Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής AEJ/IFJ
Αδελφέ μου να που μας «μάθανε» να κουβεντιάζουμε ήσυχα – ήσυχα και απλά… όπως λέει ο ποιητής.
Αλλά αυτό που κατορθώσανε είναι ότι κυρίως ξεχνάμε γρήγορα. Μας «μάθανε» να ψιθυρίζουμε αντί να ουρλιάζουμε. Μας «μάθανε» να σκύβουμε το κεφάλι αντί να τους πάρουμε το κεφάλι. Μας «μάθανε» να κάνουμε παρελάσεις αντί διαδηλώσεις. Μας «είπανε» να ζητιανεύουμε από το αφεντικό μια σταγόνα ιδρώτα από τους ποταμούς που μας έχει πάρει, και όταν το καταφέρνουμε αυτό να αισθανόμαστε και νικητές. Μας «μάθανε» ότι το καλό της πατρίδας είναι να πληρώνουμε χωρίς να μας πληρώνουνε και εμείς να αισθανόμαστε «υπεύθυνοι» πολίτες.
Μην με κάνεις λοιπόν να ψάξω πάλι εκείνη την παλιά μηχανή που κρατά στην μνήμη της όλες τις φωτογραφίες από το παρελθόν και εγώ μετά θα σου πω πως δεν ήθελα να πιστέψω στα μάτια μου, όταν στην οθόνη του υπολογιστή έφταναν συγκεχυμένες ειδήσεις, από το παρόν. Ακόμα μας «μάθανε» να στεκόμαστε έξω από τη ζωή και μέσα στις ατέλειωτες ουρές των συσσιτίων της ντροπής με σκυμμένο κεφάλι.
Όπως, η πατρίδα κινδυνεύει από το μαύρο χρώμα του δέρματος του νεαρού στο φανάρι. Μας «μάθανε» πως τα παιδιά μας μπορούν και χωρίς βιβλία να οδηγηθούν μετανάστες σε αυτούς που μας εξουσιάζουν. Μας υποδείξανε να εκτονώνουμε την οργή μας «πολιτισμένα». Άλλα να κοιτάζουμε αλλά να μην βλέπουμε. Να επαιτούμε και να μην απαιτούμε. Να περιμένουμε άραγε τι;
Πως τελικά παράγεται αυτός ο καταραμένος πλούτος και πως μοιράζεται; Η αλήθεια είναι ότι δεν μοιράζεται ακριβώς, αλλά κάποιοι το έχουν. Μας «μάθανε» να πιστεύουμε ότι τα ιδιαίτερα συμφέροντα τους, είναι το «καλό» για την κοινωνία.
Μας έχουν «μάθει» να θεωρούμε τα πράγματα δεδομένα, αυτό που ξέραμε αλλάζει και η αλλαγή τρομάζει. Ζούμε εδώ και μερικές δεκαετίες μια κατάσταση σχετικής σταθερότητας. Μας είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε πως μπορούν ν’ αλλάξουν τα δεδομένα της ζωής μας.
Καθημερινά δεχόμαστε ένα καταιγισμό από κακές οικονομικές ειδήσεις. Τι κάνουμε λοιπόν; Έχουμε εφόδια για να αμυνθούμε;
…πως κυβερνάνε αυτόν τον κόσμο και τον οδηγούν σε πόλεμο; Πρώτα οι πολιτικοί λένε ψέματα στους δημοσιογράφους και μετά οι ίδιοι πιστεύουν στην ψευτιά τους, όταν τη βλέπουν τυπωμένη… ΚΡΑΟΥΣ Κ.
Την ώρα που φτάνεις στο αδιέξοδο, εκείνη την στιγμή συνειδητοποιείς πως το ήξερες από πριν. Δεν ήρθε απότομα. Έτσι μας «μάθανε» το ήξερες από πριν πως θα καταλήξεις εδώ. Μόνο που περίμενες κάποιος άλλος να το έχει καταργήσει το αδιέξοδο. Ακόμα και τώρα, ρίχνεις την ευθύνη σε άλλον.
Να ζητήσω συγγνώμη θέλω. Γιατί βρήκα την ειρήνη στην αυλή μου περίπου δεδομένη και δεν κοίταξα έξω από το μαντρότοιχο. Και όταν κατάλαβα και βγήκα στους δρόμους να φωνάξω, πίστευα πως είχα καιρό. Για το χθεσινό και το προηγούμενο. Για την Συρία, την Υεμένη, την Τουρκία, την Παλαιστίνη και όπου αλλού. ανάμεσα στις αναμνήσεις, στα ηλιοβασιλέματα και τους έρωτες μου, οι πολεμοκάπηλοι μακέλευαν τον κόσμο… ζητώ συγνώμη, αν σημαίνει κάτι αυτό.
