Η τρομοκρατική κτηνωδία στο Παρίσι, δεν είναι τίποτε περισσότερο από την προσπάθεια «μεταφοράς» του πολέμου που διεξάγεται με αγριότητα στη Συρία εδώ και κάποια χρόνια. Πρόκειται, θα μπορούσε κάποιος να πει για μια «πολεμική» επιχείρηση στα μετόπισθεν του «εχθρού». Γιατί η Γαλλία (και γενικότερα η Ευρώπη) είναι, βλέποντας τα πράγματα από την πλευρά του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους, ένας από τους εχθρούς.
Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Γαλλία πρόθυμα ανέλαβε το βάρος της ευθύνης που συνεπάγεται η συμμαχική της σχέση με τις ΗΠΑ και στις πολεμικές επιχειρήσεις κατά τις Λιβύης και κατά του Ισλαμικού κράτους στα εδάφη της Συρίας και του (πρώην) Ιράκ. Μάλιστα τις επόμενες μέρες είναι προγραμματισμένο να αποπλεύσει για την περιοχή της Μέσης Ανατολής το γαλλικό αεροπλανοφόρο Σαρλ Ντεγκόλ προκειμένου να κλιμακωθούν οι αεροπορικές επιδρομές κατά στόχων του Ισλαμικού κράτους.
Κάτι που επίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγει είναι ότι κατά του Ισλαμικού κράτους επιχειρούν, εδώ και μερικές βδομάδες, ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις γεγονός που δεν πρέπει να είναι άσχετο με την κατάρριψη του ρωσικού επιβατικού αεροπλάνου πάνω από τη χερσόνησο του Σινά…
Μαριονέτες και ανεξέλεγκτοι
Η κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά του μεσαιωνικού Ισλαμικού Κράτους, θα πρέπει να υπογραμμιστεί πως ξεκίνησε μετά την συμφωνία ΗΠΑ- Ιράν για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης. Μετά από αυτήν τη συμφωνία, όλα είναι έτοιμα για να υπάρξει μια τελική διευθέτηση στο πόλεμο στη Συρία, καθώς οι δύο πραγματικοί αντιμαχόμενοι (ΗΠΑ- ΙΡΑΝ) τα βρήκαν.
Για να προκύψουν- ωστόσο- και οι τελικές διευθετήσεις θα πρέπει να ελεγχθούν και οι «αντιπρόσωποι» μέσω των οποίων οι δύο πλευρές πολεμούσαν τα δυο τρία τελευταία χρόνια: από την μία η Τεχεράνη (μαζί με την Μόσχα) έχουν αναλάβει να καθοδηγήσουν τον πρόεδρο Ασαντ και οι Αμερικανοί τις δικές τους μαριονέτες: την λεγόμενη συριακή αντιπολίτευση και τους Κούρδους.
Στο παιχνίδι αυτό ωστόσο, υπάρχει και ο ανεξέλεγκτος παράγοντας, το λεγόμενο ισλαμικό κράτος, που εμφανίστηκε τελικά στην περιοχή—υποβοηθούμενο και από τις μυστικές υπηρεσίες της δύσης– ως «αναγκαιότητα» για να καλύψει το κενό της καταστροφής και τις διάλυσης δύο χωρών: του Ιράκ και της Συρίας.
Υπό αυτήν την έννοια η καλά οργανωμένη τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι αποτελεί μια προσπάθεια «απάντησης» του Ισλαμικού Κράτους στις αναμενόμενες τελικές διευθετήσεις στη Συρία, οι οποίες συνεπάγονται αλλαγές στο χάρτη:
- Μια ζώνη στο βόρειο τμήμα της Συρίας με πρόσβαση στη Μεσόγειο προορίζεται ως δώρο στο κρουδικό κράτος – προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Κάτι που εκτός των άλλων ενοχλεί σφόδρα την Αγκυρα. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι η κυβέρνηση Ερντογάν υπόσχεται στους Ευρωπαίους τον απόλυτο έλεγχο της ροής τη μετανάστευσης αρκεί ο τουρκικός στρατός να καταλάβει και να ελέγξει την εν λόγω ζώνη όπου οι πρόσφυγες θα διαβιούν υπό την ασφάλεια των τουρκικών όπλων και θα αναμένουν την ανάπτυξη που θα προκύψει από την ανοικοδόμηση που θα αναλάβουν να διεκπεραιώσουν (και) τουρκικές εταιρίες. Πρόκειται- προφανώς- για μια επιδίωξη που προσκρούει σε αμερικανικούς (και ρωσικούς) τοίχους…
- Μια περιοχή η οποία θα περιλαμβάνει και την Ταρσό- το μόνο λιμάνι που έχει πρόσβαση ο Ρωσικός στόλος στη Μεσόγειο, θα αποτελέσει το απομεινάρι του Συριακού καθεστώτος του Ασαντ – είτε αυτός παραμείνει είτε όχι στην εξουσία
Αυτές οι αλλαγές στο χάρτη, οι οποίες θα διαμορφώσουν την νέα κατάσταση στην περιοχή, χαράσσονται με το αίμα των εκατομμυρίων ανθρώπων που όλα αυτά τα χρόνια ζουν μέσα στον πόλεμο και τελικά όσοι από αυτούς μπορούν και έχουν τη δύναμη και τη δυνατότητα παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς.
Συνεχής πόλεμος
Μας διαφεύγει—γιατί έχουμε την τάση να λησμονούμε—ότι από την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 και με αφορμή την επίθεση τρομοκρατών σε αμερικανικό έδαφος έχει κηρυχτεί ένας (ασύμμετρος) πόλεμος κατά του «κακού». Το «κακό» προσδιορίστηκε με σαφήνεια από την Ουάσιγκτον: Αφγανιστάν – Ιράκ- Ιράν- Λιβύη- Β. Κορέα. Κάτι που επίσης ξεκαθάρισαν οι Αμερικανοί από την πρώτη στιγμή και προς κάθε κατεύθυνση ήταν: όποιος δεν είναι μαζί τους, είναι εναντίον τους. Έκτοτε τα κράτη (και οι λαοί) της Δύσης σύρονται- συμμετέχουν ή απαθώς παρακολουθούν και υφίστανται την κοσμογονία των οδυνηρών αλλαγών που συνεπάγεται ο (κάθε) πόλεμος.
Μέσα σ αυτήν την τελευταία δεκαπενταετία του παγκόσμιου ασύμμετρου πολέμου παρακολούθησε η ανθρωπότητα:
- Τη διάλυση δύο κρατών (Ιράκ- Λιβύη)
- Την μόνιμη κατοχή του Αφγανιστάν
- Την διάχυση του πολέμου στον περίγυρο αυτών των κρατών (Συρία, Υεμένη, ανατολικά στην Αφρική)
Τα σύνορα χαράσσονται με αίμα
Οι ευημερούντες (σε σχέση με τους ανθρώπους που τους έλαχε να ζουν στις χώρες- πεδία μαχών) Ευρωπαίοι μέχρι πρόσφατα είχαν μια εικόνα του πολέμου μόνο από τις τηλεοπτικές εικόνες. Μόλις τον τελευταίο χρόνο άρχισαν να συνειδητοποιούν τι ακριβώς σημαίνει πόλεμος: καταστροφή, θάνατος, προσφυγιά. Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που συνωστίζονται στα ευρωπαικά σύνορα και παίζουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους κορώνα γράμματα για να τα διαβούν μας υπενθυμίζουν ότι οι συνέπειες ενός πολέμου αφορούν όλους όσους και με όποιον τρόπο συμμετέχουν: επιτιθέμενους- αμυνόμενους, νικητές- ηττημένους, ένοπλους –άμαχους.
Ευρωπαϊκή διάλυση
Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο σημείο όπου η Ευρώπη και οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιούν με την τρομακτική ροή των προσφύγων και την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, ότι οι πόλεμοι έχουν οδυνηρές συνέπειες (ακόμη και για τους νικητές) και πως τα σύνορα χαράσσονται με αίμα, όχι απαραίτητα μόνο των ηττημένων.
Κάτι, επίσης, που με οδύνη συνειδητοποιούν οι Ευρωπαίοι είναι ότι η περίφημη «ενοποίησή» τους δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια εμπορική- οικονομική ένωση που λειτουργεί μάλιστα όπως ειδικά εδώ στην Ελλάδα βιώνουμε, υπέρ των ισχυρότερων και σε βάρος των ασθενέστερων. Η απουσία κοινής εξωτερικής- αμυντικής πολιτικής (δηλαδή υπέρ ενός κοινού οράματος για τη θέση σου στον κόσμο που μπορείς να το υπερασπιστείς) αποκαλύπτει την ευρωπαϊκή γύμνια και την αδυναμία της Ενωσης να αντιμετωπίσει τις παγκόσμιες προκλήσεις.
Έτσι, παρακολουθούμε τη Γερμανία να προσπαθεί να περισώσει την οικονομική της πρωτοκαθεδρία, τη Γαλλία να διεκδικεί το ρόλο του «δεκανέα» στις αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις και τις υπόλοιπες χώρες να ορθώνουν φράκτες μπας και ανακόψουν την ροή των εκατομμυρίων ανθρώπων που προσπαθούν να διαφύγουν από τα πεδία των μαχών, του θανάτου και της πείνας.
Η Ελληνική «αποθήκη»
Μέσα σ αυτήν την κοσμογονία η Ελλάδα αποτελεί βασική πύλη εισόδου του προσφυγικού ρεύματος το οποίο θα συνεχίσει να ρέει αμείωτο όσο οι άνθρωποι αδυνατούν να επιβιώσουν στους φλεγόμενους τόπους τους. Μετά και από το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι, η τάση περιχαράκωσης των συνόρων των ευρωπαικών χωρών αναμένεται να ενισχυθεί και να πολλαπλασιαστούν οι «φράχτες» με στόχο τον περιορισμό της μεταναστευτικής ροής.
Σε μια Ευρωπαική Ενωση αδύναμη να εκπονήσει μια κοινή στρατηγική για την εξωτερική της πολιτική και την άμυνα κάθε χώρα μέλος επιχειρεί να διασφαλίσει με όποιον τρόπο μπορεί τα βασικά του συμφέροντα. Στην προκειμένη περίπτωση, η Ελλάδα, που δεν είναι σε θέση να ορίσει ούτε το ύψος του ΦΠΑ, αναρωτιέται κάποιος πως μπορεί να αποφύγει να μετατραπεί σε «αποθήκη» των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που θα συνεχίσουν να αναζητούν τρόπους να περάσουν τους φράκτες προς την ευρωπαϊκή «ασφάλεια» και «ευημερία»…