Του Μανώλη Καπετανάκη *
«Δεν είμαστε έτοιμοι για αυτό που έρχεται στον δρόμο μας σε τέσσερα ή πέντε χρόνια. Ήρθε η ώρα να στραφούμε προς μια νοοτροπία εν καιρώ πολέμου και να αυξήσουμε την αμυντική μας παραγωγή και τις αμυντικές μας δαπάνες».
Τάδε έφη «προφητικά» και ευθαρσώς ο νεοφώτιστος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ σε ομιλία του στις Βρυξέλλες στις 12/12. Νοστράδαμος, Ιωάννης της Αποκάλυψης; Ή απλά ο κυνικός εκπρόσωπος της δυτικής εγκληματικής συμμορίας; Και άλλα πολλά επίσης πρόσθεσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια και ωμότητα, προξενώντας ένα ρίγος ανατριχίλας στο ακροατήριο και προφανώς στην εργαζόμενη ανθρωπότητα.
Δεν αποτελεί βέβαια την ενσάρκωση της τρομολαγνείας ή έστω μιας απερίσκεπτης εκφοράς λόγου ενός αιμοδιψούς ατόμου. Απλά ο επιτετραμμένος κυρίως των υπερατλαντικών φονιάδων της γης επιβεβαιώνει (ακούσια) ένα από τα πιο σημαντικά συμπεράσματα της τελευταίας συνδιάσκεψης του ΚΚΕ(μ-λ). Δηλαδή ότι ο πλανήτης, παναπεί πιο συγκεκριμένα πως οι δυνάμεις που τον διαφεντεύουν και λυσσαλέα επιδιώκουν τον βάναυσο ανατεμαχισμό του, βρίσκονται σε μια πορεία «προετοιμασίας των όρων για την εκδήλωση του τρίτου παγκόσμιου πολέμου».
Δεν γίνεται λόγος για διατυπώσεις σε μια στριφνή διπλωματική γλώσσα ή χρησιμοποίηση αλληγορικών εκφράσεων. Αυτές οι θέσεις δεν αποτελούν μια διφορούμενη και υποκειμενική άποψη, η οποία χρήζει μιας ιδιαίτερης ανάλυσης και βαθυστόχαστης ερμηνείας. Μήτε συνιστούν έμμεση, πολυσύνθετη, αινιγματική προσέγγιση. Ο επικεφαλής της λυκοσυμμαχίας με πρωτοκάθεδρο τις ΗΠΑ μίλησε καθαρά και ξάστερα καθιστώντας περιττή κάθε διευκρίνιση.
«Ο κίνδυνος μας πλησιάζει με μεγάλη ταχύτητα …. εκτός από τη Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα εργάζονται σκληρά για να αποδυναμώσουν τη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη ….. η ρωσική οικονομία βρίσκεται σε πολεμική κατάσταση …… αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία μπορεί να συμβεί και εδώ …… ο πόλεμος στην Ουκρανία προκαλεί περισσότερους από 10.000 θανάτους και τραυματισμούς και στις δύο πλευρές κάθε εβδομάδα ….. η κατάσταση της ασφάλειας είναι η χειρότερη στη ζωή μου» συμπληρώνει «ανήσυχα» ο Ρούτε.
Επομένως και εφόσον οι πολεμοχαρείς δυνάμεις που απαρτίζουν τη νέα αυτοκρατορία του κακού πολιορκούν με μένος το έμπλεο «αγαθότητας, καλοσύνης και πραότητας» προπύργιο της φιλίας και ισότιμης συνεργασίας των λαών ΝΑΤΟ, τότε αυτό οφείλει δικαιωματικά να «αμυνθεί». Να υπερασπιστεί τα ιερά και όσια της χορείας των «πολιτισμένων φυλών και τίμιων συμφερόντων».
Αν και ο σατανικός συρφετός των «σοσιαλιστικών» χωρών με ηγέτιδα τη Σοβιετική Ένωση κατάρρευσε με πάταγο, δυστυχώς αναδύθηκε στο κατόπι του ένα -όλως παραδόξως- κακούργο καπιταλιστικό σύστημα. Το οποίο απέχει παρασάγγας ή μάλλον είναι το διαμετρικά αντίθετο του «πάναγνου», πατροπαράδοτου, ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΥ καπιταλισμού και άρα επάξια αναγορεύεται σαν η «λαθεμένη πλευρά της ιστορίας». Εκεί όπου η εργατική τάξη δεν «εκμεταλλεύεται» υπερθετικά (όπως ισχύει στον δυτικό παράδεισο, όπου επικρατεί το αντίθετο) τη δημιουργικότητα του κεφαλαίου και μη εξασφαλίζοντας έτσι μια ζηλευτή «ευμάρεια» μαζί με υποδομές κοινωνικής πρόνοιας υποδειγματικές, όσο της … χώρας μας- πρότυπο!
Μάλιστα το ΝΑΤΟ σαν διαχρονικός φύλακας άγγελος των ηθικών, πανάρχαιων αξιών του ενάρετου (του αυθεντικού είπαμε και όχι του διαστρεβλωμένου) καπιταλισμού έχει να καυχιέται για το πλούσιο ενεργητικό του με πανσπερμία θεσπέσιων πράξεων και ευεργετικών ενεργειών σε «όφελος» του ανθρώπινου γένους. Με «αντιμιλιταριστικό» πνεύμα στη Χιροσίμα! Ρίχνοντας «λυτρωτικές» βόμβες Ναπάλμ σε Γράμμο και Βιετνάμ ενάντια στους βάρβαρους «αναρχοκομουνιστοσυμμορίτες»! Διαμελίζοντας με απεμπλουτισμένο ουράνιο τη φυλακή εθνοτήτων Γιουγκοσλαβία. Διαπρέποντας στη τέχνη γυψοποίησης «τραυματισμένων» λαών, με κοντινότερο παράδειγμα το «Ελλαδιστάν» το 1967. Επεμβαίνοντας «ανθρωπιστικά» στο Ιράκ, «αντιτρομοκρατικά» στο Αφγανιστάν, «εκδημοκρατικά» στη Λιβύη, «αντιδικτατορικά και αντιχαοτικά (!!!)» στη Συρία. Συμπονώντας και θωρακίζοντας το «φιλεύσπλαχνο αρνάκι» του σιωνιστικού καθεστώτος και αξιολύπητο θύμα της παλαιστινιακής «καταχτητικότητας και θηριωδίας».
Επομένως στον εξ ανατολών θανάσιμο κλοιό που απειλεί το νατοϊκό «παρθεναγωγείο» η απάντηση επιβάλλεται να αντιστοιχηθεί στο ύψος των κινδύνων. Η συνταγή λοιπόν είναι σχεδόν αυτονόητη, αδιαμφισβήτητη και αποφασιστική.
Άρα απομένει στο να ξεστομιστεί συγκεκριμενοποιημένη από τον Ρούτε. «εξακολουθούμε να ξοδεύουμε πολύ λιγότερα από ότι κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν αφιέρωναν πάνω από το 3% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος τους στην άμυνα ….. εκτιμούν τις στρατιωτικές δαπάνες της Μόσχας σε περισσότερο από το 1/3 του κρατικού προϋπολογισμού ή εναλλακτικά πάνω από 6% του ΑΕΠ …. βάλτε επιπλέον βάρδιες και νέες γραμμές παραγωγής στην αμυντική βιομηχανία».
Επειδή όμως όλα ετούτα τα σε κρίσιμο βαθμό «αναγκαία» και αστρονομικού κόστους σχέδια δεν υλοποιούνται με αέρα κοπανιστό, μοιραία ακολουθεί η κλασσική λύση. Με τόλμη λοιπόν μας την εκθέτει ο λεγάμενος: «Ξέρω ότι το να ξοδεύουμε περισσότερα για την άμυνα σημαίνει να ξοδεύουμε λιγότερα για άλλες προτεραιότητες ….. πείτε τους ότι είστε πρόθυμοι να κάνετε θυσίες σήμερα, ώστε να παραμείνουμε ασφαλείς αύριο ….. να σταματήσουν να δημιουργούν φραγμούς μεταξύ τους και μεταξύ βιομηχανιών, τραπεζών και συνταξιοδοτικών ταμείων»
Σίγουρα οι εφιαλτικές προβλέψεις και προτροπές του διόλου επιπόλαιου Ρούτε απευθύνονται διαχωρισμένα σε δύο παραλήπτες. Αρχικά στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και στις παρατρεχάμενες αστικές τάξεις. Ώστε να στοιχηθούν υπάκουα πίσω από τον αμερικανό στρατηλάτη και επιδοθούν σε μια ξέφρενη διαδικασία εξοπλισμών. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπολογίζει -λένε- την υποχρεωτική αύξηση των σχετικών δαπανών την επόμενη πενταετία σε 500 δισ. ευρώ!! Μόλις που προλαβαίνουμε οριακά, σύμφωνα με τον μάντη Ρούτε.
Συνάμα εκπέμπεται το δίχως δύσκολη κωδικοποίηση και ίχνος συστολής μήνυμα απέναντι στον κόσμο της δουλειάς, πως ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΣΕ ΠΕΙΝΑΣΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΑΥΡΙΟ ΣΤΟΝ ΑΔΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΜΑΣ. Στηριγμένες οι αντιδραστικές δυνάμεις στο αίσθημα υπεροχής επάνω στον καταπτοημένο αντίπαλο και ως εκ τούτου αποθρασυμένες τον προειδοποιούν, εξοικειώνουν και νομιμοποιούν τις σκληρές στερήσεις του. Απαράβατη προϋπόθεση προπαρασκευής του τάχατε αναπόφευκτα επερχόμενου ολέθρου και ο οποίος προξενείτε από τους αισχρούς, αδήριτους νόμους ύπαρξης – λειτουργίας του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού. Και ουδέποτε με ευθύνη των υπό σφαγή μη αυτοκαταστροφικών λαών.
Σε αυτό το μήκος κύματος του παραλογισμού και της φρίκης «μικρών» προδρομικών μακελειών καθώς και του έσχατου παγκόσμιου συντονίζεται άριστα η ντόπια εξαρτημένη ολιγαρχία με τις κυβερνήσεις της. Να σε ποιο πυλώνα ασφάλειας και σταθερότητας επαίρεται διαρκώς ο Μητσοτάκης, πως με τις γεμάτες ευθυκρισία επιλογές του, μας οδηγεί. Σε ένα πυρηνικό αποτεφρωτήριο. Ακριβώς αυτό που σκιαγραφεί ο Ρούτε. Να πως εξηγείται ο οδοστρωτήρας των περικοπών σε μισθούς, συντάξεις, εκπαίδευση, περίθαλψη, μέτρα προστασίας από τη φυσικά φαινόμενα, συγκοινωνιακά μέσα όχι φέρετρα, κλπ. Λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν για γιατρούς στα νοσοκομεία. Όμως επαρκούν για την αποστολή (πέραν της υπόλοιπης γενναιόδωρης συνδρομής) κλιμάκιου πιλότων και τεχνικών στην Ουκρανία για εκπαίδευση συναδέλφων τους στα F16 (σύμφωνα με ανακοίνωση στην επίσημη ιστοσελίδα του ΝΑΤΟ).
Προετοιμάζονται πυρετωδώς οι δυνάστες και δήμιοι των μαζών του μόχθου για τη τελική αναμέτρηση τους. Με την ίδια ακριβώς ένταση πρέπει να συγκροτηθεί και αντιπαραταχθεί το ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ εμπόδιο στον επελαύνοντα τρόμο. Το αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντιβασικό κίνημα.
Στις μέρες μας, όσο ποτέ άλλοτε πιο επιτακτικά, η συμπαντική αλήθεια πρέπει να γίνει κτήμα και μετά στόχος πάλης και του τελευταίου λαϊκού ανθρώπου. Τους καταπιεσμένους και καταφρονημένους αδελφώνουν τα πάντα. Μονάχα το εγκάθετο εθνικιστικό δηλητήριο τους χωρίζει τεχνητά. Τουναντίον οι τύραννοι ομονοούν και συσπειρώνονται, μονάχα όταν οι εχθροί λαοί αμφισβητούν και γκρεμίζουν την εξουσία τους.
Όταν αντιστεκόμαστε, επειδή μας κλέβουν τη μπουκιά από το στόμα, περιφρουρούμε συνάμα το δικαίωμα στην ειρήνη. Δεν υφίσταται χάσμα ανάμεσα στις δυο αναγκαιότητες.
Σήμερα μας γδύνουν, για να χαριεντίζονται με τις μεταξωτές φορεσιές τους και αύριο για να μας ντύσουν με σάβανα. Αγώνες και πάλι αγώνες για να μην συμβαίνει το ένα και να αποφευχθεί στο μέλλον το δεύτερο.
Αγώνες που οπωσδήποτε δεν θα πρωτοστατήσει και οργανώσει η αριστερά του συμβιβασμού. Αν το ήθελε, θα ήταν ΗΔΗ ένα μάχιμο, μη αμελητέο δεδομένο και όχι το τεράστιο … ζητούμενο της εποχής.
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης