Του Θέμη Τζήμα
Όλα δείχνουν ότι η συγκυβέρνηση έχει εισέλθει σε πορεία μη αντιστρέψιμης κατάρρευσης. Η κύρια αιτία για αυτή την εξέλιξη δεν είναι δυστυχώς η στάση του λαϊκού παράγοντα, υπό την έννοια των κοινωνικών κινητοποιήσεων, παρότι η αποστροφή του προς τη συγκυβέρνηση είναι προφανής και παρότι η σιωπή του είναι εκκωφαντική.Στη βάση της αποστροφής αυτής που εγκυμονεί κινδύνους μεσοπρόθεσμα για τη συστημική σταθερότητα και των χτυπητών ανεπαρκειών της συγκυβέρνησης, ο κυρίαρχος στη χώρα ξένος παράγοντας και το εξαρτημένο από αυτόν εγχώριο κατεστημένο αναζητούν προφανέστατα το νέο, πρόσκαιρο σημείο ισορροπίας αφού η κυβέρνηση Σαμαρά τους έδωσε όσα ήθελαν.
Διαβλέποντας λοιπόν την εξάντληση της κυβέρνησης την εγκαταλείπουν όπως έπραξαν και θα πράξουν με κάθε υποτακτικό τους ή αντικειμενικά εξαρτημένο, προκειμένου να αναζητήσουν νέο φιλικό σχήμα, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι εξαρτημένο στον ίδιο βαθμό ή ακόμα κι αν αποδειχτεί πιο βραχυπρόθεσμο.
Διά της σκληρής στάσης της τρόικας και διά της άρνησης του ξένου παράγοντα να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για τη βιωσιμότητα του χρέους – ζήτημα ενώπιον του οποίου σύμπασα η ελληνική πολιτική ελίτ επιλέγει να οδεύει χωρίς εναλλακτικές και σοβαρές επεξεργασίας και που από την άλλη έχει αναδείξει στο μείζον θέμα, εγκαταλείποντας απολύτως συνειδητά κάθε ουσιαστική συζήτηση για την έξοδο του λαού από την κρίση – η κυβέρνηση πιέζεται να πάει σε εκλογές.
Το Βερολίνο γνωρίζει πολύ καλά ότι πρώτο κόμμα θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζει όμως – και όχι αβάσιμα – ότι έχοντας το ΣΥΡΙΖΑ στην προμετωπίδα θα επιτύχει άλλη μια κυβέρνηση αν όχι φιλική, τουλάχιστον ελεγχόμενης, προβλέψιμης συμπεριφοράς.
Το διαρκές χαμήλωμα του πήχυ από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και σε σχέση με όσα θα πρέσβευε ένα συνεπές σοσιαλδημοκρατικό κόμμα για θέματα όπως είναι η υγεία, η παιδεία, η ασφάλιση, οι ιδιωτικοποιήσεις, η εργασία, η παραγωγική ανασυγκρότηση, η μη αμφισβήτηση του ευρώ ακόμα και με κόστος τη μη εκπλήρωση αυτών των ελαχίστων που υποσχέθηκε η αξιωματική αντιπολίτευση, το κυβερνητικό άγχος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, τα ανοίγματα προς διάφορα στοιχεία που τείνουν να μετατρέψουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ και ίσως αργότερα σε κήνσορα μιας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» στέλνουν το μήνυμα στον ξένο παράγοντα ότι μπορεί να εμπιστευτεί την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Να την εμπιστευτεί όχι επειδή θεωρεί ότι θα «υπαλληλοποιήσει» το ΣΥΡΙΖΑ όπως έπραξε με ΝΔ και «ΠΑΣΟΚ» αλλά για να κερδίσει πολύτιμο χρόνο προς εξεύρεση νέων λύσεων και για να φορτώσει σε μια «προοδευτική» κυβέρνηση τμήμα της συστημικής διαχείρισης της κρίσης.
Ο ξένος παράγοντας και το εγχώριο κατεστημένο θέλουν μεν μια άλλη κυβέρνηση, που όμως δε θα συνιστά τομή σε σχέση με τις προηγούμενες αλλά συνέχεια.
Υπό αυτό το πρίσμα και εν πολλοίς εξαιτίας των επιλογών της δικής του ηγεσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να δει το θρίαμβο της βραδιάς των εκλογών να μετατρέπεται σε παγίδα για τον ίδιο και για την αριστερά συνολικά.
Όχι επειδή δεν πρέπει να επιδιώξει να κυβερνήσει αλλά γιατί θα έπρεπε να επιδιώκει να πάρει και την κυβέρνηση και την εξουσία με το λαό και για το λαό, δημιουργώντας το αντίστοιχο κοινωνικό και εκλογικό ρεύμα. Αντίθετα δείχνει να αρκείται σε μια κολοβή και υπονομευμένη ως προς το στόχο της εξόδου από τα μνημόνια και από την κρίση, κυβερνητική θητεία.
tvxs.gr