Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Ίδια τα σκυλιά του πολέμου, είτε λέγονται Μπους και Ομπάμα ή Χίλαρυ και Τράμπ. Και σε αυτή την ιμπεριαλιστική επέμβαση η στάση μας δεν πρέπει να είναι άλλη από την εναντίωση μας τόσο στον πόλεμο, χωρίς ναι μεν αλλά, όσο και να πάρουμε θέση ξεκάθαρη υπέρ των εργαζόμενων στρωμάτων στη Δύση και στην Ανατολή.
Η διεθνιστική αλληλεγγύη, ο αντιμπεριαλιστικός αγώνας, η σύγκρουση με το ρατσισμό και τον φασισμό, η αναγνώριση ότι ο εχθρός βρίσκεται μέσα στην ίδια μας τη χώρα (κι ο οποίος διεκδικεί θυσίες – οικονομικές και προσωπικές για να βγούμε από την κρίση), η διεκδίκηση να βγούμε εδώ και τώρα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, η μάχη για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση – με συγκεκριμένα αιτήματα κι όχι αφηρημένα, η υπεράσπιση των Αραβικών επαναστάσεων, η στήριξη των κινημάτων απελευθέρωσης και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, να ποιά είναι τα καθήκοντα μας για σήμερα. Κανένας δεν μπορεί να δηλώνει αδιάφορος ή να κρατάει ίσες αποστάσεις.
Ναι, απέναντι στα επικίνδυνα ψευτοδιλήμματα ας δηλώσουμε πως οι βόμβες του Τράμπ δεν έχουν καμία απελευθερωτική δύναμη, μόνο την εξαθλίωση αναπαράγουν σε βάρος των φτωχών κι ας συμφωνήσουμε πως θα σταθούμε δίπλα στα ταξικά αδέλφια μας. Ούτε η Ουάσινγκτον, ούτε η Μόσχα, ούτε ο Άσαντ, ούτε το ISIS μπορούν να δώσουν λύση σε αυτά τα προβλήματα, αντίθετα είναι το πρόβλημα. Όλα τα άλλα που ακούγονται και προκρίνονται ως λύσεις από Δεξιά και… Αριστερά, ας το έχουμε ξεκάθαρο, και επικίνδυνα είναι και ανούσια.
Σε αυτό το σημείο έχει πραγματικά ενδιαφέρον που η (σωστή και αναγκαία) καταδίκη από διάφορα τμήματα της Αριστεράς της (νέας) ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ στη Συρία δίνει παράλληλα άφεση αμαρτιών στα εγκλήματα του Άσαντ και της κυβέρνησης του. Την ίδια ώρα που διάφοροι αριστεροί (αυτοί που εύκολα αποκαλούν πράκτορες και τσιράκια των Αμερικανών όσους έχουν διαφορετική εκτίμηση για τις εξελίξεις σε αυτά τα ζητήματα) αδιαφορούν ή προσπερνούν με σχετική χαλαρότητα τις ευθύνες των άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών στην ανάφλεξη του πολέμου στην περιοχή, ξεκινώντας από τη Ρωσία και φτάνοντας μέχρι την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία, ψελίζοντας λίγα λόγια για τον ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης στην ανάπτυξη των ανταγωνισμών. Υπάρχει βέβαια κι εκείνη η… κυβερνητική Αριστερά που ούτε για αυτά λέει τίποτα, χωρίς να αυτό μας κάνει εντύπωση βέβαια.
Προφανώς, βασικός οργανωτής της κοινωνικής αναταραχής, εδώ και πολλά χρόνια, στην περιοχή είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ο οποίος συνεχίζει με επιτυχία κι αφάνταστη υποκρισία μια πολιτική που πρώτη ανέδειξε η… ένδοξη Βρετανική Αυτοκρατορία, αλλά αυτό δεν δίνει στην σύγχρονη Αριστερά ούτε το δικαίωμα, ούτε τα επιχειρήματα για να δικαιολογούν το καθεστώς Άσαντ. Τώρα πια, μέσω του πολέμου, των επεμβάσεων, των δημογραφικών αλλαγών και της επανάστασης (ας θυμηθούμε εδώ πως ξεκίνησε η σύγκρουση του συριακού λαού με τον Άσαντ) ο χαρακτήρας του καθεστώτος έχει περιοριστεί στον ρόλο της πολιτοφυλακής της οικογένειας Άσαντ και των συμμάχων της, μια παράταξη που αποτελεί τον σκληρό πυρήνα της συριακής αστικής τάξης που βρίσκεται σε πόλεμο διάρκειας με το λαό.
Πως μπορεί, λοιπόν, κάποιος να προσπεράσει την πραγματικότητα του ασφυκτικού ελέγχου του καθεστώτος στην συριακή κοινωνία ή την καταστολή κάθε ανεξάρτητης από το κράτος πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης; Κι όμως μπορεί όταν αναγνωρίζει, λανθασμένα βέβαια, ότι εφόσον είναι αρνητικοί οι συσχετισμοί σε μια χώρα, τότε η ελπίδα του λαού δεν μπορεί να είναι στον αγώνα αλλά στην καλλιέργεια της αναμονής, καταδικάζοντας τις αραβικές επαναστάσεις ως υποκινούμενες και αντιδραστικές αναλώνοντας την πολιτική του δράση στην ανακύκλωση μιας επιζήμιας για όλους πρακτορολογίας! Ξεχνώντας πως εάν είχαν έτσι τα πράγματα τότε ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Ρωσία, ούτε το Ισλαμικό Κράτος, ούτε κανένας δεν θα επιχειρούσε την καταστολή τους.
Ας είμαστε ξεκάθαροι σε αυτό: στη Μέση Ανατολή, με επίκεντρο τη Συρία, αναπτύσσεται με τρομακτική ακρίβεια η συμμαχία του Ιμπεριαλισμού με την Αντεπανάσταση που περιλαμβάνει πλήθος κρατών και οργανώσεων, από τον Άσαντ και τους Σαούντ μέχρι τον Ερντογάν και τους ISIS, μαζί με διάφορα μικρά ή μεγαλύτερα τοπικά συμφέροντα, που όλοι μαζί παλεύουν μεταξύ τους για τον έλεγχο της περιοχής ή για τα ιδιαίτερα συμφέροντα τους αλλά και που μάχονται κάθε προσπάθεια κοινωνικής αυτοδιάθεσης.
Το σύνθημα “Ούτε Ουάσινγκτον, ούτε Μόσχα – ούτε Άσαντ, ούτε ISIS” κωδικοποιεί με τον καλύτερο και αρτιότερο τρόπο ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από κανέναν, παρά μόνο να βασιστούν στις δικές τους δυνάμεις.