Ο Ιαβέρης είναι ένας από τους πρωταγωνιστές των Άθλιων του Βίκτωρα Ουγκώ. Ο αστυνομικός επιθεωρητής πιστεύει ότι ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται, ακόμη και αν η εφαρμογή του εν τέλει δεν επιβάλλει μία Δικαιοσύνη.

Στη σύγχρονη Ελλάδα το ρόλο το Ιαβέρη αναλαμβάνει πολλές φορές η Εφορία. Στο στόχαστρό της μπαίνουν στην πλειοψηφία τους οι πιο αδύναμοι, αυτοί που δεν έχουν τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν και αυτοί που δεν έχουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Οι πιο ισχυροί; Αυτοί, μένουν στο απυρόβλητο. Η πραγματικότητα αυτή αποτυπώνεται και σε στοιχεία. To 0,3% των οφειλετών χρωστά το 76,2% των χρεών.

Όμως, η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε ποτέ να μάθουμε ότι η Εφορία θα έθετε στο στόχαστρο ακόμη και ιδρύματα των οποίων ο μόνος λόγος ύπαρξης είναι να συνεισφέρουν πίσω στους ανθρώπους που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη.

100 οικογένειες στα Χανιά στηρίζονται στη λειτουργία των συσσιτίων της Σπλάντζιας, όμως για την Εφορία αυτά είναι ψιλά γράμματα. Και αφού ο νόμος δεν μπορεί να εφαρμοστεί στους ισχυρούς, τότε θα πρέπει να εφαρμόζεται σε όλους τους υπόλοιπους. Ακόμα και σε αυτούς που αφιερώνουν τη ζωή τους για να ταΐζουν αυτούς που το κράτος πέταξε στο περιθώριο.

Όπως μας είπε ο κ. Τραχαλάκης, το πρόστιμο που έχει επιβληθεί από την Εφορία στα συσσίτια Σπλάντζιας μαζί με τις (εξωφρενικές) προσαυξήσεις φτάνει το σημαντικό ποσό των 30.000 ευρώ. Τα συσσίτια αν και εξήγησαν ότι δεν είναι κερδοσκοπικός οργανισμός αλλά οργάνωση που τα όποια χρήματα βγάζει καταλήγουν να επιστρέφουν στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη στήριξης δε βρήκαν ανταπόκριση.

Κάθε μήνα, τα συσσίτια δίνουν 300 ευρώ στην Εφορία, για ένα πρόστιμο που δεν θα έπρεπε να είχε επιβληθεί εξαρχής, αν υπήρχε κοινή λογική, ή απλά ανθρωπιά. 300 ευρώ που θα μπορούσαν να καταλήγουν σε γεύματα για κάποιες άπορες οικογένειες στα πλούσια, στα πολύ πλούσια Χανιά.

“Ο νόμος είναι νόμος”, λένε κάποιοι. Αλλά η εφαρμογή του συνήθως περιορίζεται στους ανίσχυρους, που πολλές φορές μετατρέπονται σε παράνομους επειδή δε μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Κι όσο συμβαίνει αυτό, όσο ο νόμος δεν ισχύει για τους ισχυρούς, όσο ο νόμος και αυτοί που τον επιβάλλουν δείχνουν όλη την πυγμή τους μόνο με τους αδύναμους, τόσο θα φανερώνεται ότι αυτός ο νόμος δεν είναι για το συμφέρον της κοινωνίας. Είναι τόσο σκληρός με τους αδύναμους, επειδή δε μπορεί να εφαρμοστεί στους ισχυρούς.

Είναι ένας νόμος που με την ακαμψία του αποτυπώνει στην πραγματικότητα την αδυναμία να πετύχει τους στόχους που υπάρχει. Να λειτουργεί, δηλαδή, εις όφελος της κοινωνίας και του κοινωνικού συνόλου.