Ο υπουργός του τίποτα

Θάνος Καμηλάλης |

Ο λεκτικός αυτοπροσδιορισμός είναι από τις χειρότερες ασθένειες του πολιτικού μας συστήματος, της κοινωνίας γενικότερα. Αυτό το ρημάδι το “είσαι ό,τι δηλώσεις”, σε συνδυασμό με τη μνήμη χρυσόψαρου του Έλληνα ψηφοφόρου, μοιράζουν για χρόνια συγχωροχάρτια σε ανθρώπους που αποδείχθηκαν επανειλλημένα κατώτεροι των περιστάσεων.

Πολύ απλά, κρί­νου­με από τα λόγια και όχι τις πρά­ξεις, ενώ αυτή η ασυ­νέ­πεια των δύο δεν μας ενο­χλεί κα­θό­λου. Η τα­κτι­κή μά­λι­στα είναι γνω­στή κι ευ­ρέ­ως εφαρ­μό­σι­μη. Πολ­λές φορές αρκεί να μεί­νεις για λίγο στο πε­ρι­θώ­ριο, πριν επα­νέλ­θεις δρι­μύ­τε­ρος και “κα­θα­ρός”. Άλλες αρκεί να έχεις ένα αν­δρα­γά­θη­μα στο βιο­γρα­φι­κό σου, που θα σε δι­καιο­λο­γεί για όλη σου τη ζωή (βλ. Δα­μα­νά­κη-Λα­λιώ­της-Πο­λυ­τε­χνείο ή Πα­πού­λιας-Κα­το­χή).Πα­ράλ­λη­λα, ο όρος “αρι­στε­ρός” είναι πάντα ιδιαί­τε­ρα γοη­τευ­τι­κός, μο­σχο­μυ­ρί­ζει αγώ­νες, πο­ρεί­ες, κι­νή­μα­τα, κλει­σού­ρα σε ανή­λια­γα κελιά κι έχει πάνω του χα­ραγ­μέ­να τα ση­μά­δια της εξο­ρί­ας και των ξε­ρο­νη­σιών.

Έτσι, αρι­στε­ροί στην Ελ­λά­δα έχουν αυ­το­προσ­διο­ρι­στεί από τον νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο υπαλ­λη­λί­σκο Θε­ο­δω­ρά­κη μέχρι τη θλι­βε­ρή και μνη­μο­νια­κή ΔΗΜΑΡ. Κά­ποιοι “σο­σια­λι­στές” μά­λι­στα μας έπνι­ξαν στα μνη­μό­νια. Ακόμα και η νέα μας κυ­βέρ­νη­ση αυ­το­χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε από την πρώτη της μέρα αρι­στε­ρή, παρά το γε­γο­νός ότι ο ένας της πόλος είναι κόμμα της Δε­ξιάς, με συ­γκε­κρι­μέ­νες και γνω­στές εμ­μο­νές.Η ιστο­ρία του Γιάν­νη Πα­νού­ση είναι λίγο πολύ γνω­στή.

Εξέ­χον στέ­λε­χος της ΔΗΜΑΡ, για μήνες ένας βου­λευ­τής “ναι σε όλα”, είδε το κόμμα του να εξαϋ­λώ­νε­ται και να απα­ξιώ­νε­ται ολο­κλη­ρω­τι­κά στα μάτια του λαού, απο­χώ­ρη­σε και βρέ­θη­κε ξαφ­νι­κά υπουρ­γός στην πιο λα­ο­πρό­βλη­τη κυ­βέρ­νη­ση των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων. Τώρα αυτός, ένας υπουρ­γός με μηδέν λαϊκή νο­μι­μο­ποί­η­ση κι ατι­μα­σμέ­νο “αρι­στε­ρό” φρό­νη­μα, αρ­θρο­γρα­φεί για τα ιδε­ώ­δη μιας ευ­ρύ­τα­της πα­ρά­τα­ξης την οποία εδώ και καιρό πρό­δω­σε.

Μια προ­σω­πο­ποι­η­μέ­νη τρα­γι­κή ει­ρω­νεία, με πολύ θρά­σος μά­λι­στα.Ωστό­σο, είναι επί­σης λαν­θα­σμέ­νο, οι φαν­φά­ρες του Πα­νού­ση να αντι­με­τω­πί­ζο­νται με αρι­στε­ρί­στι­κες “κο­ρώ­νες” από την άλλη πλευ­ρά, τον οποιον­δή­πο­τε νιώ­θει ότι θί­γε­ται από το αρ­θρά­κι του. Πάνω απ’ όλα, ο κα­θέ­νας κρί­νε­ται από τις πρά­ξεις του, οπότε αξί­ζει ένας σύ­ντο­μος απο­λο­γι­σμός όσον αφορά την προ­στα­σία των πο­λι­τών, περά φυ­σι­κά από τη “θα­νά­σι­μη” αντιε­ξου­σια­στι­κή απει­λή που θα “κάψει τα πάντα”:

Kα­νείς δεν προ­στά­τευ­σε τους κα­τοί­κους που αντι­τί­θε­νται στην εξό­ρυ­ξη χρυ­σού στις Σκου­ριές, που δέ­χτη­καν πέ­τρες από τους με­ταλ­λω­ρύ­χους και η αστυ­νο­μία, τα ΜΑΤ δη­λα­δή που είναι τόσο ση­μα­ντι­κά για την ασφά­λεια των πο­λι­τών που δεν γί­νε­ται να κα­ταρ­γη­θούν, κοι­τού­σαν.Κα­νείς δεν προ­στα­τεύ­ει τα σπί­τια των πο­λι­τών, αφού παρά τις νο­μο­θε­τι­κές ρυθ­μί­σεις πλει­στη­ρια­σμοί πρώ­των κα­τοι­κιών συ­νε­χί­ζο­νται ακόμα σε κάθε ση­μείο της Ελ­λά­δας.Κα­νείς δεν προ­στα­τεύ­ει τα χρή­μα­τα τους επί­σης, καθώς κα­τα­λη­στεύ­ο­νται για δε­κα­ε­τί­ες από με­γα­λο­οι­κο­γέ­νειες και η Δι­καιο­σύ­νη στέ­κε­ται απέ­να­ντι τους, υπο­στη­ρί­ζο­ντας τους κα­τα­χρα­στές, τους Πα­πα­κων­στα­ντί­νους, τους Μη­λιώ­νη­δες και τό­σους άλ­λους.Κα­νείς δεν προ­στα­τεύ­ει τις γυ­ναί­κες, που πέ­φτουν θύ­μα­τα βια­σμών και οι θύτες κυ­κλο­φο­ρούν ελεύ­θε­ροι.

Για σε­ξι­στι­κές επι­θέ­σεις μην το ανα­φέ­ρου­με κα­θό­λου κα­λύ­τε­ρα, μόνο τις τε­λευ­ταί­ες μέρες εί­χα­με δύο στον δη­μό­σιο λόγο, από τους σκο­τα­δι­στές Σα­μα­ρά και Για­κου­μά­το. Φα­ντα­στεί­τε τι γί­νε­ται πίσω από τις κά­με­ρες…Κα­νείς δεν προ­στα­τεύ­ει τα μέλη των LGBTQI κοι­νο­τή­των. 27 ομο­φο­βι­κές και τραν­σφο­βι­κές επι­θέ­σεις μέσα στο τρέ­χον έτος έχουν ανα­φερ­θεί στο Δί­κτυο Πε­ρι­στα­τι­κών Κα­τα­γρα­φής Ρα­τσι­στι­κής Βίας, σύμ­φω­να με στοι­χεία του Μαρ­τί­ου, αριθ­μός ρεκόρ. Και πόσες ακόμα δεν μα­θαί­νει κα­νείς ποτέ…

Κα­νείς δεν προ­στα­τεύ­ει τους συγ­γε­νείς των κρα­του­μέ­νων, που διώ­κο­νται, φυ­λα­κί­ζο­νται ή υπο­βάλ­λο­νται σε ντρο­πια­στι­κούς ελέγ­χους γεν­νη­τι­κών ορ­γά­νων, συν­θή­κες Γκουα­ντά­να­μο δη­λα­δή, τη στιγ­μή που οι ίδιοι οι κρα­τού­με­νοι κά­νουν ένα μήνα απερ­γία πεί­νας για να θυ­μη­θεί η κυ­βέρ­νη­ση να πε­ρά­σει τα αυ­το­νό­η­τα, αυτά που προ­ε­κλο­γι­κά υπο­στή­ρι­ζε με τόσο πάθος και ορμή.Κα­νείς δεν προ­στα­τεύ­ει τους με­τα­νά­στες της Αμυ­γδα­λέ­ζας και των άλλων κο­λα­στη­ρί­ων από την απάν­θρω­πη κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα.

Όσοι δεν βρί­σκο­νται εκεί προ­σεύ­χο­νται να μην γί­νουν στό­χοι νε­ο­να­ζί, γιατί τότε δεν είναι σί­γου­ρο ότι θα βρε­θεί κά­ποιος Δη­μή­τρης Μα­κρέ­ας να τους υπε­ρα­σπι­στεί. Ή, χει­ρό­τε­ρα, να μην γί­νουν ο επό­με­νος Ουα­λίντ Τα­λέμπ.

Όλα τα πα­ρα­πά­νω βα­σί­ζο­νται σε στοι­χεία και πε­ρι­στα­τι­κά που συ­νέ­βη­σαν ή συ­νε­χί­ζουν να συμ­βαί­νουν μετά την ανά­λη­ψη της εξου­σί­ας από τη νέα κυ­βέρ­νη­ση, μετά την το­πο­θέ­τη­ση του “υπεύ­θυ­νου” κ. Πα­νού­ση στη θέση του.

Όσο αυτός πα­ρα­δί­δει αφει­δώς πι­στο­ποι­η­τι­κά φρο­νη­μά­των, όσο εκτο­ξεύ­ει κη­ρύγ­μα­τα κατά πά­ντων και κα­νε­νός (η Αρι­στε­ρά πάντα είχε θάρ­ρος κ.υπουρ­γέ), όσο ντρέ­πε­ται για κα­τα­λη­ψί­ες που στη­ρί­ζουν ένα δί­καιο αί­τη­μα, η βία, η αδι­κία, η πραγ­μα­τι­κή ανο­μία, πνί­γουν εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πων. Ένας υπουρ­γός Προ­στα­σί­ας του Πο­λί­τη, που δεν προ­στα­τεύ­ει όμως κα­νέ­ναν.Ένας υπουρ­γός του τί­πο­τα.