Διαβάζω, όλο και πιο συχνά πια, κείμενα με επιχειρηματολογία θεμελιωμένη στο τυφλό μίσος κατά του γερμανικού λαού και απορώ με συλλογισμούς του τύπου ότι οι Γερμανοί δεν «ζήτησαν – έστω και μια τυπική – συγνώμη, για τις θηριωδίες τους ενάντια στο λαό μας».
Απορώ με όλη αυτή την ανέξοδη κι ανώφελη πολεμική, επειδή ολόκληρη η πρώτη, τουλάχιστον, μεταπολεμική γερμανική γενιά, έτσι είχαμε μάθει, έζησε με την ενοχή των ναζιστικών εγκλημάτων και γέρασε αυτομαστιγούμενη κατά την επιταγή της προτεσταντικής ηθικής που τιμωρεί την αμαρτία ως την ώρα της εξιλέωσης.
Απολαμβάνω και τους μηρυκασμούς του γελωτοποιού της Ελληνικής Τηλεδημοκρατίας, μεταξύ αυτών που έχουν αρχίσει να χτίζουν τη νέα, αντιμνημονιακή τους καριέρα πάνω στην αρχή ότι στην Ελλάδα έχουμε γερμανική κατοχή.
Αν μέρος της γερμανικής ελίτ που επιβίωσε των καταστροφών του μεγάλου πολέμου, αρνήθηκε ότι αμάρτησε ή, εναλλακτικά, αποφάσισε ότι η εξιλέωσή της έχει πλέον ολοκληρωθεί, αυτό δε σημαίνει ότι ευθύνεται ο γερμανικός λαός για την άνοδο του 4ου Ράιχ. Είναι πολύ πρόσφατη η καταγγελία ότι η Γερμανία χρησιμοποιεί δουλοπάροικους στο όνομα της βελτίωσης της παραγωγικότητας των γερμανικών σφαγείων (sic) εις βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων του γερμανικού λαού. Προτιμάμε να ξεχνάμε ότι τα χώματα της ανατολικής Γερμανίας είναι ακόμα γεμάτα από τις στάχτες που άφησε ο νεοφιλελευθερισμός που σάρωσε υποδομές, ζωές και όνειρα.
Έγραφα προ καιρού με άλλη αφορμή: «δεν είναι γερμανικό αυτό το Ράιχ, είναι το Ράιχ των Αγορών, αυτό που υπηρετεί πιστά ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, το Ράιχ που θα στηρίξει κι ο διάδοχος της Βασίλισσας της Αγγλίας η οποία, λένε, τινάζει όπου να’ ναι τα πέταλα μετά την τελευταία της ταλαιπωρία στο πλευρό του Πράκτορα 007.
»Είναι το Ράιχ της Φράου Καγκελαρίου και του Γιου της Νυφίτσας! Αλλά όχι μόνον αυτών. Ούτε είναι γερμανικό! Τι ξέρει ο γερμανός συνταξιούχος απ’ αυτά τα πράγματα. Αυτά είναι θέματα για τους σπουδαίους, που κερδίζουν πάντα.»
Μαζί πλησιάζουν κι οι άλλες οι ύαινες που αρχίζουν να ζυγώνουν όλο και περισσότερο το ημιθανές σαρκίο της Ψωροκώσταινας, σημάδι ότι η ‘αθάνατη ελληνική ψυχή ετοιμάζεται να μας βγει από το στόμα…
Μπορεί να μην έχομε γερμανική κατοχή λοιπόν, αλλά έχομε κυβερνήτες δοσίλογους, διαχειριστές ευθέως υπεύθυνους για την κρίση της αποεπένδυσης και του χρέους που μαστίζει σήμερα την Ελλάδα. Δοσίλογοι ενός νέου τύπου, θαυμαστές του νεοφιλελευθερισμού και του «Δόγματος του Σοκ», της νέας αυτής μορφής ολοκληρωτισμού που μαστίζει όλους τους λαούς. Αιρετοί δοσίλογοι, μην ξεχνάμε!
Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας, κατά συνέπεια, δεν είναι η επιθετικότητα της Φράου Καγκελαρίου και της παρέας της. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι η ποιότητα του ελληνικού πολιτικού προσωπικού που βρίθει από ανεπάγγελτους πληρεξούσιους του κομματικού σωλήνα, ημιμαθείς, ακατάλληλους και ύποπτους. Όσο κι αν δε θέλομε να το παραδεχθούμε, έχομε ψηφίσει να μας κυβερνούν λήσταρχοι, εκβιαζόμενοι από «λίσταρχους».
Η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, νομοτελειακά, είναι κι αυτή ένας θολός αντικατοπτρισμός του ίδιου πολιτικού συστήματος, συναυτουργός του οργίου σπατάλης και διαφθοράς, μέσα στο οποίο γαλουχήθηκε αυτή η κοινωνία στις αρχές του παραγοντισμού, του παρασιτισμού, της παραβατικότητας, κι εν τέλει, του εθνικού παλιμπαιδισμού μας, που μας υπαγορεύει ότι «ποτέ δεν φταίω εγώ, πάντα φταίει κάποιος άλλος».
Ποιος άλλος μπορεί να είναι ο λόγος που, όπως τουλάχιστον παρατηρούν οι δημο(σ)κόποι, δεν καταφέρνει αυτή η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, με εξαίρεση τους Αυγουλοκέφαλους, να δρέψει τους καρπούς της εθνικής μας κατάθλιψης?
Να σηκώσουμε ανάστημα τώρα και να τους παραμερίσουμε όλους αυτούς, χρειάζεται. Να προσπαθήσομε να κουβεντιάσουμε ήρεμα κι απλά, χρειάζεται. Γιατί αυτό που επείγει τώρα, είναι να δούμε πώς θα ξαναχτίσομε όλα αυτά που μέσα σε ηδονιστικές παραισθήσεις της τελευταίας τουλάχιστον δεκαετίας και με τις πιστωτικές κάρτες στο χέρι, σαν γνήσιοι αρχοντοχωριάτες, αφήσαμε να ρημάξουνε… Κανείς δεν μας εμποδίζει παρεκτός του πολιτικού μας προσωπικού. Κανείς δεν μας εμποδίζει, παρεκτός του κακού μας εαυτού, με άλλα λόγια.
http://my-pillow-book.blogspot.gr/