Του Ζαν-Πιερ Παζ
Η μάχη των Θερμοπυλών έγινε και παρέμεινε για αιώνες, ακόμη και σήμερα, το σύμβολο της αντίστασης των Ελλήνων ενάντια στον εισβολέα! «Ω ξειν’, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Η νίκη του ΌΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015 μου θύμισε αυτή την πράξη γενναιότητας, θάρρους, αξιοπρέπειας, εδώ και 2.500 χρόνια!
Προφανώς και η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία και άλλοι απέδειξαν ότι έλπιζαν σε μια αποτυχία.
Ξεπέρασαν τον εαυτό τους στη δημιουργία πανικού, όπως το διαπιστώσαμε μετά την προκήρυξη αυτής της προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία. Για να την απαξιώσουν, επιστράτευσαν τα πάντα: Δημιουργία κλίματος πανικού, προσβολές, πατερναλιστικές συμπεριφορές. Είδαμε ακόμη και αυτόν τον πρώην τραπεζίτη των Ρόθτσιλντ, τον Ολλανδό υπουργό Οικονομικών, τον Εμανουέλ Μακρόν τον Μικρό να συγκρίνει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α με το Εθνικό Μέτωπο.
Άλλα, αντίθετα με ό,τι είχαν αναγγείλει, ο ουρανός δεν έπεσε στα κεφάλια μας. Σήμερα, ο φόβος έχει αλλάξει στρατόπεδο. Γιατί αυτό που φοβούνται πάνω απ’ όλα, είναι μήπως αυτό που συνέβη γίνει μεταδοτικό παράδειγμα! Σε αυτό το δημοψήφισμα, οι εργαζόμενοι και οι νέοι εκφράστηκαν μαζικά και καθαρά κατά της παράδοσης και της συνθηκολόγησης που πρότεινε η Γερμανία και οι εταίροι της, ώστε να επιδοθούν σε πλιάτσικο ύψους 340 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Μου λέγουν -όπως το θύμισε πολλές φορές ο Αλέξης Τσίπρας- ότι το διακύβευμα σε αυτό το δημοψήφισμα δεν ήταν ούτε η έξοδος από την ΕΕ, ούτε από το ευρώ. Ναι, στον πυρήνα του προβλήματος δεν είναι το Grexit, το πρόβλημα είναι η κρίση την οποία φανερώνει απ’ άκρου εις άκρον στην ευρωζώνη και στην ΕΕ το μέλλον ενός απάνθρωπου συστήματος που έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του.
Κάποιοι, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων μέσα στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, θέλουν να αλλοιώσουν τη σημασία μιας τόσο βαθιάς κίνησης, σχετικοποιώντας την, ερμηνεύοντας την λογικά. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω απ’ αυτή τη μαγική φόρμουλα που είναι: «Οι διαπραγματεύσεις». Μα ποια είναι η ημερήσια διάταξη αυτών των «διαπραγματεύσεων»; Απαντάμε: Μα βεβαίως, η αναδιάρθρωση του χρέους!
Σε τελευταία ανάλυση, αν υπάρξει αναδιάρθρωση του χρέους, θα πρέπει να καταβάλλονται τόκοι. Γι’ αυτό, δεν λέμε κουβέντα. Γιατί; Διότι για τους πιστωτές, πρέπει να προσανατολιστούν οι «διαπραγματεύσεις» στην επιδίωξη της φιλελευθεροποίησης της οικονομίας, να προσανατολιστούν τα πάντα στις εξαγωγές, μειώνοντας την προστασία της εγχώριας βιομηχανίας, να επιδιωχθούν ιδιωτικοποιήσεις, να περιοριστεί ο ρόλος τους κράτους, να γίνει πιο ευέλικτη η αγορά εργασίας. Αυτές οι διαπραγματεύσεις είναι λοιπόν μια κοροϊδία, κυρίως αν πρόκειται για απαίτηση νέων χρηματοδοτήσεων, άρα για νέους τόκους ακόμα πιο επιβαρυντικούς. Με κάθε τρόπο, πρέπει να πληρώσουμε τον λογαριασμό! Όπως όλοι ξέρουν, από αυτή την πολιτική επωφελούνται πάντα οι πλούσιες χώρες και όχι οι χώρες της περιφέρειας!
Στην πράξη, υλοποιούμε στην Ελλάδα αυτό που υλοποιήσαμε, τα τελευταία 30 χρόνια, στις υπό ανάπτυξη χώρες, μέσω των διαρθρωτικών προσαρμογών. Είναι έτσι, γιατί η οικονομία είναι χρηματοοικονομική οικονομία και είναι όλη στην υπηρεσία των τραπεζών! Το να αγνοούμε αυτό, είναι να σπεύδουμε σ’ ένα αδιέξοδο.
Η απάντηση, λοιπόν, είναι η διαγραφή του χρέους, απλά και καθαρά! Αυτό, όμως, δεν αρκεί αν ακολουθήσουμε την ίδια οικονομική πολιτική και εκκινήσουμε εκ νέου στην οδό του χρέους! Χρειάζεται μια ριζική αλλαγή και να γνωρίζουμε ποια κοινωνία επιλέγουμε. Πιστεύω ότι αυτό απαιτεί την ανάπτυξη της εγχώριας οικονομίας από την οποία ζει η πλειονότητα των Ελλήνων και κατά συνέπεια, την κατανάλωση και την πλήρη απασχόληση, την αύξηση των μισθών και των συντάξεων, τις δημόσιες δαπάνες που εξυπακούονται!
Είναι παρηγορητικό το ότι είδαμε να πολλαπλασιάζονται τις τελευταίες εβδομάδες, δράσεις και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό. Παρ’ όλα αυτά, η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με αυτό που πρέπει να αποκαλέσουμε «συνδικαλιστική ανικανότητα». Η δημιουργία μιας χρήσιμης και αποτελεσματικής αλληλεγγύης προϋποθέτει τη δράση στη χώρα του καθενός κατά της κυβέρνησης και της εργοδοσίας που υποστηρίζουν τις διεκδικήσεις των πιστωτών. Πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Ο στόχος είναι να δημιουργηθεί ένας τέτοιος συσχετισμός δυνάμεων που θα επιτρέψει στους Έλληνες εργαζομένους και τον ελληνικό λαό να επιβάλουν ότι επιτέλους, θα συζητήσουμε για τις ανάγκες του, ιδιαίτερα όσον αφορά την κοινωνική δικαιοσύνη και την κυριαρχία.
Όλα αυτά προϋποθέτουν διαύγεια πνεύματος, άρνηση της ευκολίας και του επίπλαστου. Ο Θεμιστοκλής συμβούλευε ότι αν θέλεις να νικήσεις, δεν είναι ώρα για αμφιβολίες, αλλά για στρατηγική. Περί αυτού πρόκειται!