Η Νίκη Λατινάκη είναι μια Χανιώτισσα που λόγω της οικονομικής κρίσης αναγκάστηκε να ξενιτευθεί. Ζει πλέον ως μετανάστρια στο Λονδίνο. Από εκεί γράφει ανά τακτά χρονικά διαστήματα για θέματα της επικαιρότητας αλλά και για όσα θυμάται, από τους αγώνες που δόθηκαν όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα. Αγώνες, που όπως λέει, προδόθηκαν. Όμως, με αφορμή την επέτειο των γεγονότων της Πλατείας Συντάγματος στις 28 και 29 Ιουνίου του 2011 θυμάται όλα όσα συνέβησαν, τους ανθρώπους που βρέθηκε δίπλα τους και συμπεραίνει ότι τίποτα δεν χάθηκε: “Τα παιδιά του Συντάγματος, της Πλατείας Χανίων, οι συνοδοιπόροι του αγώνα, ξέρουμε ότι απλά ξαποσταινουμε”.
Το κείμενό της:
“Ο αγώνας μας δεν ηττήθηκε”:
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;;;
Don’t give up my dear! The time has come!!!!
Και όμως φίλοι μου πέρασαν έξι χρόνια από την αποφράδα εκείνη μέρα όπου από την άκρη της ‘Ε.Ε’ το Καστελόριζο ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου μας ανακοίνωσε …..την ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΜΑΣ.
Όλοι γνωρίζουμε τι ακολούθησε.
Τι ζήσαμε στις πλατείες, στο Σύνταγμα, η ήττα του κινήματος των αγανακτισμένων, η άνοδος του Σύριζα, το δημοψήφισμα με το Ιστορικό 62% του ΌΧΙ.
Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΑΣ ΓΙΑ ΛΕΥΤΕΡΙΑ.
Οι ημερομηνίες 28-29 Ιουνίου μ’έχουν σημαδέψει για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Πόσα έμαθα, πόσα ένοιωσα, μέσα σε τρία εικοσιτετραωρα. Ούτε σε χίλια βιβλία δεν θα μάθαινα.
Με σημάδεψαν το 2011 εκεί στην πλατεία Συντάγματος όπου ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΑΝ για Λευτεριά και αξιοπρέπεια.
Μας χτυπούσαν τα ΜΑΤ αλλά ήμασταν ζωντανοί.
Μας πετούσαν χιλιάδες χημικά αλλά εμείς είχαμε ελπίδα.
Από τα μάτια έτρεχαν δάκρυα αλλά εμείς γελούσαμε.
Ήμασταν ευτυχισμένοι. Ζωντανοί!!!
Πέφταμε ο ένας μετά τον άλλων αλλά δεν ΧΑΘΗΚΕ κάνεις μας διότι ΤΟ ΕΓΩ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΕΜΕΙΣ…..
Σήμερα από το ξημέρωμα ήμουν… χαμένη, εγκλωβισμένη. Και τι δεν κατέκλυσε το αχυρένιο κεφάλι που δεν μπορεί να χωνέψει την ΗΤΤΑ, ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ.
Έπιασα τον εαυτό μου να περιφέρετε με το μπαστούνι στο ‘τεράστιο σαλόνι’ του σπιτιού μου εδώ στην Αγγλία σαν λιοντάρι μες το κλουβί, να μονολογεί……….
Δεν μπορεί να χάθηκε τόσος αγώνας, τόση δύναμη, τόσα όνειρα. ΟΧΙ, δε μπορεί να χάθηκαν όλα.
Δεν μπορεί να ηττηθήκαμε…. Ήθελα να ουρλιάξω.
ΌΧΙ ΌΧΙ απλά ξαποσταίνουμε…..
Όταν κατέβηκα από την πλατεία Συντάγματος στα Χάνια το 2011 πήγα το βραδύ στην πλατεία της αγοράς όπου ήταν πλέον σημειο συναντήσης του αγώνα.
‘Όλοι οι συναγωνιστές έτρεξαν, μ’αγκάλιασαν και όπως ήταν φυσικό θέλανε να μάθουν λεπτομέρειες των γεγονότων όπου ζήσαμε τα τρία εικοσιτετράωρα που ήμασταν εκεί.
«Να θυμίσω ότι ήταν η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου»
Τα πηγαδάκια, η ανταλλαγή απόψεων. είχαν πάρει φωτιά.
Εκείνο το βραδύ δεν κάναμε συνέλευση.
Κάποια στιγμή ακούω πίσω μου την φωνή του Ανδρέα.
-Νικακι έλα εδώ να σου πω…
-Τώρα σε λίγο…
Δεν έδωσα σημασία. Εβλεπα τα παιδιά να είναι σε εγρήγορση αλλά η συζήτηση ήταν στο φόρτε της…
Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τον χείμαρρο που είχα μέσα μου.
Ο ενθουσιασμός μου ήταν ίσαμε τα ουράνια.
Ήμουν ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΤΥΧΕΡΗ που είχα ζήσει όλα αυτά.
Ήμουν ΖΩΝΤΑΝΗ!!!!!!!!!!!!!!!!
Ακούω πισω την γλυκιά φωνούλα την Νατάσα Εφρεμίδου.
-Κυρία Νίκη…
Γυρίζω το κεφάλι και βλέπω ένα πανό όπου άγραφε.
«ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΣ ΝΙΚΗ»
Στην αρχή χάζεψα και νόμιζα ότι εννοούσαν την ΝΙΚΗ του αγώνα.
Την ιδία στιγμή άρχισαν να πετάνε βεγγαλικά .
Η Νατάσα ήλθε προς έμενα με μια ανθοδέσμη όπου την άφησε στην απολιθωμένη αγκαλιά μου.
-Σ’ ευχαριστουμε Κυρία Νίκη.
Δεν μπορούσα ούτε να σαλέψω.
Ο Ανδρέας μ’αγκάλιασε.
-Νικακι πήγαινε μπροστά, είναι για σένα.Τα παιδιά το οργάνωσαν για σ’ευχαριστήσουν.
Πήρε το μικρόφωνο ο Βαρδής, ο Μιχάλης, ο Θοδωρής…..
Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια μου. (λες να είχα μείνει υπολείμματα από τα χημικά;)
Όταν μου έδωσαν το μικρόφωνο οι λέξεις είχαν στερέψει.
Όσο και αν προσπαθούσα ήταν αδύνατον να βγει μια λέξη.
-Σταματήστε είπε ο Βαρδής σοκαρίστηκε, Νίκη πες ότι σου έλθει .
-Τα παιδιά του Συντάγματος δεν είναι αλήτες που λένε στην τηλεόραση, είναι ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ. ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ! ΜΟΝΟ ΨΕΜΑΤΑ ΛΕΕΙ.
Αυτό θυμάμαι ……..
Δεν ξέχασα ΠΟΤΕ το βλέμμα, την αγκαλιά των παιδιών της πλατείας Χανίων.
Της Νικολέτας, της Νατάσας ,της Άννας, της Μπέτης, του Θοδωρή, του Μιχάλη, του Αγγέλου, του Λεωνίδα, του Δημήτρη, του Γιώργου και πόσα αλλά που το αχυρένιο μυαλό μου δεν θυμάται.
Την ανθοδέσμη την φύλαξα σαν ιερό κειμήλιο στα κουτιά που έκλεισα τις αναμνήσεις μου, την ζωή μου όταν ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑ να ξενιτευτώ.
Νοιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη και χαρά όταν κατεβαίνω στην πόλη μου και ακούω να με φωνάζουν τα παιδιά της πλατείας.
ΝΑ ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΥΝ. Πόσο αξίζει αυτή η αγκαλιά!!!!!!!!!!!
Φίλοι μου ΤΙΠΟΤΑ δεν πάει χαμένο κάνεις αγώνας και καμιά ανιδιοτελής πράξη.
Τα παιδιά του Συντάγματος, της Πλατείας Χανίων, οι συνοδοιπόροι του αγώνα, ξέρουμε ότι απλά ξαποσταινουμε.
Όλοι οι απλοί, αλλά μεγάλοι αγωνιστές που δεν ακούσαμε τις σειρήνες της εξουσίας, ΟΛΟΙ ΠΑΛΙ θα ανταμώσουμε σε μια πλατεία σένα δρόμο να συνεχίσουμε τον αγώνα για ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΙΑΣ.
Ο Αγώνας μας δεν Ηττήθηκε.
Ελλάδα μου καλή Λευτεριά
