Υπάρχει ένας αστικός μύθος που λέει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περάσεις από το Ρέθυμνο και να μην σταματήσεις να φας από τα σουβλάκια του Παντελή! Η φήμη του μοναδικού χειμερινού κινηματογράφου που την ώρα της προβολής της ταινίας έχεις μαζί τα σουβλάκια και τρως, έχει ξεπεράσει τα σύνορα και του Ρεθύμνου και έχει φτάσει σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.
Και όλοι ρωτάνε να μάθουν… Από που ξεκίνησε αυτή η συνήθεια; Να παίρνεις το ψωμάκι με τα σουβλάκια και τις πατάτες και να μπαίνεις μέσα στην αίθουσα να δεις κινηματογράφο; Γίνονται αυτά;
Το Daynight.gr μίλησε με τον Μανώλη Λεμονάκη, ο οποίος γύρισε το χρόνο πολύ πίσω για να θυμηθεί πότε ξεκίνησε όλη η ιστορία της οικογένειάς του που κατέβηκε από το χωριό στην πόλη του Ρεθύμνου:
“Το 1952 ήρθε η οικογένεια από το χωριό, το Άνω Μέρος Αμαρίου και αγόρασε το οικόπεδο, που βρίσκεται σήμερα ο κινηματογράφος. Δίπλα ήταν όλα χωράφια, δεν υπήρχε τίποτα. Η πόλη ήτανε μέχρι τον Άγνωστο Στρατιώτη. Μετά δημιούργησαν ένα καφενείο που λεγόταν ‘Πασχαλιά’, γιατί υπήρχε ένα δέντρο πασχαλιάς απέξω. Ο παππούς και η γιαγιά είχαν φέρει από το χωριό κρασί και ρακί κι έφτιαχναν και διάφορα μεζεδάκια, συκωτάκια και κρεατικά. Σιγά σιγά μπήκε στο παιχνίδι και το σουβλάκι. Το σουβλάκι τότε δεν ήταν απλή υπόθεση. Ξεκινούσαν από νωρίς και κόβαν μικρά ξύλα από καλαμιές, γιατί δεν υπήρχαν έτοιμα ξύλινα καλαμάκια. Τα έκοβαν στην αντίστοιχη διάσταση, περνούσαν χειροποίητα το κρέας και οι πατάτες καθαρίζονταν και κόβονταν στο χέρι.”
Μάλιστα θυμάται ακόμα και σήμερα ο ίδιος πως σαν παιδί ξεκινούσαν τις ετοιμασίες από νωρίς το πρωί: τους έφερνε ο παραγωγός τις πατάτες από το χωράφι, τις καθάριζαν και τις έκοβαν με το χέρι. Τότε δεν υπήρχαν έτοιμες.
Αλλά το σουβλάκι μαζί με την ταινία ξεκίνησαν την δεκαετία του ’60: “Το 1966 πρωτοξεκίνησε το σουβλάκι να καταναλώνεται κατά την διάρκεια προβολής της ταινίας και κρατάει μέχρι σήμερα, 58 χρόνια μετά! Λειτουργούσε το καφενείο αυτό, σαν κυλικείο του θερινού κινηματογράφου. Είχε ένα παραθυράκι στο πλάϊ κι έρχονταν όσοι ήθελαν σουβλάκι στο διάλειμμα ή στο τέλος. Σήμερα πλέον είναι και για τον κόσμο απέξω, που έρχεται να πάρει παραγγελία για το σπίτι του χωρίς να δείι ταινία. Κάποιοι μάλιστα παίρνουν τα σουβλάκια και κάθονται απέξω στα τραπεζάκια.”
Ο Μανώλης Λεμονάκης θυμάται και το ξακουστό πατάρι στο οποίο ανέβαιναν οι παλιοί Ρεθυμνιώτες για να κάτσουν: “Aπό την δεκαετία του ’80 – ’90 υπήρχε ένας χώρος εδώ μέσα, το φημισμένο πατάρι ( οι παλιότεροι θαμώνες θα το θυμούνται). Υπήρχαν αρκετά τραπέζια με καρέκλες, ερχόταν ο κόσμος, ανέβαινε στο παταράκι, έτρωγε τα σουβλάκια και τις πατάτες του. Και μετά συνήθως έβλεπε ταινία.”
Ο ίδιος ομολογεί ότι, όταν έρχονται άνθρωποι από άλλες πόλεις, να δουν ταινία και βλέπουν ξαφνικά μπροστά τους τα σουβλάκια, γουρλώνουν τα μάτια τους: “Άνθρωποι που δεν είναι γεννημένοι στο Ρέθυμνο κι έρχονται εδώ για σπουδές ή εργασία, όπως φοιτητές και δάσκαλοι, μόλις βλέπουν τα σουβλάκια εκπλήσσονται. Γιατί έχουν μάθει διαφορετικά στους κινηματογράφους. Βασικά βλέπουν το ψωμί κι αρχίζουν να διερωτώνται…
Υπάρχει και η άλλη περίπτωση: να έχει κάποιος μουσαφίρη από άλλο μέρος και τον φέρνει να δούνε την ταινία και να δοκιμάσουν και το σουβλάκι. Και μετά μου λένε ότι με φέρανε εδώ, μου συστήσανε τον κινηματογράφο να δούμε την ταινία αλλά να δοκιμάσουμε και το σουβλάκι.”
Και η ικανοποίηση αλλά και η ηθική ανταμοιβή τους, από την αγάπη του κόσμου που λαμβάνουν, είναι τόσα χρόνια μετά, ένα συναίσθημα που τους γεμίζει χαρά: “Το συναίσθημα που λαμβάνουμε είναι υπέροχο, γιατί είναι πολύ εντυπωσιακό όλο αυτό που γίνεται. Αλλά ταυτόχρονα μας γεμίζει και ευθύνη γιατί πρέπει να διατηρήσουμε όλα μας τα κεκτημένα, τόσο κινηματογραφικά όσο και στον τομέα του κυλικείου. Να παραμείνει ψηλά ο πήχης γιατί ο κόσμος έρχεται και για “τα σουβλάκια του Παντελή”.”
