Κοιτάει εικόνες,αναζητεί συναισθήματα για να βγάλει στην επιφάνεια το φως.

Σκαλίζει μνήμες καλές,κακές και αναπολεί στιγμές που χάθηκαν.

Στιγμές που είχαν κάτι να του δώσουν,κάτι να του πουν!

Ψάχνει μέσα του,τους ανθρώπους που άφησαν τα χνάρια στην ψυχή του.

Κοιτάει πιο βαθιά να δει εκείνους που ράϊσαν την ψυχή του!

Σκάβει όλο και πιο βαθιά μέσα του και γράφει…

Δεν τον ενδιαφέρει αν θα γελάσουν οι άλλοι σαν απλώσει στο ματωμένο χαρτί τον εσωτερικό του κόσμο..

Δεν τον νοιάζει αν θα κριθεί από τους άλλους, ως ένας δειλός που δεν πάλεψε με τα δικά τους μέτρα και σταθμά παρά με τα μελάνια και τα χαρτιά.

Πονάει …

Θυμάται…

Αφήνει τα συναισθήματα του,στα μοναδικά γράμματα της γλώσσας του.

Οποία και αν είναι εκείνη.

Η ποίηση είναι συναίσθημα.

Η γραφή είναι μια κατάθεση.

Τα δοκίμια είναι μια άποψη.

Όλα τα είδη λογοτεχνίας είναι ψυχή.

Ο Ρίτσος πόνεσε ,ο Σικελιανός τόλμησε ,ο Λουντέμης πάλεψε και ο Σαίξπηρ έζησε!

Ο Άνθρωπος μάτωσε!

Η καρδιά του έσκυψε στα βαριά χνώτα της ζωής!

Άπλωσε μπροστά του ένα χαρτί πήρε ένα στυλό και αλάφρωσε.

Δεν μπήκε στην λήθη, ή λήθη είναι αργία!

Μπήκε στις αναμνήσεις τις περασμένες .

Στα μελλούμενα που ίσως δεν έρθουν ποτέ…

Στις προσδοκίες του.

Μπήκε στο διάχυτο σκοτάδι της μελαγχολίας που παλεύει.

Γράφει και αλαφρώνει.

Τα δάκρυα έτοιμα να στάξουν αίμα στο χαρτί.

Οι πληγές μαχαίρια που σφάζουν και να η μαγεία τους!

Δεν χάνονται!Σώζονται με την γραφή.

Ο άνθρωπος που γράφει, είναι ένας μικρός θεός με όλα τα χνάρια της ανάβασης του Ιησού προς τον Γολγοθά.

Η γραφή είναι η μοναδική του ανάσταση στο κόσμο της παράνοιας ,του παραλογισμού και της εσωτερικής καταπίεσης.

Γράψε και εσύ φίλε σε ένα χαρτί την ανάγκη της ψυχής.Δεν είναι λύτρωση γιατί λύτρωση δεν υπάρχει.Είναι όμως,μια ανάσα να προχωρήσεις στο επόμενο βήμα στην δύσκολη αυτή ζωή…

Ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του;

Ποια αγιάτρευτη καρδιά δεν ψάχνει φως;