Τον Σταυρόν σου προσκυνουμεν Δέσποτα και την αγίαν Σου ανάστασιν θμνούμεν και δοξάζομεν»
Του π. Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
Οι όροι παγκόσμιος, παγκοσμιοποίηση, οικουμενικός και οικουμενισμός άρχισαν να μπαίνουν στο σύγχρονο λεξιλόγιο μας τις τελευταίες δεκαετίες και μάλιστα με επιφυλάξεις για την καθαρότητα και την αγνότητα των νοημάτων τους κυρίως μάλιστα παό τον ορθόδοξο χριστιανικό χώρο.
Παρά ταύτα η αλήθεια είναι ότι η αγία μας Εκκλησία χρησιμοποιεί αυτούς τους όρους απ’ αρχής της υπάρξεως και της λειτουργίας της.
Π.χ α) Την 11η του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου εορτάζουμε την παγκόσμια ύψωση του Τιμίου Σταυρού , όπως αναγιγνώσκουμε στο Συναξάριο της ημέρας.
β) «Υπερ της πόλεως αυτής, πάσηε πόλεως και χώρας… και πασών του Θεού εκκλησιών…»
Με τα δύο αυτά παραδείγματα αλλά και με πολλά άλλα καταρρίπτεται ο μύθος ότι οι όροι αυτοί υπκρύπτουν πονηρούς λογισμός και υπονομεύουν τάχα την αλήθεια της αγίας μας Εκκλησίας.
Ο Σταυρός του Χριστού είναι φανερό ότι υψώνεται όχι υπέρ ενός έθνους ή ενός λαού, έστω και εκλεκτού αλλά για όλους τους λαούς και όλα τα έθνη του κόσμου, είναι παγκόσμιο γεγονός, αισιοδοξίας, ελπίδας, ζωής και ανάστασης με παρόν και μέλλον.
Όσοι ατενίζουν το σταυρό του Χριστού λυτρώνονται από τα όποια αμαρτητικά παθήματα, πίστεως ή απιστίας, κατάφασης ή άρνηση,
ανεξάρτητα θρησκευτικών ομολογιών, θρησκειών και θρησκευτικών ρευμάτων απροσδιορίστου ταυτότητας και ισχύος.
Ο θεός βγαίνει στο όβγορο, εμφανίζεται πανοραμικά ώστε οι πάντες, το πανανθρώπινο να έχει τη δυνατότητα της «θέας του αθεάτου».
Γι’ αυτό το Σταυρό του Χριστού τον υψώνουμε στο κέντρο του Ναού που είναι το ψηλότερο μέρος της υπ’ ουρανού δημιουργίας και η πρόσκληση είναι ανοικτή και συνολική επίσης παγκόσμια και πανανθρώπινη: «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, αράτω τον Σταυρόν αυτού, ακολουθήτω μοι».
Που υποκρύπτεται ο φόβος του πονηρού λογισμού;
Μπορούμε εμείς να εμποδίζουμε εκείνους που τους αρέσει να ατενίζουν το Σταυρό και στη συνέχεια να ακολουθήσουν τη ζωή του εσταυρωμένου και αναστάτνος Κυρίου.
Ατενίζω το Σταυρό του Χριστού, σημαίνει προσκυνώ το Σταυρό του Χριστού, και πάλι αυτό σημαίνει ότι αποδέχομαι «εν τη σαρκί ημών» τα παθήματα του Σταυρού.
Αυτό πάλι σημαίνει ότι όσο δέχομαι τα παθήματα του Σταυρού, όσο νοιώθω τον πόνο και την οδύνη από τα καρφιά του Σταυρού, τόσο αφήνω πίσω μου, όχι μόνο κάθε πονηρό λογισμό αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μου και ζω ξέρετε τι; Το απαρνησάσθω.
Πέρα από τις σωματικές και ψυχικές μου δυνάμεις σηκώνω το σταυρό στοςυ ώμους μου και τραβώ το δρόμο που περπάτησε και περπατεί ο Χριστός, που περνά μέσα από τα στέκια και τα σοκάκια των ανιάτως ασθενών, των ανέργων, των πεινασμένων, των συντετριμμένων, των εγκαταλελειμμενων και γενιά των εμπερίστατων θλιμμένων και πονεμένων αδελφών μας.
Όλο αυτό είναι η θεληματική μας ανταπόκριση στην ενατένιση του Σταυρου. Είναι η ίδια η πρόσκλησή μας στη σημερινή γιορτή, που αν και σταυρική υποκρύπτει μέσα της λαμπρινή αναστάσιμη ζωή και χαρά γιατί ο ίδιος ο Σταυρός του Χριστού, «ζωή και ανάστασις υπάρχει τω λαώ σου».
Η ορθοδοξία των μεγάλων πατέρων και διδασκάλων, των αποστόλων και των ομολογητών, των μαρτύρων και των οσίων, των Οικουμενικών Συνόδων και της συγκροτημένης και θωρακισμένης πίστης των αιώνων, του πολιτισμού του Βυζαντίου, της υπερανάπτυξης των γραμμάτων και των τεχνών, της ποίησης και της μουσικής, αυτό το παγκόσμιο αγαθό της ορθοδοξίας αποτολμά από αιώνων το άνοιγμά του στην οικουμένη, «τοις ρήμασιν» του Χριστού υπήκουσα και καλεί από περάτων έως περάτων της οικουμένης κάθε άνθρωπο να ατενίσει και να προσκυνήσει το Σταυρό του Χριστού και να ζήσει και να χαρεί τη χαρά της ζωής στην αναστάσιμη και τη λαμπρινή της διάσταση που μόνο κακεντρέχεια μπορεί να δικαιολογήσει τις υποψίες μας περί πονηρών λογισμών και προδοσίας της ορθοδοξίας.
Η ορθοδοξία δεν προδίδεται, δεν παζαρεύεται, δεν χωρεί σε καμιά φόρμα μικροπολιτικής και στενόκαρδης μουρμούρας.
Θριαμβεύει όταν διώκεται και οι διώκτες της αυτοπεριγελούνται.
Δεν μπορέσαμε ποτέ να κατανοήσουμε το θανάσιμο μίσος κατά της ορθοδοξίας από άθεους και αλλόθρησκους, ομογενείς και αλλογενείς μερικές φορές και ομογάλακτους αδελφούς μας.
Τους δυσκολεύει να ακούν την πρωινή προσευχή ακόμα και στα σχολεία και επιδιώκουν με κάθε τρόπο την κατάργησή της.
Τους δυσκολεύει τάχα η πίστη, το νόημα, το περιεχόμενο της ορθοδοξίας, το οποίο θέλουν να αποσιωπάται και να ακούγεται μόνο ως ιστορικό γεγονός.
Δε διδάχθηκαν από την εχθρική και πολεμική συμπεριφορά των απίστων όπως αυτοαποκαλούνται κατά της ορθοδοξίας σε άλλες χώρες.
Η ορθοδοξία όσο χτυπιέται ένδοθεν και έξωθεν, τόσο και περισσότερο χαλυβδώνεται, ανανεώνεται, κυριαρχεί και πρυτανεύει στην οικουμένη.
Καμιά διεθνιστική κίνηση και κανένας διεθνισμός δεν μπορούν να αναχαιτίσουν τον χείμαρρο της ορθοδοξίας που με τα γάργαρα πνευματικά και αγιασμένα νερά του ξεπλύνει και απαστράπτει τη βρώμικη, εγκληματική και πολλές φορές απάνθρωπη θρησκευτική και πολιτική, κοινωνική και οικογενειακή πραγματικότητα.
Ευλογία Κυρίου η σημερινή παγκόσμια ύψωση του Σταυρού για πιστούς και απίστους, για την οικουμένη.
«Θεός κύριος και επέφανεν ημίν».
Κάτω από το φως της παρουσίας του Θεού άνθρωποι των υπ’ ουρανόν εθνών και λαών, φωτισμένοι και αγιασμένοι βρίσκουν την ενότητά τους, την ειρηνική τους συνύπαρξη και την ευλογημένη αναστάσιμη και λαμπρινή ζωή με πληρότητα, με νόημα, με αξίες.