Μαχμούντ Νταρουίς: «Η νεκρή Νο 18»
Πράσινος ήταν κάποτε ο ελαιώνας
ήταν… κι ο ουρανός
ένα γαλάζιο δάσος ήταν
αγαπημένε μου.
Τι τα’ άλλαξε απόψε;
Σταμάτησαν το φορτηγό των εργατών
στου δρόμου τη στροφή και ήταν ήσυχοι
μας γύρισαν προς την ανατολή και ήταν ήσυχοι.
………………………………………………….
Ένα γαλάζιο ήταν σπουργίτι κάποτε η καρδιά μου
αγαπημένη μου φωλιά
και τα μαντήλια μου ολόλευκα τα είχα, αγαπημένε, μα απόψε
τι τα μάτωσε απόψε;
Τίποτα δεν καταλαβαίνω, αγαπημένε.
…………………………………………………
Σταμάτησαν το φορτηγό των εργατών
στου δρόμου τη στροφή και ήταν ήσυχοι
μας γύρισαν προς την ανατολή… και ήταν ήσυχοι.
………………………………………………..
Σου δίνω τα πάντα, έναν ίσκιο, το φως
τη βέρα κι ότι άλλο θες
ένα περιβολάκι με ελιές και συκιές
και θάρθω όπως κάθε βράδυ
μες στ’ όνειρο σου απόψε θάρθω και
απ’ το παράθυρο θα σου πετάξω ένα φούλι
μη με μαλώσεις που άργησα λίγο
με σταμάτσησαν.
Πράσινος ήταν πάντα ο ελαιώνας
ήταν… αγαπημένε και
πενήντα θύματα το σούρουπο το έκαμαν
κόκκινη λίμνη
… πενήντα θύματα
αγαπημένε μου μη με μαλώνεις…
με σκότωσαν… με σκότωσαν…
με σκότωσαν…
