Του Γιώργου Καρελιά
Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη πέτυχε μεν μεγάλη νίκη, αλλά τίποτα το πρωτοφανές από πλευράς αριθμών. Το 40% δεν αποτελεί ποσοστό θριάμβου. Ούτε η μικρή αύξηση που είχε σε σχέση με τις εκλογές του 2019. Τα έχουμε ξαναδεί αυτά τα τελευταία 50 χρόνια.
Άλλος είναι ο θρίαμβος και είναι διπλός. Πρώτον, η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έφτασε στο 40% έχοντας στα δεξιά της μια αξιοσημείωτα ισχυρή καταγραφή ακροδεξιών κομμάτων, κομματιδίων και σχηματισμών. Και, δεύτερον, κατάφερε να οδηγήσει τον βασικό της αντίπαλο (ΣΥΡΙΖΑ) κάτω από το 20% και το σύνολο της πάλαι ποτέ προοδευτικής παράταξης κάτω από το 30%. Ποτέ άλλοτε στο σχεδόν μισό αιώνα της Μεταπολίτευσης δεν έχει συμβεί αυτό.
Γι’ αυτό και το χτεσινό εκλογικό αποτέλεσμα είναι οδυνηρό για τον προοδευτικό κόσμο, ο οποίος διαισθάνεται ότι διαμορφώνονται συνθήκες μακρόχρονης κυριαρχίας της συντηρητικής παράταξης. Πώς προκύπτει αυτή η πρόβλεψη; Από τα εξής δεδομένα:
1. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος από το 2012 είναι ο βασικός αντίπαλος της ΝΔ πόλος, υπέστη βαριά ήττα. Και ο Αλέξης Τσίπρας θα χρειαστεί να πάρει υπαρξιακές αποφάσεις, οι οποίες δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση.
2. Το ΠΑΣΟΚ, που μέχρι το 2009 αποτελούσε το βασικό κορμό του προοδευτικού πόλου, έχει ένα ισχνό διψήφιο ποσοστό. Αν υπολογίσει κανείς, ότι αυτό ήρθε σε συνθήκες κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ, μόνο για πανηγυρισμούς δεν προσφέρεται. Δηλώσεις του τύπου «το ΠΑΣΟΚ επέστρεψε» και «η δημοκρατική παράταξη είναι πάλι εδώ» είναι δείγμα μικροαλαζονείας και μικρομεγαλισμού. Το ΠΑΣΟΚ από το 2012 είναι-και παραμένει- μικρό κόμμα και δεν είναι παράταξη. Αλίμονο αν το κόμμα που στις ήττες του έφτανε στο 40%,θεωρεί «νίκη» το(παρά κάτι) 12%.
3. Το τοπίο είναι, λοιπόν, δύσβατο και για τα δύο κόμματα που τα τελευταία δέκα χρόνια συναπαρτίζουν αυτό που κάποτε ήταν η προοδευτική παράταξη, η κέντροαριστερά ή όπως αλλιώς την αποκαλούσαμε. Σήμερα τα δύο κομμάτια της, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ακόμα και αν τα αθροίσουμε, υπολείπονται δέκα μονάδες της ΝΔ. Αυτό τα λέει όλα. Κι επειδή το πιθανότερο είναι από αύριο να αλληλοσκοτώνονται για την πρωτοκαθεδρία στην αντιπολίτευση, το μέλλον προβάλλει σκοτεινό.
Τι μέλλει γενέσθαι, λοιπόν; Μέχρι το 2009 το ΠΑΣΟΚ μονοπώλησε τον προοδευτικό χώρο. Μέτα το 2012 τη θέση του πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ, το πρώτο κόμμα της παραδοσιακής αριστεράς που έφτασε στην κυβερνητική εξουσία. Σήμερα ούτε το ένα ούτε το άλλο παρέχουν κάποια εχέγγυα ότι μπορούν να ανακόψουν την προέλαση της ΝΔ.
Σχηματικά μιλώντας -και κάνοντας μια παραπομπή στο ιστορικό παρελθόν- θα λέγαμε ότι, για να αμφισβητηθεί η κυριαρχία της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, θα χρειαστεί κάτι καινούργιο στον προοδευτικό χώρο. Όπως αυτό που έγινε το 1974, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου άφησε πίσω του το φθαρμένο προϊόν της προδικτατορικής Ενώσεως Κέντρου, δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ και άλλαξε τον πολιτικό χάρτη της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Όμως, σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου δεν φαίνεται ούτε κάν στον μακρινό ορίζοντα.
Κατακλείδα πρώτη: Η ΝΔ και ο κ. Μητσοτάκης θα κάνουν από σήμερα ό,τι θέλουν. Η δεύτερη θητεία όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων ήταν χειρότερη από την πρώτη. Η αίσθηση της παντοδυναμίας και η αλαζονεία της εξουσίας, όσο και να την ξορκίζει ο κ . Μητσοτάκης, θα είναι πανταχού παρούσα. Αλλά ο ίδιος καλό θα είναι να μην ξεχνάει πώς το λέει η κρητική μαντινάδα: «Καλοχαιρέτα τους πεζούς όταν καβαλικέψεις, για να σε χαιρετούν κι αυτοί όταν θα ξεπεζέψεις».
Κατακλείδα δεύτερη: Για τον προοδευτικό κόσμο η χτεσινή καλοκαιρινή Κυριακή μπορεί να σηματοδοτεί την είσοδο σε πολιτικό χειμώνα μακράς διαρκείας. Για όσους εκφράζουν αυτόν τον κόσμο στον πολιτικό στίβο, τον κ. Τσίπρα και τον κ. Ανδρουλάκη, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από την (δυστυχώς δυστοπική) παλιά ευχή του Αμερικανού δημοσιογράφου Έντουαρντ Μόροου: «Καληνύχτα και καλή τύχη»…