Τόνοι οι περισπούδαστες και επιδερμικές αναλύσεις. Βουνά η υποκρισία και το ανάθεμα των ειδημόνων. Απέραντος βούρκος η αναιμική, αποπροσανατολιστική και αδιέξοδη αντιμετώπιση από τους ιθύνοντες του αποκρουστικού αυτού φαινόμενου του εκφοβισμού και εξαναγκασμού. Συμπεριφορά εισαγόμενη και παραπροϊόν συγκεκριμένων κοινωνικοοικονομικών παραμέτρων.
Οι εμβριθείς ειδικοί που το ορίζουν σαν άσκηση λεκτικής, συναισθηματικής η` και ακόμη σωματικής βίας στην διεισδυτικότερη τάχατε προσέγγιση τους αφήνουν σκόπιμα κάπου μεσόστρατα να ξεγλιστρήσει από τα επιστημονικά τους χέρια ο μίτος της Αριάδνης. Περιπλανιούνται -με πλήρη συνείδηση οι περισσότεροι- ανόητα επεξεργαζόμενοι τον καπνό, δίχως να καταπιαστούν ουδέποτε με τη φωτιά που κατακαίει το σύμπαν και τον δημιουργεί. Γιατί αλίμονο, τότε το ζήτημα αυτόματα θα αναχθεί στην τεράστια και φρικαλέα διάσταση του. Θα προκύψουν συνταρακτικά συμπεράσματα (από τα <<μικρά>> γεγονότα), θα αναζητηθούν καίριες απαντήσεις και θα απαιτηθούν και ίσως δρομολογηθούν αποφασιστικές και σεισμικές αντιδράσεις. Οπότε αρκούνται στον ρηχό σχολιασμό του απότοκου, του αιτιατού, των δευτερεύουσων αντιθέσεων, του εποικοδομήματος, επιτρέποντας τοιουτοτρόπως στον γεννήτορα να δρα ανενόχλητος. Έκαστος εφ` ω ετάχθει βέβαια.
Όμως η προσεκτικότερη ματιά στην πολυσχιδή πραγματικότητα (και ιδίως την επίκαιρη) άλλα δείχνει. Σάμπως bullying συστηματικό, ευφυώς οργανωμένο και κολοσσιαίου μεγέθους δεν δέχτηκε ολάκερη η εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα μηδέ των μικροαστών εξαιρουμένων τα πρώτα μνημονιακά χρόνια για να λυγίσουν και υποκύψουν στη λεηλασία και εξαθλίωση τους; Δεν κανονιοβολούσαν τον λαό οι κιτρινιστές κονδυλοφόροι με σαθρά επιχειρήματα; Δεν ασκούνταν ψυχολογική πίεση με τον παροξυσμό της καταστροφολογίας (ενώ η μη εναντίωση και αντίσταση θα απέτρεπε την πανωλεθρία, που όμως συντελέστηκε ακριβώς ένεκα της υποταγής);
Δεν ανάλαβαν δράση οι ροπαλοφόροι για τους δύσπιστους και απείθαρχους; Δεν ανέστησαν τα συστημικά επιτελεία από τους τάφους τους ναζιστές βρυκόλακες για να συμπληρώνουν με ημιεπίσημο τρόπο την από τη μεριά του κράτους προωθούμενη νόμιμη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής; (Προχθές στα Χανιά τα νεοχιτλερικά καθάρματα δίχως να σκιαχτούν την κατ` επίφαση αριστερή κυβέρνηση ξαναχτύπησαν και με σφοδρότατη αγριότητα μάλιστα.) Ώστε τελικά η μάζα να θυσιαστεί για τα συμφέροντα μιας χούφτας από ντόπιους μεγαλοαστούς και τις παρασιτικές χρηματοπιστωτικές βδέλλες που θησαυρίζουν ρουφώντας το αίμα των Ελλήνων, χαλκεύοντας σκληρότερα δεσμά εξάρτησης και ξερνώντας πολεμικές συμφορές σε διάφορες χώρες; Αν αυτή η κατάσταση δεν χαρακτηρίζεται σαν μαζικό bullying, τότε πρέπει να εφευρεθεί κάποια άλλη πολύ σκληρότερη έκφραση.
Η συνέχιση τώρα της ίδιας και απαράλλακτης πολιτικής από τη ρεφορμιστική και ψευδεπίγραφη αριστερά της συνθηκολόγησης ραντισμένη με άφθονο και κάλπικο ηρωισμό μετέρχεται αηδιαστικά παρόμοιων μεθόδων κινδυνολογίας για να διαιωνίσει το καθεστώς επιτροπείας της χώρας μας και το παραπέρα ρήμαγμα της. (Επικοινωνιακός αχός βαρύς ακούγεται. Πολλ` άσφαιρα διαπραγματευτικά τουφέκια πέφτουν. Μήνα τα μνημόνια σχίζονται; Μήνα το χρέος σβήνει; Ουδέ το ένα γίνεται, μηδέ μα και τ` άλλο. Μον` οι υποσχέσεις σχίζονται και ο ραγιαδισμός βαθαίνει.)
Άρα το bullying ξαναζεί λαμπρές στιγμές όταν ωμά εκβιάζουν οι εταίροι και πλην όμως πάλι τροϊκανοί (θυμίστε μου πως αποκαλούσαν οι γερμανοτσολιάδες τους κατακτητές- συνεργάτες τους, εταίρους η` λυτρωτές;) όχι τον Τσίπρα (αυτός προ πολλού είχε λύσει το βιοτικό του θέμα, απλά πασχίζει να μειώσει τη χρηματοδοτική ξηρασία,συμπίεση και συρρίκνωση που υφίσταται τελευταία η μεγαλοαστική μας τάξη) αλλά τον λαό μας; Που <<αυθαδίασε>> εύλογα και περιφρόνησε την προηγούμενη συγκυβέρνηση αναθέτοντας παραπλανημένα στον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως το καθήκον της έστω ανακούφισης του.
Και καταλήγουμε στο υπέρ απίθανο να εκβιάζουν ωμά Ε.Ε. και ΔΝΤ για τη χορήγηση νέων δανεικών προστάζοντας και ανταλλάσσοντας τα ταυτόγχρονα χέρι με χέρι με μεταρρυθμίσεις. Δηλαδή απορρυθμίσεις των κατάλοιπων των παλιότερων κατακτήσεων που μετατρέπουν τον εργαζόμενο σε σύγχρονο είλωτα.
Κατατώντας ο <<υπερήφανος>> πρωθυπουργός και ο <<αδάμαστος>> Βαρουφάκης ικέτες και επαίτες για λεφτά που στο συντριπτικό τους ποσοστό αποτελούν άϋλες αξίες, εικονικό χρήμα, αέρας κανονικός δηλαδή (που δεν μεταφράζεται τελικά σε ανάπτυξη και ευημερία για τους δεινοπαθούντες) αλλά εγγράφονται εξωφρενικά αυγατεμένα στο ήδη αβάστακτο (και όχι δυσ-) χρέος προς τους ιμπεριαλιστές. Ξανά λοιπόν προς τη δόξα του ξενικού ζυγού τραβούν και ετούτοι. Οπότε μονάχα με τις τακτικές του bullying στη τρανότερη κιόλας έκδοση του μπορεί να πειθαναγκαστεί ο λαός σε αυτή την παράνοια της λησ
τείας και υποδούλωσης του. Μπορεί όμως τα κάγκελα στις παρελάσεις να αποθηκεύτηκαν προσωρινά, γιατί αποδίδουν εκείνα που είναι στα μυαλά του κόσμου. Αλλά σαν επιστρέψουν τα πραγματικά στην προηγούμενη θέση τους, επειδή είναι σκουριασμένα και φθαρμένα, σύντομα θα λυγίσουν και θα φανούν χάρτινα.
Η απογείωση του bullying οπωσδήποτε στη ψηλότερη κλίμακα του είναι η τρομοκρατία και κτηνωδία των αμερικανοευρωπαίων ιμπεριαλιστών (που βαφτίστηκαν όπως είπαμε πρωτύτερα εταίροι) απέναντι στους τριγύρω λαούς και που απειλούν να μετατρέψουν σε διακεκαυμένη ζώνη όχι μονάχα την Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, μα το σύνολο του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Αδελφοπαίδι πανούργο του bullying επίσης δεν θεωρείται και η έντεχνη υποδαύλιση ενός κατάλληλου κλίματος από τους στρατοκράτες, όπου οι παλιότεροι οπλίτες εφαρμόζουν ατιμωτικά καψόνια στους νεοσύλλεκτους λυγίζοντας έτσι το ηθικό τους; Kατακερματίζοντας τη σύμπνοια των στρατευμένων και διαπαιδαγωγώντας τους νέους στη κατοπινή ανοχή και υπακοή των ταπεινών στην <<κανονικότητα>> κάθε προσβολής και βαναυσότητας μέσα στους κόλπους της κοινωνικής ιεραρχίας. Αλλά και ο εκβιασμός της ανεργίας (ειδικά στην εποχή μας) φερ` ειπείν δεν συνιστά ένα ελεεινό είδος bullying που υποχρεώνει τον εργαζόμενο να συμβιβαστεί με εξευτελιστικές αμοιβές;
Θα διαφωνούσαν εξ` άλλου και οι κατά καιρούς δικτατορικά επιστρατευμένοι απεργοί για μια έκφανση bullying που δέχτηκαν;
Υπάρχει πιθανότητα οι κάτοικοι της Κερατέας και της Χαλκιδικής να θεωρήσουν την πρωτοφανή εκστρατεία διώξεων και πολεμικής περικύκλωσης τους κάτι αντίθετο από το bullying; Για να μην παραβλέψουμε ακόμη την αρχέγονη μορφή bullying που εφαρμόζει ο καπιταλισμός και με την οποία μέσω πολυποίκιλων μηχανισμών τα σαπρόφυτα της ολιγαρχίας αποσπούν από τους γνήσιους παραγωγούς των αγαθών και του πλούτου την χρυσοφόρα υπεραξία τους.
Κάπου εδώ μέσα σε αυτό το πέλαγος του άδικου συναντάμε και την αισχρή μικρογραφία του bullying. Τους ηθικούς η` φυσικούς εκτελεστές (μικρή η διαφορά ούτως η` άλλως) του άτυχου Γιακουμάκη. Αναμφισβήτητα αποβράσματα (και συχνά και όχι τυχαία με πολιτική κάλυψη) , πλην όμως ερασιτεχνικά αντιγραφείς της θεσμοθετημένης καταπίεσης από την κεφαλαιοκρατία και τη διεθνή σατραπεία. Μιμητές των εξουσιαστικών πρότυπων μιας χασμικά άνισης κοινωνίας.
Επηρεασμένοι καταλυτικά από ένα σύστημα με συγκεκριμένες παραγωγικές σχέσεις που επιβάλλει τη βία σαν το κύριο συστατικό και μέσο που διασφαλίζει την ύπαρξη και αναπαραγωγή του. Ψηλαφώντας τοιουτοτρόπως αν όχι τον πυρήνα κάθε άνισης και ανελεύθερης κοινωνίας, σίγουρα την πρώτη περίμετρο του.
Τροφοδοτημένοι από την αύξηση της εγκληματικότητας που μοιραία συνεπάγεται μιας τέτοιας έκτασης ανθρωπιστική κρίση (και εξυπακούεται πλέρια καπιταλιστικής- ιμπεριαλιστικής) με τόση σπαρακτική φτώχεια. Με ευεπίφορο περιβάλλον -ένεκα της αγκύλωσης και αφλογισίας του διεκδικητικού κινήματος- που τσακίζει την αισιοδοξία και σαρακοτρώει τα ιδανικά, ωθώντας ορισμένα άτομα με ελαστική συνείδηση και αδύναμα αντισώματα (λόγω οικογενειακών και λοιπών καταβολών) σε εξαχρειωτική διαγωγή.
Μαστιγώνοντας ρατσιστικά το μελαμψό δέρμα, σπέρνοντας φυλετικά μίση, υποτιμώντας το γυναικείο φύλλο, χλευάζοντας το αδύναμο και λιθοβολώντας τον διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Νοοτροπίες σφυρηλατημένες στο διάβα των χιλιετηρίδων, όπου κυρίαρχες αξίες δεν ήταν και δεν είναι η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα ανάμεσα στα μέλη μιας ομάδας (μικρής η` αναρίθμητης δεν έχει ιδιαίτερη σημασία), αλλά ο θρίαμβος του ατομικισμού και της ανταγωνιστικότητας.
Πολύ εξηγήσιμα λοιπόν τα κρούσματα στην πρωταθλήτρια του bullying χώρα, τις ΗΠΑ, με τις συμμορίες που οργιάζουν και τα συχνά περιστατικά αιματηρών επιθέσεων απο νέους (μαθητούδια των πρυτάνεων) που εμπνέονται από μια ηγεσία της -εκτός συναγωνισμού- πιο εγκληματικής δύναμης της υφηλίου.
Όσο δε για τις αμπελοφιλοσοφίες περί έμφυτης τάσης του ανθρώπου να ηγεμονεύει, να εκμεταλλεύεται και βιαιοπραγεί , ακόμη δεν ανακαλύφτηκε (και ούτε πρόκειται αφού είναι ανύπαρκτο) τέτοιο γονίδιο. Σαφέστατα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι κραταιότατο. Η ανθρώπινη φύση (και έτσι υφίσταται, τέρμα και τελεία) είναι ένα αδιαμόρφωτο και ευμετάβλητο υλικό που ανάλογα με το εκμαγείο των κοινωνικών συνθηκών αποκτά διαμετρικά αντίθετη εικόνα, αντίληψη και στάση. Η αγαστή συνύπαρξη όλων ανεξαίρετα των πρωτόγονων στα κομμουνιστικά κοινόβια των σπηλαίων κραυγάζει σαν μια αναντίρρητη διδαχή και πιστοποίηση της αλήθειας αυτής.
Στα πλαίσια λοιπόν του κάθετου ταξικού διαχωρισμού τείνει να βασιλεύει η λογική του ατομικισμού (επιβιώνοντας ακόμη ακόμη και επί πτωμάτων), ενώ στη σφαίρα της ακυρωμένης ταξικής διαίρεσης και αντιπαλότητας θα μεσουρανεί το χριστιανικό αίσθημα (και εδώ τερματίζεται η σχέση μας με τη θρησκεία και τον ιδεαλισμό) της αγάπης και αλληλοϋποστήριξης στον συνάνθρ
ωπο. Οπότε δεν υπάρχει περιοχή στο DNA να μας κατευθύνει στον αυταρχισμό και τη βαναυσότητα, μα επίκτητοι παράγοντες (τους οποίους οφείλουμε να επανακαθορίσουμε προς το προοδευτικότερο με την ενεργητική και μαχητική παρέμβαση μας) που μας καθηλώνουν στο εδώ η` μας στρέφουν προς το ριζικά αλλιώτικο και καθόλου ουτοπικό.
Στο μόνο σημείο που θα συμφωνήσουμε με τους ειδικούς του bullying είναι η προτροπή στα θύματα του να μη λιποψυχήσουν, να ορθώσουν το ανάστημα τους και να προσφύγουν στις κατάλληλες δομές για στήριξη. Πρέπει ο κάθε μεμονωμένα θιγόμενος από τις δευτερογενείς πτυχές του bullying και όλος ο λαός που υποφέρει οδυνηρά από τις συνέπειες του εκτεταμένου και ενορχηστρωμένου bullying του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών να αποτινάξει την ηττοπάθεια που του έχουν καλλιεργήσει.
Να εμπιστευθεί και στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις (τις τρέμουν οι αντίπαλοι του) και να αποκρούσει δυναμικά και ανυποχώρητα την επίθεση που δέχεται. Με όπλο την συγκρότηση του (οι δομές), τα οράματα του και την αγωνιστική εναντίωση του σε ότι τρισχειρότερο επιφυλάσσουν τα διοικητήρια που διαφεντεύουν τον τόπο μας και τις ζωές μας και που ο νέος αριστεροφανής διαχειριστής του συστήματος- bullying υποκύπτει και υλοποιεί.
Δυστυχώς η -σε ένα βαθμό τουλάχιστον- θεατρική αναμέτρηση της ετερόκλητης συγκυβέρνησης με τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς και την μοιραία ατιμωτική υποχώρηση της θα έχει (πέραν της δικαίωσης των προηγούμενων εκπρόσωπων του κεφαλαίου και της αποθράσυνσης των φασισταριών) σαν μία σοβαρή παρενέργεια την ενίσχυση ενός ιδιότυπου bullying. Οι πιστωτές-ληστές, οι ισχυροί της γης, οι αφέντες και δήμιοι των λαών άρα είναι παντοδύναμοι. Και απλά, σκύβοντας το κεφάλι, οφείλουμε συνετά και αναπόφευκτα να εξασφαλίζουμε την εύνοια τους. Για να ακολουθούν έτσι χειρότερα μαρτύρια. Ή και ο όλεθρος.
Ευτυχώς όμως που η αποτελεσματικότητα του bullying έχει και τα όρια της. Ολωσδιόλου τυχαίο και άσχετο δεν ήταν το κύμα οργής και καταδίκης (παρά τα τεράστια τρωτά του) που συνόδευσε τον θάνατο του Γιακουμάκη. Δεν συμμερίστηκε ο λαός μονάχα τον πόνο και το κρίμα για το θλιβερό αυτό συμβάν. Ενστικτώδικα ένοιωσε πως κάτι ανάλογο και παρεμφερές βιώνει και ο ίδιος το τελευταίο διάστημα. Από αυτούς που του στερούν τη δουλειά, το ψωμί, την περίθαλψη, τη μόρφωση, το χαμόγελο και την προσδοκία για ένα καλλίτερο μέλλον.
Και έδειξε έμπρακτα τη διάθεση του να κινηθεί και συγκρουστεί μαζί τους.
Όμως οι πρωτεργάτες του bullying αποδείχτηκε πως έχουν συμμάχους και από τα μέσα του λαϊκού κινήματος. Εκείνους που τον βούλιαζαν στην αδράνεια, πείθοντας τον πως θα γίνουν οι αυριανοί ( είναι οι σημερινοί εννοείται) <<σωτήρες>> του.
Είναι όσοι υποστηρίζουν πως το σύστημα του bullying δεν τιμωρείται αποκλειστικά και μόνο από τα επαναστατικά δικαστήρια.
Αλλά μπορεί να τεθεί εκλογικά και κοινοβουλευτικά υπό εργατικό έλεγχο η` να του επιβληθεί λαϊκή εξουσία. Η παρένθεση η` και μακρόβια ένθεση ενδεχομένως του ΣΥΡΙΖΑ (τι μας νοιάζει άλλωστε) στη τιμόνι του εξαρτημένου καπιταλισμού δεν αποτελεί μόνο τη απογοητευτική διάψευση της ελπίδας των ψηφοφόρων, μα και τη συντριβή στο γρανιτένιο τείχος της αντικειμενικότητας των προηγούμενων απαράδεχτων απόψεων του συμφιλιωτισμού.
Επιβεβαιώνουν πανηγυρικά οι εξελίξεις τη θεμελιώδη μας θέση, πως το σύστημα του bullying ποτέ δεν εξανθρωπίζεται. Ανατρέπεται. Για να μη μακραίνει λοιπόν ο μαύρος κατάλογος της αυτοχειρίας με άνεργους, ξεσπιτωμέ
νους, καταθλιπτικούς, πεινασμένους και παθητικούς δέκτες των διάφορων παρακλαδιών του κεντρικού bullying, οφείλει ο λαός να ξεσηκωθεί.
Αρχίζοντας από την ανυπόφορη καθημερινότητα και υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα του. Βαδίζοντας αφετηριακά και υποχρεωτικά τον μονόδρομο της πάλης με ευθεία η` τεθλασμένη, κοντινή η` μακρινή προέκταση αυτής της διαδρομής την προοπτική. Η ανάγνωση της πραγματικότητας επίσης μαρτυρά πως όσοι υποκριτικά και μόνο στα λόγια δηλώνουν ταγοί της πορείας προς τον σοσιαλιστικό τερματισμό της κοινωνίας και απρόθυμα ακολουθούν την αγωνιστική διαδρομή επί της ουσίας κτίζουν εμπόδια και επιχειρούν να την εκτρέψουν εκτονωτικά σε αδιέξοδα στενοσόκακα.
Έτσι το σύστημα του bullying ανασαίνει, ανασυντάσσεται και διευρύνει την επίθεση. Πετυχαίνοντας όμως το κακό του… Όταν οι λαοί απηύδησαν και συγκρούστηκαν ώριμα και πληθωρικά, όχι μόνο δεν κιότεψαν μπροστά στα bullying, αλλά αψήφισαν μέχρι και τις βόμβες ναπάλμ τους.
(ένας ξεχωριστός φόρος τιμής σε ένα αδικοχαμένο νέο)
Καπετανάκης Μ.
μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης
