Αν η Καρολάιν δεν ήταν η σύζυγός του ο Μπάμπης θα συνέχιζε κανονικά τη ζωή του σα να μην ειχε συμβεί τίποτα. Όπως έκανε ο Παρασκάκης ο οποίος μετά τη δολοφονία της Suzanne Eaton καθάρισε το αμάξι του και επέστρεψε στην οικογένειά του. Όπως έκαναν οι φονιάδες της Ελένης Τοπαλούδη που μετά το φονικό συμφώνησαν ότι πρέπει να συνεχίσουν τις ζωές τους σα να μην έχει συμβεί τίποτα.
Αρχικά, έπρεπε να κρεμάσει τον σκύλο του ώστε να πείσει ότι αυτός δεν είναι ο φονιάς γιατί ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι αυτός κρέμασε τον σκύλο του.
Μετά, έπρεπε να αφήσει το λίγων μηνών μωρό του πανω στο σώμα της γυναίκας και μάνας του παιδιού που δολοφόνησε.
Έπρεπε να δεθεί, να πάρει τηλέφωνο με το στόμα του καλυμμένο με ταινία.
Έπρεπε να μιλήσει στους δημοσιογράφους των καναλιών για να πει οτι εύχεται αυτό που έπαθε να μην συμβεί ποτέ σε κανέναν άλλο, έπρεπε να βγάλει επικήδειο στην κηδεία αναλαμβάνοντας τον ρόλο του θλιμμένου συζύγου, να αγκαλιάζει τη μάνα της γυναίκας που δολοφόνησε αναλαμβάνοντας τον ρόλο του ανθρώπου που μοιράζεται τον πόνο.
Ομως ο Μπάμπης δεν αγκάλιαζε τη μάνα για να μοιραστεί τον πόνο ο οποίος ο ίδιος προκάλεσε, μόνο για να εκμεταλλευτεί και αυτο τον πόνο ώστε να μην αναλάβει καμία ευθύνη για το έγκλημα που διέπραξε.
Ακόμη και το ενδιαφέρον για το μέλλον του παιδιού του μοιάζει υποκριτικό, σα μια ακόμη προσπάθεια τώρα που αναγκάστηκε να παραδεχτεί την πράξη του ώστε να ελαφρύνει τη θέση στην οποία βρίσκεται. Όπως άφησε το παιδί του πάνω στη δολοφονημένη μάνα για να παραπλανήσει τις αρχές, όπως επικαλέστηκε την αγάπη του για το παιδί για να δικαιολογήσει την σκηνοθεσία της ληστείας ώστε να μην αναλάβει την ευθύνη για τη δολοφονία που διέπραξε.
Ο Μπάμπης ο φονιάς, μπορεί να είναι πιλότος και να προέρχεται από “καλή οικογένεια” όμως δε διαφέρει από τον Παρασκάκη τον δολοφόνο της Suzanne Eaton, δε διαφέρει από τους φονιάδες της Ελένης Τοπαλούδη.
Οι φονιάδες της Ελένης Τοπαλούδη πέταξαν το σώμα της από ένα γκρεμό στη θάλασσα.
Ο Παρασκάκης πέταξε το σώμα της Suzanne Eaton σε μια σπηλιά.
Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος καθ’ ομολογία του σκέφτηκε να εξαφανίσει το πτώμα της Καρολάιν Κράουτς αλλά τελικώς αποφάσισε να σκηνοθετήσει μια ληστεία.
Το μοτίβο άλλαξε επειδή οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.
Οι συμπεριφορές προσαρμόζονται ανάλογα με τον φόνο, ομως ο λογος που επιλέγονται οι συγκεκριμένες συμπεριφορές δεν αλλάζει: η θέληση των φονιάδων να μην πληρώσουν για τον φόνο.
Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος πρέπει να πληρώσει για τον φόνο της Κάρολαϊν Κράουτς, αλλά πρέπει να πληρώσει και για την αγωνιώδη προσπάθειά του να διαφύγει, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο και μετατρέποντας το κάθετι σε αντικειμενο που ήθελε να χρησιμοποιήσει για τη διαφυγή του, από το ιδιο του το παιδί, ως τον πόνο της μάνας που έχασε το παιδί της.
