Ο “πατριωτισμός” ως εργαλείο ταξικού αποπροσανατολισμού

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Με αφορμή την αναζωπύρωση του “Μακεδονικού ζητήματος”, θα τοποθετηθώ εκτενέστερα σε επόμενο σημείωμα, επιχειρείται να αναγνωριστεί ως σωστός και δίκαιος ένας διαχωρισμός ανάμεσα σε “καλούς, αγνούς πατριώτες” και σε “όντως κακούς εθνικιστές”, σχετικά με όσους συμμετέχουν στα εθνικιστικά συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Πέρα από ότι αυτός ο διαχωρισμός δεν στέκει λογικά – οι ίδιοι που αυτοπαρουσιάζονται ως “αγνοί πατριώτες” είναι νοσταλγοί της Χούντας και πολέμιοι της κοινωνικής, ταξικής χειραφέτησης – αναδεικνύεται παράλληλα ως παραπλανητικός και πολιτικά επικίνδυνος.

Μέσα από αυτές τις λογικές βρίσκουν ευκαιρία να παρουσιαστούν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής ως μέλος του κοινωνικού συνόλου που παλεύει για ένα κοινό σκοπό, την ίδια ώρα που προσπαθούν να ξαναστήσουν τα Τάγματα Εφόδου τους σε κάθε πόλη ανά την επικράτεια. Οι ίδιοι μάλιστα οι διοργανωτές των συλλαλητηρίων αδιαφορούν επιδεικτικά για την εγκληματική δράση της νεοναζιστικής συμμορίας κι ότι βρίσκεται σε δίκη για αυτήν ακριβώς την δράση της.

Η αποδοχή λοιπόν ενός τέτοιου διαχωρισμού μόνο αθώα δεν είναι. Να σημειώσω ότι ακόμα κι ο συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης πατριώτης δηλώνει καταλήγοντας να δίνει με αυτό τον τρόπο, πλέρια κάλυψη και δημοκρατικό, αγωνιστικό άλλοθι στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας, παραβλέποντας ότι οι πρόγονοι των σημερινών διοργανωτών των εθνικιστικών συλλαλητηρίων ήταν διώκτες των συντρόφων του αλλά και αυτού του ίδιου!

Όχι, ο “πατριωτισμός” δεν είναι η αγάπη προς την “πατρίδα”. Αντίθετα, είναι ιδεολογικό και πρακτικό, θα λέγαμε όργανο, της αστικής τάξης για να εξαλειφθούν/ή για να κρυφτούν κάτω από το χαλί οι ταξικές αντιθέσεις μεταξύ πλουσίων και φτωχών (καθώς και για να καταστείλει κάθε εργατική/αντιφασιστική/αντιπολεμική αντίσταση) μπροστά στο, υποτιθέμενο, κοινό συμφέρον • είναι ιμπεριαλισμός. Όσοι/ες προωθούν μια τέτοια αντίληψη είναι οι ίδιοι (υποστηρικτές και συμμετέχοντες στα συλλαλητήρια, άνθρωποι της ΝΔ, οι υποστηρικτές του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, τραπεζίτες κι επιχειρηματίες, η ακροδεξιά) που έχουν ξεπουλήσει την δημόσια περιουσία και καταστρατηγήσει τα εργατικά/δημοκρατικά δικαιώματα και τις αντίστοιχες κατακτήσεις στο όνομα του “όλοι μαζί τα φάγαμε” και του “εθνικού” καθήκοντος να βγει η χώρα από την κρίση (όπου πληρώνουν οι μη έχοντες με τους κατέχοντες να αυξάνουν μέσα στην κρίση του συστήματος τους τα υπερκέρδη τους). Και όποιος δίνει χώρο σε αυτές τις φωνές, ακόμα κι αν υποθετικά έχει καλή διάθεση, δεν παύει να είναι συνένοχος σ’ ένα έγκλημα με ανυπολόγιστες συνέπειες…

Διεθνιστική απάντηση

Η απάντηση σε όλα αυτά δεν είναι πάντως ο διαχωρισμός σε “καλό” πατριωτισμό ή σε” κακό” εθνικισμό αλλά ο αγώνας για την οριστική εξαφάνιση τους, ο διεθνισμός, η αλληλεγγύη με τα αδέρφια μας τους Βαλκάνιους και όχι μόνο εργάτες, η καταδίκη του εθνικισμού και του (δικού μας, του ελληνικού, κύρια και πρώτα) ιμπεριαλισμού που προσπαθεί να στρέψει την πολιτική ατζέντα στα (άκρο)δεξιά του πολιτικού φάσματος.

Κλείνοντας, πρέπει να υπενθυμίσουμε στους διάφορους Μίκηδες που διαπράττουν τέτοια πολιτικά εγκλήματα,  ότι ο διεθνισμός είναι εξ’ ορισμού αντίθετος με τον πατριωτισμό. Το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) ιδρύθηκε, πριν από ακριβώς 100 χρόνια κάτω από την επίδραση της εργατικής επανάστασης στη Ρωσία, και μεγάλωσε ως αντιπολεμικό, αντιπατριωτικό κόμμα. Είναι ο σταλινισμός, δηλαδή η αντεπανάσταση στη Σοβιετική Ένωση, που διαστρέβλωσε τόσο τον μαρξισμό, που κατάντησε να τον ταυτίσει με το αντίθετό του, τον εθνικισμό. Καμία δικαιολογία δεν χωράει, λοιπόν, όταν ο εθνικισμός και ο φασισμός αντί να καταπολεμούνται, δικαιώνονται ως δημοκρατικά και κοινωνικά κινήματα…