Εντάξει, λοιπόν! Ας το δούμε αλλιώς κι ας προσγειωθούμε στη θλιβερή πραγματικότητα. Ας δεχθούμε τη σκληρή αλήθεια που ομολογεί ότι οι περισσότεροι από εμάς τους Έλληνες, δεν θέλαμε να παιχτεί το δυνατό χαρτί της σύγκρουσης με το ευρω-ιερατείο.
Ας δεχθούμε ότι οι περισσότεροι από εμάς τους Έλληνες, μέσα στη μαλθακότητά μας, δεν είχαμε καμία όρεξη να ρισκάρουμε την έστω και ελάχιστη πιθανότητα να πάμε στο μηχάνημα της τράπεζας και να το βρούμε μπλοκαρισμένο∙ έστω κι αν οι περισσότεροι από μας έχουμε καταθέσεις μικρότερες από τα απλήρωτα φέσια που μας έχει φορέσει η εφορία. Όσο μικρή κι αν ήταν αυτή η πιθανότητα, ας παραδεχθούμε ότι δεν ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε καμιά θυσία για το ευρώ. Καμία θυσία για να χάσομε το ευρώ, εν προκειμένω…
Ας δούμε κατάματα την αδυσώπητη αλήθεια, που λέει ότι ενώ οικτίραμε τους Αδώνιδες, πράξαμε ακριβώς όπως αυτοί μας συμβούλευαν: την ώρα που οι εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης, πράγματι, διαπραγματεύονταν για πρώτη φορά τα τελευταία πολλά χρόνια, εμείς πηγαίναμε και αναλαμβάναμε τις καταθέσεις μας από τις τράπεζες, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, συνεισφέροντας, δια της διασφάλισης του οβολού μας, σε μιαν πιθανή αυτοεκπληρούμενη προφητεία και συμβάλλοντας στο μύχιο πόθο των σύγχρονων μαυραγοριτών, που ανέκραζαν από τους δίαυλους της Τηλεδημοκρατίας μας «Βάστα Ρόμελ», ελπίζοντας στη σύντομη «αντιμνημονιακή» παρένθεση… Μάλιστα, κακά τα ψέμματα! Αυτοί είμαστε…
Ας παραδεχθούμε ότι η κυβέρνηση έπραξε με εντιμότητα, ως η κυβέρνηση των περισσότερων Ελλήνων. Ας ομολογήσουμε ότι το οικονομικό επιτελείο και ο Πρωθυπουργός οπισθοχώρησαν, καταπατώντας τη λαϊκή εντολή που πήραν για να διεκδικήσουν το κούρεμα του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, διότι σεβάστηκαν τον ραγιαδισμό της συντριπτικής πλειοψηφίας μας, την αδυναμία μας να βγούμε από την εθνική ονείρωξη και τον ανυπόστατο φόβο μας ότι θα αναγκαστούμε να ζήσομε χωρίς χαρτί τουαλέτας.
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση ήταν σαν άλλος Γιαμπουδάκης στην πυριτιδαποθήκη της Μονής Αρκαδίου, με την πιστόλα στο χέρι, έτοιμη να πυροβολήσει το βαρέλι με το μπαρούτι και δεν το έπραξε ίσως από δειλία, αλλά βεβαίως κατά λαϊκή απαίτηση.
Έτσι από σήμερα, αναγνωρίζομε τη νομιμότητα του χρέους, μαζί και τη βιωσιμότητά του, για να συνεχίσομε απερίσπαστοι να διαχειριζόμαστε τη μιζέρια μας με τα λιγοστά κέρματα του ευρώ που κουδουνίζουν στις τσέπες μας.
Μόνο που δεν υπάρχει λόγος να πανηγυρίζουμε κι από πάνω, επειδή «οι ελληνικές αρχές επαναδιατυπώνουντην κατηγορηματική δέσμευσή τους για την τήρηση των οικονομικών τους υποχρεώσεων προς όλους τους πιστωτές τους στο ακέραιο και εγκαίρως», έστω κι αν βρισκόμαστε στο τριώδιο.
Ήρθε άραγε το τέλος του κόσμου, καλέ μου επαναστάτη του καναπέ?
Φρονώ ότι όχι, αν και προσωπικά διαφωνώ με τη στρατηγική της κυβέρνησης. Διαφωνώ, επειδή πίστευα ότι οι Γερμαναράδες μπλόφαραν κι ότι αν ο εντιμότατος φίλος μας, ο χερ Σόιμπλε, μπορούσε να σηκωθεί όρθιος, τότε τα γόνατά του θα έτρεμαν στη σκέψη ότι οι ψηφοφόροι του θα ανακάλυπταν πως, στην περίπτωση του GRexit, η Bundesbank θα βρισκόταν εκτεθειμένη κατά 515 δισεκατομμύρια ευρώ έναντι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Tράπεζας, σύμφωνα με τα στοιχεία της 31ης Ιανουαρίου –χώρια τα υπόλοιπα ανυπολόγιστα ανοίγματα. Αλλά αυτή η συζήτηση έχει πια κλείσει.
Φρονώ ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, εν αναμονή του e-mail του Γιάννη Βαρουφάκη, που αναμένεται να διατυπώνει περιγραφικά, ως έκθεση ιδεών, τα ισοδύναμα μέτρα που θα ακυρώνουν τις άθλιες υποσχέσεις των ανεκδιήγητων ολετήρων του ζοφερού παρελθόντος, που κι αυτοί με e-mail, μεταξύ άλλων, υπόσχονταν μόλις πριν λίγες εβδομάδες, ακόμα μεγαλύτερη πείνα για τους συνταξιούχους και ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή για την ελληνική τουριστική βιομηχανία.
Φρονώ ότι τίποτα δεν έχει χαθεί κι ότι τέσσερις μήνες είναι αρκετοί για να μετουσιωθεί η έκθεση ιδεών που γράφει αυτές τις ώρες το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, σε πράξη. Φτάνει και περισσεύει ένα τετράμηνο, για να ζητηθεί και να επιτευχθεί η έκδοση του Χριστοφοράκου, μαζί με τις καταθέσεις του στην εισαγγελία του Μονάχου, φτάνει για να ξετιναχτούν οι λογής-λογής λίστες, φτάνει για να ζητηθεί η συνδρομή των ελβετικών και των άλλων αρχών, φτάνει και για να ανοίξουν τα κιτάπια της Τράπεζας της Ελλάδας, προκειμένου να αποκαλυφθεί το όργιο της απάτης, της φοροαποφυγής και της φοροδιαφυγής πολλών δεκαετιών! Λεφτά καταχρασμένα υπάρχουν αρκετά, ώστε να σταματήσουν να υποφέρουν οι πιο αδύναμοι.
Ούτε Πύρρειος νίκη ούτε ήττα, λοιπόν∙ μόνο ανακωχή τεσσάρων μηνών κι ας μην βιαστούμε να πυροβολήσομε την κυβέρνηση, επειδή σεβάστηκε τους φόβους μας που τόσα χρόνια είχαν καλλιεργήσει με τεράστια επιτυχία τα μέσα της μαζικής μας εξαπάτησης. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αφού μπορούσαμε να περιμένομε πέντε χρόνια υπό καθεστώς όπου όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, ας κάνομε υπομονή άλλες δεκαέξι εβδομάδες.
Επειδή δε, η συμφωνημένη περίοδος των τεσσάρων μηνών, σύμφωνα με το κοινό ανακοινωθέν, «θα γεφυρώσει επίσης το χρόνο για συζητήσεις για μία πιθανή επόμενη (follow-up) συμφωνία μεταξύ του Eurogroup, των θεσμών (sic) και της Ελλάδας», υπάρχει ο χρόνος της ανασύνταξης και η ευκαιρία να τους ταράξουμε, επιτέλους, στη νομιμότητα.
Η σύνθεση είναι από την ΟΚΤΑΝΑ