «Deathofthephantomoftheopera», θα είναι για το φάντασμα της όπερας, με δικές μας συνθέσεις, όπως τις παίζουμε και στις παραστάσεις πλέον. Μετά θα βγει το DVD της παράστασης και του χρόνου θα βγάλουμε τα μελοποιημένα ποιήματα του C. Bukowski.
Στην ανταπόκριση της παράστασης είχα γράψει ότι η λέξη όπερα μπορεί και να τρομάζει το κοινό, το έχεις σκεφτεί;
Τ: Είναι και το «chaotique», δεν είναι μόνο όπερα! Νομίζω απευθύνεται σε όλους και θέλουμε να φέρουμε την όπερα πιο κοντά σε κάποιον που δεν ξέρει. Όχι ότι είναι σκοπός αυτός ακριβώς, αλλά θα ξέρει ότι η παράσταση είναι ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό. Με κωμικό, απλό τρόπο δίνεται, θα ευχαριστηθούν όσοι γνωρίζουν και έχουν ελεύθερα μυαλά, αλλά κι αυτοί που δεν γνωρίζουν.
Ε: Στο εξωτερικό βέβαια είναι πιο εξοικειωμένοι. Λύστε μου μια απορία, πως μπορούν και «πιάνουν» οι ξένοι τα αστεία; Πολλά από αυτά που είναι στα ελληνικά, δεν μπορώ να τα φανταστώ σε ξένη εκδοχή…
Τ: Τα πιάνουν συνήθως με το χέρι!(γέλια)
VD: Δεν μιλάμε για κάτι που λέει μόνο για την Ελλάδα. Δεν είναι δύσκολο, αν σκεφτείς ότι οι ιστορίες για τις οποίες μιλάμε έχουν να κάνουν με την παγκόσμια μουσική ιστορία. Οι περισσότεροι τα ξέρουν και ο καθένας μπορεί να τα καταλάβει.
Τ: Επίσης είναι περισσότερο σημαντικός ο τρόπος που δίνονται αυτά, παρά τα ίδια τα αστεία. Περισσότερο γελάνε βλέποντας δυο κωμικούς τύπους.
Οπότε δεν έχει νόημα να διαχωρίζουμε το κοινό που απευθύνεστε. Η παράσταση είναι για όλους.
Τ: Έχουμε δοκιμαστεί σε όλες τις ηλικίες, είμαστε για από 8 μέχρι 88. Σκέψου για παράδειγμα, ότι στο Βελιγράδι που είχαμε παίξει και σε σχολείο, σε παιδιά γυμνασίου, είχε πολύ καλή αποδοχή.
Κάποιες στιγμές που θυμάστε έντονα και σας έχουν μείνει;
VD: Έντονες ήταν διάφορες στιγμές. Η πρώτη φορά στο Κ44 που είχε κόσμο, ήταν μια τέτοια στιγμή, φάνηκε ότι έγινε κάτι παραπάνω.
Τ: Η πρώτη φορά που παίξαμε σε ένα μαγαζί που λεγόταν Μαλένα, στο Βερολίνο, που πρώτη φορά φάνηκε μια ενθουσιαστική αποδοχή της παράστασης. Είχαμε παίξει κι άλλες φορές στην πόλη.
VD: Στη Νέα Μάκρη, που μάλιστα ήταν το πρώτο μας live σε εξωτερικό χώρο, που είχαμε αποδοχή, και μάλιστα πολύ ένθερμη από ηλικίες 60-70 χρονών και παραπάνω.
Τ: Οι οποίοι δάκρυζαν στην πραγματικότητα! Παίζαμε σε έναν ανοικτό χώρο, σε παραλία με απόλυτη ησυχία από κάτω, απόλυτη εκτός από τα γέλια. Σε όλα αυτά που σου λέμε ήμαστε οι δυο μας, σε όλους αυτούς τους χώρους και ήταν η πρώτη φορά που νιώσαμε αυτό το πράγμα! Να έρχεται ένας κύριος 75 χρονών, γερμανός που έχει ακούσει 1000 πράγματα στη ζωή του και να σου λέει ότι δεν έχει ξαναδεί κάτι τέτοιο.
VD: (στο Γιώργο) Θυμάσαι εκείνη την κυρία που μας είχε πει “έχετε συνειδητοποιήσει τι κάνετε; επανάσταση κάνετε!”. Τότε ήταν που, εκτός από πρώτη μας εξωτερική εμφάνιση, κάτι ούτως ή άλλως σημαντικό για μια μπάντα, είδαμε και μερικούς ανθρώπους που ακόμα και τώρα τους «κουβαλάμε» μαζί μας σαν φίλους και συνεργάτες. Μας κάνουν βιντεοκλίπ, φωτογραφήσεις κτλ.
Έχετε συνειδητοποιήσει τι κάνετε, λοιπόν;
Τ: Όχι!
VD: (γέλια)
Έμεινα να ξαναδώ την παράσταση, φυσικά. Εξάλλου, κάθε φορά όλο και κάτι καινούριο προκύπτει, κάποιος νέος καλεσμένος, κάποια άλλη διάθεση κάποια καινούρια τραγούδια που προλογίζουν τα «προσεχώς» και δεν με αφήνουν να βαρεθώ… Ειςτο επανιδείν, λοιπόν!
Άννα Καραταγλίδου
Φωτογραφίες :Στεφανία Διακάκη