Με επιστολή που έστειλε στην εφημερίδα “Καθημερινή” ο Στρατηγός ε.α. και επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ Μανούσος Παραγιουδάκης απαντά στα όσα αναφέρει ο καθηγητής Χάινς Ρίχτερ στη συνέντευξη που έδωσε.
Διαβάστε την επιστολή:
Kύριε διευθυντά
Διάβασα τη συνέντευξη του Γερμανού ιστορικού κ. Χάινς Ρίχτερ, συγγραφέα του βιβλίου «Η Μάχη της Κρήτης» (εκδ. Γκοβόστη 2011), στην κ. Λίνα Γιάνναρου στις 5/12/2015, με τίτλο «Η ιστορική επιστήμη στο εδώλιο». Στη συνέντευξη αυτή ο κ. Ρίχτερ αναφέρει μεταξύ άλλων «…οι αντιδράσεις στις οποίες πρωτοστάτησε ο πρώην Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Μανούσος Παραγιουδάκης, είχαν αποτέλεσμα…».
Η αναφορά στο όνομά μου, μου δίδει την ευκαιρία να σας στείλω μερικές σκέψεις πάνω στο όλο θέμα, αλλά κυρίως στο επίμαχο βιβλίο. Με το περιεχόμενό του ασχολήθηκα πρώτη φορά όταν βρέθηκα στην παρουσίασή του στο Ιστορικό Μουσείο Κρήτης στο Ηράκλειο, στις 8 Ιουνίου 2011.
Στην παρουσίαση αυτή αναφέρθηκαν πράγματα που ανέτρεπαν τα μέχρι τότε γνωστά για τη Μάχη της Κρήτης, υποβάθμιζαν τη συμβολή της στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και προσέβαλλαν την αντίσταση του κρητικού λαού. Προσπάθησα να αντικρούσω όσα κατά τη γνώμη μου αρνητικά αναφέρθηκαν, αντιμετώπισα όμως τη σιωπή του συγγραφέα και απεχώρησα.
Διαβάζοντας το βιβλίο, διαπίστωσα ότι όσα ελέχθησαν στην παρουσίαση, ήταν ελάχιστα σε σχέση με αυτά που αναφέρονται σ’ αυτό. Στην ουσία όλο το βιβλίο διαχέεται από την υποβάθμιση της Μάχης της Κρήτης ως σημαντικού γεγονότος κατά τον Β΄ Π.Π., αλλά κυρίως από τη συστηματική και μεθοδική απαξίωση της αντίστασης του κρητικού λαού. Αναφέρω αυτολεξεί μερικά αποσπάσματα: «Οι άμαχοι διέπραξαν απίστευτες κτηνωδίες εις βάρος των νεκρών» (σελ. 174). «Οι τραυματίες σφαγιάσθηκαν από τους αντάρτες» (σελ. 176).
«Η καταστροφή της Κανδάνου δεν ήταν μια ανελέητη σφαγή, αλλά μια περιορισμένης κλίμακας ενέργεια» (σελ. 298). «Τραυματίες θανατώνονταν και νεκροί ατιμάζονταν».
«Οι αλεξιπτωτιστές που κρέμονταν στα δένδρα… θανατώνονταν. Από τους νεκρούς οι Κρήτες αφαιρούσαν ό,τι θεωρούσαν πολύτιμο» (σελ. 409).
Διαταγή Στούντεντ: «…αυτός που πρέπει να επιληφθεί της υποθέσεως είναι ο στρατός και όχι τα τακτικά δικαστήρια, τα οποία δεν είναι αρμόδια για κτήνη και δολοφόνους» (σελ. 413). (Ο συγγραφέας όμως υπερασπίζεται τον καταδικασθέντα για εγκλήματα πολέμου Στούντεντ, διαθέτοντας στο βιβλίο του επτά σελίδες. Γράφει: «η καταδίκη του σε πέντε χρόνια φυλάκιση ήταν μια άδικη απόφαση» (σελ. 447).
«Οι πράξεις των ανταρτών παρέβαιναν το δίκαιο του πολέμου. Τα δύο εγκλήματα είναι αλληλένδετα» (σελ. 413).
«Χωρίς τις παραβιάσεις των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου από τους αντάρτες, δεν θα υπήρχαν αντίποινα» (σελ. 414).
«Γενικά σχηματίζουμε την εντύπωση ότι η γερμανική πλευρά δίσταζε να εφαρμόσει αντίποινα» (σελ. 415).
Προσπαθεί να απενοχοποιήσει τον εκτελεστή των 23 ανδρών στο Κοντομαρί (2 Ιουνίου 1941) υπολοχαγό Τρέμπες, «ήταν μόνο 24 ετών» (σελ. 416).
«Οι αντάρτες απέφευγαν τις κατά μέτωπο αντιπαραθέσεις με τους ικανούς αλεξιπτωτιστές και επιδίδονταν σε μάχες με άνδρες που είχαν αποκοπεί από τις μονάδες τους, με αβοήθητους και τραυματίες, ακολούθως σκύλευαν τα πτώματα» (σελ. 439).
«Οι επιχειρήσεις αντιποίνων ήταν μεμονωμένες και δεν έλαβαν την έκταση που θα μπορούσε κανείς να φοβηθεί» (σελ. 439).
«Η Μάχη της Κρήτης… είναι η αφετηρία ενός βρώμικου πολέμου, ο οποίος περιλαμβάνει επιθέσεις ανταρτών και αντίποινα» (σελ. 440).
«Με το να καλλιεργείται η ψευδαίσθηση, ότι η ελληνική συμβολή στον Πόλεμο, ήταν αποφασιστικής σημασίας για τη νίκη των Συμμάχων, τονώνεται το ελληνικό εθνικό φρόνημα» (σελ. 440).
«Η Μάχη της Κρήτης έγινε ένας στρατιωτικός μύθος» (σελ. 442).
«Ο αγώνας αυτός (ανταρτοπόλεμος) δεν ήταν πια καθαρός και έντιμος αλλά βρώμικος και κτηνώδης (σελ. 442).
«Οι Γερμανοί που είχαν πολεμήσει στην Κρήτη βρήκαν εκεί (Ν. Ζηλανδία) την αναγνώριση που τους στερούν μέχρι σήμερα στην πατρίδα τους» (σελ. 450).
«Oι νεαροί αυτοί αλεξιπτωτιστές… ήταν νέοι γεμάτοι ενθουσιασμό, έδωσαν το καλύτερο που μπορούσαν και ρίσκαραν τη ζωή τους. Εχει έρθει η ώρα να τους το αναγνωρίσουμε» (σελ. 450).
Εκτός των παραπάνω υπάρχουν πολλά άλλα απαξιωτικά για τη Μάχη της Κρήτης και την αντίσταση, διάσπαρτα σε όλο το βιβλίο.
Τον Ιούλιο του 2011 έστειλα επιστολή στον κ. Ρίχτερ με τα σχόλιά μου, βασιζόμενα στα προαναφερθέντα.
Τη 17 Νοεμβρίου 2014 πληροφορήθηκα από τον τοπικό Τύπο ότι το Πανεπιστήμιο Κρήτης θα αναγόρευε τον καθηγητή κ. Ρίχτερ σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης. Μέσω των εφημερίδων Ρεθύμνου, κοινοποίησα στον πρύτανη κ. Ευριπίδη Στεφάνου την παραπάνω επιστολή μου. Η απάντηση από τον καθηγητή κ. Στεργίου, εισηγητή της αναγόρευσης, ήταν άκρως υβριστική, χωρίς όμως να αγγίζει την ουσία του περιεχομένου της. Ηταν πάντως η πρώτη και η μόνη απάντηση σ’ αυτήν μετά από 3,5 χρόνια.
Ακολούθησε η «επεισοδιακή», όπως χαρακτηρίστηκε, ανακήρυξη του κ. Ρίχτερ σε επίτιμο διδάκτορα. Μετά την ανακήρυξη αυτή, άρχισαν αντιδράσεις από πανεπιστημιακούς, οι οποίοι τοποθετούνταν επικριτικά, τόσο για το βιβλίο του κ. Ρίχτερ, όσο και για την ανακήρυξή του ως επίτιμου διδάκτορα του Πανεπιστημίου. Είναι ενδιαφέρον ότι αναπτύχθηκε μία σημαντική επιστημονική επιχειρηματολογία, που ανέτρεπε τις θέσεις του Γερμανού καθηγητή. Αντιδράσεις υπήρξαν από βουλευτές (ο κ. Αυγενάκης έκανε ερώτηση στη Βουλή για το θέμα), και από πολλούς άλλους φορείς (Περιφέρεια Κρήτης, Δημοτικά Συμβούλια, Εθνικό Συμβούλιο Διεκδικήσεων Πολεμικών Αποζημιώσεων, Κρητικοί Σύλλογοι Εσωτερικού και Εξωτερικού, ΜΜΕ και απλός λαός).
Δεν μπόρεσα να βρω καμία υπεύθυνη θετική τοποθέτηση για τις απόψεις του κ. Ρίχτερ, εκτός από δηλώσεις του ιδίου και του κ. Στεργίου.
Ακολούθησε η επέμβαση της Δικαιοσύνης, για τους λόγους που αυτή έκρινε. Τεσσεράμισι (4,5) χρόνια από την πρώτη μου επαφή με το βιβλίο αυτό καλούμαι ως μάρτυρας, όπως και ο κ. Αυγενάκης, πολλοί καθηγητές Πανεπιστημίου κ.ά., στη δίκη που διεξάγεται με κατηγορούμενο τον κ. Ρίχτερ. Με τη μαρτυρία μου, θα προσπαθήσω να συμβάλω στην αντικειμενική και δίκαιη απόφαση του δικαστηρίου, πιστεύοντας ότι στο δημοκρατικό μας πολίτευμα, το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας εκφράσεως ιδεών, της επιστημονικής έρευνας και της ελευθερίας του λόγου είναι αδιαπραγμάτευτα.
Οποιαδήποτε και αν είναι η έκβαση της δίκης, θα ακουστούν πολύ χρήσιμες απόψεις –αφού το πλείστον των μαρτύρων είναι επιστήμονες ιστορικοί και άλλοι διανοούμενοι– που θα συμβάλουν στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και την ηθική δικαίωση των αθώων που κακοποιήθηκαν, εκτελέστηκαν και θυσιάστηκαν από την άδικη εισβολή των ναζιστικών στρατευμάτων.
Μανουσος Παραγιουδακης
Στρατηγός ε.α.,
επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ