Τον Δεκέμβρη του 2009 ο Γιάννης Στουρνάρας προέβλεπε ότι η ύφεση τελειώνει και το 2010 θα επιστρέψουμε στην ανάπτυξη.
«Δεν συμμερίζομαι τις απόψεις ότι το 2010 από πλευράς ύφεσης θα είναι χειρότερο από το 2009. Θα είναι καλύτερο, θα πάμε σε θετικό πρόσημο» δήλωνε τότε στα Νέα. Δεν επιβεβαιώθηκε – αντί του «θετικού προσήμου» πήγαμε στο Καστελόριζο και στο ΔΝΤ.
Τον Ιούλιο του 2011, ο Γιάννης Στουρνάρας όταν ερωτήθηκε στο Mega πότε θα γυρίσει η χώρα στην ανάπτυξη, προέβλεψε «μέσα στον επόμενο χρόνο», δηλαδή το 2012. Ούτε τότε επιβεβαιώθηκε – αντί για την ανάπτυξη ήρθε το PSI και το δεύτερο Μνημόνιο.
Χθες, Ιούνιο του 2015, επίσης ο Γιάννης Στουρνάρας προέβλεψε Grexit εάν δεν κλείσει άμεσα η συμφωνία με τους δανειστές. Πιθανότατα ούτε τώρα θα επιβεβαιωθεί – ούτε αυτό όμως θα τον αποτρέψει από την επόμενη, εξίσου έγκυρη ενδεχομένως, πρόβλεψη.
Ο Γιάννης Στουρνάρας, άλλωστε, σε αντίθεση με τους περισσότερους τραπεζίτες – τεχνοκράτες, διακρίνεται για την πολιτική ευελιξία και προσαρμοστικότητά του. «Είναι καλύτερος πολιτικός απ’ ό,τι τραπεζίτης», λέει άσπονδος φίλος του από τον τραπεζικό χώρο. Η αλήθεια είναι πως ο ίδιος δεν τον δικαίωσε όντας υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά δεν πτοείται. Δείχνει να αναζητεί διακαώς την δεύτερη ευκαιρία του. Και διευρύνει σταθερά τα σύνορα της, αξιομνημόνευτης, πολιτικής προσαρμοστικότητάς του.
Γιος του γραμματέα του ΕΑΜ Φθιώτιδας και Εύβοιας, Κνίτης στα πανεπιστημιακά του χρόνια, συγκάτοικος του Γιώργου Ζανιά και φίλος του Ευκλείδη Τσακαλώτου στις εποχές της Οξφόρδης, βρήκε τη δίοδο της πολιτικής του απογείωσης μέσα από την, περίπου θρυλική πλέον, «ιδιαίτερη χημεία του» με τον Αντώνη Σαμαρά.
Εως τότε είχαν μεσολαβήσει πολλές άλλες πολιτικές φιλίες και… χημείες. Ο Γιάννος Παπαντωνίου ήταν καθηγητής του στο Πανεπιστήμιο κι αργότερα κουμπάρος του, ο Κώστας Σημίτης ήταν ο άνθρωπος που τον μύησε στο όραμα του εκσυγχρονισμού και τον έχρισε επικεφαλής του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων όταν μπαίναμε στην ΟΝΕ, ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός τον καλούσε σε κλειστές, μυστικές συσκέψεις και, λίγο πριν από τις Κάνες, του ζήτησε να αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών.
Εκείνος τότε αρνήθηκε, έβλεπε ήδη ότι το καράβι μπάταρε. Η κορυφαία κίνηση τακτικής του Γιάννη Στουρνάρα ήταν όταν έπεισε τον Αντώνη Σαμαρά, την ώρα που μπάταρε το έτερο καράβι, εκείνο του success story, να τον στείλει από το υπουργείο Οικονομικών στην Τράπεζα της Ελλάδος με πενταετές συμβόλαιο.
Εκτοτε, στις φιλίες του δίνει αυστηρή προτεραιότητα σε ό,τι πηγάζει και εκπορεύεται από Φρανκφούρτη και Βερολίνο. Τύποις και ουσία, με βάση το κοινοτικό και ελληνικό δίκαιο, μοναδικό του αφεντικό είναι ο Ντράγκι κι εκείνος ουδέναν άλλον αναγνωρίζει. Οταν μιλά γι αυτόν τον αποκαλεί «Μάριο» και λέει ότι είναι φίλος του. Πολιτικός του «φάρος» έχει γίνει ο Σόιμπλε – ο γνωστός και ως «forget it Yannis».
Σε ιδεολογική και οικονομική βάση δεν συμφωνεί σχεδόν σε τίποτα μαζί του, αλλά προέχει το «φιλοευρωπαϊκό μέτωπο» και οι δρόμοι πολιτικής ανέλιξης που αυτό μπορεί να ανοίξει. Ο ίδιος ο Γιάννης Στουρνάρας, άλλωστε, θεωρεί εαυτόν πολύ πιο χρήσιμο πολιτικό και οικονομικό κεφάλαιο από τον Λουκά Παπαδήμο. Και σ’ αυτή τη γραμμή χτίζει το μέλλον κι επενδύει στις «φιλίες» του.
Οταν ερωτάται για την… συνήθη αποτυχία των οικονομικών του προβλέψεων, το αγαπημένο του μότο είναι πως η συνταγή της εσωτερικής υποτίμησης εντός ευρωζώνης δεν θα επιτύχει όσο δεν ανοίγουν τα επαγγέλματα για να πέσουν οι τιμές. Το follow up ερώτημα γιατί ο ίδιος, ως υπουργός Οικονομικών, δεν εφάρμοσε αυτό το μοντέλο, απλώς το παρακάμπτει.
Οταν εγκαλείται για θεσμική υπέρβαση και για τις κινδυνολογικές του παρεμβάσεις – που αγγίζουν τα όρια της έμμεσης προτροπής σε bank run – , απαντά ότι ο ρόλος του ανεξάρτητου κεντρικού τραπεζίτη είναι ακριβώς να προειδοποιεί για τους κινδύνους. Κι όταν κατηγορείται για πολιτική υπονόμευση της εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας διαμηνύει, μέσω κύκλων του συνήθως, ότι οι φίλοι του στην ΕΚΤ και στη Φραγκφούρτη «ανησυχούν» για την ανεξαρτησία της ελληνικής κεντρικής τράπεζας.
Εξίσου, κατά πάγια πρακτική, φαίνονται να ανησυχούν και οι εγχώριοι φίλοι του – ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, που σπεύδουν συντονισμένα προς στήριξή του ανά πάσα στιγμή: Είτε όταν… λοξοδρομούν και ξεφεύγουν αμφιλεγόμενα e-mails συνεργατών του, είτε όταν ο ίδιος πυροβολεί με προειδοποιήσεις για Grexit στην πιο κρίσιμη στιγμή της διαπραγμάτευσης.
Εν ολίγοις, σ’ αυτόν τον πόλεμο ο Γιάννης Στουρνάρας δεν είναι μόνος του. Οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι, το στράτευμα έτοιμο και ο ίδιος αναμένει – εάν δεν προκαλεί – το ατύχημα. Για να προσέλθει τότε, ως πρώτος των προθύμων, για την εθνική σωτηρία.
Εάν το στοίχημα δεν του βγει, λίγα έχει να χάσει. Οι «εντιμότατοι» φίλοι του δεν θα τον ξεχάσουν ούτε αυτή τη φορά…