Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος, συγγραφέας
1953-1955: Στο μικρό βοσκοχώρι υπηρετούσε ο Λασιθιώτης δάσκαλος κος Αλκιβιάδης. Άνθρωπος σκληρός, κακότροπος, που δεν δίσταζε να ξεσπάσει την αγριάδα του στους ανίσχυρους μικρούς μαθητές του, καλυπτόμενος από το γονέϊκο “δόγμα” της εποχής: “Δάσκαλε, το κρέας δικό σου, τα κόκαλα δικά μου” που αφορούσε κυρίως αμελείς μαθητές, και μεθερμηνευόμενο σημαίνει: “δείρε τον αλύπητα, αλλά μην του σπάσεις κόκαλα”. Και ο κος Αλκιβιάδης εφάρμοζε στο ακέραιο το “δόγμα” τούτο, σαν ήταν στα μέτρα της ιδιότυπης όσο και σκληρής ιδιοσυγκρασίας του. Δεν δίστασε μάλιστα μια μέρα που ο μικρός Παυλής ήταν κρεβατωμένος από γρίπη (και εκλαμβάνοντας την ασθένεια ως δικαιολογία σκασιαρχείου από το Σχολείο) να έρθει στο φτωχόσπιτο του άρρωστου παιδιού και να το ξυλοφορτώσει αλύπητα στο κρεβατάκι του, υπό τα έντρομα μάτια του μικρού αδερφού Γιάννη αλλά και της μητέρας των παιδιών. O tempora, o mores!…
…Εκείνη την ημέρα, ο Γιώργης, μαθητής της έκτης τάξης, ήταν αδιάβαστος. Ο δάσκαλος πήρε την χοντρή βέργα και χαμογελώντας σαρδόνια, πλησίασε τον αδιάβαστο μαθητή για το καθιερωμένο αλύπητο ξυλοφόρτωμα. Ο μικρός Γιώργης που είχε δοκιμάσει πολλές φορές την χοντρή ετούτη βέργα αλλά ατίθασος σαν αγρίμι στον τραχύ οικότοπο που μεγάλωνε, δεν ήταν διατεθειμένος για την τωρινή…περιποίηση του δασκάλου του. Σηκώθηκε από τη θέση του και άρχισε να τρέχει γύρω από τα θρανία, ακολουθούμενος από τον αγριεμένο δάσκαλο. Το κυνηγητό διήρκεσε μερικά λεπτά ατελέσφορο για τον διώκτη-δάσκαλο, και κάποια στιγμή που ο μαθητής βρέθηκε μπροστά από ένα ανοιχτό παράθυρο, δεν δίστασε, το δρασκέλισε πήδησε στην αυλή και σαν κυνηγημένο αγρίμι, άρχισε να τρέχει. Ο δάσκαλος, χωρίς να το καλοσκεφτεί, άνοιξε την πόρτα και άρχισε να…κυνηγά τον μαθητή του. Τακτική αλλά και θέαμα πρωτόγνωρο! Αλλά ο μαθητής, σαφώς πιο γρήγορος από τον μεσήλικα διώκτη του, απομακρυνόταν με ταχύτατο τρέξιμο προς τα νότια του χωριού, το οποίο σε λίγο είχε μείνει πίσω από διωκόμενο και διώκτη. Κάποια στιγμή –φαίνεται ότι ο Γιώργης κουράστηκε- ο δάσκαλος τον πλησίαζε …επικίνδυνα. Αντιλαμβανόμενος τι τον περίμενε, ο μικρός μαθητής (και ποιος ξέρει; Ίσως αφυπνίστηκε μέσα του το αίσθημα της άμυνας), ταμπουρώθηκε πίσω από ένα βράχο, πήρε πέτρες και άρχισε να …βάλει κατά του διώκτη-δασκάλου του. Δεινός …σκοπευτής στον πετροπόλεμο (παιχνίδι της εποχής), δεν άργησε να βρει το στόχο του, και μια πέτρα “προσγειώθηκε” στο κούτελο του δασκάλου, που έπεσε τ’ ανάσκελα από το δυνατό χτύπημα που δέχτηκε. Αιφνιδιασμένος και ματωμένος εκείνος, κατάλαβε το μάταιο της…μάχης με το μαθητή, σηκώθηκε και γύρισε προς τα πίσω, αφήνοντας τον ατίθασο Γιώργη…επιτέλους ήσυχο, που σημειωτέον, δεν ξαναπάτησε από τη μέρα εκείνη στο Σχολείο ίσως δικαιολογημένα, με τα δικά του τα μετράδια…
…Έφτασε η μέρα που το Σχολείο έκλεινε, και ο δάσκαλος μοίραζε στους μαθητές, Ενδεικτικά και Απολυτήρια. Ο Γιώργης, ήρθε συνοδευόμενος από τον πατέρα του, προς αποφυγήν…αντιποίνων από τον τραχύ δάσκαλο.
Πήρε το Απολυτήριό του και διάβασε τον βαθμό: “5” και τη διαγωγή του: “Χειρίστη”. Δεν έδωσε σημασία ο μικρός, έφυγε για πάντα από το Σχολείο του, με τις όποιες εντυπώσεις και αναμνήσεις του!…
…Πέρασαν χρόνια…Ο Γιώργης, υπηρέτησε τη θητεία του στον ελληνικό στρατό, και στη συνέχεια έφυγε μετανάστης στον Καναδά. Εκεί όμως, άρχισαν τα δύσκολα: Έχοντας τον τίτλο των σπουδών του (Απολυτήριο Δημοτικού) με διαγωγή “xειρίστη”, δεν μπορούσε να βρει δουλειά, πουθενά! Απελπισμένος εκείνος, έστειλε γράμμα στον Πρόεδρο του χωριού του, αποζητώντας μια λύση, προκειμένου να κατορθώσει να “ριζώσει” στον ξένο τόπο όπου είχε μεταφέρει τα όνειρά του.
Ο Πρόεδρος, πρόθυμος, πήγε στον τότε δάσκαλο του χωριού, του διηγήθηκε τα περί τον Γιώργη διαδραματισθέντα από τον αγροίκο προκάτοχό του, και άνοιξαν τον Γενικό Κατάλογο-Μητρώο των μαθητών, της χρονιάς αποφοίτησης του μικρού –τότε- Γιώργη. Πρόεδρος και δάσκαλος, διάβασαν εμβρόντητοι την αιτιολογία του χείριστου της διαγωγής του Γιώργη, γραμμένη με κόκκινα, κτυπητά γράμματα: «Είναι δόλιος, αχρείος και ψεύτης! Έφτασε στο σημείο να λιθοβολήσει, και αυτόν ακόμη τον διδάσκαλό του!» Απέκρυπτε επιμελώς τα διαδραματισθέντα γεγονότα και την καθολική ευθύνη που είχε ο ίδιος, και με περισσή εμπάθεια “κατέστρεφε” δια βίου τον μικρό και ανυπεράσπιστο, μαθητή.
Ανυπεράσπιστο; Όχι! Δεν το επέτρεψαν Πρόεδρος και δάσκαλος. Με βάση την ευαγγελική ρήση, του “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”, έφτιαξαν ένα άλλο Απολυτήριο στον Γιώργη, αποκαθιστώντας την διαγωγή του σε “Κοσμιωτάτη”, και βάζοντας τέρμα στην κακία του τότε εμπαθούς δασκάλου του.
Με το Απολυτήριο αυτό ο Γιώργης βρήκε δουλειά στον Καναδά, σταδιοδρόμησε, έκανε οικογένεια, όπου και ζει μέχρι σήμερα, με ποιος ξέρει τι αναμνήσεις και εντυπώσεις από τον πέτρινο οικότοπό του εξαιτίας του εμπαθούς τότε δασκάλου του, εκείνα τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του’ 50…
