Ο 18χρονος γιος της Μαρίας Πρωτογεράκη είναι ένα «ξεχωριστό παιδί» όπως η ίδια λέει. Ο Αντώνης πάσχει από σπαστική τετραπληγία και εγκεφαλική παράλυση και παρά το πρόβλημά του, ζήτησαν από στρατολογική υπηρεσία το παιδί να παρουσιαστεί στο στρατό.
«Με πήραν τηλέφωνο από στρατολογικό γραφείο για να καλέσουν γιο μου να παρουσιαστεί ενώ είναι άτομο με ειδικές ανάγκες, δεν τους ενημερώνει κανείς επιτέλους σε αυτή τη χώρα;», αναφέρει σε επιστολή που έστειλε στο protothema.gr η κυρία Μαρία Πρωτογεράκη.
«Έχω τρεις γιους τον Αντώνη μου 18 χρόνων, τον Ραφαήλ 16 και τον Μανώλη 8 χρόνων. Ο πρώτος μου γιος είναι ένα παιδί ξεχωριστό, διαφορετικό από τα αλλά είναι αυτό που έμαθα πως το λένε όλοι παιδί με ειδικές ανάγκες, ξεχωριστό το λέω εγώ…
Ο Αντώνης πάσχει από σπαστική τετραπληγία και εγκεφαλική παράλυση. Όταν ήρθε στη ζωή και τον πήρα αγκαλιά μπορώ να πω πια αν και τότε ήμουν πολύ μικρή πως μου άλλαξε τη ζωή, με έμαθε να αγαπώ και να σέβομαι τη διαφορετικότητα του άλλου. Με έμαθε να μάχομαι σε όλες της τρικλοποδιές που αντιμετώπισα και να μην το βάζω κάτω και επίσης ότι το πιο σημαντικό στην ζωή μας είναι η υγεία και η αγάπη.
Γράφω αυτή την επιστολή γιατί συνέβη ένα θλιβερό περιστατικό που δυστυχώς με εξόργισε, με έκανε να χάσω τη ψυχραιμία μου, με έκανε να θυμώσω.
Ποια μάνα στη θέση μου δεν θα θύμωνε αν είχε ένα παιδί όπως το δικό μου, ιδιαίτερο και την έπαιρναν τηλέφωνο από στρατολογικό γραφείο για να της πουν ότι το παιδί της θα πρέπει να παρουσιαστεί… Ο Αντώνης μου δεν θα πάει φαντάρος. Ο Αντώνης μου δεν θα καταλάβει ποτέ τι έγινε με το τηλεφώνημα αυτό. Ο Αντώνης μου δε θα αντιληφθεί πως ο κόσμος μερικές φορές γίνεται σκληρός και η γραφειοκρατία ακόμη πιο σκληρή.
Ευτυχώς για τον Αντώνη μου είμαι εγώ εδώ και θα είμαι στο πλευρό του. Ο Αντώνης μου δε θα πάει στο στρατό όχι επειδή δεν θέλει αλλά επειδή δεν μπορεί. Είναι τόσο απλό. Ίσως αυτό το τηλεφώνημα από την υπηρεσία να μην χρειαζόταν ποτέ να γίνει αν είχαν φροντίσει να ενημερωθούν για την κατάσταση του γιου μου. Ίσως…
Έχω αναστατωθεί με αυτό που έγινε… ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ;» αναρωτιέται η μητέρα του 18χρονου.
Η Μαρία σημειώνει ότι η ύπαρξη του ιδιαίτερου αυτού παιδιού στη ζωή της την ωρίμασε και την έκανε καλύτερο άνθρωπο. «Αφιέρωσα τη ζωή μου μεγαλώνοντας έναν άγγελο, ότι και να του συμβαίνει δε χάνει ποτέ το χαμόγελο του, πριν τρία χρόνια έδωσε ξανά μάχη για να ζήσει. Βρέθηκε να παλεύει ένα τόσο δα πλάσμα ξανά στην εντατική, πάλευε 21 μαρτυρικές μέρες και νύχτες για τη ζωή του.
Μπορεί ο Αντώνης μου να μην μπορεί να περπατήσει αλλά ούτε και να μιλήσει να εξαρτιέται από εμένα 100% όμως λέει μόνο λίγες λέξεις που στάζουν μέλι, δεν έχει όμορφα δόντια αλλά το χαμόγελο του έχει τόσο μεγάλη δύναμη. Το μαύρο σε όλο αυτό που ζούμε είναι ότι χρειάζεται πολλές φορές να αποδείξουμε ότι έχει πρόβλημα στις διάφορες υπηρεσίες. Είναι τόσο επώδυνη αυτή η διαδικασία…
Πρόσφατα το εξής περιστατικό που με θύμωσε με εξόργισε γι αυτό και σας γράφω. Με πήραν τηλέφωνο από κάποιο γραφείο του στρατού και μου είπαν τα εξής. “Γεια σας τηλεφωνούμε από το στρατολογικό γραφείο έχετε ένα γιο τον Αντώνη;”. Λέω ναι. “Πάει σχολείο;”. Απαντώ όχι. Και παθαίνω σοκ με αυτό που ακούω στη συνέχεια. “Πρέπει να φτιάξει τα χαρτιά για να περάσει από το στρατολογικό γραφείο”. Ήθελα να βρίσω αλλά κρατήθηκα. Του λέω το παιδί είναι με ειδικές ανάγκες το έχω κατάκοιτο στο κρεβάτι. Μου λέει “Να πας στο ΚΕΠ μια βεβαίωση από τον γιατρό σας να μας στην στείλει και τον Σεπτέμβριο να τον φέρεται να περάσει περιοδεύον στα Χανιά να τον δουν η γιατροί να τον απαλλάξουν”. Του ξαναλέω εγώ τι πρέπει να κάνω; Μου λέει “Αυτό που σας είπα”.
Πώς μπορείς να τους εξηγείς μια κατάσταση και να σε βάζουν σε τόσο μεγάλη διαδικασία ψυχολογική; Το παιδί δεν μπορεί να μεταφερθεί παρά μόνο με ασθενοφόρο. Ρωτάω. Όταν ένα κράτος σου έχει βγάλει μια μικρή βοήθεια για τον μικρό έχουμε περάσει αμέτρητες φορές από επιτροπές και έχουν δει την κατάσταση του μικρού πως μπορούν να σε βάζει κάποιος σε μια τέτοια διαδικασία. Δε θα έπρεπε να ενημερώνονται μέσω υπηρεσιών; Δεν είμαστε ζώα ζητάμε να μας αντιμετωπίσετε σωστά όπως και τη δουλειά σας να κάνετε σωστά… Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας», καταλήγει η κυρία Πρωτογεράκη στην επιστολή της.
protothema.gr