Δύο χαμογελαστοί νέοι άνθρωποι, δύο διαφορετικοί άνθρωποι σε δύο πολύ διαφορετικές τοποθεσίες, είχαν κάποιο ατύχημα. Έζησαν για πολλές ώρες περιμένοντας να φτάσει η βοήθεια.
Η Κορίνα έπεσε σε ένα γκρεμό στη Γαύδο, ο Ερμής έπεσε σε ένα γκρεμό στα Τζουμέρκα. Υπέστησαν διαφορετικά και διαφορετικής βαρύτητας τραύματα. Όμως αν είχαν λάβει εγκαίρως τη βοήθεια που έπρεπε σήμερα πιθανότατα θα ζούσαν. Αυτό όμως δε συνέβη.
Όταν ο ιατροδικαστής κ. Μπελιβάνης εξέτασε το πτώμα της Κορίνας διαπίστωσε ότι:
“…τα τραύματά της θα μπορούσαν να είχαν αντιμετωπιστεί χωρίς καν επέμβαση! Με μια απλή τοποθέτηση συσκευασίας αποσυμφορισμού αιμοπνευμοθώρακα, η οποία τοποθετείται στο ΤΕΠ κάθε νοσοκομείου, η φοιτήτρια σήμερα θα ήταν ζωντανή…
Αν το κορίτσι έφτανε εγκαίρως σε κάποιο νοσοκομείο, τώρα σίγουρα θα ζούσε”
Η αδελφή του αδικοχαμένου Ερμή λέει κι αυτή:
“Οι διασώστες που ήρθαν δεν είχαν μαζί τους τον κατάλληλο εξοπλισμό, δεν υπήρχε ένεση αδρεναλίνης…
καθυστέρησε το ελικόπτερο να έρθει, οπότε άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του, τις έχασε τελικά τις αισθήσεις του…
Εν τέλει όταν ήρθε το ελικόπτερο, μετά από πάρα πολλές ώρες ήταν αργά γιατί είχε σταματήσει ήδη η καρδιά του”
Με μια απλή τοποθέτησης συσκευασίας αποσυμφορισμού θα ζούσε η Κορίνα… με μια ένεση αδρεναλίνης μπορεί σήμερα ο Ερμής να ζούσε.
Και στις δύο περιπτώσεις φανερώθηκε η κακή οργάνωση του κρατικού μηχανισμού για αντιμετώπιση τετοιων περιστατικών. Δεν είναι μόνο η καθυστέρηση που παρατηρήθηκε στο να φτάσει το ελικόπτερο, αλλά και η ανυπαρξία βασικών υποδομών για την παροχή των αναγκαίων πρώτων βοηθειών. Είναι όσα δεν έγιναν όλες αυτές τις ώρες που οι τραυματίες περίμεναν για να φτάσει το ελικόπτερο. Η απουσία σχεδίου για την αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών σε περιοχές που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη η ύπαρξη κάποιου σχεδιασμού και βασικών υποδομών.
Ο κ. Μητσοτάκης εκλέχθηκε τάζοντας στους Έλληνες μια κυβέρνηση αρίστων.
Μιλα διαρκώς για το “επιτελικό κράτος”.
Όμως κάθε φορά που η άμεση επέμβαση του κράτους είναι το ζητούμενο, το κράτος αργοπορεί, ακολουθεί λάθος βηματισμό, πράττει σπασμωδικά.
Οι συνέπειες μετρώνται σε ανθρώπινες ζωές.
Είναι ξεκάθαρο ότι εδώ έχουμε ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται.
Από την αδυναμία ανταπόκρισης του μηχανισμού στις πυρκαγιές, μέχρι τον προσφατο χιονιά και το μπάχαλο στην Αττική Οδό, από τον θάνατο της Κορίνας μέχρι τον θάνατο του Ερμή, το κράτος οταν χρειάζεται περισσότερο να δράσει άμεσα και αποτελεσματικά, αποτυγχάνει.
Το ελληνικό κράτος που και στην περίοδο της πανδημίας διαρκώς απαιτεί από τους πολίτες να αναλαμβάνουν όλη την ευθύνη, όταν αυτό καλείται να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του προς τους πολίτες, πράττει ανεύθυνα.
Πόσες ακόμα ζωές θα πρέπει να χαθούν για να δούμε επιτέλους κάτι να αλλάζει;
Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να βρεθεί μία κυβέρνηση στην εξουσία που να μπορέσει να κάνει τα αυτονόητα;