Του Στέλιου Κούλογλου
Πάντα μου άρεσαν οι μεγάλες εθνικές ιδέες. Η ανακατάληψη της Αγιάς Σοφιάς και η κόκκινη Μηλιά παλιότερα, το «κούρεμα» του χρέους πρόσφατα, μέχρι να απαγορεύσει το Βερολίνο στην κυβέρνηση να το εμφανίζει ως εθνικό στόχο. Τώρα έχουμε καινούργιο, το πρωτογενές πλεόνασμα. Στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο, ο πρωθυπουργός επανέλαβε τη φράση «πρωτογενές πλεόνασμα» 22 φορές. Μόνο τη λέξη «θα» επανέλαβε περισσότερο, 120 φορές ακριβώς.
Αποφάσισα έτσι να πετύχω πρωτογενές πλεόνασμα (ΠιΠι, για συντομία, από δω και κάτω)και σε οικογενειακό επίπεδο. Εμπνέομαι από το μότο των πρώην Αριστερών και νυν κρυφοσαμαρικών, που είναι τώρα με την Τρόικα: πριν αναρωτηθείς τι κάνει η κυβέρνηση για σένα, σκέψου εσύ τι κάνεις για την κυβέρνηση.
ΠιΠι σημαίνει να έχεις περισσότερα έσοδα απ’ ό,τι έξοδα, βγάζοντας έξω την αποπληρωμή των δανείων και τους τόκους. Δεν υπολόγισα, λοιπόν, καθόλου το στεγαστικό δάνειο, παρότι η Τρόικα θέλει να ξεκινήσει τους πλειστηριασμούς και να μου πάρει το σπίτι. Δεν το παίρνω προσωπικά: απλώς θέλουν να πέσουν οι τιμές των ακινήτων στην Ελλάδα, ώστε να μπορεί να περάσει και ο Γερμανός συνταξιούχος ευχάριστα γεράματα.
Το οικογενειακό εισόδημα είναι 1.000 ευρώ τον μήνα. Τα έξοδα είναι: 500 ευρώ που πάνε στο φαγητό, 200 στους λογαριασμούς, 400 στα φροντιστήρια-σχολεία των παιδιών κ.λπ., 250 σε προσωπικά έξοδα, 300 σε φίλους από δανεικά που πρέπει να ξεπληρώνω κάθε μήνα, γιατί και σε αυτούς παρουσιάστηκαν ανάλογα προβλήματα, και 50 ευρώ στις εξετάσεις και στα φάρμακα της γιαγιάς. Το σύνολο εξόδων είναι 1.700 ευρώ, άρα το πρωτογενές έλλειμμα 700 ευρώ. Έπρεπε να κόψω 750 ευρώ, ώστε να εμφανίσω ΠιΠι 50 ευρώ.
Αποφάσισα να ακολουθήσω τη μέθοδο με την οποία κάνει φέτος ΠιΠι ο κ. Στουρνάρας, του οποίου εκτιμώ αφάνταστα τις ικανότητες. Είχε, παραδείγματος χάριν, προβλέψει το 2010, τότε που άρχισαν τα μνημόνια, ότι το 2013 θα είχαμε μπει σε τροχιά μεγάλης ανάπτυξης. Όπως εξήγησε και ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη, η ύφεση το δεύτερο τρίμηνο του 2013 ήταν 3,8% και όχι 4,6%, σύμφωνα με τις προβλέψεις της Τρόικας, που σημαίνει ότι ο Στουρνάρας σταδιακά δικαιώνεται.
Οι πρώτες περικοπές ήταν παιχνιδάκι. Έκοψα αμέσως τα 300 ευρώ που χρωστάω στους φίλους. Πήγαν να διαμαρτυρηθούν, αλλά τους αποστόμωσα λέγοντας ότι το ίδιο ακριβώς κάνει και η κυβέρνηση, που παρακρατεί τις επιστροφές φόρων και τις εγγράφει στο ΠιΠι της. Ύστερα, σταμάτησα να πληρώνω τους λογαριασμούς, όπως κάνει το υπουργείο Οικονομικών, που έχει μηδενίσει τις δημόσιες επενδύσεις, γράφοντας την ανάπτυξη και την καταπολέμηση της ανεργίας στο δικό του πιπί.
Τα πράγματα ζορίσανε κάπως όταν περιόρισα τις δαπάνες για το φαγητό και τα υπόλοιπα μέλη διαμαρτυρήθηκαν, ρωτώντας τι θα τρώνε. Τους εξήγησα την αναγκαιότητα συμμετοχής στην εθνική προσπάθεια και ότι από δω και στο εξής θα τρώμε μια φορά τη μέρα, ενώ το βράδυ θα κοιτάμε ειδήσεις και θα τρώμε ΠιΠι. Περιόρισα δραστικά τα έξοδα για σχολεία-φροντιστήρια και όταν τα παιδιά πήγαν να διαμαρτυρηθούν, τους έριξα μια επιστράτευση που τη θυμούνται ακόμη. Με βαριά καρδιά έκοψα και τα 50 ευρώ για τις εξετάσεις και τα φάρμακα της γιαγιάς. Έτσι, το ΠιΠι μου έγινε όχι 50 ευρώ, όπως είχα υπολογίσει, αλλά 75 και πάνω.
Περιττό να μιλήσω για τον ενθουσιασμό που αρχικά επικράτησε στην οικογένεια. Παρά τις κακουχίες, έβλεπαν το δικό μου ΠιΠι, και κατ’ επέκταση του Στουρνάρα, σαν να ήταν δικό τους. Είναι αλήθεια ότι μετά από δυο-τρεις μήνες παρουσιάστηκαν κάποια προβληματάκια. Με τους φίλους που θέλουν τα δανεικά πίσω γίναμε μαλλιά-κουβάρια, επειδή δεν πληρώναμε τους λογαριασμούς μάς έκοψαν το νερό, το φως και τη θέρμανση, τα παιδιά έμειναν μετεξεταστέα στο σχολείο και η γιαγιά τα κακάρωσε, ένα θλιβερό γεγονός που όμως ελάφρυνε τον οικογενειακό προϋπολογισμό και στον τομέα των εξόδων για φαγητό.
Στο τέλος ήρθαν και από την τράπεζα στην οποία χρωστάγαμε το στεγαστικό δάνειο, την αποπληρωμή του οποίου δεν είχα συμπεριλάβει, όπως θα θυμάστε, στους υπολογισμούς για το ΠιΠι, και μου είπαν ότι, εν τω μεταξύ, το χρέος είχε αυξηθεί. Δεν έφερα αντίρρηση – άλλωστε και ο κ. Σαμαράς παραδέχτηκε το Σάββατο ότι και το χρέος της χώρας έχει αυξηθεί, αλλά όχι και τόσο πολύ ώστε να το κάνουμε θέμα. Επειδή η κυβέρνηση, μετά από πιέσεις της Τρόικας, ξεπάγωσε τους πλειστηριασμούς ακινήτων, ήρθαν να μας πάρουν και το σπίτι.
Πεινασμένη, διχασμένη και εξουθενωμένη, η οικογένεια δεν μπορούσε να αντισταθεί ούτε για τα μάτια των παπαράτσι. Έτσι κάπως μείναμε με το ΠιΠι στο χέρι.
