Τον γύρο του ελληνικού διαδικτύου κάνει συνέντευξη του παραολυμπιονίκη Παύλου Μάμαλου σε μαθητές του Περιστερίου το 2013, όπου μιλούσε για τα παιδικά του χρόνια.
« Όταν πήγαινα δημοτικό… μέχρι την Πέμπτη δημοτικού.. τα παιδιά με κοροϊδεύανε, με λέγανε ανάπηρο, κούτσαβο και τέτοια πράγματα.. εγώ καθόμουν σε μια γωνιά και έκλαιγα.. όταν κτύπαγε το κουδούνι και ανέβαιναν τα παιδιά πάνω, εγώ καθόμουν από κάτω και έκλαιγα…μου πετούσαν τις τσάντες από το παράθυρο και μου ερχόντουσαν στο κεφάλι και με κορόιδευαν… Δεν με παίρνανε σε εκδρομές, δεν με παίρνανε σε πενταήμερες, δεν με παίρνανε από δω , δε με παίρνανε από κει .. καθόμουν μόνος στο σχολείο μέχρι να γυρίσουν τα άλλα παιδιά .. και έτσι κάποτε, όταν έφτασα στην έκτη δημοτικού, τα παράτησα το σχολείο τελείως και δεν πήγα γυμνάσιο» έλεγε ο χρυσός παραολυμπιονίκης, τονίζοντας πως «το 2006 με 2007 που ήμουν σε ολυμπιακή προετοιμασία, γνώρισα το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, έχει και στον Πειραιά και νομίζω έχει και εδώ στο Περιστέρι. Με έβαλε η ομάδα μου εκεί και το αγάπησα και εκεί το τελείωσα το σχολείο».
«Η καλύτερη σχολική μου ανάμνηση είναι το 2007 που τελείωσα το σχολείο…!! Όλες τις άλλες δεν θέλω να τις θυμάμαι , γιατί στενοχωριέμαι» συμπληρώνει σε άλλο σημείο, προσθέτοντας πως «τα παιδιά δεν με ήθελαν. Ήταν εποχές δύσκολες… κοίτα δεν είναι όπως είναι τώρα, ήταν πιο δύσκολα, τα παιδιά ήταν διαφορετικά, δηλαδή ένα διαφορετικό παιδί δεν το πρόσεχαν, δεν το ήθελαν για παρέα. Με έσπρωχναν και έπεφτα κάτω. Τώρα, αν ερχόταν ένα παιδάκι στο σχολείο σας και είχε κάποιο πρόβλημα υγείας στα πόδια ή στα χέρια του, θα το σπρώξετε εσείς; Τότε ήταν οι καιροί δύσκολοι και με έσπρωχναν. Οι καθηγητές μίλαγαν, μίλαγαν… αλλά τα παιδιά δεν άκουγαν. Με πήγαινε η μάνα μου στο σχολείο με ένα ποδήλατο με τρεις ρόδες και η μάνα μου ερχόταν και με έπαιρνε».
Ερωτηθείς περί ρατσισμού, απάντησε ότι «ρατσισμός είναι εκεί που μας πιάνουν τις ράμπες και δεν μπορώ να παρκάρω, δεν έχουμε κράσπεδα να περπατήσουμε».
Επίσης, σε άλλο σημείο, όταν τον ρώτησαν για την αντιμετώπιση από τους Ολυμπιονίκες, απάντησε πως «οι Ολυμπιονίκες οι κανονικοί .. δεν μας μιλάνε…τους δίνουμε το χέρι και…μας θεωρούν κατώτερους».
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη:
«Να χαμογελούν πάντα, να είναι υπερήφανοι για αυτό που κάνουν, να το αγαπάνε και να μην κοιτούν ποτέ πίσω… Πάντα μπροστά στη ζωή τους!!!».
Καθηγήτρια: Κύριε Μάμαλε, η δημοσιογραφική ομάδα του σχολείου μας σας καλωσορίζει και σας ευχαριστεί που δεχθήκατε να έρθετε για δεύτερη φορά στο σχολείο μας και να μας παραχωρήσετε αυτή τη συνέντευξη. Τα παιδιά είχαν δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να σας ξαναδούν και να σας πάρουν συνέντευξη από την προηγούμενη φορά, όταν είχατε επισκεφτεί το σχολείο μας μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες παραολυμπιονίκες.
Γι΄αυτό, λοιπόν, βρισκόμαστε εδώ, για να συνομιλήσουμε, να γνωριστούμε καλύτερα και, γιατί νομίζουμε ότι η σημερινή μας συνάντηση θα είναι ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα που έχουμε κάνει μέχρι τώρα..!
κ.Μάμαλος: Ωραία..! Πάμε!
Μαθητής: Διαβάσαμε στο διαδίκτυο για τις διακρίσεις σας στους Ολυμπιακούς αγώνες της Πορτογαλίας, της Ελλάδας, της Κορέας, του Πεκίνου, της Γαλλίας, του Ντουμπάι και του Λονδίνου. Είδαμε ότι κερδίσατε ένα χρυσό στην Ελλάδα το 2007, ένα ασημένιο στο Πεκίνο το 2008, ένα ασημένιο στην Κορέα το 2006, ένα ασημένιο στην Μαλαισία το 2010 και ένα χάλκινο στο Λονδίνο το 2012.
κ.Μάμαλος: Δεν διάβασες και τα 24, τα υπόλοιπα μετάλλιά μου..! Έχω και 24 Ασιατικά πρωταθλήματα, ασιατικά…μεγάλα!!!
Μαθήτρια: Μπορείτε να μας πείτε τα σημαντικότερα από τα μετάλλια σας;
κ.Μάμαλος: Λοιπόν, στην Αθήνα το 2004 κέρδισα την έκτη θέση…στο Ασιούτ πήρα χρυσό, μετά, στους Πανελλήνιους αγώνες και πάλι χρυσό και μετά, στους Πανευρωπαϊκούς κι άλλο χρυσό. Στο Παγκόσμιο κέρδισα ένα ασημένιο, στους Πανελλήνιους ένα χρυσό, στο Πανευρωπαϊκό, στην Καβάλα δυο χρυσά μετάλλια. Μετά στη Μαλαισία- στους ασιατικούς αγώνες- στο Ντουμπάι, πήρα το χρυσό. Ακολουθεί η Γαλλία με νέο χρυσό, το ίδιο και στην Πορτογαλία και στα ασιατικά πρωταθλήματα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Στην Πολωνία πήρα 2 μετάλλια χρυσά, δυο κύπελλα χρυσά και ένα κύπελλο σαν καλύτερος Έλληνας και σαν καλύτερος ευρωπαίος αθλητής σε όλον τον κόσμο. Μετά ήρθαν τα παγκόσμια, ολυμπιακά μετάλλια που φέραμε, δυο παγκόσμια, δυο πανευρωπαϊκά και τα 24 ασιατικά πρωταθλήματα. Από το 2003 ο προπονητής μου έχει έναν τοίχο γεμάτο από αυτά. Το αγαπώ αυτό που κάνω!!!
Μαθητής: Γιατί επιλέξατε αυτό το άθλημα…και όχι κάποιο άλλο;
κ.Μάμαλος: Γιατί επέλεξα αυτό το άθλημα;… Ωραία ερώτηση! Γιατί, πήγαινα σε ένα ιδιωτικό γυμναστήριο και έκανα προπόνηση, και έπιανα συνέχεια εκεί μπάρα και κιλά, και αγάπησα την μπάρα, τα κιλά, τα σίδερα. Και τότε λέω στον εαυτό μου…αυτό το άθλημα μου αρέσει! Και έτσι επέλεξα και μπήκα στον αθλητισμό. Αλλά στον αθλητισμό με βρήκαν επίσημα το 2003. Σε αυτό το ιδιωτικό γυμναστήριο μου έλεγε ένας μεγάλος σε ηλικία κύριος, «Κύριε Παύλε, δεν είστε για εδώ, είστε για άλλα σαλόνια!» Και μου το έλεγε επί 1,5 μήνα. Του λέω, λοιπόν, μια μέρα «άντε, πες μου τι να κάνω!» Και με παίρνει και με πάει στο κλειστό γυμναστήριο του Γαλατσίου. Εκεί είχε έρθει από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, μια κοπέλα, ένας κριτής που λεγόταν Θέμις Φίσας και ένας ομοσπονδιακός και έτσι με γνώρισαν με το άθλημα και με «δέσανε». Στο μεταξύ αρχίσανε οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα το 2004. Όταν είδαν ότι έκανα 177,5 κιλά παγκάκι από στήθος, έτσι το λέμε εμείς, με «τσίμπησαν» και με διάλεξαν για αυτό.
Μαθήτρια: Πόσες ώρες την ημέρα κάνετε προπόνηση;
κ.Μάμαλος: Οι ώρες προπόνησης λοιπόν είναι πάρα πολλές. Ξεκινώ 9 η ώρα το πρωί και τελειώνω στις 12 το μεσημέρι. Πάω σπίτι για ένα διάλειμμα σχεδόν1.5 ώρας και επιστρέφω στο γυμναστήριο και πάλι στις 2 η ώρα το μεσημέρι ή στις 4, αναλόγως. Αυτό εξαρτάται από το πόσο χρειάζομαι για να ξεκουράσω τη μέση μου. Από εκεί φεύγω στις 8 το βράδυ, όλη μέρα δηλαδή, προπονούμαι. Όλη η ζωή μου είναι στο γυμναστήριο!!!
Καθηγήτρια: Ωραία!
Μαθήτρια: Κάνετε κάποια ειδική διατροφή;
κ. Μάμαλος: Ναι..! Δεν τρώω πατάτες τηγανιτές, ψωμιά, σάλτσες, δεν πίνω αλκοόλ, δεν πίνω κόκα κόλα, τρώω μόνο ψάρι ψητό, άφθονες σαλάτες, κοτόπουλο στήθος, γαλοπούλα στήθος… δηλαδή ό,τι είναι σε ψητό. Δεν τρώω κοκκινιστά φαγητά με σάλτσα, τρώω μόνο λίγο ρύζι στεγνό, άσπρο και λίγα μακαρόνια και αυτά στεγνά, άσπρα. Αυτή είναι η διατροφή μου! Επίσης, πίνω και πολύ γάλα και πολλούς χυμούς!
Μαθήτρια: Ποια είναι η γνώμη σας για τα αναβολικά και τις άλλες άχρηστες ουσίες που παίρνουν οι υπόλοιποι αθλητές;
κ. Μάμαλος: Αυτά.. δεν είναι ωραία πράγματα, δηλαδή να παίρνει ένας αθλητής αναβολικά, γιατί καταστρέφεται και η καριέρα του και η ζωή του…! Δηλαδή, αν πάρεις αναβολικά και προσπαθήσεις να περάσεις κάποιον άλλο και δεν ξέρεις τι κάνει αυτός, καταστρέφεσαι και συ ο ίδιος..! Καταστρέφεις απόλυτα τον οργανισμό σου, την υγεία σου και μπορεί ξαφνικά εκεί που κάνεις προπόνηση να πεθάνεις. Αν είσαι φυσιολογικός άνθρωπος, κάνεις σωστά τις προπονήσεις και δεν παίρνεις αναβολικά, αποδίδεις, και σιγά σιγά, σκαλί σκαλί φέρνεις όλο και μεγαλύτερες επιτυχίες στη ζωή σου, στην καριέρα σου!
Μαθήτρια: Να ρωτήσω κάτι; Υπάρχει περίπτωση να πάρει κάποιος αθλητής αναβολικά, χωρίς να το ξέρει;
κ.Μάμαλος: Όχι! Ένας αθλητής, όταν ξεκινήσει να πάρει αναβολικά, ή ο προπονητής του θα τον αφήσει …ή θα πάρει μόνος του πρωτοβουλία.
Μαθήτρια: Ξέρει δηλαδή, αποκλείεται να μην γνωρίζει.
κ.Μάμαλος: Όπως και εμείς στην Αθήνα, το 2004! Ο προπονητής μας, ο Δημήτρης Γιαννίδης μας είχε πει: «Παιδιά» ήμασταν 8-10 αθλητές «όταν πάτε στα ψυγεία να πάρετε ή νερό μπουκάλι ή χυμό ή κάτι άλλο… θα γυρίσετε το μπουκάλι και θα το πιέζετε». Κι έτσι βρήκαμε πολλά μπουκάλια με τρύπα. Κάποιος είχε κάνει επεξεργασίες… Έτσι, μάθαμε να προσέχουμε και όλα κύλησαν ομαλά.
Μαθήτρια: Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας αθλητές, αυτοί που θαυμάζετε;
κ.Μάμαλος: Στο άθλημά μου;
Μαθήτρια: Γενικότερα.
κ.Μάμαλος: Οι αγαπημένοι μου αθλητές, αυτοί που θαυμάζω είναι ο Παρκ ο Κορεάτης που κάνει 250 κιλά, όπως και εγώ ..,είναι ο Ρογκάλα ο Πολωνός…, είναι ένας Κινέζος που δεν θυμάμαι το όνομά του -είναι κινέζικο, περίεργο, είναι ο συναθλητής μου ο Αιγύπτιος που μου πήρε το μετάλλιο το χρυσό στο Λονδίνο και ένας παππούς περίπου 60 χρονών ο Πόρκερ ο Πολωνός..
Μαθήτρια: Και πώς σας αντιμετωπίζουν οι Ολυμπιονίκες;
κ.Μάμαλος: Οι κανονικοί Ολυμπιονίκες ή εμείς; Γιατί οι Ολυμπιονίκες οι κανονικοί .. δεν μας μιλάνε!
Μαθήτρια: Και οι παραολυμπιονίκες;
κ.Μάμαλος: Οι παραολυμπιονίκες όλοι, αγκαλιαζόμαστε, είμαστε φίλοι αγαπημένοι, όλοι «δεμένοι».
Μαθήτρια: Ενώ οι Ολυμπιονίκες, αυτοί δεν σας μιλάνε ;
κ.Μάμαλος: Ναι, δεν μας μιλάνε, τους δίνουμε το χέρι και ..
Μαθήτρια: Δηλαδή δεν σας θεωρούν ισάξιους ..!
κ.Μάμαλος: Ναι, μας θεωρούν κατώτερους…
Μαθητής: Εσείς, αισθάνεστε τότε διαφορετικός;
κ.Μάμαλος: Σε τι πράγμα ; Διαφορετικός δε νιώθω, νιώθω όπως νιώθεις εσύ, ο μπαμπάς σου, η μαμά σου, οι φίλοι σου, τα ξαδέλφιά σου, όλος ο κόσμος. Η μόνη διαφορά είναι που δεν μπορώ να ανέβω σκαλιά. Θες να μου πεις να πάμε βόλτα; θα κάτσεις δίπλα μου με το καρότσι παρέα. θα κουβεντιάζουμε στο δρόμο, θα πηγαίνουμε κανονικά…δεν αισθάνομαι διαφορετικά, δε στενοχωριέμαι, το ατύχημά μου το έχω ξεπεράσει, έχω φίλους, ξέρω κόσμο, έχω γνωστούς.
Μαθητής: Όταν είχατε πάθει αυτό το ατύχημα αισθανόσασταν διαφορετικός;
κ.Μάμαλος: Όταν έπαθα αυτό το ατύχημα, ήμουν 5 χρονών. Γεννήθηκα κανονικά, με φυσιολογικό τοκετό. Πέντε χρονών περπάταγα κανονικά, έτρεχα στο νηπιαγωγείο αλλά, όταν πήγα δημοτικό, έπαθα πυρετό και με έπιασε πολιομυελίτιδα. Με έριξε κάτω και μου νέκρωσε και τα δύο πόδια. Μετά με πήραν οι δικοί μου και με πήγαν στον Καναδά, στο Μόντρεαλ. Εκεί κάνανε ό,τι μπορούσαν οι γιατροί και απλούστατα μου είπαν «μην κάνεις την εγχείρηση, γιατί είναι μια εγχείρηση πολύ επίπονη και πολύ επικίνδυνη για τον οργανισμό σου.. μου είπαν ότι αρχίζει από πάνω, από τον αυχένα και ανοίγουν όλη τη σπονδυλική στήλη μέχρι κάτω όλο τον κορμό του ποδιού.. δηλαδή ανοίγουν όλο το κεφάλι, την σπονδυλική στήλη, το αριστερό πόδι.. ανοίγουν τον άνθρωπο και ψάχνουν να βρουν το νεύρο το οποίο έχει πάθει την ζημιά, αλλά αυτό είναι πολύ επίπονο για κάποιον να την κάνει και είναι και πολύ επικίνδυνο. Τέλος, με συμβούλεψαν οι γιατροί στον Καναδά να μην την κάνω, γιατί μπορεί να πειράξουν κανένα άλλο νεύρο και να μου νεκρωθούν και τα χέρια…Κι λέω… «όχι, δεν το κάνω. Δόξα το θεό, μέχρι εδώ καλά είμαι. ..!!»
Μαθήτρια: Θα σκεφτόσασταν να κάνετε τώρα την εγχείρηση;
κ.Μάμαλος: Όχι, γιατί δεν ξέρω τι θα μου ξημερώσει. Μπορεί να μπω μια χαρά σήμερα στο χειρουργείο και μετά τι θα γίνει; Πώς θα βγω;
Μαθητής: Αν επιτρέπετε, στο σχολείο, πώς σας αντιμετώπιζαν;
κ.Μάμαλος: Όταν πήγαινα δημοτικό… μέχρι την πέμπτη δημοτικού.. τα παιδιά με κοροϊδεύανε, με λέγανε ανάπηρο, κούτσαβο και τέτοια πράγματα.. εγώ καθόμουν σε μια γωνιά και έκλαιγα.. όταν κτύπαγε το κουδούνι και ανέβαιναν τα παιδιά πάνω, εγώ καθόμουν από κάτω και έκλαιγα…μου πετούσαν τις τσάντες από το παράθυρο και μου ερχόντουσαν στο κεφάλι και με κορόιδευαν… Δεν με παίρνανε σε εκδρομές, δεν με παίρνανε σε πενταήμερες, δεν με παίρνανε από δω , δε με παίρνανε από κει .. καθόμουν μόνος στο σχολείο μέχρι να γυρίσουν τα άλλα παιδιά .. και έτσι κάποτε, όταν έφτασα στην έκτη δημοτικού, τα παράτησα το σχολείο τελείως και δεν πήγα γυμνάσιο. Όμως, το 2006 με 2007 που ήμουν σε ολυμπιακή προετοιμασία, γνώρισα το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, έχει και στον Πειραιά και νομίζω έχει και εδώ στο Περιστέρι. Με έβαλε η ομάδα μου εκεί και το αγάπησα και εκεί το τελείωσα το σχολείο!
Μαθητής: Θεωρείτε πως η κυβέρνηση σάς έχει στηρίξει σε αυτή σας την προσπάθεια; Αν ναι, ποια στήριξη σας παρέχει;
κ.Μάμαλος: Η κυβέρνηση τώρα δύσκολα.. δεν μας βοηθάει.. Εντάξει, ό,τι μπορούμε στη δικιά μας κατάσταση, μόνοι μας! Απλούστατα μας ανήκει ένας διορισμός στο δημόσιο, ο οποίος δεν έχει γίνει ακόμα! Είμαστε γύρω στους 23 αθλητές, είμαστε αδιόριστοι στο δημόσιο, και μας ανήκει και μια άδεια να ανοίξουμε ένα προπατζίδικο! Αυτό, όμως, δεν το έχουμε ανοίξει ακόμα, γιατί δεν προλαβαίνουμε. Είναι οι καιροί δύσκολοι και με την προπόνηση δεν προλαβαίνουμε. Μόνο αν παρατήσω τον αθλητισμό, θα μπορέσω να ανοίξω το προπατζίδικο. Και μου χρωστάνε και κάποια ολυμπιακά πριμ, που δίνουν στους αθλητές, όταν φέρνουν μετάλλια. Με αυτά μπορείς να ανταπεξέλθεις στη ζωή για αρκετό διάστημα, αν βέβαια τα πληρωθείς..
Μαθητής: Μπορούμε να σας ρωτήσουμε κάτι…Έχετε καμιά στήριξη γενικώς από την κοινωνία, δεν λέω από το κράτος, γενικά, από τους γείτονες, τον κόσμο;
κ.Μάμαλος: Οι γείτονές μου… «Καλημέρα Παυλάκη, τι κάνεις Παυλάκη;».. αυτό… τυπικά. Μόνος σου είσαι, πρέπει να στηρίζεσαι σε ό,τι μπορείς να κάνεις από μόνος σου ή με τη βοήθεια της οικογένειάς σου. Τώρα παίρνω ένα επίδομα για να μπορώ να ανταπεξέλθω μέχρι να πάρω τα λεφτά που μου χρωστάει το ελληνικό δημόσιο.
Μαθήτρια: Είπατε ότι είστε όλη μέρα στο γυμναστήριο..αυτό το γυμναστήριο που έχετε είναι δικός σας χώρος και πηγαίνετε κάνοντας ασκήσεις μόνος σας..με τον προπονητή σας;
κ.Μάμαλος: Ο προπονητής μου είναι Θεσσαλονίκη..μόλις χτυπήσει το φαξ, βγαίνει το πρόγραμμά μου με τις προπονήσεις και λέω… σήμερα θα κάνω αυτό το πρόγραμμα. Πρέπει να το τηρώ κατά γράμμα, για να μπορώ να σφίξω τους μυς μου, για να ανταπεξέλθω στον αγώνα και να γίνω όσο καλύτερος γίνεται. Αυτό το γυμναστήριο μού το έχει παραχωρήσει ο δήμος Ασπροπύργου , είναι μια αίθουσα 56 τ.μ. και εγώ έχω βάλει πάγκους, όργανα, κιλά και κάνω προπόνηση.
Μαθήτρια: Δωρεάν είναι αυτός ο χώρος, έτσι;
κ.Μάμαλος: Ναι, είναι δικός μου χώρος, δωρεάν.
Μαθητής: Ζείτε με την οικογένεια σας ή μόνος σας;
κ.Μάμαλος: Με την οικογένειά μου..η μάνα μου μένει σε ένα άλλο διαμέρισμα, εγώ σε άλλο δικό μου.
Μαθήτρια: Μετά ήταν η δική μου ερώτηση πώς αντιμετωπίζατε εσείς και η οικογένειά σας το πρόβλημα σας, όταν ήσασταν μικρός… αλλά μας το απαντήσατε.
κ.Μάμαλος: Η οικογένειά μου το χει ξεπεράσει, όπως το έχω ξεπεράσει και εγώ. Ο κόσμος έξω φέρεται κάπως περίεργα. Να σας φέρω ένα παράδειγμα. Μίλησα με ένα φίλο παλιό και μου είπε «τι να σε κάνω ρε φίλε να βγω μαζί σου, είσαι ανάπηρος. Να βγούμε για καφέ, τι να σε κάνω;». Και λέω…Εντάξει, γεια.. γεια. Του το έκλεισα.. τον έσβησα τελείως. Είναι μερικοί που δεν σε καταλαβαίνουν. Δεν ξέρεις και τι σου ξημερώνει αύριο..έτσι δεν είναι; Άλλος έχει μηχανάκι, άλλος έχει αμάξι, πάει στη δουλειά, δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Μπορεί να πάει μια βόλτα και να πέσει κάτω και να χτυπήσει, όπως ένας φίλος. Τώρα είναι σε καροτσάκι το παλληκάρι, αλλά αυτόν τον πήρε από κάτω, έχει κλειστεί στο σπίτι…δε θέλει να ασχοληθεί ούτε με αθλητισμό ούτε με τίποτα … κλαίει τη μοίρα του. Ένας άλλος φίλος, κι αυτός παντρεμένος, οδήγαγε νταλίκα στην Πάτρα, ντεραπάρισε και του κόπηκαν και τα δυο πόδια. Έχει δυο παιδιά και είναι κλεισμένος κι αυτός στο σπίτι.
Καθηγήτρια: Έχετε σκεφτεί να ασχοληθείτε με αυτό το κομμάτι, δηλαδή να δώσετε μια στήριξη στα άλλα άτομα που αντιμετωπίζουν το ίδιο με σας;
κ. Μάμαλος: Έχω βρει δυο παιδιά, ένα παιδί απ την Κόρινθο με ακρωτηριασμό και ένα παιδί από την Κάντζα και έρχονται στο γυμναστήριο και τους προπονώ εγώ. Τους έχω βάλει και σε αθλητικούς συλλόγους, τον ένα στο ΠΑΦΣ Αμαρουσίου, παίζει μπάσκετ στο καρότσι, τον άλλο τον έχω βάλει στους Αετούς, εκεί που ανήκω κι εγώ. Το αγαπάνε το άθλημα, βλέπω ότι ενδιαφέρονται, μπαίνουν στο παιχνίδι του αθλητισμού, τους αρέσει και κάνουν κιλά. Τώρα τους ετοιμάζω μήπως και καταφέρω να τους πάρω στην Ασία, στο πανευρωπαϊκό. Τώρα, αυτές τις μέρες ο προπονητής μου, ο Μπακοδήμος, ο Πασχαλάκης και ο Μπαούσης, είναι καινούρια τα παιδιά, τους έχουμε στείλει στο Ντουμπάι και πήραν μετάλλια.
Μαθητής: Μας είπατε ότι τα παιδιά δεν σας αντιμετώπιζαν σωστά, αλλά μια καλή σας σχολική ανάμνηση έχετε να μας πείτε;
κ.Μάμαλος: Η καλύτερη σχολική μου ανάμνηση είναι το 2007 που τελείωσα το σχολείο…!! Όλες τις άλλες δεν θέλω να τις θυμάμαι , γιατί στενοχωριέμαι.
Μαθητής: Δηλαδή από όλα τα παιδιά δεν υπήρχε ένα που να σας είχε φερθεί με σωστό τρόπο;
κ.Μάμαλος: Όχι, τα παιδιά δεν με ήθελαν. Ήταν εποχές δύσκολες… κοίτα δεν είναι όπως είναι τώρα, ήταν πιο δύσκολα, τα παιδιά ήταν διαφορετικά, δηλαδή ένα διαφορετικό παιδί δεν το πρόσεχαν, δεν το ήθελαν για παρέα. Με έσπρωχναν και έπεφτα κάτω. Τώρα, αν ερχόταν ένα παιδάκι στο σχολείο σας και είχε κάποιο πρόβλημα υγείας στα πόδια ή στα χέρια του, θα το σπρώξετε εσείς;
Μαθητές: Όχι, όχι.
κ.Μάμαλος: Τότε ήταν οι καιροί δύσκολοι και με έσπρωχναν.
Μαθήτρια: Οι καθηγητές σας;
κ.Μάμαλος: Οι καθηγητές μίλαγαν, μίλαγαν… αλλά τα παιδιά δεν άκουγαν. Με πήγαινε η μάνα μου στο σχολείο με ένα ποδήλατο με τρεις ρόδες και η μάνα μου ερχόταν και με έπαιρνε.
Μαθητής: Οι γονείς σας τι σας έλεγαν για τη συμπεριφορά των παιδιών;
Κ.Μάμαλος: Μη στενοχωριέσαι. Τι να πουν;.. να πάνε να δείρουν τα παιδιά των άλλων οικογενειών; δεν γίνεται. Aπλώς μου έλεγαν «παιδιά είναι, μη στενοχωριέσαι» !
Μαθητής: Έχετε αντιμετωπίσει ποτέ προβλήματα ρατσισμού;
Κ.Μάμαλος: Ρατσισμός είναι εκεί που μας πιάνουν τις ράμπες και δεν μπορώ να παρκάρω, δεν έχουμε κράσπεδα να περπατήσουμε. Πάμε σε ένα μαγαζί θέλουμε να αγοράσουμε ένα μπλουζάκι και δεν μπορώ να μπω, γιατί έχει σκαλιά. Δεν είναι όλα τα μαγαζιά προσβάσιμα, ενώ στο εξωτερικό υπάρχουν μαγαζιά προσβάσιμα. Δηλαδή, εγώ για να ψωνίσω, πρέπει να πω σε Πολυκατάστημα, και, αν θέλω να πάω στο Περιστέρι, να πιω έναν καφέ, δεν υπάρχει καφετέρια προσβάσιμη. Φαρμακείο ή εστιατόριο; aκόμα πιο δύσκολα. Πρέπει να έχουν ράμπες και οι τουαλέτες να είναι προσβάσιμες. Στο εξωτερικό τα πάντα είναι προσβάσιμα, ακόμα και τα μέσα μεταφοράς.
Μαθήτρια: Στην Ελλάδα υπάρχουν τέτοια λεωφορεία;
κ.Μάμαλος: Οι οδηγοί λένε ότι είναι χαλασμένη και ότι δεν μπορούν να την κατεβάσουν.
Μαθήτρια: Σε όλα τα λεωφορεία υπάρχουν ράμπες, αλλά δεν έχει τύχει να δω ποτέ να την κατεβάσουν.
κ.Μάμαλος: Ο οδηγός βαριέται, γιατί κάνει 5 με 7 λεπτά να ανοίξει. Ένα παράδειγμα θα σας πω. Στο Λονδίνο έχει ταξί για ΑΜΕΑ και στη Μαλαισία, στη Κορέα , στο Ντουμπάι, σε όλο τον κόσμο που έχω πάει Πολωνία, Γερμανία παντού υπάρχουν ειδικά για ΑΜΕΑ στην Ελλάδα δεν έχει τίποτα.
Καθηγήτρια: Νομίζω ότι στους Ολυμπιακούς αγώνες υπήρχαν και είχαν δώσει εντολή να χρησιμοποιούνται.
κ.Μάμαλος: Μόνο για εκείνο το διάστημα, έφυγε η Ολυμπιάδα και μετά τίποτα…. Δικαιολογίες, όπως στο μετρό. Στον προαστιακό, δεν μπορώ να μπω εγώ. Στο μετρό – σε κάποια σημεία – υπάρχουν ράμπες. Αναγκάζομαι έτσι να έχω συνοδό.
Μαθητής: Ποιοι είναι οι ήρωές σας από την πραγματική ζωή;
κ.Μάμαλος: Όταν ήμουν μικρό παιδί, ξέρετε ποιοι ήταν; Οι γονείς! Τώρα που μεγάλωσα, έχω κοντά μου τη μάνα μου, τον πατέρα μου δυστυχώς τον έχασα. Σαν ίνδαλμά μου, λοιπόν, έχω αυτούς τους δυο!
Μαθητής: Να σας ρωτήσω, ας πούμε ότι είναι κάποιος αθλητής και κάνει 100μ τρέξιμο και κάποια μέρα κάτι γίνεται, παθαίνει ένα ατύχημα και παθαίνει ζημιά, μετά αποφασίζει να συνεχίσει με τον αθλητισμό, εσείς τι κάνετε;
κ.Μάμαλος: Εμείς τον αντιμετωπίζουμε κανονικά σας δικό μας άνθρωπο, τον αγαπάμε, τον δεχόμαστε σαν οικογένειά μας και ας μη μας μίλαγε πριν. Εμείς μιλάμε, δεν είμαστε άτομα να κρατήσουμε κακία.
Μαθητής: Τι είναι ευτυχία για σας;
κ.Μάμαλος: Ευτυχία είναι τα πάντα. Αυτό που έφερα στη χώρα μου είναι ευτυχία, που ξημερώνει και πάω στο δικό μου γυμναστήριο και κάνω προπόνηση είναι ευτυχία. Για μένα όλα είναι ευτυχία… και που είμαι σε αυτή τη κατάσταση, είναι ευτυχία. Αν ήμουν φυσιολογικός άνθρωπος και με πάταγε μια νταλίκα, πού θα ήμουν τώρα; Ενώ τώρα είμαι ευτυχισμένος.
Καθηγήτρια: Σε ποια ηλικία αρχίσατε να τα βλέπατε αλλιώς; Μας είπατε ότι περάσατε δύσκολα. Σε ποια ηλικία αρχίσατε να βλέπετε τη ζωή μέσα από τον αθλητισμό;
κ.Μάμαλος: Από την ώρα που μπήκα στον αθλητισμό, το 2003, δέθηκα πάρα πολύ με αυτόν. Πριν, ήμουν κλεισμένος μέσα στο σπίτι, καθόμουν, άνοιγα τον υπολογιστή, κοίταγα έξω από το παράθυρο και έλεγα «για μένα η ζωή καταστρέφεται». Με τον αθλητισμό άλλαξα. Αν καθόμουν μέσα στο σπίτι και έκλαιγα τη μοίρα μου, τι θα γινόταν;
Μαθήτρια: Έχετε κάτσει ποτέ μόνος σας να σκεφτείτε «γιατί είμαι σε αυτή την κατάσταση, δεν μπορώ να κάνω περισσότερα πράγματα;».
κ.Μάμαλος: Όχι, δεν μου έχει τύχει, δεν σκέπτομαι τέτοια πράγματα, γιατί αν σκεφτώ έτσι, δεν πρόκειται να κάνω τίποτα.
Μαθητής: Τι είναι για σας δυστυχία;
κ.Μάμαλος: Δυστυχία είναι να μην έχεις να φας, να μην έχεις δουλειά, να μην ασχολείσαι με τίποτα. Βλέπω καμιά φορά ανθρώπους να ψάχνουν στους κάδους, γιαγιάδες, παππούδες που πηγαίνουν στις λαϊκές και βουρκώνω.. τρελαίνομαι και λέω «γιατί να μας καταντήσουν έτσι;” Στο εξωτερικό, βλέπω, περνάνε καλύτερα από μας και μεις να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, να βλέπεις τον παππού και τη γιαγιά να ανοίγει τον κάδο να φάει; Προχθές πέρασε μια γυναίκα απ το σπίτι μου, άνοιξε τον κάδο και στενοχωρήθηκα τόσο πολύ.
Μαθητής: Έχετε σκεφτεί να κάνετε μεταγραφή σε ξένη ομάδα;
κ.Μάμαλος: Έχω σκεφτεί να προτείνω σε άλλες χώρες να με πάρουν, αλλά δεν θέλω να παρατήσω την Ελλάδα.
Μαθητής: Είναι δύσκολο να αφήσετε την οικογένειά σας… τον τόπο που έχετε μεγαλώσει…
κ.Μάμαλος: Δεν είναι μόνο αυτό … δεν μπορείς να αποχωριστείς τη χώρα σου, είναι άλλο το κλίμα εδώ. Δηλαδή, άμα πάω στη Μαλαισία για παράδειγμα, έχει πολλή υγρασία. Εμένα με πειράζει, πονούν τα κόκκαλα, στο Ντουμπάι έχει υγρασία και ζέστη.
Μαθητής: Λόγω του κλίματος θα πρέπει να αλλάξετε και τρόπο προπόνησης;
κ.Μάμαλος: Ναι.
Μαθητής: Όταν πάτε στο εξωτερικό, πώς συνεννοείστε εκτός αγώνων;
κ.Μάμαλος: Πληρώνω μεταφραστή. Με τους αγώνες παρέχουν, από την Ελλάδα, φυσικοθεραπευτή, διερμηνέα, προπονητή και γιατρό.
Μαθητής: Τι έξοδα έχετε στους αγώνες;
κ.Μάμαλος: Δεν τα πληρώνουμε εμείς, άντε να πάρουμε στο αεροδρόμια τοστ ή ένα νερό ή χυμό. Τα έξοδα όλα είναι της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού. Εμείς δεν πληρώνουμε τίποτα.
Μαθήτρια: Έχετε κάνει προπόνηση με ξένο αθλητή;
κ.Μάμαλος: Ναι, έχω κάνει και με Αιγύπτιους, με Κορεάτες, Μαλαισιανούς, με Άγγλους, με όλα τα κράτη.
Μαθήτρια: Σας φάνηκε διαφορετική η προπόνηση;
κ.Μάμαλος: Αυτοί είναι που κοιτούσαν την προπόνηση τη δική μου, γιατί βάζω πολλά κιλά.
Μαθητής: Το blog μας λέγεται «Χ@ΜΟΓΕΛ@, γι@τί… χ@νόμ@στε!». Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες μας;
κ.Μάμαλος: Να χαμογελούν πάντα, να είναι υπερήφανοι για αυτό που κάνουν, να το αγαπάνε και να μην κοιτούν ποτέ πίσω, πάντα μπροστά στη ζωή τους.
Κύριε Μάμαλε, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ.
Να είστε πάντα καλά!!!
Στη συνέντευξη συμμετείχαν οι μαθητές:
Στέλιος Μπ., Τάκης Χ., Αγγελική Χρ., Σωτήρης Χρ., Κώστας Μπ., Γιώργος Ν., Γωγώ Στ., Μαρία Κ.
ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ…Έλλη Κ., Πέρσα Κ.
hamogela8gym-perist.blogspot.gr